عاشقانه

[s@ba]

جاي پا



خوابي ديدم ...
خواب ديدم در ساحل با خدا قدم مي زنم .بر پهنه آسمان صحنه هايي از زندگي ام برق زد. در هر صحنه دو جفت پا روي شن ديدم . يکي متعلق به من و ديگري متعلق به خدا .
وقتي آخرين صحنه در مقابلم برق زد به پشت سر و به جاي پاهاي روي شن نگاه کردم.متوجه شدم که چندين بار در طول مسير زندگي ام فقط يک جفت جاي پا روي شن بوده است.همچنين متوجه شدم که اين در سخت ترين دوران زندگي ام بوده است.
اين واقعابرايم ناراحت کننده بود و درباره اش از خدا سوال کردم: خدايا ! تو گفتي اگر به دنبال تو بيايم در تمام راه با من خواهي بود .ولي ديدم که در سخت ترين دوران زندگي ام فقط يک جفت جاي پا وجود داشت.نميفهمم چرا هنگامي که بيش از هر وقت ديگر به تو نياز داشتم مرا تنها گذاشتي؟
خدا پاسخ داد : بنده بسيار عزيزم ! من در کنارت هستم و هرگز تنهايت نخواهم گذاشت . اگر در آزمون ها و رنج ها فقط يک جفت جاي پا ديدي زماني بود که تو را در آغوشم حمل مي کردم .

[s@ba]

تلخ گذشتم و سنگين
از معبري که در آن
انسان و هيمه را
به يک گونه مي سوختند
لب سوخته و زخمگين
از بهشت شما مي آيم
و تلخ آنچنانم
که هفت دريا را
تاب شستن اندوهم نيست.
درد بودم و درد را خواندم
بغض بودم و گريستم
آن را که در بر داشتم
نمي خواستم
وآن را که مي خواستم
....
پس درد شدم
سراپا
وشرمگين آنچنان
که گفتي
عريان به بازار برده فروشانم برده اند
و زخم شدم
زخمگين
و زخم را سرودم...

[s@ba]

نمي دانم

آمدنت را خواب ديدم يا رفتنت را ؟

به گمانم هردو !

چه شيرين بود آمدنت ،‌

مثل روياهاي کودکانه با تبسمي آسماني همراه

کوتاه ... کوتاه ... کوتاه ...

و چه تلخ و آشفته بود رفتنت

مثل آمدنت بي خبر ،‌ ناگهان

ولي همچون کابوس ،‌ پريشان ،‌بي پايان

کليد بيداري از اين کابوس به دست هاي سرد مرگ سپرده شده

چقدر مشتاق بيداريم و چقدر به آسمان نزديک !

[s@ba]

چه بگويم؟

چنان از ناگفته ها پرم که ياراي سخن گفتن ندارم.چيزي در وجودم

هست که در اين جسم خاکي نمي گنجد؛ مي خواهم آنقدر بدوم تا

بگريزم...از خودم...از آن شعله اي که در وجودم زبانه مي کشد.

کجاست گوشه آرامي که لحظه اي بياسايم؛ ذره اي آرامش ؛

پنجره اي رو به روشني و تکه اي آسمان...خسته ام خدايا...

خدايا...چرا مرا انسان آفريدي که از خود شرم کنم.

خدايا...من با اين دنيا بيگانه ام. دستانم را بگير...

دلم مي خواهد سرم را بر دامانت بگذارم و بگريم.ميخواهم گله کنم.

از تو به چه کسي ميتوانم گله کنم جز به خودت؟خدايا مرا ببين...

کجاست گوشه آرامي که لحظه اي بياسايم؟ خسته ام...

[s@ba]

معجزه دوستت دارم


در قصه اي قديمي حکايت مي کنند که وقتي روزي روزگاري در سرزميني دور ,مردم گناهان بسيار کردند و مورد خشم خداوند قرار گرفتند خداوند بر آن شد تا تنبيهي سخت بر آنها مقرر فرمايد .
تنبيهي سخت تر از آتش و سيل و زلزله و قحطي و بيماري , تنبيهي که نسل ها را سوزنده تر از آتش بسوزاند بي آنکه کسي ببيندش يا بر آن واقف شود.
پس خداوند دو کلمه "دوستت دارم " را از ذهن و قلب مردم پاک کرد چنان که از روز ازل آن کلمات را نه شنيده , نه گفته و نه احساس کرده باشند.
ابتدا همه چيز عادي و زندگي به روال هميشگي خود در گذر بود .اما بلا کم کم رخ نمود . زماني که مادري مي خواست عشقي بي غش تقديم فرزند کند ,هنگامي که دو دلداده مي خواستند کلام آخر را بگويند و خود را يکباره به ديگري واگذارند , آنگاه که انسان ها ,دو همسايه , دو برادر , دو دوست در سينه چيزي گرم و صادقانه احساس مي کردند و مي خواستند که آن را نثار ديگري کنند زبان ها بسته بود و چشم ها منتظر و آن کلامي که پاسخگوي همه آن اين نيازها بود , از دهان کسي بيرون نمي آمد و تشنگي ها سيراب نمي شد. و بعد...
کم کم سينه ها سرد شد , روابط گسست و ملال و بي تفاوتي جايگير شد . ديگر کسي حرفي براي گفتن به ديگري نداشت.آدم ها در خود فسردند و در تنهايي بي وقفه از خود پرسيدند : چه شد که ما به اينجا رسيديم , کدام نعمت از ميان ما رخت بر بست؟ و اندوه امانشان را بريد . خداوند دلش بر اين قوم که مفلوک تر از همه اقوام جهان شده بودند سوخت و کلمات " دوستت دارم " را به ذهن و قلب آنها باز گرداند ...
خدا را شکر که ما هنوز ميتوانييم به يکديگر بگوييم : " دوستت دارم " !

[s@ba]

ای وصـــالــت آرزوی عـاشـقــــان
وی خیــالــت پیش روی عـا شقـان
هـر کجـا کـردم نظـربــالا و پســـت
جـلوه ای ازروی زیبــای تو هســت


ای وصـــالــت آرزوی عـاشـقــــان وی خیــالــت پیش روی عـا شقـان
هـر کجـا کـردم نظـربــالا و پســـت جـلوه ای ازروی زیبــای تو هســت
خـرقـه پـوشـان محـو دیـدار تواند باده نوشان مست دیدار تواند
هـــم بـود در هــر دلـی مــاوای تو هــم بـود در هـر سـری سـودای تو
حـرفـی از اسـرار عشقــم یـــاد ده هــم بســوزان هـم مـرا بـر بــاد ده

[atrak66]

عالي بود و البته ....
آرامش دهنده.................................

[ab6b7as]

بوی بهار می شنوم از صدای تو

نازكتر از گل است گل گونه های تو

ای در طنین نبض تو آهنگ قلب من

ای بوی هر چه گل نفس آشنای تو

صد كهكشان ستاره و هفت آسمان حریر

آورده ام كه فرش كنم زیر پای تو

چیزی عزیزتر از تمام دلم نبود

ای پاره ی دلم ، كه بریزم به پای تو

در خاك هم دلم به هوای تو می تپد

چیزی كم از بهشت ندارد هوای تو

این حال و عالمی كه تو دادی برای من

دار و ندار و جان و دل من برای تو

ای دل ، به جان تو ! دل و جانم ار آن توست

ای درد تو به جان من ، ای من فدای تو

[s@ba]

توقع زیادی نیست….. خواستن امنیت آغوش تو… و عشقی که.. زیر خط کمربند نباشد….توقع زیادی نیست…..
خواستن امنیت آغوش تو…
و عشقی که.. زیر خط کمربند نباشد….
***
میدانی که تا چه اندازه از دود خاکستری سیگار بیزارم….
اما…
هرگز نفهمیدی چرا گاهی فقط پُکی به سیگار افروخته‌ی تو میزدم…
***
برای “تظاهر” به دلبستگی دیگر بهانه‌ای ندارم!
چقدر غریب و مبهم…..
چه حس مشکوکی !!!
من و او دیگر ”ما” نیستیم… و من حتی دلتنگش نمی‌شوم
انگار تمام آن روزها کابوس شکنجه‌ای مزمن برای روح بی قرار و سر کش من بود
مثل پرنده‌ای فراری از قفس
احساس رهایی می‌کنم
***
این روزها دچار سر گیجه‌ام!
تلخ تر از تلخ!
زود می رنجم! انگار گمشده‌ام! حتی گاهی می‌ترسم !!!
چه اعتراف بدی!
شاید لحظه کوچ به من نزدیک شده! دلم هوای سردی غربت دارد…

[s@ba]

شاکی از این بودم که من ، ستاره ای ندارم
ستاره بود تو مشتمو ،
تکیه می داد به پشتمو
احساسشو می کشتمو

احساستو می کشتم

شرمندتم که ستاره داشتمو ،
دنبال اون می گشتمو ,
شاکی از این بودم که من ،
ستاره ای ندارم

ستاره بود تو مشتمو ،
تکیه می داد به پشتمو,
احساسشو می کشتمو

احساستو می کشتم