چندی پیش میکروارگانیسمی در اعماق دریا کشف شد که به نظر می‌رسد بیش از ۲ میلیارد سال از زمان آخرین تکامل آن می‌گذرد و در این مدت دچار هیچ‌گونه تغییر و فرگشتی نگردیده است. این زمان طولانی، بیشترین مدت‌زمان عدم تکامل در میان موجودات بوده که تاکنون توسط دانشمندان گزارش شده است. از سوی دیگر محققان بر این باورند که عدم تکامل موجودات درواقع تائیدی بر تئوری تکامل چارلز داروین است.

در ادامه مطلب با بیونت همراه باشید

دانشمندان یک نوع باکتری گوگرد ۱٫۸ میلیارد ساله را که در سخره‌های موجود در آب‌های ساحلی غرب استرالیا یافتند موردبررسی قرار دادند. با استفاده از آزمایش‌های پیشرفته، آن‌ها دریافتند که باکتری یافت شده دقیقاً همانند باکتری ۲٫۳ میلیارد ساله دیگری از همان جنس است که در همان منطقه یافت شده بود. دانشمندان با مقایسه هردو گروه این میکروارگانیسم‌های باستانی با نمونه‌های باکتری گوگرد کنونی که از گل و لای سواحل شیلی یافت شده است، هیچ‌گونه تفاوت ساختاری و ژنومی مشاهده نکردند.

پروفسور J. William Schopf استاد علوم زمین، هوا و فضا در کالج UCLA می‌گوید:

«بسیار حیرت‌انگیز به نظر می‌رسد که حیات یک موجود، بیش از ۲ میلیارد سال تکامل نیافته و بدون هیچ‌گونه تغییری همان‌طور حفظ شده است، تقریباً به‌اندازه نیمی از عمر زمین.»

مطالعات چارلز داروین در بحث تکامل بیشتر بر روی گونه‌هایی بود که در طول زمان تغییر کرده و تکامل می‌یافتند. حال دانشمندان چه توضیحی در مورد گونه‌ای که برای مدت طولانی بدون هیچ‌گونه تغییر و تکامل بوده است، خواهند داشت؟

پروفسور Schopf مدیر مرکز مطالعات تکامل و منشأ حیات در UCLA می‌افزاید:

«تکامل زمانی رخ می‌دهد که محیط بیولوژیک و فیزیکی تغییر یابد که این مسئله با نظریه داروین نیز همسانی دارد»

پروفسور Schopf و همکارانش دریافتند که محیط زیستی که در آن این میکروارگانیسم‌های زنده (باکتری‌های سولفور) زندگی می‌کنند اساساً برای ۳ میلیارد سال است که بدون هیچ‌گونه تغییر باقی مانده است.

او می‌گوید:

«این میکروارگانیسم‌ها در طول زمان به‌خوبی با محیط فیزیکی و بیولوژیکی ساده و بسیار پایدار خود سازگاری یافته‌اند، لذا اگر آن‌ها در چنین محیط پایداری تکامل می‌یافتند، نشان از تناقض جدی نظریه تکامل داروین ‌بود. بنابراین یافته ما کاملاً در راستای نظریات داروین و در رابطه با تکامل می‌باشد».

نمونه فسیلی که Schopf و همکارانش مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قراردادند به دورانی از کره زمین برمی‌گردد که سطح اکسیژن زمین به‌طور قابل‌توجهی افزایش یافته و از آن دوران با نام "رویداد اکسایش بزرگ" (The Great Oxidation Event) یاد می‌گردد. این اتفاق در حدود ۲٫۲ الی ۲٫۴ میلیارد سال پیش رخ‌داده و همچنین منجر به تولید میزان بسیار زیادی سولفات و نیترات گردیده است. این دو فراورده در آن زمان تنها مواد مغذی موردنیاز میکروارگانیسم‌ها برای زنده ماندن در محیط گل آب دریا بوده، که محیط را برای رشد و تکثیر آنان فراهم نموده است. پروفسور Schopf و همکارانش از چندین روش برای تجزیه و تحلیل فسیل موردنظر استفاده نمودند که از آن جمله می‌توان به طیف‌سنجی رامان (Raman spectroscopy) اشاره نمود که این روش دانشمندان را قادر می‌سازد تا محتوا و ترکیب شیمیائی سنگ و نمونه فسیل موردنظر را به‌دقت ارزیابی کنند. روش دیگر confocal laser scanning می‌باشد که می‌تواند تصویری ۳-D از نمونه موردنظر در دسترس محققین قرار دهد. پروفسور Schopf و تیمش پیشگام در استفاده از هر دو روش مذکور برای تجزیه و تحلیل فسیل‌های میکروسکوپی حفظ‌شده در داخل سنگ‌های باستانی هستند.



منبع



http://bionet.ir/%da%a9%d8%b4%d9%81-...-%d8%aa%da%a9/