بخش مشاوره - نظرات خود را ارسال فرمایید

[نارون1]

سلام خدمت شما.
گذشته همیشه جزیی از زندگی ما ادمهاست ما نمی تونیم از اون فرار کنیم ولی چیزی که مهمه اینه که به اون با دید روشنی نگاه شود و نقص های موجود را برطرف کرد چنانچه مشکل از ما بود به اصلاح خود بیاندیشیم و چنانچه اطرافیان باعث مشکل ما بودند به اصلاح محیط پرداخت و می تونیم از اون درس بگیریم ، به نظر من شما تاکنون تاثیر پذیری بالایی داشته اید چرا از این به بعد شما تاثیر گذار نباشید ؟
علایق خود و اموری که باعث شادی شما و هدفمندیتان می شود و حس مفید بودن را در شما تقویت می کند را در ورقی لیست کنید و با توجه به الویت آنها ، اندک اندک و یکی یکی سعی کنید به آنها برسید یعنی یکی را دنبال کرده وقتی به انجام رسید نوبت دیگری است . در نهایت می بینید که چقدر در زندگی پیشرفت مضاعف داشتین . با توکل به خدا و قدرت اعتماد به نفس رو به جلو حرکت کنید .
شاد باشید .

[ساناز فرهیدوش]

ضمن تشکر از نارون عزیزم در ادامه ی فرمایشات این بزرگوار تاکید می کنم برای آینده ی خود هدف داشته یباشید . و برای رسیدن به ان انگیزه داشته باشید ان وقت زمان و زمین زا برای رسیدن بدان کنر یکدیگر می گذارید ..
ادامه تحصیل یا هر هدف دیگه عالیه ببه شرط اینکخ دوستش داشته باشی و براش بجنگی !

[ساناز فرهیدوش]

تا حالا به خاطر دیگران از موقعیتی که براتون پیش امده برای مثال مهاجرت یا ازدواج گذشتید ؟

گذشت به خاطر خودمونه یا دیگران ؟

[نارون1]

با تشکر از تو دوست عزیز :
در مورد خودم باید بگم ،من امکان داره به خاطر نزدیکترین کسانم از موقعیتم بگذرم . ولی در حقیقت ما باید این حقیقت را بپذیریم که درسته که ما این کار را به دلیل محبت و وابستگی و علایقی که به طرف مقابل داریم انجام می دهیم ولی در اصل موضوع به خاطر خودمان است تا خودمان از استرس و نگرانی که برای به آرامش رسیدن طرف مقابل داریم رها کنیم . روزی کارشناسی صحبتی کرد که قابل پذیرشه ، گفت :مادرانی که شب تا صبح بالای سر کودک مریضشان بیدار می مانند درسته مهر مادری باعث این کار است ولی در حقیقت به خاطر اینه که مادر نمیتونه از استرس و نگرانی به خاطر فرزندش بخوابه و به همین دلیل رهایی از نگرانی و استرس است که بالای سرش تا صبح بیدار می ماند یا نصف شب به کودکش سر میزند .

[محسن آزماینده]

سلام
اگه یک نفر در مورد شما تفکر غلطی داشته باشه و این تفکر را در بین سایر دوستان شما پخش کنه،چیکار میکنید؟
ممنون میشم منو راهنمایی کنید

[نارون1]

سلام :
من نمیدونم اون تفکر غلط نسبت به شما چیه ، ولی اول از همه مهم اینه که خودتون میدونید که این ویژگی را ندارید . پس بهتره که مسیر و روال عادی خودتون رو در پیش بگیرید و سعی کنید با اعمالتان ثابت کنید این افکار ساخته پرداخته ذهن طرف مقابلتان است . و شما باید همیشه این را در نظر داشته باشید بهترین روش برای مخالفت با کسی جنگیدن متقابل و مستقیم نیست شما که به خودتان شک ندارید تا سعی در قانع کردن کسی داشته باشید یا بخواهید که در رفتارتان تغییری بدهید ، چنانچه کسی روی شما شناخت داشته باشه با یک توضیح ساده و دلیل منطقی می پذیرد که حرف هر کسی را قبول نکند .

[ساناز فرهیدوش]

تا حالا شده برای اطرافیان خودتون در هر کاری سنگ تمام بگذارید اما وقتی شما کمک نیاز دارید کسی به شما کمک نکنه؟
به نظر شما چه طور باید واکنش نشون داد ؟

[sheri khoshgele]

سلام من سنم کمه و تجربه زیادی ندارم از نظر برنامه ریزی مثل مرد جوانم ولی از نظر خنده اصلا اینطور نیست.همیشه درحال خندیدنم و میتونم بگم اگه بین افراد ی کوچولو محبوبیت دارم ب خاطر اینه ک همیشه خوشحالوخندونم.خنده دلیل نمیخواد تو میتونی ب هر چیزی ب خندی فقط نباید از روی تمسخر باشه.

[نارون1]

برای من پیش نیامده ولی برای مامانم خب پیش اومده ، این یک امر طبیعیه که اولش یکم دلگیر شده ولی اون به این نتیجه رسیده که من باهاش موافقم . اگه ما کاری می کنیم انتظار جبران نداریم ولی از طرفی اگه جبران بشه خوشحال میشیم .به طور مثال اگه ما یک فرد نابینا رو از خیابان رد کنیم آیا باید انتظار داشته باشیم اون برای ما جبران کنه ؟
ولی من اگه متوجه بشم کسی قراره از رفتارم سوء استفاده کنه و کاری که براش میکنمو وظیفه بدونه خیلی ناراحت میشم حتی ممکنه تو خلوتم گریه کنم ولی با اینحال هیچ وقت حرمت شکنی نمی کنم . ولی سعی می کنم با رفتارم اونو با نیتم همراه کنم ، و در پرده احترام بهش کمک می کنم .چون رضای خدا رو در نظر می گیرم .

[alicowboy]

سلام.من پسري 23 ساله ام و عضو خانواده اي از قشر متوسط جامعه و كمابيش مشكلي مانند آقاي marde javan دارم. بگذاريد سرگذشتم را براي شما تعريف كنم . راستش تا آنجايي كه يادم مي آيد، در دوران كودكي من هميشه در خانه ما جنگ و دعوا بود. پدرم فردي عصبي بود و با مادرم جر و بحث مي كرد و گاهگداري با كمربند او را مي زد.حتي يك بار دقيقا يادم مي آيد پاي فاميل به اين ماجرا باز شد و من هميشه مي ترسيدم مبادا اتفاق بدي بيفتد .
من كودكي آرام و خجالتي وسر به زير بودم و هركس مرا مي ديد ميگفت:" چقدر تو معصوم هستي." در دوران راهنمايي و دبيرستان پدرم مدام به من سركوفت ميزد و هيچ وقت اين جمله او كه بارها به من گفته فراموشم نمي شود:"تو، فردا تو جامعه چجوري ميخواي زندگي كني؟". با اينكه مادرم هميشه ياور من بوده و از من حمايت ميكرد ولي هيچ وقت اون چيزي رو كه هميشه لازم داشتم به من نداد.منظورم اعتماد به نفسه.وقتي به اون دوران نگاه ميكنم به وخامتش پي مي برم.من حتي در ساده ترين ارتباطها با دنياي بيرون مشكل داشتم.به طور مثال براي خريد از بقالي محل، بارها جمله اي رو كه بايد به فروشنده بگم تو مسير با خودم تكرار مي كردم كه مبادا به قول معروف سوتي بدم.از اونجايي كه هميشه توخونه ما جنگ و دعوا بود هميشه از هر دعوايي ميترسيدم و وقتي همسايه ها با هم دعوا ميكردن يه جورايي فرار ميكردم كه صداشونو نشنوم.البته هنوز هم از دعوا و درگيري فرار ميكنم.اونقدر حساس بودم كه با هر سرزنشي اشكم در مي اومد.يه بار يادمه با دادي كه ناظم دوره راهنمايي سرم زد خيلي گريه كردم. تو دبيرستان يك نفر بود كه به خاطر روحيه لطيف و حساس من ، من رو با دخترا مقايسه مي كرد و به من متلك مي انداخت. با اينكه اون موقع خيلي عصباني مي شدم و دلم مي خواست سرش رو به ديوار بكوبم ،ولي باز چون از دعوا هراس داشتم اين عصبانيت رو تو خودم مي ريختم.اواسط دوره دبيرستان كم كم خودم رو شناختم و به عيب هام آگاهي نسبي پيدا كردم .به ويژه اينكه يك روز مسئول پايه ما كه به من خيلي لطف داشت ، من رو پيش مشاور مدرسه مون برد و به من گفت ارتباطاتت با سايرين خيلي محدوده و بعدا به مشكل بر مي خوري .اون موقع با دوست شدن با يكي از بچه هاي شر دبيرستان سعي كردم خودم رو از اين انزوا نجات بدم.من كه تا اون موقع يكي از بچه درسخون ها بودم،ديگه تكاليفمو نمي نوشتم، سر كلاس تيكه مي انداختم وحتي چند باري هم از كلاس اخراج شدم.ولي باور كنيد اين اخراج از كلاسها خيلي به من مي چسبيد،احساسم عوض مي شد، احساس ميكردم من هم آدم مهمي هستم . پدر و مادرم از اونجايي كه به ميانسالي رسيده بودند ديگه جنگ فيزيكي نداشتند اما دعواي لفظي هنوز پا بر جا بود.ضمن اينكه دعواي پدر و خواهرم( كه دو سال از من بزرگتره) و مادر و خواهرم و من و خواهرم هم تقريبا خوراك روزانمون بود.متأسفانه دعواي پدر و خواهرم اكثرا فيزيكي بود.
بعد از دوره دبيرستان وارد دانشگاه شدم و متأسفانه يا خوشبختانه همون اول دانشگاه عاشق يكي از هم كلاسيهام شدم.اون هم كسي كه اكثر بچه ها آرزوي اون رو داشتن ، و همونطوري كه ميشه حدس زد تا مدت دو و نيم سال بعد از تحصيل نتونستم بهش ابراز علاقه كنم.تا اينكه به كمك فناوري اينترنت ازطريق ايميل تونستم عشقمو با اون در ميون بذارم و بهش درخواست دوستي بدم .اون اولش نپذيرفت اما از اون روز به من يه جوري نگاه ميكرد.انگار مي خواست دلم رو به آتيش بكشه. بعد ازاين ابراز علاقه ،چنان فكر و ذهنم مشغول اون شد كه خواب و خوراك نداشتم.ساعتي نبود كه از فكرم خارج بشه.فكر مي كنم چون من تنهايي كشيده بودم و به خاطر كمبود محبتي كه تو زندگي ام احساس مي كردم،به شدت بهش وابسته شده بودم . اين مشكل بعلاوه مشكلاتي كه من با شخصيت خودم داشتم ، من رو به شدت افسرده كرده بود. راستش نمي دونستم براي رهايي از فكر اون چيكار بايد بكنم كه بعد از مشورت با دوستم تصميم گرفتم رو در رو باهاش صحبت كنم. وقتي دوستم بهم اطمينان داد كه با صحبت كردن رودررو با اون آرومتر مي شم،درنگ نكردم و فرداش باهاش صحبت كردم . تا يه هفته احساس خوبي داشتم كه حرفم رو زدم. ولي بعدش دوباره همون حس افسردگي بهم هجوم آورد.
راستش براي اينكه احساسم عوض بشه خيلي با خودم كلنجار رفتم. سعي كردم يه تغيير تو زندگي ام ايجاد كنم و با حمايت مادرم به كلاس موسيقي رفتم و از اونجايي كه عاشق سازم بودم ، اين تغيير خيلي به من كمك كرد تا لااقل براي مدتي همه مشكلات رو فراموش كنم و بدون دغدغه به صداي سازم گوش بدم و لذت ببرم.
الان تقريبا يك سال از اين اتفاقات ميگذره و من نسبتا حالم بهتر شده و از اون افسردگي حاد نجات پيدا كردم.ولي گاهگداري دوباره اون حس تمام وجودم رو ميگيره .
من هم دوست دارم اجتماعي باشم و بيشتر با دوستانم باشم تا از هيچ وقت اين احساس بهم دست نده ، اما فكر كنم چيزي كه باعث شده تا من با هيچ كدوم از دوستانم رابطه نزديكي نداشته باشم اينه كه حس ميكنم بين من و اونها فاصله است.حس ميكنم چند پله از اونها پايينترم.حس ميكنم دغدغه هاي اونها لااقل كمي متفاوت از دغدغه هاي منه.واسه همين در مقابل اونها اون اعتماد به نفسي رو كه ميخوام داشته باشم ندارم. و البته غرورم هم به من اجازه نمي ده از مشكلاتم با اونها صحبت كنم.
اگه بخوام از بيرون نگاه كنم خانواده ما و بالاخص من هيچ مشكلي نداريم.خدا رو شكر دستمون به دهنمون مي رسه.خدا رو شكر من پدر و مادري دارم كه بالاي سرمن باشن.خدا رو شكر تن سالمي دارم و از ظاهر خودم هم نسبتا راضيم.خدا رو شكر پدر و مادرم آدمهاي متدين و خوبي هستن و باز هم خدا رو شكر من آدم قانعي هستم و انتظار بيجايي از پدر و مادرم ندارم.بنابراين ديگه چه جاي گله و شكايت باقي مي مونه.من هم آدمي نيستم كه بخوام باب گلايه رو باز كنم و از زمين و زمان شاكي باشم. اينهايي كه گفتم بيشتر حكم درددل رو داشت.
به قول ديل كارنگي هيچ بيماري اي بدتر از بيماري روحي و هيچ درد و رنجي بيشتر از آلام روحي- رواني نيست.كساني كه بيماري جسمي دارند يا دچار معلوليت هستند، چنانچه روح و ذهن سالمي داشته باشند،ميتونن از تك تك لحظات زندگيشون لذت ببرن و تمام اينها قدرت ذهن بشر رو نشون ميده.شايد تعجب كنين چگونه يك نفر از كه دچار ضايعه جسمي شديدي است از زندگي لذت مي برد اما يك انسان سالم كه از لحاظ جسمي هيچ مشكلي نداره، دست به خودكشي ميزنه.اين موضوع البته براي من عجيب نيست.چون من به قدرت ذهن بشر نسبتا آگاهم.جمله اي از دانته در خاطرم هست بدين مضمون كه ذهن بشر چنان قدرتي دارد كه ميتواند در موقع مقتضي بهشت را به جهنم و جهنم را به بهشت تبديل كند.
بگذريم،اينهايي كه گفتم ، همه بخشي از حرفهايي بود كه من مدتها بود دلم مي خواست به كسي بگم و چون تا به حال شنونده اي پيدا نكرده بودم اين حرفها تو دلم مونده بود و احساس كردم اينجا مكان مناسبي براي اين حرفهاست. و اين رو هم بگم كه من دقيقا مانند آقاي marde javan به مطالعه خيلي علاقه مندم اما مشغوليتهاي ذهني فرصت مطالعه و درس خوندن رو مدت هاست از من گرفته و واسه همينه معدلم در دانشگاه اينقدر پايينه و هيچ وقت به اندازه اي كه تلاش ميكنم نمره نمي گيرم.و البته فكر مي كنم آدم نسبتا شجاعي هستم.نه به اون معني كه از هيچ چيز نترسم. شجاعت براي من به معناي نترسيدن نيست چون همه بالاخره از يه چيزي ميترسند.شجاعت براي من يعني اراده براي غلبه بر ترس .مشكل من اينه كه گاهي اوقات واقعا نمي دونم كار درست چيه و كار غلط كدومه.مثلا اگه دوستم به من نمي گفت كه برم رودررو با معشوقم صحبت كنم، شايدهيچ وقت اين كار رو نمي كردم.و فكر ميكنم اين به دليل اينه كه من آدم ريسك پذيري نيستم و هميشه قبل از انجام كار به عاقبتش فكر ميكنم.اين هم خودش يه عيبه ديگه.و من دقيقا نميدونم براي رفع اين عيب چه بايد كرد.
و در انتها صحبتم با آقاي marde javan است.دوست عزيز فكر نكن كه شرايطي كه تو داري هيچ كسي نداره وهيچ كس تو رو درك نمي كنه.من به شخصه كاملا حرفهات رو ميفهمم و مطمئن ام افراد مثل من و تو ، تو جامعه كم نيستن.منتها يا اصلا به مشكلشون پي نمي برن يا با مشكلشون كنار ميان يا دنبال راه حل ميگردن.اگه كمكي از دست من برمياد من در خدمتم.به ياد داشته باش كه هيچ وقت براي يك شروع تازه دير نيست.