یادی از زنده یاد جهان پهلوان ایرانی

[Almas Parsi]

یادی از جهان پهلوان ایرانی

هفدهم دی سالروز درگذشت غلامرضا تختی است؛ پهلوان دلاور دیار پارس که با اخلاق و منش قهرمانانه اش در خاطر مردمان ایران زمین ماندگار شد و با مدال آوری در میدان مبارزه نام پرآوازه ی وطن خویش را در جهان طنین انداز کرد.

غلامرضا تختی در پنجم شهریور 1309 هجری خورشیدی در محله ی خانی آباد تهران چشم به جهان گشود، مشهور است پدربزرگ وی که فروشنده ی خواروبار بود، همیشه در دکانش بر روی تخت بلندی می نشست و به همین دلیل در میان اهالی محله به حاج قلی تختی شهرت یافت و پس از مدتی، تختی به نام خانوادگی آنها تبدیل شد.




وی تحصیلات ابتدایی را در دبستان حکیم نظامی و دوره ی اول متوسطه را در دبیرستان منوچهری به پایان رساند و به دلیل شرایط سخت اقتصادی خانواده، تحصیل را رها کرد و پس از آن به آموختن نجاری نزد استاد ابراهیم نجار پرداخت و با توجه به راهنمایی های استادش که ورزشکار باستانی بود به ورزشروی آورد.


غلامرضا تختی درباره ی علاقه اش به ورزش در دوره ی نوجوانی گفته است:با آن که علاقه فراوانی به ورزش داشتم، مجبور بودم که در جستجوی کاری برآیم. زندگی، نان و آب، لازم داشت. برای مدتی به خوزستان رفتم و در ازای روزی هفت یا هشت تومان، کار کردم. دنیا در حال جنگ (جنگ جهانی دوم) بود، زندگی به سختی می گذشت.


وی در خانواده ای مذهبی رشد و پرورش یافت و نسبت به ائمه معصومین علاقه و ارادت ویژه ای داشت و پیش از آغاز مسابقه ها به مشهد مقدس و زیارت امام رضا (ع) می رفت.


پولاد، نخستین باشگاه ورزشی بود که غلامرضا تختی در 1329 هجری خورشیدی به آنجا رفت و به دلیل استعداد و علاقه ی فراوانی که در ورزش کشتی از خود نشان داد، توجه حسین رضی زاده مدیر این باشگاه را به خود جلب کرد.


این پهلوان ایران زمین با پشتکار، تمرین و تلاش فراوان توانست در 1330 هجری خورشیدی برای وزن 79 کیلوگرم تیم ملی کشتی ایران انتخاب شود. وی در نخستین دوره ی مسابقه های کشتی آزاد قهرمانیجهان که در هلسینکی پایتخت فنلاند برگزار شد در 21 سالگی به مقام ارزشمند نایب قهرمانی جهان دست یافت.

این دوره از مسابقه ها، به عنوان سکوی پرتاب و آغاز راهی بود که تختی در 15 سال آینده ی درخشان ورزشی اش پیش رو داشت.او در نخستین حضور خود در رقابت های المپیک که در هلسینکی و یک سال پس از مسابقه های جهانی برگزار شد، نشان نقره ی این مسابقات را به دست آورد.

وی با تلاشی خستگی ناپذیر، این بار در المپیکملبورن در 1335 هجری خورشیدی با شکست تمامی حریفان خود از شوروی، آمریکا، ژاپن، آفریقای جنوبی، کانادا و استرالیا به آرزوی خود دست یافت و نخستین مدال طلا را به گردن آویخت و برای نخستین بار 2 قهرمان از آمریکا و شوروی در یک سکوی معتبر جهانی، پایین تر از حریف ایرانی قرار گرفتند.


قهرمان المپیک در اسفند همان سال با غلبه بر حسین نوری، بازوبند پهلوانی را به بازو بست و در سال های 1336 و 1337 هجری خورشیدی نیز این عنوان را دوباره به دست آورد.


پهلوان ایران پس از به دست آوردن قهرمانی های گوناگون در آسیا و جهان، با وجود بیماری در ششمین دوره ی رقابت های قهرمانی جهان در تولیدو آمریکا شرکت کرد و مقتدرانه حریفان خود را شکست داد و در مسابقه ی نهایی پس از تساوی به دلیل 200 گرم اضافه وزن نسبت به حریف خود به نشان نقره رضایت داد.


شدت بیماری غلامرضا تختی در این مسابقه ها به اندازه ای بود که پس از دیدار فینال قهرمانی جهان به نیویورک منتقل و در بیمارستان این شهر، عمل جراحی روی او انجام شد، پس از آن به صورت رسمی از دنیای ورزش خداحافظی کرد.مردم و دوستداران جهان پهلوان ایران که خداحافظی او را باور نداشتند، او را مجاب به بازگشت کردند. تختی با حضور در مسابقه های انتخابی تیم ملی و تمامی حریفان خویش، در المپیک توکیو حضور یافت و به مقام چهارمی دست پیدا کرد.


همچنین غلامرضا تختی در مسابقات جهانی تولیدو در 1345 هجری خورشیدی شرکت کرد و مقامی به دست نیاورد اما مردم با حضور در فرودگاه مهرآباد، ارادت و وفای خود را به جهان پهلوان این سرزمین نشان دادند. وی پس از این مسابقات در 36 سالگی برای همیشه با جهان کشتی خداحافظی کرد.


غلامرضا تختی نخستین کشتی گیر ایرانی است که موفق شد در سه وزن مختلف مدال های جهانی و المپیک را به دست آورد و این گونه نام سرزمین خویش را در جهان طنین انداز کند.


جهان پهلوان ایران علاوه بر مقام های ارزشمندی که برای این کشور به دست آورده بود از ویژگی های اخلاقی ممتاز و ارزشمندی مانند ساده زیستی، قناعت و ارتباط نزدیک با مردم بهره مند بود.


این پهلوان هنگامی که زلزله ی ویرانگر بویین زهرا رخ داد، به همراه چند تن از دوستانش برای جمع آوری کمک های مردمی در خیابان ولیعصر کنونی حضور یافت و کمک های زیادی را از مردم جمع کرد و در اختیار زلزله زدگان قرار داد.سرانجام غلامرضا تختی در هفدهم دی 1346 هجری خورشیدی در یکی از هتل های تهران به صورت مشکوکی درگذشت. گرچه او این دیار خاکی را ترک گفت اما نام و یاد او برای همیشه در تاریخ ایران زمین جاودان و ماناست.

روحشان شاد و یادشان گرامی باد