حقوق و تکالیف آپارتمان نشینی

[MR_Jentelman]

آیا در تعیین قسمت های مشترك آپارتمان مشكل دارید؟ آیا برخی از ساكنین وسایل شخصی خود را در قسمت های مشترك می گذارند و باعث ایجاد منظره نامناسبی در محل های عمومی می شوند؟
گذاردن میز و صندلی و هر نوع اشیای دیگر و همچنین نگاهداری حیوانات در قسمت های مشترك ممنوع است، مگر در صورت جلب رضایت تمامی مالكین.
دیگر دوره سكونت در خانه های وسیع و باغ ها دارد به اتمام می رسد و ضرورتهای زندگی شهرنشینی و تمركز امكانات و منابع ما را وادار كرده است تا در محیطی تنگ و فشرده زندگی كنیم و طبیعی است كه هرچه مكان های زندگی انسانها فشرده تر شود، خواسته های شخصی آنها بیشتر با هم برخورد می كند. در این شرایط افراد برای برخورداری از یك زندگی آرام ناگزیرند از برخی از آزادی های خود صرف نظر كنند و در ازای حقوقی كه پیدا می كنند تكالیفی در مقابل دیگران بپذیرند.
اینجاست كه قانون پا به میان می گذارد و اجرای این حقوق و تكالیف را ضمانت می كند. بسیاری از مردم نمی دانند كه قانونی به نام تملك آپارتمانها وجود دارد كه برای تضمین آرامش و تنظیم روابط ساختمانی ساكنین آپارتمانها وضع شده است. این قانون كه در سال 1343 به تصویب رسیده و در سالهای 1367 و 1376هم اصلاح شده و همچنین آئین نامه اجرایی آن مقرراتی را بیان می كند كه دانستن آن برای هر آپارتمان نشین ضروری است.

گذاردن میز و صندلی و هر نوع اشیای دیگر و همچنین نگاهداری حیوانات در قسمت های مشترك ممنوع است، مگر در صورت جلب رضایت تمامی مالكین.

در این نوشتار سعی می كنیم به مرور شما را با مطالب مختلف این قانون آشنا كنیم. مواردی مانند تعیین قسمتهای اختصاصی و قسمتهای مشترك آپارتمان مورد بررسی قرار می گیرد.
قسمت های اختصاصی و قسمت های مشترك آپارتمان
گاهی بین ساكنین آپارتمان این اختلاف پیش می آید كه چه قسمت هایی از ساختمان برای استفاده عموم است و چه قسمت هایی مختص واحدی مشخص. قانون تملك آپارتمانها در نخستین مواد خود به این موضوع پرداخته است. به موجب ماده یك مالكیت در آپارتمانهای مختلف و محل های پیشه و سكنای یك ساختمان شامل 2 قسمت است: مالكیت قسمتهای اختصاصی و مالكیت قسمت های مشترك.
قسمت های مشترك آپارتمان بخش هایی از آن است كه به طور مستقیم و یا غیرمستقیم مورد استفاده تمام ساكنین می باشد و نمی توان حق انحصاری برای آنها قائل شد. به عبارت دیگر حق استفاده از این قسمت ها منحصر به یك یا چند واحد مخصوص نیست و به كلیه ساكنین به نسبت قسمت اختصاصی آنها تعلق می گیرد. همه قسمت های یك آپارتمان جزو قسمت های مشترك است مگر آنكه در اسناد مالكیت ملك اختصاصی یك یا چند نفر از مالكین تلقی شده باشد و یا اینكه طبق عرف و عادت محل آن قسمت متعلق به واحدی خاص باشد.

آئین نامه اجرایی قانون تملك آپارتمانها برای جلوگیری از اختلاف در تعیین قسمت های مشترك این قسمت ها را نام برده است كه عبارتند از:
الف) زمین زیر بنا خواه متصل به بنا باشد یا بنا به وسیله پایه روی آن قرار گرفته باشد.
ب) تأسیسات قسمت های مشترك از قبیل: چاه آب و پمپ، منبع آب، مركز حرارت و تهویه تابلوهای برق، كنتورها، تلفن مركزی، انبار عمومی ساختمان، اتاق سرایدار در هر قسمت بنا كه واقع باشد، دستگاه آسانسور و محل آن، چاه های فاضلاب، لوله ها، گذرگاه های زباله و محل جمع آوری آن و غیره.
پ) اسكلت ساختمان.
ث) درها، پنجره ها، راهروها، پله ها و پاگردها كه در خارج از قسمت های اختصاصی قرار گرفته اند.
ث) تاسیسات مربوط به راه پله از قبیل وسایل تأمین كننده روشنایی، تلفن و وسایل اخبار و همچنین تأسیسات مربوط به آنها، به استثنای تلفن اختصاصی، شیرهای آتش نشانی ، آسانسور و محل آن ،محل اختتام پله و ورود به بام و پله های ایمنی.
ج) بام و كلیه تأسیساتی كه برای استفاده عموم شركا و یا حفظ بنا در آن احداث گردیده است.
ح) نمای خارجی ساختمان.
خ) محوطه ساختمان، باغ ها و پاركها كه جنبه عمومی دارد و در سند اختصاصی ثبت نشده است.

به موجب ماده یك مالكیت در آپارتمانهای مختلف و محل های پیشه و سكنای یك ساختمان شامل2 قسمت است: مالكیت قسمتهای اختصاصی و مالكیت قسمت های مشترك.

موارد فوق قسمت های مشترك آپارتمان است كه در مالكیت مشاع تمام شركای ملك است، هر چند كه در قسمت اختصاصی واقع شده یا از آن قسمتها عبور كند. همه مالكین یا استفاده كنندگانی كه نماینده مالك هستند مانند مستأجرین حق استفاده از این قسمت ها را دارا هستند و هیچ كس نمی تواند از استفاده آنها تا حدی كه ضرری به استفاده دیگران وارد نیاورد، ممانعت نماید.
گذاردن میز و صندلی و هر نوع اشیای دیگر و همچنین نگاهداری حیوانات در قسمت های مشترك ممنوع است، مگر در صورت جلب رضایت تمامی مالكین. هزینه هایی كه برای حفظ، نگهداری، نظافت و تعمیر قسمت های مشترك آپارتمان مصرف می شود به ترتیبی كه در قسمت های بعدی خواهیم آورد، تقسیم می شود و حتی اگر یكی از ساكنین از برخی از قسمت های مشترك استفاده نمی كند باز هم باید هزینه های مربوط به آن قسمت را بپردازد(ماده 4 قانون تملك آپارتمانها اصلاحی 1376) بنابراین اعتراض طبقه همكف مبنی بر اینكه علیرغم عدم استفاده از آسانسور شارژ آن و یا هزینه تعمیر آن از او هم مطالبه می شود، قابل پذیرش نیست. زیرا آسانسور جزو قسمت های مشترك آپارتمان است و هزینه های آن متوجه همه ساكنین است ولو اینكه هرگز از آن قسمت مشترك استفاده ای نكنند.

منبع:تبیان