شهادت امام رضا علیه السّلام

[آبجی]

امام على بن موسى علیه السّلام معروف به امام رضا علیه السّلام در یازدهم ذى قعده سال 148 قمرى(و به روایتى در یازدهم ذى حجه سال 153)در مدینه منوره دیده به جهان گشود.
پدرش ارجمندش امام موسى كاظم علیه السّلام ، امام هفتم شیعیان و مادرش نجمه (تكتم ) معروف به ام البنین (س ) بودند.
امام رضا علیه السّلام پس از شهادت جدش امام جعفرصادق علیه السّلام به فاصله شانزده روز و به روایتى به فاصله پنج سال دیده به جهان گشود و امام جعفرصادق علیه السّلام به دنیا آمدن او را به فرزند خود موسى كاظم علیه السّلام از پیش بشارت داده بود.
امام موسى كاظم علیه السّلام فرمود: از پدرم بارها شنیدم كه به من مى فرمود: عالم آل محمد صلّى اللّه علیه و آله در صلب تواست ؛ اى كاش من او را مى دیدم . او همنام امیرالمؤ منین على بن ابى طالب علیه السّلام است .
امام رضا علیه السّلام در میان ائمه اطهار علیهم السّلام ، سومین شخصیتى است كه نام مبارك او، على است . چهار تن از امامان معصوم علیهم السّلام نام مباركشان ، على بود (امام اول ، امام چهارم ، امام هشتم و امام دهم ). هم چنین امام رضا علیه السّلام سومین شخصیتى است كه كنیه مبارك او، ابوالحسن علیه السّلام است . چهار تن از امامان معصوم علیهم السّلام ، كنیه مباركشان ، ابوالحسن است (امام اول ، امام هفتم ، امام هشتم و امام دهم ). به امیرمؤ منان علیه السّلام ، ابوالحسن گفته مى شد، ولى به امام موسى كاظم علیه السّلام ، ابوالحسن اول و به امام رضا علیه السّلام ابوالحسن ثانى (دوم ) مى گفتند.
امام رضا علیه السّلام در 35 سالگى پس از شهادت پدرش امام موسى كاظم علیه السّلام در زندان بغداد، در رجب سال 183 قمرى به امات رسید و مدت امامت آن حضرت ، بیست سال بود.
امام رضا علیه السّلام از آغاز تولد تا زمان شهادت خویش با شش تن از خلفاى عباسى به نام هاى : منصوردوانقى ، مهدى ، هادى ، هارون الرشید، امین و ماءمون عباسى معاصر بود و ایام امامت آن حضرت ، مصادف بود با خلافت هارون ، امین و ماءمون .
شیخ ‌مفید (متوفاى 413 قمرى ) درباره شخصیت و مقام امام رضا علیه السّلام گفت : پس از شهادت امام موسى كاظم علیه السّلام ، جانشین وى و امام شیعیان ، فرزند بزرگوارش ابوالحسن على بن موسى الرضا علیه السّلام است . زیرا آن جناب از تمامى برادران و خاندان خود، برتر است و دانش ، بردبارى و پرهیزكارى اش در همه جا و براى همگان مانند خورشید درخشانى جلوه گرى مى كرد. خاصه و عامه به این امر اقرار داشته و به اتفاق وى را به این اوصاف و مناقب مى شناختند و پدر بزرگوارش به پیشوایى و امامت وى تصریح كرد و او را از میان برادرانش به مقام امامت منصوب نمود.