اين گذرگاه همان طور كه از نامش پيداست، از مجموعه سيمها و خوطوط ارتباطی تشكيل شده که وظيفه آنها حمل بيت هاي آدرس است و براي مشخص نمودن محل قرار گرفتن داده در حافظه (یا تعیین دستگاه I/O مورد نظر) مورد استفاده قرار مي گيرند. CPU در هر عمل خواندن از حافظه و يا نوشتن در آن آدرس محل مورد نظر را با گذاشتن صفر و يك هايي بر روي اين خطوط مشخص مي کند. از آنجا كه CPU همواره توليد كننده آدرس است پس جهت اين خطوط همواره به سمت خارج CPU است. هرچه پهناي گذرگاه آدرس بيشتر باشد ریزپردازنده مي تواند به حافظه فيزيكي بزرگتري دسترسي داشته باشد. ميزان حافظه قابل دسترسي برابر است با 2 به توان تعداد بيتها، مثلاً گذرگاه آدرس 32 بيتي ميتواند 2 به توان 32 بايت يا 4 گيگا بايت حافظه را آدرس دهي كند.
ریزپردازنده هاي 8086 و 8088 داراي 20 خط آدرس هستند كه تنها امكان آدرس دهي 1MB حافظه را فراهم مي كنند و البته اين حجم از حافظه براي بسياري از كاربرد ها كافي نیست. اينتل در ریزپردازنده هاي 80386 و نسل های بعد از آن از گذرگاه هاي آدرس 32 بيتي استفاده كرد و همانطور كه اشاره شد اين گذرگاه ها امكان آدرس دهي 4GB حافظه را برای سيستم امکان پذیر می سازند. در ریزپردازنده هاي Pentium II و Pentium Pro از گذرگاه هاي آدرس 36 بيتي استفاده شد كه گذرگاه هاي فوق نيز امكان آدرس دهي 64GB حافظه را فراهم مي آورند.