گاهی ایمان آزار مردم را در پی دارد تحمل بایدش!

[MANE1371]

سوره 29. عنکبوت آیه 10

وَمِنَ النَّاسِ مَن یقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَآ أُوذِی فِی اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِن جَآءَ نَصْرٌ مِّن رَّبِّک لَیقُولُنَّ إِنَّا کنَّا مَعَکمْ أَوَلَیسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِی صُدُورِ الْعَالَمِینَ
و برخی از مردم (به زبان) می‌گویند: به خداوند ایمان آورده‌ایم، پس هرگاه در راه خدا آزار ببینند، اذیّت و آزار مردم را به عنوان عذاب خداوند قرار می‌دهند، و اگر از جانب پروردگارت یاری و پیروزی رسد، با تأکید می‌گویند: ما با شما بودیم. آیا (نمی‌دانند که هیچ کس از) خدا به آنچه در دلهای جهانیان می‌گذرد، آگاه‌تر نیست؟

ظاهراً مراد از «العالمین» هر موجود باشعور از جنّ، ملک و انسان است.( تفسیر المیزان)
در اوّلین آیه‌ی این سوره خواندیم که گمان نکنید بدون آزمایش، اظهار ایمان شما را می‌پذیریم. «أحسب النّاس أن یترکوا ...» این آیه یکی از نمونه‌های آزمایش را بیان می‌کند.
* اظهار ایمان برخی از مردم، زبانی است، نه قلبی. «و مِن الناس مَن یقول آمنّا»
* گاهی ایمان، اذیّت و آزار مردم را بدنبال دارد که باید تحمّل کرد. «آمنّا - اوذی فی اللَّه»
* مؤمن، مقاوم است. «ولنصبرنّ علی ما اذیتمونا»( ابراهیم، 12) ولی منافق، ناپایدار است. «فاذا اوذی ... جعل...»

* ایمان واقعی در هنگام سختی‌ها روشن می‌شود. «فاذا اوذی فی اللَّه» حضرت علی‌علیه السلام می‌فرماید: «فی تقلّب الاحوال علم جواهر الرّجال»( نهج‌البلاغه، حکمت 217) در فراز و نشیب‌ها و حالات گوناگون، جوهره‌ی انسان آشکار می‌شود.
* منافق، فرصت‌طلب است و به هنگام پیروزی خود را مؤمن می‌داند، و در گرفتن مزایا، اصرار می‌ورزد. «لیقولنّ انّا کنّا معکم»
* تظاهر و نهان‌کاری سودی ندارد، خداوند از درون همه آگاه است. «أولیس اللَّه باعلم بما فی صدور العالمین»

[میترا پوررحیم]

سوره 29. عنکبوت آیه 10

وَمِنَ النَّاسِ مَن یقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَآ أُوذِی فِی اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِن جَآءَ نَصْرٌ مِّن رَّبِّک لَیقُولُنَّ إِنَّا کنَّا مَعَکمْ أَوَلَیسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِی صُدُورِ الْعَالَمِینَ
و برخی از مردم (به زبان) می‌گویند: به خداوند ایمان آورده‌ایم، پس هرگاه در راه خدا آزار ببینند، اذیّت و آزار مردم را به عنوان عذاب خداوند قرار می‌دهند، و اگر از جانب پروردگارت یاری و پیروزی رسد، با تأکید می‌گویند: ما با شما بودیم. آیا (نمی‌دانند که هیچ کس از) خدا به آنچه در دلهای جهانیان می‌گذرد، آگاه‌تر نیست؟

ظاهراً مراد از «العالمین» هر موجود باشعور از جنّ، ملک و انسان است.( تفسیر المیزان)
در اوّلین آیه‌ی این سوره خواندیم که گمان نکنید بدون آزمایش، اظهار ایمان شما را می‌پذیریم. «أحسب النّاس أن یترکوا ...» این آیه یکی از نمونه‌های آزمایش را بیان می‌کند.
* اظهار ایمان برخی از مردم، زبانی است، نه قلبی. «و مِن الناس مَن یقول آمنّا»
* گاهی ایمان، اذیّت و آزار مردم را بدنبال دارد که باید تحمّل کرد. «آمنّا - اوذی فی اللَّه»
* مؤمن، مقاوم است. «ولنصبرنّ علی ما اذیتمونا»( ابراهیم، 12) ولی منافق، ناپایدار است. «فاذا اوذی ... جعل...»

* ایمان واقعی در هنگام سختی‌ها روشن می‌شود. «فاذا اوذی فی اللَّه» حضرت علی‌علیه السلام می‌فرماید: «فی تقلّب الاحوال علم جواهر الرّجال»( نهج‌البلاغه، حکمت 217) در فراز و نشیب‌ها و حالات گوناگون، جوهره‌ی انسان آشکار می‌شود.
* منافق، فرصت‌طلب است و به هنگام پیروزی خود را مؤمن می‌داند، و در گرفتن مزایا، اصرار می‌ورزد. «لیقولنّ انّا کنّا معکم»
* تظاهر و نهان‌کاری سودی ندارد، خداوند از درون همه آگاه است. «أولیس اللَّه باعلم بما فی صدور العالمین»

حرف آسونه ولی عمل سخته.ادمها بعضی وقتا خسته میشن و میبرن ولی اون وقت بازم یکی هست که همیشه پشتته.تا خدا رو باور نکردی قدم تو راه دین نزار اون موقع وقتی بدی هم میبینی میگی خدا تو هستی کافیه