نکاتی برای تشخیص بیماریها با نشانه ها

[ارغنون]

ترشح چسبناک از چشم
ترشح چشم

- ترشح چشم نشانهٔ چیست؟
صبح شده است، ولی شما نمی‌‌توانید چشمانتان را باز کنید. چشم‌ها متورمند و پر از ترشحی کبره‌ای و چسبناکند، انگار پلک‌ها را با چسب به‌هم چسبانده‌اند.
ترشح چشم به‌ندرت خطرناک است و بخشی از کار دستگاه دفاعی بدن به‌شمار می‌رود. در اغلب موارد، نشانهٔ این است که چشم مورد حملهٔ باکتری‌ها، مثلاً از طریق لوازم آرایش آلوده، قرار گرفته است. تهاجم باکتری‌ها می‌تواند به التهاب لبهٔ پلک‌ها منجر شود که چرک زرد رنگ پر از باکتری و گویچهٔ سفید خون تولید می‌کند.
ترشح چسبناک زرد رنگ که پلک‌ها را به‌هم می‌دوزد نیز پاسخ طبیعی بدن به التهاب باکتریائی یا ویروسی ملتحمه چشم است.
نوع دیگر ترشح چسبناک که رقیق‌تر، شفاف‌، و روان است نشاندهندهٔ سرماخوردگی، حساسیت به گرده گل، یا شکستن مژه در چشم است. این ترشح با از بین رفتن عامل تحریک‌کننده برطرف می‌شود.



- درمان ترشح چشم
چسبیدگی پلک‌ها همراه با تورم نشانهٔ وجود عفونت است و درمان با آنتی‌بیوتیک چشمی و احتمالاً خوراکی لازم دارد.
چشم را پاک کنید. اگر پلک‌ها چسبیده‌اند، کبره‌ها را با یک پارچهٔ خیسانده در آب گرم نرم کنید.
چشم را بشوئید. گلوله‌ای پنبه‌ای را در محلولی از نصف قاشق مرباخوری نمک حل شده در یک فنجان آب گرم بخیسانید و آن را در طول خط مژه‌ها بمالید. از محلول‌های شستشوی چشمی آماده نیز می‌توانید استفاده کنید.
چربی را خارج کنید. اگر علت ترشح التهاب لبهٔ پلک باشد، باید چربی جمع شده در آنجا را خارج کرد. برای این کار مژه‌ها و لبهٔ پلک‌ها را با شامپوی بچه یا پاک‌کنندهٔ ملایم دیگری بشوئید و با حرکت موجی پلک‌ها را مالش دهید، مثل خالی کردن خمیر دندان از لولهٔ آن. این کار را هر شب به‌مدت یک یا دو هفته تکرار کنید. اگر دچار التهاب مزمن لبهٔ پلک هستید، پاک کردن و مالش پلک‌ها را مانند مسواک زدن دندان‌ها عادت هر روز خود کنید.
حولهٔ خود را جدا کنید. ترشح ویروسی یا باکتریائی چشم پر از میکروب است و می‌‌تواند از طریق حوله به دیگران منتقل شود. تمام چیزهائی که با این ترشح تماس پیدا می‌کنند، از جمله دست‌هایتان، باید در آب داغ شسته شوند.
لوازم آرایش آلوده را دور بیندازید. لوازم آرایش آلوده از علل شایع انتقال عفونت چشم هستند. لوازم آرایشی را که در هنگام عفونت چشم از آنها استفاده کرده‌اید، همچنین لوازمی را که بیش از شش ماه است به‌کار می‌برید، دور بیندازید.


- چه وقت به پزشک مراجعه کنیم؟
- ترشح چشم زرد رنگ، کبره‌ای یا مداوم باشد.
- پلک‌ها متورم، قرمز یا دردناک باشند.

[پژواک]

شنایی با علل تپش قلب
هرگاه فرد احساس بکند که قلبش درون قفسه ‌سینه در حال تپش می‌باشد، دچار تپش قلب شده است. پس تپش قلب به معنی آگاهی از ضربان قلب خود است.

همانگونه که می‌دانید قلب نوعی تلمبه است. خون بوسیله آن در بدن جریان می‌یابد، اما چه تلمبه حیرت‌زایی! قلب در هر تپش تقریبا صد سانتیمتر مکعب خون را در بدن پخش می‌کند. روزانه حدود ۱۰ هزار لیتر خون بوسیله این تلمبه در درون رگهای هدایت می‌شود. در مدت عمر متوسط یک انسان شاید ۲۵۰ میلیون لیتر خون بوسیله قلب، تلمبه زده شود.
طول مدت هر تپش قلب انسان، کمی بیش از هشت‌دهم ثانیه است. بنابراین،‌ قلب روزی صدهزار بار می‌‌تپد و در فاصله هر یک تپش به مدتی برابر زمان یک تپش،‌ به استراحت می‌پردازد. پس قلب روزانه حدود ۶ ساعت آرامش دارد. این که می‌گوییم «تپش» قلب، مقصودمان بسته و باز شدن آن است؛ یعنی انقباض و انبساط آن. تلمبه قلب در حالت انقباض (بسته شدن) خون را بیرون می‌راند؛ اما در حالت انبساط (باز شدن) خون را به درون قلب می‌کشد.
البته گمان نکنید که این کار به سادگی مثلا باز و بسته شدن مچ دست صورت می‌گیرد. خیر؛ بلکه انقباض قلب به ‌صورت نوعی موج از پایین قلب شروع شده، تا به بالای آن حرکت می‌کند. احساس تپش قلب تپش قلب به صورتهای گوناگون نظیر کوبیدن لرزیدن ، تپیدن و … احساس می‌شود. برخی ذکر می‌کنند که قلبشان هری می‌ریزد یا بعضی می‌گویند که قلبشان چند دقیقه تاپ‌تاپ می‌زند و دوباره به حالت عادی بر می‌گردد. در برخی نیز ضربان قلب همیشه تند است و تپش قلب به صورت دائم احساس می‌شود. چه چیز سبب ادامه تپیدن قلب است؟ آیا انقباض و انبساط آن یک عامل خارجی دارد، یا از درون خود قلب برمی‌آید؟
این مساله یکی از جالب‌ترین پرسش‌ها در زیست شناسی است که در پاسخ آن هنوز بسی ابهام وجود دارد. با این وصف ،‌ اکنون برایتان آزمایشی را تعریف می‌کنم که از صدها سال پیش ،‌ دانشمندان با آن آشنا بوده‌اند. فرض کنید تخم مرغی را حدود ۲۴ ساعت در ماشین جوجه‌کشی حرارت دهیم، حال اگر آن را بشکنیم و با ذره بین به درون آن بنگریم، خواهیم دید که سلولهایی که قرار است بعدا قلب جوجه را تشکیل دهند، از هم‌اکنون می‌تپند.
آری ،‌ این یاخته‌ها از هم‌اکنون که هنوز قلبی درست نشده است،‌ تپش را آغاز کرده‌اند! باز فرض کنید این سلولها را برداریم و در یک مدیوم ، یعنی «ماده کشت مخصوص» ، پرورش دهیم. خواهیم دید که قلب رشد می‌کند.
پس قلب دارای این ویژگی است که بطور خودکار می‌تواند عمل باز و بسته شدن را انجام دهد. نتیجه آنکه تپیدن دایمی قلب هنوز از معماهای زندگی است! علل تپش قلب تپش قلب در اکثر موارد نشانه بیماری خاصی نمی‌باشد و جای نگرانی چندانی ندارد. ولی برای بیمار ممکن است این نشانه خیلی خطرناک به نظر برسد. زیرا تصور می‌کند که به دنبال تپش قلب ممکن است توقف قلبی اتفاق بیفتد و قلب از کار بیفتد.
همین نگرانی و استرس باعث تحریک قلب شده و تپش قلب فرد تشدید پیدا می‌کند. علل روحی و روانی تپش قلب به تنهایی نشاندهنده هیچ گروه خاصی از اختلالات نیست و اغلب در واقع اختلال فیزیکی اولیه نبوده، بلکه مشکلی روانی است. گاهی بویژه در بیماران مبتلا به اضطراب ، بیماران از احساس تپش قلب شکایت دارند ولی در بررسیها اختلال ریتمی مشخص نمی‌شود. علل فیزیولوژیک یا طبیعی حالتهایی هستند که به طور طبیعی باعث تپش قلب می‌شوند.
ورزش و فعالیت بدنی شدید می‌تواند باعث ایجاد تپش قلب برای مدت چند دقیقه شود. فردی‌ که‌ بیماری‌ قلبی‌ ندارد ممکن‌ است‌ با ورزش‌ ضربان‌ قلب‌ را به‌ ۱۶۰ بار دقیقه‌ یا بیشتر برساند که‌ البته‌ این‌ طبیعی‌ است‌ و مشکلی‌ محسوب‌ نمی‌شود. استرس ، هیجان و اضطراب نیز از عوامل شناخته شده تپش قلب به شمار می‌روند. از سوی دیگر مصرف چای غلیظ ، قهوه تلخ و برخی سیگارها ممکن است در فرد تپش قلب ایجاد نمایند. علل آریتمی قلبی توجه به الگوی تپش قلب و همچنین نبض همزمان ، تشخیص را آسان می‌کند.
در تمام حالتهای دیگر تپش قلب بیشتر به صورت تند زدن و شدید زدن قلب خود را نشان می‌داد و ضربان قلب منظم بود. نبض نامنظم در حین حمله تپش قلب تقریبا همیشه دال بر آریتمی است.
آریتمی‌های شایعی که منجر به تپش قلب می‌شوند، فیبریلاسیون‌ دهلیزی ‌، انقباضات پیش‌رس دهلیزی یا بطنی تاکیکاردی یا تند ضربانی‌ فوق‌ بطنی‌ و بطنی و ‌تند ضربانی‌ سینوسی ‌می‌باشند. ضربانها در تاکیکاردی یا تند ضربانی‌ فوق‌ بطنی‌ و بطنی و ‌تند ضربانی‌ سینوسی ‌، سریع و منظم ، در فیبریلاسیون دهلیزی سریع و نامنظم و در انقباضات پیش‌رس دهلیزی یا بطنی بصورت “یک در میان” مشاهده می‌شوند.
در بعضی مواقع تپش قلب به صورت نابجا و نابهنگام بروز پیدا می‌کند که فرد احساس می‌کند قلبش می‌ریزد یا یک ضربه محکم به دیواره قفسه سینه اصابت می‌کند. اگر فرد در این حالت نبض خود را گرفته باشد متوجه می‌شود که یک نبض خالی زده است. این نوع تپش قلب در اکثر موارد نشانه یکی از شایعترین آریتمی‌های قلبی به نام “انقباض پیش‌رس یا زودهنگام بطنی” یا (PVC) است که اگر تعداد آن از حدی بیشتر شود ممکن است خطرات جدی برای فرد به همراه داشته باشد. بیماریهای دیگر و داروها افراد کم خون و پرکاری‌غده تیرویید نیز قلبشان با سرعت و شدت بیشتری می‌تپد.
در پرولاپس دریچه میترال نیز که یکی از بیماریهای خوشخیم دریچه میترال قلب می‌باشد، تپش قلب به نسبت شایع می‌باشد و افرادی که این مسئله را دارند، باکمی فعالیت بدنی دچار درد و تپش قلب می‌شوند.
مصرف‌ بعضی‌ از مواد و داروها مثل‌ کافئین ‌، کوکایین ‌، افدرین‌ یا سایر داروهای‌ تقویت‌کننده‌ دستگاه‌ سمپاتیک‌ ، دکونژستان‌ها ، داروهای‌ کم‌کننده‌ اشتها ، قهوه‌ زیاد ، کولا و سایر محرکها با یا بدون‌ کافئین ، آمفتامین‌ها و سیگار باعث تپش قلب می‌شوند. علائم همراه تشخیص بیماری زمینه‌ای عمدتا بر اساس سایر علائم و یافته‌های همراه داده می‌شود. تپش قلب همراه با علائمی مانند سرگیجه ، تنگی نفس ، سرفه‌ ناخودآگاه‌ ، درد قفسه سینه ، غش‌ کردن‌ یا احساس‌ وقوع مرگ‌ یا در زمینه بیماریهای قلبی نیاز به بررسی بیشتر دارد. تشخیص علت تپش قلب کسی که دچار تپش قلب می‌شود باید در هر حال به پزشک مراجعه نماید. پس از انجام معاینات لازم نوار قلب از بیمار گرفته می‌شود که تا حد زیادی می‌تواند علت تپش قلب را مشخص کند.
گاه نیز انجام آزمایشهایی برای تشخیص برخی بیماریهای زمینه‌ای لازم است. در نهایت اگر علت تپش قلب مشخص نشود، دستگاهی به نام هولترمونیتور یا نوار قلب متحرک به فرد متصل می‌شود تا اگر در طول ۲۴ ساعت فرد دچار تپش قلب گردد، نوار قلب در همان حالت از بیمار گرفته شود و نوع آریتمی قلب فرد مشخص شود. علاوه بر هولتر مانیتور ر، می‌توان از تست ورزش استفاده کرد تا پزشک و بیمار اطمینان حاصل کنند که فعالیت شدید ، عامل بوجود آورنده آریتمی خطرناک نیست. درمان اصول درمان بر درمان آریتمی خاص تشخیص داده شده ، حذف عامل بوجود آورنده (دارو ، تنباکو ، قهوه ، چای و الکل) تشخیص و درمان بیماریهای همراه (پرکاری تیروئید ، افت قند خون ، علائم یائسگی و اضطراب) استوار است.
در اکثر موارد با رعایت عادات مناسب زندگی و تغذیه ، پرهیز از استرسها و هیجانات و انجام ندادن فعالیتهای ورزشی نامتناسب ، تپش قلب فرد بهبود می‌یابد. به منظور خاتمه دادن آریتمی نابجا ، گاهی مانورهای واگی متعدد توسط پزشک یا توسط فرد آموزش دیده انجام می‌شود که با تحریک عصب واگ باعث برگشت تپش قلب در بعضی از آریتمی‌ها می‌شوند و عبارتند از: ماساژ ناحیه‌ کاروتید گردن‌ (البته‌ منوط‌ به‌ این‌ که‌ روش‌ انجام‌ بدون‌ خطر این‌ تکنیک‌ را فرا گرفته‌ باشید.)
نگاه‌ داشتن‌ نفس‌ به‌طور کوتاه‌مدت‌ سرفه پی‌در‌پی نیشگون‌ گرفتن‌ از پوست‌ بازو به‌ قدری‌ که‌ باعث‌ درد شود. زدن‌ آب‌ سرد به‌ صورت ‌، فرو بردن‌ سر در آب‌ سرد به‌ مدت‌ کوتاه‌ ، یا دوش‌ سرد بطوری‌ که‌ آب‌ سرد روی‌ سر بریزد. در بینی‌ و دهان‌ خود را بگیرید و سعی‌ کنید به‌ ملایمت‌ هوا را از بینی‌ خارج‌ کنید بطوری‌ که‌ احساس‌ کنید پرده‌های‌ گوش‌ به‌ سمت‌ بیرون‌ حرکت‌ می‌کنند.
درمان دارویی در مواردی‌ که‌ حمله‌ تند ضربانی‌ تکرار می‌شود، امکان‌ دارد یک‌ یا چند دارو برای‌ کنترل‌ ضربان‌ قلب‌ تجویز شوند. در مواردی که تپش قلب در اثر آریتمهای قلبی ایجاد شده باشد، داروهایی مانند دیگوکسین ، کینیدین‌ ، مسدودکننده‌های‌ کانال‌ کلسیم ‌، پروکاینامید ، و داروهای ضد‌ بتا آدرنرژیک‌ تجویز می‌شوند. در آریتمی‌ها اگر ضربان‌ قلب‌ به‌ حالت‌ طبیعی‌ باز گردانده‌ نشود، امکان‌ دارد نارسایی‌ احتقانی‌ قلب ، حمله‌ قلبی ‌، یا ایست‌ قلبی ، که‌ جان‌ بیمار را به‌ خطر می‌اندازند، رخ‌ دهند.
گاهی نیز لازم می‌شود که برای تنظیم ضربان قلب ، دستگاهی به نام ضربانساز قلب (Pace maker) در قلب بیمار جاسازی شود تا در مواقع ضروری ضربان قلب بیمار را تنظیم نماید. ندرتاً استفاده‌ از شوک‌ الکتریکی‌ کنترل‌ شده‌ لازم می‌شود.

[پژواک]

ترک خوردن لب نشانهٔ چیست؟
ترک خوردن لب نشانهٔ چیست؟
اگر لب‌های ترک‌خوردهٔ شما زبان می‌داشتند، درخواست دو چیز می‌کردند: رطوبت و چیزی که رطوبت را نگاه دارد. اما لب‌ها چه‌گونه رطوبت خود را از دست می‌دهند؟ اگر شما هم عادت شایع زبان زدن به لب‌ها را دارید، شرایط مناسب برای ترک‌خوردن لب‌ها را فراهم کرده‌اید.
در هوای خشک، مثل اتاق دارای دستگاه حرارت مرکزی، رطوبت لب‌ها تبخیر می‌شود و شما به طور ناخودآگاه خشکی لب‌ها را احساس کرده و با زبان آنها را مرطوب می‌کنید. وقتی این رطوبت هم تبخیر شود، باز هم رطوبت بیشتری از لب‌ها خارج می‌شود. آفتاب سوختگی لب‌ها نیز شما را وادار به مرطوب کردن آنها کرده و بالاخره ترک خوردن آنها را به‌دنبال دارد.
از علل شایع دیگر واکنش آلرژیائی به رنگ ماتیک است.
برخی افراد عمدتاً در گوشه‌های لب دچار ترک‌خوردگی می‌شوند که احتمالاً به‌خاطر شکل لب‌هایشان است. اگر در حالت استراحت صورت گوشه‌های لب‌ها پائین می‌افتند، بزاق دهان در آنجا جمع شده و باعث ترک خوردن آنها می‌گردد.



- درمان ترک خوردن لب
ترک خوردن لب‌ها آنها را تحریک‌پذیر و ناخوشایند می‌کند. اما همیشه راهی برای درمان آنها وجود دارد.
آب نمک بزنید. درمان نهائی ترک خوردن لب کمپرس کردن روزانهٔ آنها با آب نمک سرد است. یک قاشق مرباخوری نمک را در نیم لیتر اب حل کنید. حوله‌ای را در آن خیسانده و چند دقیقه روی لب‌ها بگذارید. این کار را به مدت یک هفته هنگام رفتن به رختخواب انجام دهید.
رطوبت را حبس کنید. بلافاصله بعد از کمپرس کردن لب‌ها لایه‌ای ضخیم‌ نرم‌کنندهٔ لب، مثل وازلین یا لانولین روی لب بزنید تا رطوبت را در آن حفظ کند.
کورتیزون بزنید. اگر یک هفته کمپرس آب نمک و وازلین ترک لب‌ها را درمان نکرد، می‌توانید پماد هیدروکورتیزون یک درصد هم به آن اضافه کنید. پماد را زیر نرم‌کننده بزنید. این کار را دو هفته تکرار کنید.
زبان نزنید. خیس کردن لب‌ها با زبان کاری غیر ارادی مثل پلک زدن است.اما خودداری از آن اولین قدم در درماند ترک لب است. باید متوجه باشید که زبان زدن لب‌ها اولین عامل ترک‌خوردن آنهاست.


- چه وقت به پزشک مراجعه کنیم؟
- ترک‌های لب تبدیل به چاک‌های بزرگ و شقاق شده است.

[پژواک]

ترک خوردن پوست
- ترک خوردن پوست نشانهٔ چیست؟
بعضی افراد با دست‌هایشان همه کار می‌کنند: باغبانی، نازک‌کاری، تعمیر اتومبیل، آشپزی، و نظافت. اما دست‌هایشان را با مواد از بین برندهٔ رطوبت مثل خاک، حلال‌ها، و صابون پاک می‌کنند و پوستشان خیلی زود ترک می‌خورد.
پوست ترک خورده مانند بستر یک رود خشک است و علت هر دو هم بی‌‌‌آبی است. ترک خوردن پوست با از بین رفتن آب سطح بدن شروع شده و لایه‌هائی از سلول‌های خشک شده به‌جای می‌ماند.
پوست بی‌آب مانند ناخن شکننده است، و مانند آن به سادگی خم نمی‌شود و ترک بر می‌دارد.
رطوبت کم علت اصلی خشکی پوست است. همانطور که بیابان گردها می‌دانند، هوای خشک رطوبت پوست را می‌گیرد. اما گرم کردن زیاد خانه در هر جائی هوای درون خانه را مانند بیابان کرده و رطوبت پوست را از بین می‌برد. این دلیل عمدهٔ ترک خوردن پوست در زمستان است.
رطوبت پوست در برخورد با مواد محرک مثل شوینده‌ها، عطرها، خوشبوکننده‌ها، الکل، و پاک‌کننده‌های لاک ناخن از بین می‌رود. می‌توان از تماس با این مواد خشک‌کنندهٔ خانگی اجتناب کرد، ولی برخی افراد هر روز با رطوبت‌گیری‌هائی مثل رنگ‌ها، حلال‌ها و دیگر مواد شیمیائی کار می‌کنند.
برخی ناراحتی‌ها، مثل پسوریاز، اکزما، و برخی واکنش‌های آلرژیائی، باعث ضخیم شدن، خشک شدن و ترک خوردن پوست می‌شوند. پینه‌های ضخیم و خشک هم زیاد چاک می‌خورند.



- درمان ترک خوردن پوست
دست و پاها محل‌های شابع ترک خوردن پوست هستند. اما ترک پوست در همه جا، مخصوصاً در پوست ظریف ساق، ساعد و گونه‌ها هم ممکن است دیده شود. ترک پوست را در هر جا باشد، با درمان درست می‌توان از بین برد.
مرطوب کننده بزنید. با استفاده از کرم‌های مرطوب‌کننده رطوبت را در ناحیهٔ ترک خورده حبس کنید. فراموش نکنید که شستن باید کوتاه مدت – کمتر از پنج دقیقه در روز – باشد چون تماس بیش از حد با آب چربی پوست را برداشته و آن را خشک‌تر می‌کند. در صورت لزوم پزشک مرطوب کنندهٔ قوی‌‌تری را تجویز می‌کند.
چندین بار پوست ترک خورده در آب ولرم نرم کنید. ولی مرطوب‌کننده به آن نزنید. وقتی پوست نرم شد، فوراً روی آن را با ماده‌ای روغنی مثل وازلین بپوشانید.
ملایم بشوئید. هنگام شستشو از آب داغ دوری کرده و از صابون چرب استفاده کنید. زدن محلول نگاهدارندهٔ رطوبت بر پوست هم مفید است.
دستکش بپوشید. اگر پوست شما مستعد ترک خوردن است، هنگام کار با آب و صابون یا مواد شیمیائی دستکش لاستیکی بپوشید.
اوره بزنید. کرم‌ها و محلول‌های حاوی اوره یا اسیدهای آلفا هیدروکسی برای رفع خشکی پوست مناسبند. استفاده از اینها ترک‌های پوستی را برطرف کرده و از ترک خوردن بیشتر جلوگیری می‌کند.


- چه وقت به پزشک مراجعه کنیم؟
- همواره پوست دست و یا پا ترک خورده است.
- بیماری وجود دارد و پوست پا ترک می‌خورد.
- ناحیهٔ ترک خورده گرم یا ناسور است، متورم یا قرمز شده، یا چرک یا مایع تراوش می‌کند.
پوست ناحیهٔ پائین پا مانند فلس ماهی شده است.
- درمان ترک خوردن پوست بعد از سه هفته مؤثر واقع نشده است.

[پژواک]

ترشح از نوک پستان
- ترشح پستان نشانهٔ چیست؟
ناگهان متوجه وجود یکی دو قطره مایع شیری ترشح شده از پستان بر روی لباستان شده‌اید. آیا این چیز خطرناکی است؟ الزاماً نه. در بیشتر موارد، کمی ترشح از نوک پستان، درست مثل ترشح چربی از پوست، چیزی عادی است.
مانند فولیکول‌های پوست، در مجاری منتهی به نوک پستان هم به‌طور طبیعی مایع وجود دارد. این مجاری لوله‌هائی برای انتقال شیر هستند. بنابراین، وجود کمی مایع در آنها تعجب‌آور نیست. رنگ این ترشحات از خاکستری، سبز یا قهوه‌ای تا سفید متغیر است.
اگر نوک پستان را فشار دهید، ترشح بیشتری خارج می‌شود. این کار مانند مک‌زدن آن توسط بچه است و ممکن است تولید پرولاکتین را تحریک کند. پرولاکتین هورمون تحریک‌کنندهٔ تولید شیر و مایعات دیگر در پستان است.
در مادران شیرده، ترشح نوک پستان ممکن است بدون تحریک آن صورت بگیرد. صدای نوزاد گرسنه، ظرف چند ثانیه باعث خروج شیر از پستان می‌شود.
اما فشار دادن نوک پستان در زنان غیر شیرده هم می‌تواند باعث خروج مایع از آن شود. این ترشح در تمام زنان جوان یا پیر، زنانی که هرگز آبستن نشده‌اند، و زنانی که سال‌هاست بچه‌دار نشده‌اند دیده می‌شود.
در واقع، درست مانند مک‌زدن بچه، هر نوع تحریک پستان – مثلاً دوش گرفتن با آب پرفشار، آزمایش پستان‌نگاری، کرست تنگ، یا لباس‌هائی که هنگام ورزش پستان را تحریک کنند – باعث ترشح آن می‌شود.
تغییر مقدار هورمون‌های بدن نیز ترشح پستان به‌دنبال دارد. میزان هورمون‌های بدن زنان با مصرف قرص‌های ضدبارداری، شروع دوران یائسگی، یا هورمون‌ درمانی تغییر می‌کند. علاوه بر تغییرات هورمونی، عوامل دیگری، مثلاً مصرف داروهای ضدافسردگی و پائین آورندهٔ فشار خون، باعث ترشح پستان می‌شوند.
اگر ترشح غلیط، زرد، قهوه‌ای، سبز، یا چرک مانند باشد ممکن است عفونتی در پستان داشته باشید. ترشح شفاف، آبکی، یا خونی ممکن است نشانهٔ وجود یک تومور خوش‌خیم یا بدخیم باشد. به‌همین‌دلیل توجه به قوام، رنگ، تداوم، و محل ترشح اهمیت دارد.



- درمان ترشح پستان
نزد پزشک بروید. اگر هر نوع ترشح غیرطبیعی از پستان مشاهده کردید، حتماً به پزشک مراجعه کنید. اگر عفونتی در کار باشد، پزشک آنتی‌بیوتیک مناسب تجویز می‌کند.
لباس مناسب بپوشید. اگر مستعد ترشح پستان هستید، لباس‌هائی بپوشید که پستان را تحریک نکنند، مخصوصاً در هنگام ورزش. پوشیدن کرست در این شرایط بهتر است، چون مالش مرتب لباس بر پستان آن را تحریک و وادار به ترشح می‌کند.
بالشتک شیر استفاده کنید. اگر مادر شیردهی هستید، گذاشتن بالشتک‌های مخصوص در داخل کرست از ترشح و ریختن بر روی لباس‌هایتان ممانعت می‌کند.

[پژواک]

تجمع چرک در ‌گوش درونی نشانهٔ چیست ؟
وجود چرک گوش در گوش درونی نشانهٔ آن است که بدن مادهٔ مناسبی برای دور کردن مهاجمان گوش، مثل حشرات، عفونت، و کثافت می‌سازد.
اما تجمع چرک گوش در گوش داخلی معنی دیگری دارد، در بسیاری موارد، مقدار طبیعی آن‌را با گوش پاک‌کن پاک‌کرده یا به عقب پس رانده‌اید. این کار مثل گیر انداختن یک چوپ‌ پنبه در دهانهٔ بطری است. و فرایند جاری شدن چرک گوش را به خارج بسته‌اند. این چرک به‌تدریج زیاد می‌شود تا به نزدیک پردهٔ گوش برسد و گوش را کیپ می‌کند. هرچه دیرتر به داد آن برسید، سخت‌تر و ضخیم‌تر می‌شود.
چطور می‌فهمید که تجمع چرک گوش در گوش داخلی دارید؟ احتمالاً گرفتار خارش، خشکی، کمی درد، یا کاهش شنوائی می‌شوید.
گاهی نیز تجمع چرک گوش به‌علت پیچ‌خوردگی مادرزادی مجرای گوش است. در این حالت خمیدگی ظریفی در مجرای گوش جریان چرک گوش را به‌خارج دشوار می‌کند.
- درمان تجمع چرک‌ گوش
جلوگیری از تجمع چرک گوش یادگرفتن چه‌گونه پاک‌کردن گوش است.
چیزی در گوشتان فرو نکنید. پارچهٔ تمیز مرطوبی را روی انگشتان بیندازید و با آن تمام درون گوش خارجی را تمیز کنید. چرک گوش را فقط هنگامی که به خارج مجرای گوش می‌رسد پاک کنید. نباید قسمت‌های عمیق‌تر مجرا را دستکاری کرد. دقت کنید پارچه زیاد مرطوب یا صابونی نباشد. هم آب و هم صابون می‌توانید مجرای گوش را تحریک کرده و به درد آورند.
گوش را گرم کنید. یک بطری آب داغ را روی گوش گرفتار بگذارید. ظرف مدت کوتاهی چرک شروع به ذوب شدن می‌کند و خروج آن آسان می‌گردد.
از قطره استفاده کنید. قطره‌های بدون نسخه برای حل کردن چرک گوش وجود دارد. این قطره‌ها حاوی پراکسید کاربامید هستند. قطره‌ها را طبق دستور برچسب روی آنها به‌کار ببرید. اگر بعد از پنج روز نتیجه‌ای نگرفتید، نزد پزشک بروید.
- روش‌های پیشرفته‌تر پاک‌کردن چرک گوش
اگر با روش‌های بالا تجمع چرک گوش از بین نرود، پزشک از روش‌های دیگری برای آن استفاده می‌کند.
استفاده از آب. برخی پزشکان و پرستاران با وسیله‌ای تلمبه مانند جریان ضعیف آب را در گوش برقرار کرده و آن را پاک می‌کنند. اما هیچ‌گاه خودتان در منزل آن را انجام ندهید. این یک کار حرفه‌ای است و ممکن است پردهٔ گوش را پاره کنید.
استفاده از میله. بعضی پزشکان از میلهٔ مخصوص پاک‌کردن گوش استفاده می‌کنند.
استفاده از مکنده. اگر تجمع چرک گوش هنوز باقی باشد، پزشک از دستگاه مکندهٔ مخصوصی برای خارج کردن آن استفاده می‌کند. این وسیله طوری ساخته شده است که آسیبی به پردهٔ گوش وارد نمی‌کند.
- چه وقت به پزشک مراجعه کنیم؟
- همراه با تجمع چرک گوش، درد یا کاهش شنوائی وجود دارد.

[پژواک]

آشنایی با تغییراتی که در موها پدید می آید
- تغییرات مو نشانهٔ چیست؟
دیشب با تنش روانی ترسناکی – مثل ازدواج مجدد، صورتحساب سنگین، یا از دست دادن کار – به خواب رفته‌اید و صبح موهایتان سفید شده است.اما بیشتر این موهای سفید قبلاً هم بوده‌اند و وقتی متوجه آن می‌شوید که تنش باعث ریختن مقدار زیادی از موهای سیاهتان شده است. خوشبختانه، در بسیاری از مردم این موهای ریخته دوباره در می‌آیند.
گرچه سفید شدن ناگهانی مو بسیار ناراحت کننده است، اما این تنها تغییر در آن نیست. خوشبختانه بیشتر تغییراتی که در موها پیدا می‌شوند جزئی از فرآیند طبیعی آن هستند. مو به طور طبیعی در دهه‌های سوم و چهارم زندگی به‌تدریج خاکستری می‌شود.
تغییرات دیگر مو ممکن است ناشی از مواد شیمیائی باشد. شنا در استخر زیاد کلر زده شده موهای بو را سبز می‌کند. آب چاه و وجود آهن در آب هم ممکن است موی تمام افراد استفاده کننده از آن را قرمز کند.
موهای سست و کم دوام اغلب به خاطر باریکی و چرب بودن آنهاست، گرچه گاهی کمبودهای تغذیه‌ای هم علت آن است. موهای ظریف تحمل بار بیش از حد ندارند، و وقتی پوششی از چربی داشته باشند، سنگینی این پوشش آنها را می‌کشند.


کمبود پروتئین می‌‌تواند از رویش موها جلوگیری کند. تغییراتی هم مثل موخوره (شکافتگی انتهای مو) و خشکی مو غالباً در اثر آسیب‌های آرایشی، مثل استفادهٔ زیاد از سشوار یا رنگ‌های شیمیائی، است.



- درمات تغییرات مو
پیش از آنکه تغییرات مو به یک گرفتاری ناگوار تبدیل شود، نکات زیر را رعایت کنید.
موها را تغذیه کنید. رژیم لاغری شدید موها را نیز لاغر می‌کند. به‌همین دلیل در کشورهای عقب‌مانده کم موئی ناشی از فقر تغذیه بسیار شایع است. اگر مقدار پروتئین برنامهٔ غذائی شما کم باشد، تغذیهٔ موهایتان کنارگذاشته می‌شود و بزودی نازک شدن و ریختن آنها را در اثر تحلیل رفتن فولیکول‌های مو می‌بینید. برنامهٔ غذائی معمول و متوسط حاوی مقادیر کافی ویتامین‌ها، کانی‌ها، و پروتئین‌های لازم برای رشد مو است.
آرامش داشته باشید. رنگ موهایتان را با تنش روانی سفید نکنید. با ورزش، استراحت و برقراری روابط دوستانه از تنش و عصبانیت دوری کنید تا موهایتان سیاه بماند.
زیبائی با فریب همراه است. مراقبت درست از موها، تغییرات آنها را به حداقل می‌رساند. به نکات زیر توجه کنید.
محافظ مو استفاده کنید. پیش از آنکه وارد استخر دارای کلر زیاد شوید، کمی محافظ مو به سر خود بزنید تا سدی بین مو و مواد شیمیائی موجود در آب ایجاد کند. با این روش، دیگر موهای بور به رنگ سبز در نمی‌آیند.
شامپوی مخصوص بزنید. بسیاری از محصولات آرایشی دارای موادی هستند که باعث تغییرات ناخواستهٔ مو می‌شوند. برای جبران این تغییرات، هفته‌ای یک بار شامپوی تقویت‌کننده به موهایتان بزنید. بیشتر شامپوهای معمولی فاقد مقدار کافی مواد مغذی مو هستند. فرآورده‌های کمکی برای تقویت موها نیز به طور جداگانه موجود است.
چربی زیادی را بشوئید. اگر موهایتان سست شده است، عزا نگیرید؛ احتمالاً خوب آنها را نمی‌شوئید. شامپو زدن کافی چربی زیادی مو را شسته و آنها را نگاه می‌دارد.

تقویت‌کننده‌های کمکی حاوی پروتئین نیز به استحکام موها کمک می‌کنند.
موخوره را از بین ببرید. اصلاح کردن مرتب موها و جلوگیری از داغ شدن آنها با سشوار از ایجاد موخوره جلوگیری می‌کند. استفادهٔ مرتب از شامپو و تقویت‌کننده نیز مهم است. برای نتیجهٔ بهتر از شامپوی اسیدی با pH بین ۵/۴ و ۵/۵ استفاده کنید.



اگر pH شامپو روی برچسب آن نوشته نشده است، از داروساز کمک بگیرید؛ او با استفاده از نوار آزمایش مخصوص pH آن را معلوم می‌کند.

[پژواک]

تغییر خلق نشانه چیست؟
تغییر خلق نشانه چیست؟
فرد گرفتار مشکلات رفتاری مانند یک جاده ناهموار است. گاهی زیادی شاد و گاهی زیاد غمگین می‌شود. رفتارش شدید، ناگهانی و غیر قابل کنترل است.



- درمان تغییر خلق
تغییر خلق‌های مزمن و شدید – مثل افسردگی مزمن یا حملات وحشت‌زدگی – اختلالات روانی هستند. این اختلالات هم مانند بیماری‌های جسمانی اهمیت دارند (در واقع، گاهی نتیجهٔ اختلالات جسمانی هستند، مثل نشانگان پیش از قاعدگی) و درست مانند آنها درمان می‌شوند.
نشانگان پیش از قاعدگی را بررسی کنید. تغییر خلق زنان ممکن است ناشی از نشانگان پیش از قاعدگی باشد که باعث هیجانات و ناراحتی‌های جسمانی ناشی از هورمون‌هاست. توصیه‌های زیادی برای رفع این ناراحتی شده است. متخصصات تغذیه خوردن مواد مغذی مثل کلسیم و ویتامین‌های c ,b و e، و برخی دیگر ورزش منظم مثل پیاده‌روی را مؤثر می‌‌دانند. در برخی موارد هم دارو تجویز می‌شود. اگر فکر می‌کنید تغییر خلق شما به این دلیل است، با پزشک خود مشورت کنید.
دارو بخورید. اگر پزشک تشخیص دهد که دچار اختلال رفتار هستید، احتمالاً داروی لیتیم برایتان تجویز می‌کند. کربنات لیتیم تغییرات رفتار را در بسیاری از این بیماران کاهش می‌دهد.
لیتیم درمانی باید آنقدر باشد که همواره مقدار دارو در خونتان موجود باشد. بنابراین، پزشک درمان را با مقادیر زیاد آن شروع کرده و به‌تدریج آن را کم می‌کند. در آغاز، ممکن است کمی عوارض جانبی، مثل خستگی، تهوع خفیف، تکرار ادرار، و لرزش خفیف دست‌ها داشته باشد، اما با تعیین مقدار درست مصرف دارو از بین می‌روند.
در مورد اعتیاد به این دارو هم نگران نباشید. کربنات لیتیم اعتیاد نمی‌آورد و مصرف طولانی آن اشکال ندارد.


- چه وقت به پزشک مراجعه کنیم؟
- تغییر خلق غیر قابل پیش‌بینی و نامتناسب با موقعیت است.
- تغییر خلق غیر قابل کنترل است.
- گاهی دوره‌های شادی شدید و بعد از آن، افسردگی شدید دیده می‌شود.
- برنامهٔ خواب نیز به هم خورده است.

[پژواک]

بی‌اشتهائی نشانهٔ چیست؟

اگر مثل بیشتر مردم هستید، از بین رفتن اشتها فرصت خوبی برای کاهش وزنتان است. (پوشیدن لباس‌های تنگ شدهٔ پارسال شما را وسوسه می‌کند.) اما اگر بی‌اشتهائی به‌جای چند روز هفته‌ها طول بکشد و به‌طور عادی باعث آب رفتن شما شود، این بی‌اشتهائی علت خاصی دارد.
کم خوراکی یا بی‌اشتهائی علامت شایعی است که می‌تواند علل مختلفی داشته باشد، که بسیاری از آنها اهمیت چندانی ندارند.
تقریباً تمام عفونت‌ها می‌توانند باعث بی‌اشتهائی شوند. مثلاً ویروس سرماخوردگی یا آنفلونزا ممکن است عامل آن باشد. یا علل جدی‌تری مثل سل، کم‌کاری غده تیروئید، بیماری‌های قلبی یا ریوی یا گرفتاری‌های کبدی داشته باشد.
متأسفانه یکی از شایع‌ترین علائم اخطار دهندهٔ اولیه سرطان بی‌اشتهائی است که معمولاً با تغییر در حساسیت به مزّه‌ها همراه است.
بی‌اشتهائی مقاومت بدن در برابر خوردن هر چیزی است که به فرایند بهبود کمک کند. با این همه، بیماری تنها علت کاهش اشتها نیست. گاهی چیزی که به‌دلیل خاصی خورده‌ای، مثل یک دارو، می‌تواند عامل آن باشد. آنتی‌بیوتیک‌هائی مثل اریترومایسین جوانه‌های چشائی را غیر فعال کرده و باعث کندی حرکت غذا در روده شده و احساس پری بعد از خوردن غذا را طولانی‌تر می‌کنند. تمام آمفتامین‌ها – که برای کاهش وزن تجویز می‌شوند – احساس گرسنگی را از بین می‌برند.
داروهای مسکن و ضد التهاب مفصل می‌توانند معده را تحریک کرده و باعث تهوع و برگرداندن غذا شوند. دیژیتالیس (که یک داروی قلبی است) و داروهای مدرّ (که مانع احتباس آب شده و فشار خون را پائین می‌آورند) نیز میل به غذا خوردن را کم می‌کنند.
گاهی چیزی غیرخوراکی مشکل‌ساز شده است. کمبودهای کلی تغذیه‌ای می‌توانند نیروی حیاتی یک اشتهای طبیعی را تضعیف کنند. مخصوصاً اشخاص مسن ممکن است گرفتار کمبود روی در رژیم غذائی باشند که می‌تواند جوانه‌های چشائی را از بین ببرد.
خود پیری بر روی اشتها تأثیر می‌گذارد. در اشخاص مسن، ساز و کار بدن آهسته می‌گردد، وزن ماهیچه‌ها کم می‌شود، و ضعف جسمانی مانع فعالیت است. در رأس آنها، کاهش احساس چشائی و ترشحات معدی قرار دارد که همه باعث بی‌اشتهائی می‌شوند.
گاهی نیز اتفاقی در زندگی بر اشتها تأثیر می‌گذارد. اگر اخیراً یک برنامه ورزشی را شروع کرده‌اید، ممکن است دچار بی‌اشتهائی شوید تا بدن خود را با نیازهای جدید تطبیق دهد.
به‌طور کلی، سلامت روانی نقش مهمی در اشتهای شما دارد. در هنگام گرفتاری طولانی، تنش روانی می‌توان شما را به پرخوری بکشاند. ولی فشارهای کوتاه‌‌مدت معمولاً اشتها را از بین می‌برند. افسردگی نیز در برخی افراد باعث بی‌اشتهائی می‌شود.
بی‌اشتهائی عصبی اختلالی است که در افراد مبتلا – معمولاً دختران جوان – تقریباً باعث ترک کامل غذا خوردن می‌شود. بیماران وسوسهٔ غذا خوردن دارند، ولی از ترس چاق شدن چیزی نمی‌خورند. برای آنها نخوردن از به اندازه خوردن راحت‌تر است.

- درمان بی‌اشتهائی
کمی بی‌اشتهائی جای نگرانی ندارد. اما اگر آخرین باری که از غذا خوردت لذت برد‌ه‌اید به یاد ندارید، باید سعی کنید عادت عادی خوردن را باز به دست آورید. در اینجا مواردی که باید به آنها توجه کنید گفته می‌شود.
به اندازه بخورید. اشتهای طبیعی دقیقاً چه‌گونه است؟ اشتهای طبیعی خوردن به اندازه‌ای است که وزن بدن را طبیعی نگاه می‌دارد.
اگر اشتهای طبیعی دارید، باید انواعی از غذاها را بخورید. اشتهای زیاد خوردن فقط گوشت اشتهای طبیعی نیست.
اگر مرتباً خود را وادار به خوردن می‌کنید، این علامت خوبی هم نیست.
ویتامین بخورید. خوردن روزانه مکمل مولتی ویتامین و کانی‌ه به باز شدن اشتهای کاهش یافته کمک می‌کند. و اگر کم خوردن شما باعث سوء تغذیه شده است، مواد غذائی اضافی آسیبی به شما نمی‌رساند. گاهی افراد مسن‌تر با خوردن روی کمکی اشتهای خود را باز می‌یابند. دربارهٔ لزوم خوردن روی با پزشک مشورت کنید.
داروهایتان را کنترل کنید. دربارهٔ احتمال اینکه داروهای مصرفیتان یا مقدار آنها باعث بی‌اشتهائی شده باشد سئوال کنید. پزشک ممکن است دارو را با داروهای دیگری که اشتها را از بین نمی‌برند عوض کند.
هرچه را که دوست دارید بخورید. اگر غذا خوردن لذت خود را از دست داده است، برنامهٔ غذائی خود را عوص کنید. ببینید کدام غذاها برایتان اشتهاآور است و از آنها بخورید. اگر فقط بستنی دوست داریو، هرقدر که می‌خواهید بخورید. ما رژیم غذائی ناسالمی را توصیه نمی‌کنیم، اما اگر بستنی تنها راه رساندن کالری مورد نیاز به بدن است، هر قدر که می‌خواهید بخورید. هدف بالا بردن ضریب اشتهاست.
حجم غذا را کم کنید. غذا را با حجم کمتر و دفعات بیشتر بخورید. معده شما غذای کمتر را بهتر می‌پذیرد.
آب زیاد بخورید. اگر برنامه ورزشی تازه‌ای شروع کرده‌اید، مهم‌ترین نیاز شما آب است. کم آبی بدن می‌تواند بی‌اشتهائی ایجاد کند. پیش از شروع تمرین و بالافاصله بعد از آن یک لیوان آب بنوشید. به‌علاوه، هر روز شش تا هشت لیوان آب بخورید.
نزد پزشک بروید. اگر بعد از دو هفته اشتهای خود را بازنیافتید، برای معاینه کلی پیش پزشک خود بروید. قبل از درمان باید اختلالات جسمانی تشخیص داده شود. شاید فقط به یک دوره درمان با آنتی‌بیوتیک برای از بین بردن یک عفونت خفیف نیاز داشته باشید.
سلامت روانی خود را بیازمائید. اگر افسرده هستید، داروهای ضد افسردگی تجویز شده توسط پزشک اشتهای شما را بر می‌گرداند. با بازگشت سلامت روانی اشتهای شما نیز باز می‌گردد.
از متخصص کمک بگیرید. بی‌اشتهائی عصبی معمولاً به درمان خانگی جواب نمی‌دهد و افراد مبتلا به آن باید در بیمارستان بستری شوند. معالجهٔ آن مشکل است و نیاز به درمان شدید روان‌شناختی و تغذیه‌ای دارد. ممکن است تغذیه اجباری از طریق تزریق درون سیاهرگی یا لولهٔ معدی لازم شود.


- چه وقت به پزشک مراجعه کنیم؟
- بیش از دو هفته است که اشتها از بین رفته است.
- احساس خستگی، تغییر در حساسیت به مزه، یا درد در هر جای بدن وجود دارد.