یه آهنگ فرانسوی همراه با معنی

[انریکه]

ژرژ برسنس

بد‌نامی

ترانه را اينجا دانلود كنيد.

توی روستا، بدون ادعا

من بد‌نام شده‌ام.

خودم را به آب و آتش بزنم یا هیچ غلطی نکنم

به هر حال این‌بابا‌یه‌چیزیش‌میشه رابه من می‌بندند!

من اما کاری به کار کسی ندارم،

آدم ساده‌ای هستم و راه خودم را می‌روم.

ولی مردم شریف دوست ندارند که

کسی راه دیگری غیر از راه آنها را برود،

نه مردم شریف دوست ندارند که

کسی راه دیگری غیر از راه آنها را برود،

همه پشت سر من بد می‌گویند،

غیر از کر‌و‌لال‌ها، که معلوم است چرا.

روز چهارده ژوئیه*

من توی رختخواب گرم‌و‌نرم خودم می‌مانم.

موسیقی که به ریتم پا ضرب گرفته

ربطی به من ندارد.

من کاری به کار کسی ندارم،

فقط به صدای شیپور گوش نمی‌کنم.

ولی مردم شریف دوست ندارند که

کسی راه دیگری غیر از راه آنها را برود،

نه مردم شریف دوست ندارند که

کسی راه دیگری غیر از راه آنها را برود،

همه مرا با انگشت نشان می‌دهند،

غیر از چلاق‌ها، که معلوم است چرا.

وقتی دزد بد‌شانسی سر راهم سبز می‌شود،

که دهقانی سر به دنبالش گذاشته؛

پام را جلو می‌اندازم تا دزد بتواند فرار کند،

دهقان نقش زمین می‌شود.

من کاری به کار کسی ندارم،

فقط می‌گذارم سیب‌دزدها در بروند.

ولی مردم شریف دوست ندارند که

کسی راه دیگری غیر از راه آنها را برود،

نه مردم شریف دوست ندارند که

کسی راه دیگری غیر از راه آنها را برود،

همه روی سر من می‌ریزند،

غیر از علیل‌ها، که معلوم است چرا.

احتیاجی نیست ژرمی** باشیم،

تا سرنوشتی را که در انتظار من است حدس بزنیم.

مردم اگر طنابی باب دندان پیدا کنند،

به گردن من می اندازند.

من کاری به کار کسی ندارم اما،

فقط راه‌هایی را که به رم ختم می‌شوند نمی‌روم.

ولی مردم شریف دوست ندارند که

کسی راه دیگری غیر از راه آنها را برود،

نه مردم شریف دوست ندارند که

کسی راه دیگری غیر از راه آنها را برود،

همه می‌آیند مرا سر دار ببینند،

غیر از کورها، که معلوم است که نمی‌بینند.

* روز ملی فرانسه که مردم جشن می‌گیرند.

** نام یکی از پیامبران که در انجیل آمده.

Georges Brassens

La mauvaise réputation

Paroles et Musique: Georges Brassens

1952

autres interprètes: Sinsémilia

Au village, sans prétention

J'ai mauvaise réputation

Qu'je m'démène ou qu'je reste coi

Je pass' pour un je-ne-sais-quoi

Je ne fait pourtant de tort à personne

En suivant mon chemin de petit bonhomme

Mais les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Non les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Tout le monde médit de moi

Sauf les muets, ça va de soi

Le jour du Quatorze Juillet

Je reste dans mon lit douillet

La musique qui marche au pas

Cela ne me regarde pas

Je ne fais pourtant de tort à personne

En n'écoutant pas le clairon qui sonne

Mais les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Non les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Tout le monde me montre du doigt

Sauf les manchots, ça va de soi

Quand j'croise un voleur malchanceux

Poursuivi par un cul-terreux

J'lance la patte et pourquoi le taire

Le cul-terreux s'retrouv' par terre

Je ne fait pourtant de tort à personne

En laissant courir les voleurs de pommes

Mais les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Non les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Tout le monde se rue sur moi

Sauf les culs-de-jatte, ça va de soi

Pas besoin d'être Jérémie

Pour d'viner l'sort qui m'est promis

S'ils trouv'nt une corde à leur goût

Ils me la passeront au cou

Je ne fait pourtant de tort à personne

En suivant les ch'mins qui n'mènent pas à Rome

Mais les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Non les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Tout l'mond' viendra me voir pendu

Sauf les aveugles, bien entendu

[انریکه]

Georges Brassens

Les passantes

Paroles: Antoine Pol. Musique: Jean Bertola

autres interprètes: Francis Cabrel

Je veux dédier ce poème Download the song Here

A toutes les femmes qu'on aime

Pendant quelques instants secrets

A celles qu'on connait à peine

Qu'un destin différent entraîne

Et qu'on ne retrouve jamais

A celle qu'on voit apparaître

Une seconde à sa fenêtre

Et qui, preste, s'évanouit

Mais dont la svelte silhouette

Est si gracieuse et fluette

Qu'on en demeure épanoui

A la compagne de voyage

Dont les yeux, charmant paysage

Font paraître court le chemin

Qu'on est seul, peut-être, à comprendre

Et qu'on laisse pourtant descendre

Sans avoir effleuré sa main

A celles qui sont déjà prises

Et qui, vivant des heures grises

Près d'un être trop différent

Vous ont, inutile folie,

Laissé voir la mélancolie

D'un avenir désespérant

Chères images aperçues

Espérances d'un jour déçues

Vous serez dans l'oubli demain

Pour peu que le bonheur survienne

Il est rare qu'on se souvienne

Des épisodes du chemin

Mais si l'on a manqué sa vie

On songe avec un peu d'envie

A tous ces bonheurs entrevus

Aux baisers qu'on n'osa pas prendre

Aux cœurs qui doivent vous attendre

Aux yeux qu'on n'a jamais revus

Alors, aux soirs de lassitude

Tout en peuplant sa solitude

Des fantômes du souvenir

On pleure les lêvres absentes

De toutes ces belles passantes

Que l'on n'a pas su retenir

ژرژ برسنس

رهگذران

می‌خواهم این شعر را تقدیم کنم

به تمام زن‌هایی که دوست داشته‌ایم

حتی برای لحظه‌هایی پنهانی

به زن‌هایی که خیلی کم شناخته‌ایم

که سرنوشتی دیگر در انتظارشان بوده

و دیگر هیچ‌وقت آنها را نمی‌بینیم

به همان زنی که می‌بینیم‌اش

که ثانیه‌ای دم پنجره ظاهر می‌شود

و زود ناپدید می‌شود

ولی همان سایه‌ی بلندبالاش

آنقدر جذاب و ظریف است

که گل از گل آدم می‌شکفد

به آن همسفری که

چشمانش، این مناظر هوش‌ربا

راه را کوتاه می‌کنند

همان که شاید ما تنها کسی باشیم که درکش می‌کنیم

و با این حال می‌گذاریم پیاده شود

بدون آنکه دستمان به دستش خورده باشد

به زنانی که دیگر متأهل شده‌اند

و حالا ساعاتی کسل‌کننده را سر می‌کنند

کنار یکی که با خودشان خیلی فرق دارد

و با دیوانگی بی‌ثمری برای شما

سر درد دلشان را باز می‌کنند

درد از آینده‌ای بی امید را

نگارهای عزیز بر دیده گذشته

امیدهای روزهای بر باد رفته

شما فردا فراموش خواهید شد

و خوشبختی هم که دوباره در بزند

بعید است که دیگر یادمان بیاید

اتفاق‌های کوچکی را که در راه می‌افتاد

اما زندگی را هم اگر باخته باشیم

باز با اندک حسرتی می‌اندیشیم

به تمام این خوشبختی‌های زود‌گذشته

به بوسه‌هایی که جرأت نکردیم بگیریم

به دل‌هایی که شاید هنوز چشم‌انتظارمان باشند

به چشم‌هایی که دیگر دوباره ندیدیم

بله، در شب‌های خستگی

که تنهایی‌مان را پر کرده‌ایم

با اشباح خاطره

اشک می‌ریزیم به یاد لبهای غایبِ

تمام رهگذران زیبایی

که نتوانستیم نگه‌شان داریم

[نازخاتون]

Bravo