خود ستایی های آموزنده در اشعار ناصرخسرو قبادیانی

[نارون1]

چکیده:

خودستايي از مضامين پراهميت شعر فارسي است که در آثار شاعراني که در ادوار گوناگون حيات ادبي ايران مي زيسته اند جلوه گر شده است. اين شاعران با ذهنيت هاي منحصربه فرد و تحت تاثير محيط به مضمون آفريني هاي بديع در زمينه خودستايي دست يازيده اند و از اين مهم در جهت دستيابي به اهداف خود سود جسته اند.

خودستايي ممکن است ارزش تعليمي داشته باشد، بدين صورت که شاعر خود را الگوي هر خصيصه اخلاقي نشان دهد تا از اين طريق به جلوه دادن ارزش هاي والايي که مي خواسته است به ضمير خواننده القا کند بپردازد و با تشويق و تحريض مخاطب به اين صفات، حرکت به سمت زندگي متعالي را براي او ممکن سازد.

ناصرخسرو قبادياني، شاعر قرن پنجم، در زمينه سرودن خودستايي هاي آموزنده در شعر فارسي جايگاه ويژه اي دارد. او خود را به سبب هنر سخنوري، فضل و همت والا مي ستايد و از ديگران برتر مي داند.

در اين جستار، کوشش مي شود به بررسي ماهيت خودستايي و انگيزه هاي آن و معرفي اجمالي زندگي و شعر ناصرخسرو پرداخته شود و سپس با تامل در انواع خودستايي هاي هدفمند اخلاقي و تعليمي در شعر او، وجوه شخصيتي و افکار اين شاعر بلند مرتبه روشن گردد.

دانلود مقـــاله