پوسته گداخته ( fusion crust ) مهم ترین بخش شناسایی یک شهاب سنگ است که یک جستجو گر شهاب سنگ باید بداند.

این پوسته گداخته شده زمانی که شهاب سنگ از جو عبور کرده و با هوای زمین برخورد کرده بوجود میاید.

شهاب سنگ بین 50 تا 200 هزار کیلومتر در ساعت به هوای زمین برخورد میکند، هنگام برخود لایه ی بیرونی آتش گرفته و زمانی از حرکت خود را با گداخته شدن پوستش سپری می کند و کوچکتر می شود. درهمین حال گوشه های تیز سنگ گداخته شده و در هوا می پرند. زمانی هم که سرعتش کم میشود تنها یک پوسته ی گداخته نازک حدودا یک میلیمتری روی سنگ می ماند.
بیشتر آذرگوی ها نیز در این راه متلاشی شده و به تکه های کوچکتری تبدیل می شوند و روی زمین پخش میشوند و میدان بارش شهابسنگ بوجود می آید.
بخش شکسته شده دیگر پوسته گداخته ندارد، ولی اگر آذرگوی در زمان نخست برخورد با هوای زمین متلاشی شود، همه تکه ها پوسته گداخته میگیرند.

گاهی یک آذرگوی دو گونه پوسته گداخته دارد، پیش از متلاشی شدن را پوسته گداخته نخستین، و پس از خرد شدن پوسته گداخته دومین شناخته می شود، پوسته گداخته بیشتر بر روی شهاب سنگ های تازه آشکار است وتا سالها می ماند .

گاهی در کویر بر اثر فرسایش و طوفان و برخورد ماسه ها پس از سالها و سده ها پوسته گداخته از بین می رود، در این جا است که چگالی گرفتن از شهابسنگ به ما نشان می دهد که سنگ ما زمینی است یا شهاب سنگ. برای نمونه شهاب سنگ ماه که در کشور عمان پیدا شد و وزن ان 5 کیلو بود پوسته ی گداخته نداشت.


پایان سخن

1- اگر سنگی پوسته گداخته نداشته باشد بخت آسمانی بودنش پایین است.

2- پوسته گداخته یک لایه ی یک میلی متری است، البته گاهی 2 میلی متر هم دیده شده است.

3- بیابان روی سنگها پوسته درست می کند به نام دزرت وارنیش ( desert varnish ). این پوسته گداخته نیست .

4- شهاب سنگ هایی را که دزرت وارنیش پوشانده را باید پنجره ای روی آن باز کرد و یا بریده شود برای شناسایی بهتر.

5- شهاب سنگی که پوسته گداخته داشته باشد چگالیش مهم نیست باید ازمایش شود.

6- همه شهاب سنگ های تازه پوسته گداخته دارند حتی شهاب سنگ های آهنی.