مهارت گوش دادن در زبان آموزی

[نازخاتون]

در يادگيري زبان 4 مهارت گوش دادن(Listening)، صحبت کردن(Speaking)، خواندن(Reabing) و نوشتن(Writing) نقش اساسي دارد. "گوش دادن" اولين و اساسي ترين مهارت مي باشد که از زمان دميده شدن روح به بدن انسان در بطن مادر آغاز مي شود. او به صحبتهاي مادر گوش مي دهد که برايش آواز مي خواند و يا لالايي مي گويد. در فيلمي به نام"تولد يک مغز" با فيلمبرداري عکس العمل جنين در مقابل صداهاي بيرون و مقايسه آن با عکس العمل بعد از تولد روانشناسان يادگيري دريافتند که يادگيري از دوران جنيني با گوش دادن به صداهاي بيرون مانند صداي مادر، موسيقيهاي داخل خانه و ... شروع مي شود. شايد بي حکمت نباشد که در فرهنگ و دين ما رسم بر اين است که در گوشهاي نوزاد در بدو تولد اذان مي گويند .
روانشناسان رفتارگرا(واتسون، اسکينر و ...) معتقدند: "براي تسلط در مهارت صحبت کردن، بايد مهارت گوش دادن به خوبي انجام شود." يا در جاي ديگر ادوارد ساپير مي گويد: "زبان اساسا نظامي از علائم شنيداري است. جنبه توليدي زبان(صحبت کردن) نسبت به جنبه شنيداري آن داراي اهميت ثانوي است." گرايش به تکلم در افراد طبيعي نخست در قلمرو صور شنيداري ذهن(imagery aubitory) شکل مي گيرد و از آنجا به اعصاب کنترل کننده اندامهاي گويايي منتقل مي شود. برقراري ارتباط زباني با ديگران در درجه اول از راه گوش صورت مي گيرد و بنابراين گوينده بايد بکوشد تا پيام خود را به گوش شنونده برساند، در غير اين صورت رشته ارتباط دير يا زود پاره خواهد شد. در خانواده هايي که پدر، مادر، پدربزرگ يا مادربزرگ به بچه ها قصه مي گويند و شعر مي خوانند، بچه ها زودتر زبان باز مي کنند و زبان آموزي سريعتر صورت مي گيرد. صحبت کردن فرايندي است که مرحله به مرحله انجام مي شود و پيش نياز آن گوش دادن مي باشد:
الف) شنيدن(بدون تفکر)
ب) گوش دادن(با تفکر)
ج) صحبت کردن(با تفکر و تکرار)