26- - پس آر پي جي کو؟ - آقا مصطفي فعلا ما اومده يم شناسايي ، ديدم دست و پاگيره ، گذاشتمش لب جاده . – حالا ديگه وسط دو تا صف تانک با اين ژ-3 ها نمي شه کاري هم کرد. آرم سپاه رو از لباس هاتون بکنيد. هرچي مدرک و کارت شناسايي هم داريد ، در بياريد چال کنيد. فقط خدا به دادمون برسه. سرش را انداخته بود پاين و تند تند و جعلنا مي خواند. از عقب يک گلوله ي آرپي جي خورد به يکي از تانک ها ؛ مسيرشان را عوض کرند. حالا مصطفي جان گرفته بد. پريد لب جاده آرپي جي را برداشت. دنبال تانک ها مي دويد. سه تايشان را زد. بعد هم آمد نشست که « خوب حسابشون رو رسيديم.»
27- بچه ها توي محاصره گير کرده بودند . طاقت نداشت. اين پا آن پا مي کرد. نمي توانست بماند . بايد خودش را مي رساند. پريد پشت نفربر و گفت « هرچي مهمات دم دست داريم بريزيد بالا .» پر که شد ، معطل نکرد.گازش را گرفت و رفت . وقتي به هوش آمد ، افتاده بود وسط خاکريز . بدنش تير مي کشيد. يک نگاه به دور و برش انداخت . نفربر پر از گلوله و موشک آر پي جي سوخته بود و از چهار ستونش دود بلند مي شد. هر چه فکر کرد، نفهميد چه طور از نفربر پرت شده بيرون . دست به بدنش کشيد سالم بود؛ سالمِ سالم.
28- گلوله ي توپ خانه ي خودي ، درست صد متري سنگر ، روي يک لوله ي نفت خورده بود و آتش بود که هوا مي رفت. ديده بان قهر کرده بود . نمي آمد توي سنگر . از دست خودش ، ازدست مصطفي،از دست همه دلگير بود. مي گفت « من ديگه ديده باني نمي دم. از اولش هم گفتم بلد نيستم. حالا بفرما. اگه يه خورده اين ورتر خورده بود،مي افتاد رو سر بچه ها . من چي کار بايد مي کردم؟» مصطفي مي گفت« کوتاه بيا. ديگه کاريش نمي شه کرد. اگه تو نيايي کسي رو نداريم جات واسته. خواست خدا بوده . تو که کم نذاشتي.»
29- چشم هايش را چسبانده بود به دوربين . زل زده بود تو آتش. از پشت شعله ها عراقي بود که جلو مي آمد با کلي پي ام پي و تانک و آر پي جي . رفت بالا ي سر بچه ها و يکي يکي بيدارشان کرد. چند ساعت بيش تر طول نکشيد . با کلي اسير و غنيمت برگشتند. بار اول بود که از نزديک عراقي مي ديدند. شب که شد،سنگر به سنگر سراغ بچه ها رفت. – يه وقت غرور نگيردتون . فکر نکنيد جنگ همينه . عراقي ها باز هم مي آن. از اين به بعد با حواس جمع تر و توکل بيش تر.
30- چند تا فن کاراته و چند تا فحش حسابي نثارش کردم. يکي از آن عراقي هاي گنده بود . دلم گرفته بود. اولين بار بود که جنازه ي يکي از بچه ها را مي فرستاديم عقب.يک هو يک مشت خورد تو پهلوم و پرت شدم آن طرف. مصطفي بود. گفت « بايد ياد بگيري با اسير چه طور حرف بزني.»
31- آسمان را ابر گرفته بود. نم نم بارون روي رمل ها نشسته بود . رمل ها آن قدر سفت شده بودکه بشود رويش راه رفت. توي هواي ابري دم غروب ، عراقي ها ديدشان کم شده بود . اصلا گمان نمي بردند توي آن هوا عملياتي بشود. افتاده بود به سجده . صورتش را گذاشته بود روي رمل ها و گريه مي کرد و شکر مي گفت. نيم ساعت تمام سرش را از روي زمين بلند نکرد. بلند که شد، بچه ها را بغل کرد. گفت«ديديد به تون گفتم خدا ملکش را مي فرستد براي کمک؟ اين بارون به اندازه ي يک لشکر کمک شماست.»
32- علي ! توکه شهيد نشده اي، من هم که تا حالا لياقتش را نداشتم. اين دفعه رسول را بياريم. شايد کاري کرد. » رسول فقط هفده سالش بود.
33- از پايين تپه دست تکان داد .داد زد « علي بيا پايين کارت دارم.» مصطفي بود؛ وسط عمليات . با جيپ فرماندهي آمده بود . گفت «اومده م بهت سر بزنم و برم.» خدا حافظي کرد و رفت . رسول شهيد شده بود.
34- پرت شده بود روي زمين . درست خورده بود توي کاسه ي زانويش . به هرزحمتي که بود بلند شد. دو قدمي جلو نرفته بود که تير دوم خورد به بازويش . دوباره پاهايش بي حس شد و افتاد . اين دفعه دست راستش را عصا کرد و بلند شد. سومي به کتفش خورد . باز هم سمت چپ . هر سه سمت چپ ! خم شد طرف زمين . خودش را بالا کشيد و يک وري ايستاد. آخرش يک تير کاليبر تانک خورد به دستش . ديگر افتاد روي زمين.
35- - اگر مي تونيد، بدون بي هوشي عمل کنيد. ولي اجازه نمي دم بي هوشم کنيد. از مچ تا بازو ، عصب دستش بايد عمل مي شد. – من يا زهرا ميگم ، شما عمل را شروع کنيد.
36- تازه به هوش آمده بود. چشم هاي بي رمقش که به من افتاد ، خنده اي کرد و گفت « بله . رسو ل شهيد شد.» نميدانستم چه بگويم؟ رفته بودم تسليت بگويم. خوش حال بود. مي خنديد. نفهميدم دوباره کي به هوش آمد . چشم هايش نيمه باز بود ، اشک هايش روي صورتش مي ريخت . مي گفت« رسول يک تير خورد و رفت. من اين همه تير خوردم ، هنوز اين جام .» تازه از اتاق عمل صحرايي بيرون آمده بود. رنگ به صورت نداشت. هر چه اصرار کردم که شما برادر بزرگ رسول هستيد ، بايد براي مراسم خودتان را برسانيد ، مي گفت «نه!» آخر عصباني شد و گفت « مگه نمي بيني بچه ها کشيده ند جلو؟ تازه اول عملياته . کجا بذارم برم؟»
37- - مادر! مصطفي اومده ! چادر راانداخت سرش و تا دم در دويد. – پس چرا نمي آد تو؟ - خجالت مي کشه،مي گه « رسول شهيد شده. من با چه رويي بيام خونه؟»
38- ضعيف شده بود. بي حال بود. نگاهش که ميکردم. نمي توانستم خوب بشناسمش . جلو رفتم . دستش را گرفتم. صورتش را بوسيدم گفت « مادر ، ناراحت نشي که بچه ت شهيد شده. قرار بود من برم . رسول پيش دستي کرد. سرت رو توي مردم بالا بگير. تو از اين به بعد بايد مثل حضرت زينب باشي.»
39- يک اتاق کوچک . گوشه ي حياط . آن قدر کوچک که فقط يک تخت تويش جا ميگرفت. اتاق نم دار بود. رگه ها ي آب تا سقف بالا رفته بود. هيچ کس را آنجا راه نمي داد، حتي علي را . اگر هم مي خواست راه بدهد، جا نمي شد. فقط خودش بود و خداي خودش.
40- دراتاق را بسته بود . صداي نوار از اتاقش مي آمد . مادر لاي در را باز کرد، ديد يک گوشه نشسته. عکس رسول را گذاشته جلويش ، با نوار روضه گريه مي کند. تا ديد مادر دارد نگاه مي کند، زود اشک هايش را پاک کرد. خنديد . گفت « راستي مادر ، خوش به حال رسول که شهيد شد.»
41- با يک دستش تکيه داده بود به عصا ، با آن يکي دستش ظرف بنزين را بالا و پايين ميبرد و نشان ماشين هايي ميداد که باسرعت از وسط جاده ي خاکي رد مي شدند. توي گرما ،وسط بيابان،توي تير رس دشمن ، ماشين بنزين تمام کرده بود . کسي هم منتظر آمدنش نبود. تازه به زور فرستاده بودندش بيمارستان.
42- يک دستي اسلحه را برداشت و راه افتاد . جنگ تن به تن بود. يکي با سر نيزه عراقي ها را مي زد ، يکي با کلاه آهني . تاريک بود .و همه قاطي شده بودند. يک دستش توي گچ بود. هم مي جنگيد . هم فرياد مي کشيد «اين جا کربلاست. يا حسين بگيد بجنگيد . دست هاي ابوالفضل کمکتون مي کنه.»
43- گريه اش بند نمي آمد . فقط يک جمله گفته بودم « حالا که منطقه آرومه ، بيا بريم به درسمون هم برسيم.» دم غروب توي بيابان مي دويد. گريه مي کرد. به سرو صورتش مي زد و مي گفت« برم حوزه که چي ؟ همه چي اين جاست . خدا اين جاست. امام حسين اين جاست.» نگاهش مي کردم؛ نمي دانستم چه بگويم. دستش را از توي دستم کشيد بيرون . شروع کرد به دويدن و گريه کردن . زار زار گريه مي کرد. توي سرش مي زد. حسين حسين مي گفت. دم غروب بود. بيابان داشت تاريک مي شد. ماندم چه کنم.ديدم زير بغلش را گرفتم. عذر خواهي کردم. آرام نمي شد. من هم گريه ام گرفت . دوتايي نشستيم گريه کرديم. مي گفت « مگه نمي بيني همه رفته اند و ما مونده يم.؟»
44- رفته بود پيش امام که « بايد تکليفم رو معلوم کنم، بالا خره درس مقدمه يا جنگ؟» امام فقط يک جمله گفتند « محکم بمانيد توي جنگ.» ديگر کسي جلودارش نبود.
45- « برادر ها بلند شيد ؛ نماز شب.» هوا سرد بود. کسي حال بلند شدن نداشت. پتو ها را کشيده بودند تا روي سرشان و خوابيده بودند . دست بردار نبود. هي داد مي زد « بلند شيد؛ نماز شب!» يکي سرش را از زير پتو در آورد . همين طور که چشم هايش بسته بود گفت« از همين زير پتو العفو.» چند تا پتو دور خودش پيچيد و رفت . زير نور فانوس دعا مي خواند، نماز مي خواند،گريه مي کرد.
46- صدايش مي کرديم«خميني جون » از بس که از امام حرف مي زد.- خميني جون گم شده ؛ مصطفي داد مي زد يعني چي که گم شده ؟ مگه اسباب بازي بوده که گم بشه؟ برين همون جايي که بودين بگردين. تا پيدايش نکرده ين ، حق برگشت ندارين.» شوخي نبود. رفته بوديم شناسايي . توي خاک عراق ، پيرمرد راه را اشتباه رفته بود . هرچي دنبالش گشتيم ، پيدايش نکرديم. حرف توي گوش مصطفي نمي رفت. مي گفت« بايد برش گردونيد . اون جاي پدر ما بود. چه طور ولش کردين اومدين؟ نبايد يه مو از سرش کم شه.»
47- شب احيا بود . عمليات هم نزديک . بچه ها جمع شده بودند که قرآن سر بگيرند هرکي يک گوشه توي حال خودش بود و گريه مي کرد. وسط مراسم يکي بلند شد و با گريه و زاري گفت« برادر ها ! من ديشب خواب امام زمان را ديدم . گفت برو به بچه ها بگو هرچه زود تر بکشن عقب .» رفتند با يکي از بچه ها ، توي يک چادر تنها گيرش آوردند و کتک مفصلي بهش زدند.
48- «آقا مصطفي ! شما فرمان ده اي، نبايد بري جلو. خطر داره .» عصباني شد.اخمهايش را کرد توي هم.بلند شد و رفت. يکي از بچه ها از بالاي تپه مي آمد پايين . هنوز ريشش در نيامده بود از فرق سر تا نوک پايش خاکي بود.رنگ به صورت نداشت. مصطفي از پايين تپه نگاهش مي گرد.خجالت مي کشيد ، سرش را انداخته بود پايين.ميگفت « فرمانده کيه ؟ فرمانده اينه که همه ي جووني و زندگيش رو برداشته آومده اين جا.»
49- پانزده شهيد،بدون پلاک، صورت هاي متلاشی شده ، مانده بودند پنچاه متري خط عراق. از روزهاي اول جنگ بودند. بعضي ها وسط ميدان مين ، بعضي ها گوشه و کنار سيم خاردارها . شناسايي تمام شده بود.مصطفي منطقه را ديده بود.براي عمليات آماده بوديم. قبول نمي کرد.ميگفت« تا شهيد هايي که تو خط مونده ن روعقب نياريم،از عمليات خبري نيست.» بيست روزي طول کشيد . جمعشان کرديم،فرستاديم عقب.
50- بلند شده بود نماز شب بخواند. از بين بچه ها که رد مي شد، پايش را به پاي يکي کوبيد . بعد همان طور که مي رفت ، گفت « آخ! ببخشيد . ريا شد.»
http://upload.tehran98.com/upme/uplo...a54c52b0f6.jpg
علاقه مندی ها (Bookmarks)