روشنفکری

["VICTOR"]

روشن فکری (در انگلیسی Intellectualism در فرانسه Intellectuelité و در زبان لاتین Intelligere) به معنی تفکیک دو چیز از همدیگر است. به همین دلیل به عنوان روح انتقادگرا و ممیز شناخته می‌شود.

تعریف

با جمع بندی تعریف‌های متعارض ارائه شده در رابطه با روشنفکری، نمی‌توان که گزاره یا گزاره‌هایی جامع و مانع را برای تعریف مفهوم روشنفکری ارائه داد. اما، بطور کلی، می‌توان گفت که روشنفکری Intellectualism، به معنی مکتب تفکیک دو امر از همدیگر است. به‌همین دلیل است که روشنفکری، به عنوان روح ممیز و انتقادی شناخته می‌‌شود. همچنین، از روشنفکری، به فلسفه اصالت هوش و قریحه یاد می‌گردد. این فلسفه، معتقد است که علم ناشی از عقل است یا ساده‌تر اینکه علم را فقط، به‌وسیله قریحه یا هوش می‌توان به‌دست آورد. به‌طور کلی، اگر بخواهیم که واژه روشنفکر را تفسیر کنیم، گفته می‌شود که روشنفکران، کسانی هستند که اهل قضاوت عقلی و سنجش‌گرانه در امور هستند. به‌طور خلاصه، روشنفکری غربی، مکتبی است بر اساس سه اصل روش علمی (بیکن و دکارت)، رفاه و خوشبختی (مور) و فایده انگاری (بنتام).

بطور کلی با ارائه سنتزی از تمام تعریفات متعارض در رابطه با روشنفکر می توان آن را چنین بیان داشت. روشنفکر از طبقه تحصیل کردگانی در جامعه‌است که با دغدغه‌های انسانی، اجتماعی، ارزشی، فرهنگی و سیاسی اقدام به موضع گیری در مباحث و مسائل حساس و مهم جامعه خویش و جامعه جهانی می‌کنند.روشنفکر نسبت به مسائل جامعه خودی و جامعه جهانی و نیز نسبت به آرمانها و بایسته‌ها احساس مسئولیت و تعهد می‌کند.

روشنفکری در منظر کلی شامل مجموعه خصلت‌هایی است:

• روشنفکر سیاسی بیرون از سیاست است، و جهت هرچه بهتر دفاع کردن از آرمانها و شناساندن آنها، حتی نسبت به گروههای هم آرمان هم تعلق و وابستگی ندارد
• دارای امید به آینده و حرکت در آن جهت و همزمان تردید در واقعیات و حرکت جهت اصلاح آنهاست.
• مخالف هرگونه عقب ماندگی و جهل و خرافه‌است و در جهت رشد و نوسازی تلاش می‌کند.
• منتقد است و تحول خواه
• با سه گروه تعامل ندارد:
  

1. اصحاب قدرت(دولت-حکومت)
2. اصحاب دین(کلیسا-روحانیت)
3. اصحاب ثروت (زمین داران-سرمایه داران)

برای اولین بار، واژه روشنفکر در ماجرای محکوم شدن ناعادلانه دریفوس و حمایت امیل زولا از وی بر می‌گردد. پس از محکومیت زولا، سیصدتن از اندیشمندان و نویسندگان در بیانیه‌ای به حمایت از وی برخاستند که به «بیانیه روشنفکران» شهره شد.

["VICTOR"]

تاریخچه

جریان روشنفکری در قرون وسطی پا گرفت. دانشگاههای آن دوره محل تحصیل قشری بوده که به طور نسبی از قشر حاکم فئودال مستقل بودند.

قرون دوازدهم و سیزدهم میلادی که از سده‌های آخر قرون وسطی به‌شمار می‌روند، مهبط پیدایش و مهد پرورش روشنفکری در غرب می‌باشند. بی‌تردید، روشنفکر غربی، در شهرها و جوامع مدنی غرب متولد شد و روشنفکری، از شهرها نشات یافت. تاریخ نگاران، قرن دهم و یازدهم میلادی را مبداء شکل‌گیری کامل زندگی شهری برشمرده‌اند. با این وجود، روشنفکری، به‌طور سنتی، در قرن دوازدهم میلادی، قابل تشخیص گردید. قرن سیزدهم میلادی که در غرب از آن، به‌عنوان قرن اتحادیه‌های حرفه ای، علمی و دانشگاهی یاد می‌شود، سرآغاز تشکلهای دانشگاهی و دانشجویی بود. در این قرن بود که به‌تدریج، دانشجویان با تشکیل اتحادیه‌ها و اجتماعات خویش، رفته رفته، از توان و قدرت زائد الوصفی برخوردار گردیدند. قرون پانزده و شانزده میلادی، سرآغاز رشد علوم و فنون و تحولات فکری و اجتماعی در اروپا است. در چنین شرایطی بود که توماس مور، در سال ۱۵۱۶ میلادی، در کتاب خود ، بنام اتوپیا ، جامعهایده‌آلی خود را که جزیره ایست در اقیانوس، با سازمانیاجتماعی، بر پایه رفاه و خوشبختی عموم، ترسیم کرد. سال ۱۶۲۰ میلادی، با انتشار کتاب ارغنون نوین، توسط فرانسیس بیکن، فیلسوف بزرگ انگلیسی که به پدر علوم تجربی شهرت دارد و همچنین، با انتشار کتاب گفتار در روش، توسط رنه دکارت متفکر و فیلسوف شهیر فرانسوی، فلسفه جدید مبتی بر مشاهده و تجربه، رونق گرفت. بدین ترتیب، روشنفکری در غرب، یک نهضت آزاد اندیشی بود، برای رهایی از حاکمیت افکار کلیسا. به بیان ساده تر، دانشمندان غربی، بعد از انقلاب فرانسه و یا مدتی قبل از آن، باین نتیجه رسیده بودند که دانش، فکر و فهم آنها از صاحبان کلیسا بیشتر است. فایده انگاری (یوتیلیتیتاریانیسم) که در آرای بنتام، به روشنی، به‌عنوان فلسفه‌ای کارآمد و مورد اقبال مطرح شد، یکی از ارکان نظم اخلاقی و سیاسی روشنفکران روزگار ما است. در یک‌صد سال گذشته، حوزه اندیشه در کشور ما، شاهد تکرار، تکرار و بازهم تکرار بوده است. چارچوب اندیشه‌ای نویی توسط هیچ متفکر، نواندیش، روشنفکر و دگراندیشی عرضه نگشته‌است.

روشنفکری به معنی مدرن آن نخستین بار در جریان محاکمه آلفرد دریفوس مشاهده شد. این شخص یک افسر ارتشی بوده که به جرم خیانت به جزایر شیطان تبعید شده بود ولی پس از شش سال مدارکی دال بر بی گناهی وی یافت گردید. در جریان محاکمه مجدد این افسر یهودی امیل زولا و ۳۰۰ تن از هنرمندان و نویسندگان آن دوره نامه‌ای با عنوان من متهم می‌کنم به رئیس جمهور می‌نویسند که آن نامه به نام اعلامیه روشنفکران مشهور شد. این اقدامات منجر به عقب‌نشینی دادگاه نظامی گردید و نخستین پیروزی روشنفکری به شمار آمد.
جریانات روشنفکری نخستین بار در زمان به وقوع پیوستن انقلاب فرانسه تلاش نمودند تا اندیشه‌های خود را در جامعه اشاعه دهند. این قشر که برآمده از جریان آزادیهای سیاسی آن دوره بودند تلاش نمودند انسان‌مداری، افکار لائیک و لیبرالیسم را در جامعه رواج دهند. روشنفکران قرن ۱۸ مانند سخنگویان بورژوازی عمل می‌کردند و سعی در توجیه روابط حاکم بر جامعه آن روز داشتند. در قرن نوزدهم گروه جدید از روشنفکران سوسیالیست قوت گرفتند و برعکس روشنفکران نسل پیش علیه بورژوازی تبلیغ می‌کردند. ضدامپریالیسم در قرن بیستم نیز تأثیرات خود را بر روشنفکران به صورت ملموس تداوم بخشید.



جریان روشنفکری در ایران

در زمان حکومت دودمان قاجار و به ویژه در پی شکست ایران از روسیه قشر فرهیخته ایران به دنبال کشف علل عقب ماندگی ایران از کشورهای اروپایی بودند. این شکست نظامی سران قاجار را هم برای رفع عقب ماندگی تشویق کرد. یکی از کسانی که در این امر مصر بود عباس میرزا بود زیرا وی شاهد شکست خود به علت عقب ماندگی فناوری بوده‌است. وی برای اولین بار دانشجویانی جهت تحصیل به اروپا ارسال کرد تا از فناوری آنها بهره‌مند گردند. اولین گروه از تحصیلکردگان ایرانی مانند میرزا ملکم خان و طالبوف بیشتر طرفدار حکومت بودند زیرا اولاً از داخل قشر حاکمه بودند و ثانیاً توسط دولت رشد کرده بودند. در دوران امیرکبیر شکاف بیشتری میان اصلاحگرها و محافظه کاران در دربار قاجار شکل گرفت که نهایتاً به پیروزی محافظه کاران انجامید.

یکی از مهمترین شخصیت های ایرانی موثر بر جریان روشنفکری ایرانی، میرزا فتحعلی آخوندزاده (آخوندوف) بود. او که اهل تبریز ولی مقیم گرجستان روسیه بود، با اینحال کتابهای مهمی به فارسی نوشت که از جمله آنها مکتوبات جلال الدوله است. این کتاب را میتوان بیانیه ای شورانگیز بر ضد سنت های ایران عصر قاجاری دانست. رنسانسی در بازگشت به ارزشهای ایرانی و اعتراضی بر اندیشه های رایج ایران در سنجش با اندیشه های اروپایی.

در اواخر دوران ناصرالدین شاه روزنامه های ممنوعه که در خارج از کشور به چاپ رسیده و در داخل ایران مخفیانه پخش میشد نقش مهمی در جریان روشنفکری داشتند. به ویژه سه شخصیت، میرزا آقاخان کرمانی، میرزا ملکم خان و طالبوف تبریزی ادبیات مشروطه خواهی ایران را که بر پایه رنسانس ایرانی و روشنفکری بود سامان دادند. از میان این سه آقاخان کرمانی به ویژه با کتاب جنجالی خود سه مکتوب و کتابهای دیگری که در نقد تاریخ ایران داشت، تلاش کرد فلسفه تاریخ ایرانی را بنیاد بگذارد. آقاخان مقیم استانبول بود و در روزنامه های آوانگارد آنزمان یعنی روزنامه قانون و روزنامه اختر قلم میزد. او از آثار روشنفکران و فیلسوفان مدرن فرانسوی و انگلیسی به ویژه روسو، ولتر و اسپنسر بهره گرفت. آقاخان نهایتاً به دستور مظفرالدین شاه قاجار اعدام شد و شاید بتوان او را نخستین روشنفکر اعدام شده ایران دانست.

در این دوران گروههای روشنفکر در گروهها و انجمنهای مخفی متشکل شدند. از جمله این انجمنها می‌توان به فراموشخانه متعلق به میرزا ملکم خان، لژ بیداری ایران، انجمن آدمیت و انجمن ترقی اشاره کرد. این گروهها با پخش اعلامیه‌ها و انتشار روزنامه‌ها افکار خود را منتشر می‌کردند. این گروه به لزوم اصلاحات سیستم ارضی و اداری و کم شدن نقش روحانیون از جامعه و نیز محدود ساختن حاکمان در چهارچوب قانون تاکید می‌کردند.

مهمترین شخصیت های جریان روشنفکری ایرانی پس از مشروطه سید حسن تقی زاده، ابراهیم پورداوود، محمد علی تربیتعلامه قزوینی، تقی ارانی، ابوالحسن حکیمی، محمدعلی جمالزاده و حسین کاظم زاده ایرانشهر بودند که نخستین بار در مجله کاوه و برخی از آنان در مجله ایرانشهر با یکدیگر همکاری کردند. این گروه به همراه حسن پیرنیا، محمدعلی فروغی، عبدالحسین تیمورتاش، صادق هدایت، سید احمد کسروی، فرخی یزدی، ملک الشعرای بهار، ارباب کیخسرو شاهرخ، میرزاده عشقی، سید ضیاالدین طباطبایی، ایرج میرزا و عارف قزوینی چهره های دیگر روشنفکری آن زمان بودند که مهمترین نقش را در تحولات سیاسی و اجتماعی ایران از جمله ظهور رضاشاه بر دوش داشتند.

["VICTOR"]

روشنفکری دینی


در سال‌های جنگ سرد روشنفکری در سراسر جهان از جمله ایران دچار تاثیرپذیری فراوان شد. در کشورهای متحد با بلوک غرب از جمله ایران، فضا برای کار روشنفکران چپ کاملاً مسدود شد و همین باعث شد تا به روشنفکرانی که اجازه فعالیت در داخل داشتند، نگاه منفی وجود داشته باشد.
برخی از روشنفکران کوشیدند تا تلفیقی از آموزه‌های روشنفکری و فرهنگ ایرانی-اسلامی به دست دهند. آنها همچنین به شدت تحت تأثیر روشنفکران استعمارستیز کشورهای جهان سوم نظیر ماهاتما گاندی، اقبال لاهوری و فرانتس فانون بودند. از شاخص‌ترین چهره‌های این جریان می‌توان به علی شریعتی و جلال آل احمد اشاره کرد. بخصوص این گروه با سعی در بهره‌گیری از ظرفیت‌های تشیع نقش عظیمی در مبارزه با حکومت پهلوی و برانگیختن جامعه به سوی انقلاب اسلامی داشتند.^{[نیازمند منبع]}

در کنار اینان برخی از روشنفکران دینی بشدت مشغول به چالش‌های اسلام و مدرنیته بودند. آنها سعی می‌کردند تا شرایط جدید را فهمیدنی سازند و موضعی مشخص در میانه تقابل اسلام و غرب ارائه دهند. این دسته دیدگاه‌هایی بسیار پر طرفدار در ایران و كشورهای اسلامی به خصوص جامعه تحصیل کرده دارند و اشتراکشان تعلق خاطر به مباحث فلسفی اسلامی و غربی است. از مهم‌ترین چهره‌های آن می‌توان از علی شریعتی، مهدی بازرگان، عبدالکریم سروش و محمد مجتهد شبستری یاد کرد.

از دیگر ویژگی های روشنفکری در دوران جنگ سرد (پهلوی دوم) اتهام بستن به آنان درباره شکست ها و ناکامی های ملی بود. سردسته این گروه علی شریعتی بود که میگفت: «من ادعا میکنم در تمام این دو قرن گذشته در زیر هیچ قرارداد استعماری امضای یک آخوند نجفرفته نیست؛ در حالی که در زیر همة این قراردادهای استعماری امضای آقای دکتر و آقای مهندس فرنگ رفته هست»

همچنین جلال آل احمد به ویژه با دو کتاب "غرب زدگی" و "در خدمت و خیانت روشنفکران" تندترین حملات را به جریان روشنفکری داشت. او درباره شیخ فضل الله نوری از مخالفان مشروطه و یکی از مهمترین نمادهای جریان روحانیت و سنتی ایران که او را مقتول روشنفکران مشروطه میدانستند، مینویسد: «من نعش آن بزرگوار را بر سردار همچون پرچمی می‌دانم که به علامت استیلای غربزدگی پس از دویست سال کشمکش بر بام سرای این مملکت افراشته شد»

مرتضی مطهری اگرچه نه خودش و نه دیگران او را روشنفکر ندانسته اند ولی از مهمترین منتقدان و تحلیلگران جریان روشنفکری بوده است. او نیز مهمترین اتهام روشنفکران معاصر ایران را غربزدگی سهوی یا خیانت عمدی به اسلام و ایران میدانست.


روشنفکر از نگاه جلال آل احمد

«روشنفکر کسی است که فارغ از تعبد وتعصب و به دور از فرمانبری، اغلب نوعی کار فکری می‌کند و نه کار بدنی، و حاصل کارش را که در اختیار جماعت می‌گذارد، کمتر به قصد جلب نفع مادی می‌گذارد.»


منبع : ویکی پدیا

["VICTOR"]

نقش روشن فکران در فرهنګ سازی

چه نزاع‌ها که بر سر واژه‌ی روشن‌فکری صورت نپذیرفته و چه بحث‌ها که بر سرِ متناقض بودن و یا نبودنِ عبارت «روشن‌فکری دینی» پدید نیامده است. به جای این‌که زمان خود را صرف محدود کردن چنین تعابیر برج‌نشینانه‌ای کنیم، بهتر نیست کمی به دغدغه‌های مشترک انسانی بیندیشیم؟ بسیاری از زخم‌های کهنه و بحث‌های ناتمام و دیرینه، چیزی جز ابطال فرصت‌های انسانی در پی نداشته است. نه سودی به اخلاق و معنویت رسانده‌اند و نه از دردهای زندگی انسان‌ها کاسته‌اند.


شاید بتوان از یک منظر، روشن‌فکران را به دو دسته تقسیم نمود. نخست، دسته‌ای که اعتقاد به اصلاح جامعه از پایین دارند و در آثار خود، این را نشان داده‌اند. و دسته‌ی دوّم، روشن‌فکرانی که اگرچه شاید در سخن، بگویند که معتقدند که جامعه از پایین‌ترین سطح باید اصلاح شود و آگاهی یابد، امّا در عمل غالبِ توان خود را متوجّهِ حاکمیت و رژیم سیاسی کرده‌اند؛ این دسته را به اصطلاح روشن‌فکران مَشرب فرانسه می‌گویند. می‌توان گفت که جریان روشن‌فکریِ دوم در میان روشن‌فکرانِ ایرانی پررنگ‌تر باشد.


نگارنده بر این باور است که حکومت صالح از مردم صالح برمی‌خیزد و حکومت فاسد نیز از مردم فاسد. تا هنگامی که ریشه‌ی یک جامعه یعنی فرهنگ آن اصلاح نشود، نمی‌توان امیدی به اصلاحات سیاسی داشت. اگر هم تغییراتی گسترده در سطوح بالای نظام سیاسی صورت بپذیرد، به دلیل فقدان آگاهی توده‌ها و ضعف فرهنگ عمومی، این تغییرات و اصلاحات ناپایدار خواهد بود.


در واقع، وقوعِ تغییرات سیاسی در فضایی با فرهنگ منحط، گره‌ای از کار فروبسته‌ی مردم نخواهد گشود. به عبارت دیگر سیاست حاکمان و حاکمان سیاسی چیزی جز میوه‌ی فرهنگ یک جامعه نیست. اصلاحات سیاسی از بالا، در جامعه‌ای با فرهنگ ضعیف، نه پایدار است و نه مطلوب. باید از همین فرهنگ شروع کرد.


ما هر فلسفه‌ی سیاسی را که مبتنی بر ناآگاهی مردم باشد، برای جامعه‌ی ایران ناقص و باطل می‌دانیم؛ امّا با این وجود بر این باور هستیم که شرایط همیشه ایده‌آل نیست و مردم همواره نیاز به آگاه‌شدن دارند و این فرآیند آگاهی و اثربخشی نباید مقطعی و فقط در آستانه‌ی رخداد‌هایی هم‌چون انتخابات باشد. گرچه روشن‌فکران همواره در این راستا کوشیده‌اند امّا علی‌رغم نداشتن رسانه و… باز هم غالب روشن‌فکران در برقراری ارتباط با توده‌ی مردم، عمل‌کرد قابل قبولی ندارند.

در جامعه‌ای که پایِ ورزش‌ هم به سیاست گره می‌خورد، انتظاری نداریم که روشن‌فکران دست از سیاست بشویند و به پیشامد‌های سیاسی بی‌اعتنا باشند امّا چنین می‌اندیشم که کارِ فرهنگی و فعالیت‌های مدنی در میان این گروه بسیار کم‌رنگ است. مخاطب نسل جدید روشن‌فکری کم‌تر مردم هستند و بیشتر یا خود و یا حاکمیت را مورد خطاب قرار داده‌اند. این موضوع در مباحثی که مطرح می‌کنند و لحنی که به کار می‌برند به وضوح هویداست. روشن‌فکران نه با شعار «تدبیر و امید» بلکه با انعکاس «تدبیر و امید» در کردار می‌تواند نقش‌آفرینی کنند؛ روشن‌فکرانِ امیدواری که با مردم و برای مردم سخن بگویند.

منبع

["VICTOR"]

روشن فکری دینی ، تلاشی دو وجهی و دوګانه

تقی آزاد ارمکی: این نیروی اجتماعی دین دارد و قائل به مدرنیته است؛ ازاین‌رو من اسم آن را روشن‎فکری دینی می‌گذارم. روشن‎فکری دینی مفهوم وسیعی است که می‌تواند گروه‌های مختلفی را در خود بگنجاند؛ مثلاً کسانی که خیلی در حوزه‌ی نقادی دینی وارد می‌شوند و کسانی که در حوزه‌ی بازنگری مدرنیته وارد می‌شوند. روشن‎فکری دینی حوزه‌ی وسیعی است که تلاش دووجهی و دوگانه دارند، درعین‌حال که مدرن هستند قائل به دین‌داری و ایمان نیز هستند.


مناظره ی دکتر عبدالحسین خسروپناه رئیس مؤسسه‌ی پژوهشی حکمت و فلسفه‌ی ایران و دکتر تقی آزاد ارمکی عضو هیئت علمی دانشگاه تهران حول رویکرد جریان روشن‎فکری به مدرنیزاسیون

چکیده : دکتر تقی آزاد ارمکی به غرب تقلبی اشاره کرد و معتقد بود که ما با یک غرب بدلی زیست می‎کنیم در حالیکه کاملا از نزدیک با غرب سروکار نداشته و آن را تجربه نکرده‎ایم. دکتر خسروپناه نیز اشاره کرد برای آنکه پروژه روشنفکری ماموریت خود را به درستی انجام دهد باید الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت را مد نظر بگیرد و به تولید عالمان دغدغه‎مند بپردازد.
---
روشن‎فکری دینی، تلاش دووجهی و دوگانه


دکتر تقی آزاد ارمکی در ابتدای این مناظره اظهار کرد: من به‌عنوان کسی که جامعه‌شناسی می‌داند و با واقعیت‌های اجتماعی بیشتر سروکار دارم، قصد دارم به معنای مورد نظر خودم دست پیدا کنم. در تاریخ معاصر ایران در دوره‌ای که با پدیده‌ی نوگرایی مواجه شدیم و واکنشی که جهان سنت در مقابل جهان مدرن انجام داد، ضرورت طرح فضای فی‌مابینی نه به‌صورت رادیکال تحت عنوان روشن‎فکری ظهور می‌کند که تاریخ طولانی در ایران ندارد، نیروی‌ای که دغدغه‌ی دین و دغدغه‌ی جهان مدرن را دارد و این دو دغدغه را با هم معارض نمی‌شناسد. این نیروی اجتماعی دین دارد و قائل به مدرنیته است؛ ازاین‌رو من اسم آن را روشن‎فکری دینی می‌گذارم. روشن‎فکری دینی مفهوم وسیعی است که می‌تواند گروه‌های مختلفی را در خود بگنجاند؛ مثلاً کسانی که خیلی در حوزه‌ی نقادی دینی وارد می‌شوند و کسانی که در حوزه‌ی بازنگری مدرنیته وارد می‌شوند. روشن‎فکری دینی حوزه‌ی وسیعی است که تلاش دووجهی و دوگانه دارند، درعین‌حال که مدرن هستند قائل به دین‌داری و ایمان نیز هستند.


روشن‎فکری دینی با تعریف فلسفی


حجت‌الاسلام عبدالحسین خسروپناه نیز در ابتدای مناظره تعریفی از روشن‎فکری ارائه کرد و توضیح داد: درباره‌ی آنکه آیا روشن‎فکری دینی هست یا خیر؟ معنادار است یا خیر؟ با دو روش می‌توان به این سؤال پاسخ داد، یکی روش جامعه‌شناختی و تاریخی که دکتر آزاد ارمکی توضیح دادند و دیگری با روش فلسفی است. با روش تاریخی؛ در این مدت (کمتر از دو قرن) که این مفهوم وارد جامعه‌ی ایران شد، به دو جواب می‌رسیم، یک جواب که روشن‎فکری دینی آری و روشن‎فکری دینی خیر! یعنی به لحاظ تاریخی عده‌ای روشن‎فکری دینی را با دین قابل جمع نمی‌دانستند، به این دلیل که روشن‎فکری و مدرنیته و تجدد از سرزمین دیگری وارد سرزمین ما شده است و با دین قابل جمع نیست. افرادی مانند میرزا فتحعلی آخوندزاده معتقدند که روشن‎فکری دینی و تجدد و مدرنیته را می‌پذیرد اما وحی را نمی‌پذیرد و می‌گوید خط الفبای مبانی اسلامی تغییر کند. اگر از منظر آخوندزاده این معنا را بررسی کنید روشن‎فکری دینی معنا ندارد. روشن‎فکری، روشن‎فکری است و اگر هست حتماً غیردینی و ضد دینی است. افراد دیگری مانند مرحوم بازرگان، شریعتی و طالقانی معتقد بودند که روشن‎فکری دینی وجود دارد و معتقد بودند روشن‎فکری را می‌توانیم با دین جمع کنیم.



به لحاظ جامعه‌شناسی و تاریخی هم می‌توان پاسخ مثبت داد هم پاسخ منفی، عده‌ای در تاریخ روشن‎فکری معتقد به جمع روشن‎فکری و دین هستند عده‌ای هم نیستند، اما به لحاظ فلسفی آیا این دو را می‌توان با هم جمع کرد یا خیر؟ به نظر بنده اگر گوهر روشن‎فکری را عقلانیت بدانید اما الگوی عقلانیت را مشخص ندانید؛ اصل عقلانیت با دین قابل جمع است، مخصوصاً دین اسلام با قرائت شیعی با قرائت برخی از فِرَق اهل‌سنت نیز قابل جمع است؛ یعنی می‌توانیم روشن‎فکر دینی داشته باشیم اما اگر روشن‎فکر دینی را عقلانیتی بدانیم که از مدرنیته آمده است یعنی اصطلاح سابجکتیویزم که عقلانیت خودبنیاد است را به همان معنای دقیقی که در غرب مطرح شده، بپذیریم، من معتقدم قابل جمع نیست. در یک صورت می‌توانیم جمع کنیم مانند پروتستان‌ها؛ یعنی دین را مرتب تحلیل ببریم حذف کرده و لاغر کنیم، با این کار کلام جدید یا الهیات مدرن در پروتستان‌ها شکل گرفت. اما کاتولیک‌ها که اصرار بر دین مسیحیت بدون حذف داشتند چیزی به نام کلام جدید ندارند، همچنین نمی‌توانند با مدرنیته کنار آیند -مدرنیته فلسفی منظور من است-. اگر گوهر روشن‎فکری عقلانیت خودبنیاد سابجکتیویته باشد، من معتقدم دین اسلام یا هیچ دین آسمانی قابل جمع نیست.


همچنین روشن‎فکری دینی پارادوکسیکال می‌شود، ممکن است به جای آن نواندیشی دینی به کار ببریم، اما معنای روشن‎فکری دینی یعنی پذیرش عقلانیت خودبنیاد بدون حذف دین قابل جمع نیست. سنت‌گرایی با روشن‌فکری در تضاد است. من معتقدم که اگر به تسامح به روشن‎فکری بنگریم که صرف پذیرش عقلانیت اسلام مشکلی ندارد، روشن‎فکری دینی را هم تحلیل کنیم، به این معنا من بهشتی و مطهری را روشن‎فکر دینی می‌دانم، اگر معنای دقیق روشن‎فکری دینی را به کار بگیریم، خیر، آن زمان روشن‎فکری دینی مفهوم پارادوکسی است و بهتر است از اصطلاح نواندیشی دینی استفاده کنیم.

["VICTOR"]

در ادامه :

روشن‎فکری دینی، تلاش در جهت پوست‌اندازی مدرنیته


دکتر تقی آزاد ارمکی ادامه داد: در این بحث یک مفروضاتی را بر اساس آن می‌پذیریم. اساساً یا مدرنیته را می‌پذیریم یا نمی‌پذیریم. در جهان مدرن زیست می‌کنیم یا خیر؟ هنگامی که در جهان مدرن زیست می‌کنیم اقتضائاتی فکری و اندیشه‌ای دارد، مدرنیته زمینه‌هایی برای ظهور را برای ما تعیین کرده است، این زمینه‌ها برای دین‌داران اهل‌خرد و اهل‌دانش در نظام اجتماعی که قصد دارند مشکلات را برطرف کنند و به دنبال تحول و بهبود و توسعه هستند، این افراد با یک مدرنیته‌ی فیکس‌شده روبه‌رو نیستند، بلکه با مدرنیته‌ای که خود را بیشتر نقد می‌کند روبه‌رو هستند. بسیاری از نقدهایی که داریم نقدی است که مدرنیست‌ها نسبت به مدرنیته وارد کرده‌اند. ما به این مدرنیته‌ی معینی که ساعت مشخصی داشته باشد مقید نیستیم. جهان مدرن به معنایی که گفتند باقی نیست. مدرنیته یک پدیده‌ی جهانی است. نیرویی به نام روشن‎فکری دینی وجود دارد که در جهت پوست‌اندازی مدرنیته در تلاش است و دغدغه‌ی اصلی آن بیش از آنکه سنت باشد، جهان مدرنیته است. به نظر من مدرنیته تمام شده است، ساحت اجتماعی، فرهنگی پیدا کرده در آنجا امکان ظهور برداشت‌های متفاوت و تعابیر متفاوت از مدرنیته و متن دینی است. از طرف دیگر وقتی به روشن‎فکری نگاه می‌کنیم، سرنوشت دین چه می‌شود؟ به نظر من روشن‎فکری دینی با مدرنیته سروکار دارد و چالش آن مدرنیته و جهان دین، منش دینی در جهان مدرن است. اگر به این معنا رجوع کنیم طرح بحث پارادوکسیکال بودن روشن‎فکری دینی به لحاظ فلسفی، مطلب صادقی است، اما به لحاظ تاریخی و جامعه‌شناختی مطلب صادقی نیست. مشکل روشن‎فکری دینی شاید بیشتر با جامعه‌ی سکولار است.



نقد مدرنیته در درون سابجکتیویزم


خسروپناه در ادامه‌ی مناظره در راستای صحبت‌های دکتر آزاد ادامه داد و گفت: مدرنیته بیش از مخالفان، خود را نقد می‌کند حرف درستی است، اما نقد مدرنیته هم در درون سابجکتیویزم است؛ یعنی ازاین‌جهت بین مدرنیسم و پست‌مدرنیسم فرقی نمی‌گذارم، برای آن اتفاقی که در رنسانس افتاد، یک مثلث سه ضلعی، گوهر کل تحولات جدید و معاصر در غرب است، سابجکتیویزم، اومانیزم، سکولار است، این سه را همه قبول دارند، اما همه یکدیگر را نقد می‌کنند، نیز در درون این کانتکس بحث می‌کنند و از این بیرون نمی‌روند. اگر شما سراغ سنت‌گرایی مانند رنه گنون بروید یا فردی مانند هانری کوربن که او را سنت‌گرا نمی‌دانم اما منتقد جدی مدرنیته است، هانری کوربن چه تفاوتی با هایدگر دارد؟ هایدگر هم منتقد است و در همین کانتکست نقد می‌کند، اما هانری کوربن که از کتاب مابعدالطبیعه‌ی هایدگر تأثیر پذیرفته، بعد که با حکمت اشراق آشنا می‌شود از این کانتکست بیرون می‌آید، آن‌گاه زمینه‌ی فکری‌اش اشراق و شهود است؛ لذا با این تفکر مدرنیته رشد کرد و خود را خیلی بیش از مخالفانش نقد می‌کند.


روشن‎فکری ایرانی


آزاد ارمکی اذعان داشت: ما داریم یک روایت ساده‌ی تعریف‌شده‌ای از مدرنیته را ارائه می‌دهیم و سپس آن را با یک متن سیاری مقایسه می‌کنیم؛ یعنی بنیان‌های جهان ایرانی ما بر اساس مبانی مدرنیته‌ای است که از آن صحبت می‌کنیم و به لحاظ فکری و فلسفی در حال طراحی شدن است، اگر این باشد، انقلاب اسلامی ما نیز مورد سؤال است، انقلاب اسلامی پدیده‌ی ویرانگر ضد سنت است. اگر بخواهیم آن مبانی را قبول کنیم در جای دیگری مشکل پیدا خواهیم کرد. من از روشن‎فکری ایرانی صحبت می‌کنم؛ در یک متنی زیست می‌کند و دغدغه‌هایی را به‌عنوان یک نیروی اجتماعی پیدا کرده است که اتفاقاً بر اساس اومانیسمی که مطرح می‌کنیم یک تعریف دیگری از آن جهان ایران شده است. آقای مطهری تلاشش برای تعریف انسان چیست؟ او تعابیر دیگری را به کار می‌برد و اشکال ما این است که پس از انقلاب اسلامی اعلام کردیم جامعه‌ی ایرانی به بحران رسیده است. برخی تصور می‌کنند که کمونیست‌ها هم انقلاب کردند، اتفاقاً کمونیست‌ها برای انقلاب اسلامی انقلاب نکرده‌اند، کسانی انقلاب کردند که دغدغه‌های معین داشته‌اند. نمی‌توانیم بگوییم که روشن‎فکری دینی را به ساحت قبل بازگردانیم و سپس بگویم که انقلاب اسلامی از سنت آمده است، خیر، این درست نیست، الزماً انقلاب اسلامی به این معنا از سنت نیامده است.


دغدغه‌ی سنت و روشنگری در روشن‎فکران دینی



حجت‌الاسلام خسروپناه بیان داشت: ابتدا من موضع خود را مشخص می‌کنم که بنده از این چهار دسته تجددگرایی، تجددستیزی، تجددگریزی و تجددگزینی من جزو افراد تجددگزین هستم؛ یعنی به‌هیچ‌وجه با دیدگاه تجددستیزی دین موافق نیستم. بحثی وجود دارد، اینکه آیا من به مدرنیته معتقد هستم؟ بله، هستم اما به این معنا که قائل به گزینش هستم. معتقدم می‌توانیم این مثلث سابجیکتیویته، سکولاریزم و اومانیزم را کنار بگذاریم، همچنین از بسیاری از دستاوردهایی که فرایند مدرنیته است استفاده کنیم. کسانی هم که انقلاب کردند بخش مهمی از آن‌ها غیر از بخش سنتی‌های انقلابی، کسانی بودند که موافق با روشن‎فکری دینی بودند. کسانی معتقد بودند، می‌شود سنت و مدرنیته را با هم جمع کرد. آنکه انقلاب اسلامی و قانون اساسی و رهبران نظام کسانی بودند که قصد داشتند بین سنت و مدرنیته را جمع کنند. ما باید مشخص کنیم تلقی‌مان از روشن‎فکری چیست، اگر روشن‎فکری با همان گوهر مدرنیته که عقلانیت خودبنیاد است، با دین جمع نمی‌شود. کسی مانند آخوند‌زاده این را می‌فهمد و این بخش را کنار می‌گذارد، اما کسی مانند شریعتی می‌گوید خیر، من روشن‎فکری را آن گوهر مدرنیته که می‌گویند عقلانیت نمی‌گیرم، اصل عقلانیت را می‌گیرم و با دین جمع می‌کنم. او جمع می‌کند و موفق نیز می‌شود. او در معنای عقلانیت تصرف کرده و یک عقلانیت دیگر را پذیرفته است. سنتی که شریعتی قبول دارد حتی در معنای عقلانیت او تصرف می‌کند؛ یعنی به عقلانیت یک بار سنتی می‌دهد. به نظر من روشن‎فکران دینی ما هم دغدغه‌ی سنت و هم دغدغه‌ی روشنگری را داشته‌اند و برای همه‌ی آن‌ها هردوی این موضوعات مهم بوده است.


بنابراین کسی مانند سروش که گوهر روشنگری را عقلانیت خودبنیاد می‌گیرد به بن‌بست می‌رسد و ناچار است بگوید دین ذات عرضی دارد و ناچار است بگوید وحی رؤیای پیامبر است. او ناچار است به این بخش برسد همان‌طوری که هگل رسید، اما شریعتی اگر پروتستانیزم اسلامی را می‌گوید معنای دیگری دارد. می‌گوید باید این معانی متحجرانه و راکد اسلامی را تغییر بدهیم، او بازپروری سنت می‌کند تا به نیازهای امروز که مدرنیته در برابر ما قرار داده است پاسخ دهد؛ لذا اگر روشن‎فکری را به آن معنا از عقلانیت بگیریم با دین جمع نمی‌شود، اما ممکن است دکتر آزاد بگوید چه اصراری به آن معنا داریم، بگوییم روشن‎فکری یعنی عقلانیت.

["VICTOR"]

ادامه ی مناظره :

روشن‎فکری دینی حضور عینی دارد



دکتر ارمکی در ادامه‌ی صحبت حجت‌الاسلام خسروپناه گفت: اما از آن چیزی باقی نمانده است. سنت نیز در جهان اسلامی وجود دارد، اگر این‌گونه ببینیم که مدرنیته تفسیر خیلی رادیکالی دارد از آن جهان سنت هم تعریف رادیکالی وجود دارد؛ مانند طالبان که قابل جمع با روشن‎فکری نیست. ما در حال گفتن فرایند تحول اجتماعی در حوزه و ... هستیم. از نظر من حوزه‌ی علمیه‌ی قم یک ساحت جداگانه‌ای از تولید سنت دارد و به سؤالات اساسی پاسخ می‌دهند. به نظر من وقتی دو حد اکستریم را داریم جریانی که نه فقط اجتماعی و تاریخی است، اساساً امر اندیشه‌ای است و ساحت اندیشه‌ای پیدا کرده است، از این منظر، روشن‎فکری دینی حضور عینی دارد.


دچار یک سنت‌گرایی رادیکال در جهان اسلام نشویم


دکتر تقی آزاد ارمکی در پاسخ به آنکه قامت روشن‎فکری دینی کجاست و در مقام نقد، کدام را اصل گرفته‌اند، پاسخ داد و اذعان داشت: من تعریفی از روشن‎فکری دینی دارم، در جایی که مجتهد یا عالم دینی امکان ورود به لحاظ ساحت اجتماعی و فرهنگی را ندارد به نظر من در آن بخش کار روشن‎فکری دینی شروع می‌شود. من روشن‎فکری دینی را ادامه‌ی کار مشترک می‌دانم. فردی که فی‌الواقع مدافع سنت و اصل دین است و کوتاه نیز نمی‌آید. این امر نمی‌تواند لحظه‌به‌لحظه وارد عرصه‌ی نظام اجتماعی شود، کمااینکه فرایند بحث تغییر و صدور یک فتوا یک فرایند تاریخی است. به نظر من کسی که در ادامه‌ی فعل مجتهد است و معیار او دین است و پیوند با نظام اجتماعی برقرار می‌کند و این درک از عرصه‌ی دین را تسهیل می‌کند، روشن‎فکر دینی است. از طرف دیگر ما دو نوع حیات اجتماعی داریم، جهان مدرن هر لحظه در حال پوست‌اندازی است و درباره‌ی آن باید مدام بررسی و تحلیل شود و باید به لحاظ فکری و فرهنگی و دینی تعبیر کرد و توضیح داد، باید اجازه داد که در برابر جهان دینی قرار گیرد. روشن‎فکری دینی در حال انجام دادن این امر است، روشن‎فکری دینی امکان محول شدن ساحت دین را فراهم می‌کند.


در مورد نقد، نقدهایی که مطهری در مطرح می‌کند و سازوکارهایی که او می‌گوید مواردی است که در حوزه‌ی تعالی دین است. به نظر من حوزه‌ی کلیت نظام دینی یک داور نیاز دارد -البته بحث من بحث مجتهد نیست-، این داوری را روشن‎فکری دینی در حوزه‌ی سنت و فرهنگ انجام می‌دهد، به دلیل آنکه مسئله آن است که سنت در نظام مدرنیته است و از ساحت سیال خود خارج نمی‌شود. اینکه ما دچار یک بنیادگرایی به معنای سنت‌گرایی رادیکال در جهان اسلام نشویم، روشن‎فکری آن را تصویب می‌کند، اگر روشن‎فکری نقش بازی نکند آن اتفاق می‌افتد. طبیعی است که هنگامی که مدرنیته را نقد می‌کند امکان نقد ساحت حوزه‌ی دین هم به مبادی و ... وارد می‌شود.


دیدن انحطاط جامعه‌ی سنتی، فهم دنیای مدرن، ارتباط این دو با یکدیگر


حجت‌الاسلام خسروپناه نیز در پاسخ به آنکه قامت روشن‎فکر و امکان نقد نظری آن از کجا می‌آید، توضیح داد و گفت: روشن‎فکری هنگامی در کشور ایران شکل گرفت که شناخت اجمالی از غرب پیدا کرد، رشد و توسعه‌ی غربی را یافت و سپس دید که کشوری مانند ایران انحطاط پیدا کرده و عقب افتاده است، خیلی هم دغدغه آن نبود که زمانی ما ایرانیان توسعه داشته‌ایم، به آن‌ها کاری نداشتند و اطلاعی نیز نداشتند، اما این را می‌دانستند که انحطاطی صورت گرفته است و غرب توسعه پیدا کرده است. به نظر من طرح این پرسش خدمت بزرگی از سوی روشن‎فکری بود که چرا ما عقب افتاده‌ایم و غرب رشد و توسعه پیدا کرده است؟ این دغدغه‌ی مقدسی بود و همچنین سؤال مهمی بود که این سؤال در ذهن سنتی‌ها نبود، حتی سنتی‌هایی که به غرب رفته بودند و این سؤال برای آن‌ها به وجود نیامد که چرا ما عقب افتاده‌ایم. سپس به سراغ جواب این سؤال رفتند، عده‌ای که کاملاً در مقابل سنت بودند، گفتند که ما همان نسخه‌ی قبل را به اینجا آورده و اجرا می‌کنیم؛ یعنی توسعه‌ی غربی را پذیرفتند. برخی دیگر گفتند سخت‌افزار و صنعت غرب را می‌آوریم، اما در بخش نرم‌افزار و فرهنگ احتیاط کنیم. چرا امیرکبیر دارالفنون در تهران را راه می‌اندازد و استاد از غرب می‌آورد و می‌گوید دانشجویان ما نروند!؟ برای اینکه متأثر از فرهنگ غرب نشود ولی از دانش غرب استفاده شود -تا حدودی سید جمال‌الدین اسدآبادی چنین رویکردی داشت-.


سپس که بحث‌ها عمیق‌تر شد فلسفه‌ی غرب نیز وارد شد، زمان محمدعلی فروغی و قبل از آن علت انحطاط ما بحث عقلانیت است. در آثار سید جمال او می‌گفت فلسفه را باید احیا کرد؛ لذا ایشان در مصر رسالت بوعلی را تدریس کرد. زمان فروغی که رسید (او فلسفه‌ی اسلامی می‌دانست) او می‌گفت فلسفه‌ی دکارت به کار رود. دکارت پدر مدرنیته است و اولین کسی بود که مدرنیزم را تعریف کرد، پس از او کانت و در انتها هگل بحث مدرنیزم را مطرح کردند. فروغی می‌گفت اگر همین فلسفه ترجمه و مطرح شود همه‌ی مشکلات ما حل می‌شود و تمدن شکل پیدا می‌کند و مشکل انحطاط حل خواهد شد. هرچه جلوتر می‌رویم روشن‎فکری عقبه را بهتر درک می‌کند، بهتر می‌فهمد که نقش فلسفه و تفکر و عقلانیت در کجاست و در کجا تعارض است. هنگامی که بحث به بازرگان شریعتی و ... می‌رسد باآنکه اطلاعاتی نیز از مباحث و مکاتب غرب دارند و سؤال‌هایی را از دنیای مدرن گرفته‌اند، عقب‌ماندگی را هم می‌گیرند و اطلاعاتی نیز از اسلام دارند، تلاش می‌کنند برخی از پاسخ‌های مدرن را با آموزه‌های دینی همراه و تلفیق کنند. این امتیاز روشن‎فکری است که آسیب‌های جامعه‌ی منحط را شناخته است و سؤال‌های نو را که دنیای مدرن برای انسان معاصر طرح کرده است را درک می‌کند. این امتیاز روشن‎فکری بود که در برابر این سؤال‌ها با این سنتی که داریم چگونه باید پاسخ دهیم که بسیار کار سختی است. فردی که روشن‎فکر دینی است خود را به زحمت می‌اندازد که با حفظ سنت و همراه با نقد سنت به پرسش‌های دنیای مدرن با کمک برخی از پاسخ‌های دنیای مدرن پاسخ دهد.


روشن‌فکر دینی سه امتیاز دارد: اول، انحطاط جامعه‌ی سنتی را می‌بیند. دوم، سؤال‌های دنیای مدرن را می‌فهمد. سوم، قصد دارد این دو را به یکدیگر ربط دهد. به نظر من این سه کار مهم بود و سه امتیاز محسوب می‌شود، اما در جمع این دو گرفتار التقاط می‌شوند، نمی‌گویم التقاط بالجمله است. بازگان و شریعتی و طالقانی در جاهایی دچار التقاط جزئی شدند، اما نسبت این التقاط‌ها با هم تفاوت دارد. فردی مانند مطهری روشن‎فکر است چون علوم غرب را شناخته است، جامعه‌ی سنتی را نیز می‌شناسد و نقد می‌کند و می‌خواهد سنت و مدرنیته را هم جمع کند، اما روشی را که تأکید می‌کند روش اجتهادی است؛ یعنی همان‌طوری که مجتهدین از متن دینی سؤال می‌پرسند و جواب می‌گیرند و حلیت سرقفلی را نیز می‌گیرند، می‌گویند باید روشن‎فکر دینی سؤال را بر متن دینی دهد و متن دینی را استنطاق کند و جواب را از متن بگیرد. سؤال را از دنیای مدرن گرفته‌اید، اما جواب را از دنیای مدرن بر متن تحمیل نکنید؛ چون اگر تحمیل کنید سوسیالیزم، لیبرالیزم می‌شود و دیگر حدی ندارد، اما اگر سؤال را به متن عرضه کردید و متن را استنطاق کردید و جواب از متن گرفتید آن هنگام هم سؤال را پاسخ دادید و هم جواب مطابق با غرب نباشد، البته در جایی هم ممکن است، باشد. ممکن است در جایی پاسخ شما شبیه اگزیستانسیالیزم‌ها، سوسیالیست‌ها و ... باشد، اشکالی ندارد. شهید صدر تفسیر موضوعی را تعریف می‌کند. یک‌سری موضوعات عینی و خارجی هست که ما با آن درگیریم و باید این موضوعات را عرضه کنید به متن و سپس استنطاق کنید که یکی این موضوعات را حل کند. این کار جدید از روشن‎فکری دینی می‌شود که به نظر من کار صحیحی است و همان‌طور که دکتر آزاد هم فرمودند این ادامه‌ی کار مجتهدین می‌شود، اما باید قدرت اجتهاد داشته باشد و اگر قدرت اجتهاد نداشته باشد مسیر، مسیر دیگری خواهد بود.

پالایش عقب‌ماندگی روشن‎فکری دینی


دکتر ارمکی گفت: بحثی تحت عنوان عقب‌ماندگی مطرح شده که در بخشی هم روشن‎فکری دینی تعیین‌کننده بوده است؛ یعنی پالایش عقب‌ماندگی روشن‎فکری دینی بوده است. اشکال اصلی این است که در مفهوم عقب‌ماندگی مانده است، البته این امر حوزه‌ایست که سنت ما را نیز درگیر خود کرده است، همه در حال توضیح دادن فرایند عقب‌ماندگی هستند، درحالی‌که به لحاظ تحول اجتماعی عمده‌ای داشته‌ایم من معتقد هستم که وارد یک عرصه‌ی مدرن شده‌ایم. من از زیست مدرن ایرانی دفاع می‌کنم، به همین دلیل بر سر دموکراسی دعوا می‌کنیم؛ بنابراین ما در اینجا به روی موردی مناظره می‌کنیم که این امر یک ساحت فلسفی و بیرونی دارد و این نشان می‌دهد که ما زیست مدرن داریم و امروزِ ما خیلی متفاوت است. ما از ۱۳۶۰ به بعد یا ۶۷ و ۷۰ به بعد وارد دوره جدیدی می‌شویم که من اسم آن را دوره‌ی مدرن گذاشته‌ام، پیش از آن یعنی انقلاب اسلامی و دوره‌ی مشروطه را دوره‌ی مدرن نمی‌بینم. پس از جنگ ایران و عراق وارد یک عرصه‌ی مدرن شدیم. در اینجا روشن‎فکری دینی معنای دیگری پیدا کرده است ما با پدیده‌ی جدیدی روبه‌رو هستیم؛ یعنی با ساحت جدیدی از روشن‎فکری روبه‌رو هستیم که بسیار با روشن‎فکری دینی در دوره‌ی نیمه‌مدرن ایرانی مانند شریعتی و مطهری متفاوت است.


فروغی با نوشتن سیر حکمت در اروپا فلسفه را رسماً تعطیل کرده است، عقل‌ورزی و دانش‌ورزی را تعطیل کرده و دانش و عقل را در ایران تاریخ کرده است. مطهری، شریعتی و آل‌احمد با غرب بدلی زیست می‌کنند و چون با غرب بدلی زیست می‌کنند خیلی خوب نمی‌توانند ساحت روشن‎فکری دینی را عرصه کنند و مدرنیته را خوب پالایش کنند. ما با غرب تقلبی و بدلی روبه‌رو هستیم، به دلیل اینکه موردی که مطهری و بازرگان و شریعتی بر اساس آن نزاع دارند این است که بازرگان با یک مورد پوزیتیویستی بدلی زیست می‌کند، مطهری و شریعتی با شبه‌مارکسیست زیست می‌کنند و علم به این صورت نیست. من نمی‌گویم این افراد تقلب کردند بلکه یک تقلبی در حوزه‌ی روشن‎فکری سکولار و دانش وجود دارد. ما با یک تقلب و یا یک بدل از غرب در حال زیست هستیم. به این دلایل روشن‎فکری دینی مشکلی دارد و آفت آن این است که با غرب واقعی زیست نمی‌کند، با مدرنیته به معنای تصویر درست زیست نمی‌کند. اکثراً آثار مطهری و شریعتی نقد مارکسیسم ایرانی یا مارکسیسم با معنای واقعی آن است. به همین دلیل در روشن‎فکری دینی مقوله‌هایی که در ادامه‌ی این جریان مطرح می‌کنیم بسیار متفاوت از آن چیزی است که در جهان است؛ فرضاً کتابی در علوم انسانی می‌آید که مترجم از ترجمه‌ی یک کتاب خوب در بازار، حوزه‌ی اندیشه‌ی ایرانی را دچار فروپاشی می‌کند و بسیار عجیب است. این موارد به دلیل این است که بنیادهای قدرتمندی وجود ندارد، این ضعف روشن‎فکری دینی ماست که اساساً به روشن‎فکری بازمی‌گردد.


آسیب‌های اجتماعی ما چیست، آن‌ها را چگونه حل کنیم؟


خسروپناه گفت: این نکته‌ی درست و دقیقی است که روشن‎فکری چه سکولار، چه دینیِ آن با غرب واقعی هیچ زمانی خود را مواجه نکرد و یک غرب بدلی را به جای غرب واقعی نشاند؛ فرضاً در جامعه‌ی ما بحثی مطرح می‌شد که از غرب آمده بود و در همه جا صحبت از آن بود، اما در غرب از آن صحبتی نمی‌شد. بسیاری از بحث‌های تعارض علم و دین برای ما نیست متعلق به مسیحیت است. هگل برای چه بحث عرضی دین را مطرح می‌کند؟ یک مشکلی وجود داشته است که او حل کرده و بسیاری از افراد همین‌گونه عمل کرده‌اند؛ فرضاً وقتی بررسی می‌کنیم عوامل جامعه‌شناختی مارکس به چه علت بوده، بسیاری از این بحث‌ها معلل است بیشتر از آنکه مدلل باشد. علت‌ها باعث تولید بسیاری از نظریه‌ها شده است. این موارد کاملاً درست است و این را نباید منکر شویم که برخی از افرادی که اندیشه‌ی غربی را معرفی کردند دقت کردند. من به جرئت عرض می‌کنم که سیر حکمت در غرب آقای فروغی در معرفی فلسفه‌ی غرب هرچه گفته درست است، اما ناقص است. برخلاف راسل که در تاریخ فلسفه‌ی غرب -چون خود طرف‌دار اتمیزم منطقی است- تلاش دارد همه را تفسیر اتمیزم منطقی کند.


مسئله‌ی ایران هیچ زمانی بحث هگل نبوده است، درست است که زحمت کشیدند اما این بحث‌های کلاسیک علمی در بخش‌های علمی اشکالی ندارد، اشکال جدی که روشن‎فکران داشتند این است که این غرب بدلی یا حتی غرب واقعی را هم اگر می‌خواستند معرفی کنند، اکثر اوقات مسئله‌ی ما نیست، ما با مسائل دیگری روبه‌رو هستیم، شما دقت کنید در تاریخ روشن‎فکری و تاریخ معاصر ۳۰-۲۰ اخیر آیا روشن‎فکران برای یک بار کنار هم جمع شدند درباره‌ی محیط زیست صحبت کنند؟ خیر، اصلاً در این فضا نیستند. بحث اقلیت‌ها و قومیت‌ها مسئله‌ی مهم و بحث ما است، چگونه این اقلیت‌ها را با ایرانیت جمع کنیم؛ یعنی با وجود این خرده‌فرهنگ‌ها چه کنیم تا در دل فرهنگ ایرانی، اسلامی قرار بگیرند تا این خرده‌فرهنگ‌ها تبدیل به ضد فرهنگ نشوند؟ تا این بحث‌ها مطرح می‌شود سریع به فاز سیاسی می‌رویم. به نظر من این آسیب جدی است که روشن‎فکری داشته است که مسائل بومی خود را به‌عنوان مسئله عنوان نکرده است و مسائل را در جای دیگری آورده است. نه تنها غرب بدلی حتی غرب واقعی هم اگر مطرح شود خیلی از اوقات مسئله‌ی ما نیست، درست است که به‌عنوان بحث علمی مطرح شود. روشن‎فکر می‌خواهد آسیب‌های اجتماعی را حل کند، آسیب اجتماعی ما چیست؟ در حال حاضر آسیب‌های اجتماعی ما چیست، آن‌ها را چگونه حل کنیم؟ حتی زمانی که نسبت روشن‎فکری را در جامعه با توسعه بخواهیم بررسی کنیم باید ببینیم مسئله‌ی توسعه در ایران چه کاستی‌هایی دارد، سپس روشن‎فکری باید این موارد را حل کند.

["VICTOR"]

قاعدتاً ما بقی مناظره :

تعریف روشنی از مدرنیته‌ی ایرانی نداریم



دکتر آزاد در پاسخ به این پرسش که مسئله‌سازی‌ای که تجدد و توسعه برای ما ایجاد کرده ممکن است ما را از مسیر واقعی خود دور کند، چه باید کرد و روشن‎فکر دینی جایش کجاست، توضیح داد: این امر به ساحت جهان مدرن ایرانی بازمی‌گردد. یک مدرنیته‌ای در ساختارهای اجتماعی و یکی در حوزه‌ی اندیشه‌ای داریم. در حوزه‌ی اندیشه‌ای دچار یک پریشانی یا همین بدلی بودن هستیم. کار روشن‎فکری دینی شفاف کردن و صورت مسئله را تنقیح کردن است، باید از او خواست و فرصت داد تا صورت مسئله را منقح کند، اما ما آن را دچار یک قیل و قال سیاسی می‌کنیم. گاهی این موارد اجازه نمی‌دهد؛ چراکه روشن‎فکری یک پدیده‌ی سیاسی است و جامعه‌ی ما ساحت سیاسی‌اش بر ساحت اجتماعی‌اش غالب است؛ یعنی در حال حاضر در فضای عمومی که می‌رویم امر سیاسی غالب است، در اینجاست که رابطه‌ی بین روشن‎فکری و جامعه‌شناسی استخراج می‌شود. دغدغه‌ی من بحث جامعه‌شناسی و روشن‎فکری است. وقتی روشن‎فکر ساحت سیاسی و موقعیت آکادمیک پیدا می‌کند ویرانی شکل می‌گیرد. چه چیزی می‌تواند این مورد را حل کند؟ به نظر من چیزی جز دفاع از علم نیست؛ یعنی در جامعه اگر از دانشمند و علم دفاع کنیم امکان کج‌روی و سیاسی کردن حوزه‌ی روشن‎فکری ممکن است به نتیجه برسد؛ یعنی گفت‌وگوی بین دانشمند و روشن‎فکر معطوف به حوزه‌ی دین باشد تا بعد روشن‎فکری و سیاست به حوزه‌ی دین برسد؛ چراکه دعوای دستیابی به قدرت و تصریح در مرکز قدرت پیش می‌آید. اگر این کار را انجام دهیم آن زمان زمینه‌های شفاف‌سازی مفهومی در باب صورت مسئله یا دستیابی به مسائل متفاوت به وجود می‌آید. اگر مسئله منقح شود، اگر نزاعی وجود داشته باشد، دعوا به شکل دیگری خواهد بود که قطعاً نزاعی خواهد بود، نزاع ساحت دیگری پیدا می‌کند.


به کتاب سیر حکمت در اروپا بازمی‌گردم. این یک کتاب ناکافی است به دلیل اینکه غرب بدوی را ارائه می‌دهد و در مقایسه با کتاب‌های دیگری که وجود دارد بسیار خلاصه و خیلی کم از افراد گفته است. اگر دانشگاه و دانش و علم در ایران تقویت شود به نظر من بازی بین روشن‎فکری دینی و حوزه‌ی سیاست و حوزه‌ی روحانیت و حوزه‌ی علمیه‌ی قم قصه‌شان تغییر خواهد کرد و قصه‌ی دیگری اتفاق خواهد افتاد که محصول آن مقداری شفاف‌سازی این مسئله است، همچنان همه‌ی عرصه‌های ما درگیر بحث پارادایم عقب‌ماندگی هستند، به نظر من چنین چیزی وجود ندارد. به چه دلیل می‌گویم جامعه‌ی ما جامعه‌ی عقب‌مانده است؟ دوره‌ای که عرصه بازتولید می‌کند شما همچنان منتظر اندیشه‌های رادیکال هستید، اندیشه‌هایی که بنیاد بسازید؛ یعنی در حوزه‌ی علوم انسانی ما همچنان به دنبال بنیادگرایی و ساخت علوم انسانی اسلامی هستیم.


روشن‎فکری ملی، دینی و جهانی داریم که برای آن دو ساحت وجود دارد، یک ساحت جهانی عمل می‌کند، اما در آنجایی که ملی است باید به تاریخ تحولات اجتماعی بازگردیم، مسئله‌ی من این است که ما با واقعیت اجتماعی ایرانی کم زیست می‌کنیم، روشن‎فکری باید یک نیروی کنشگر فعال در شکل دادن به حیات اجتماعی باشد. روشن‎فکر دینی در سطح ملی مسئله‌اش باید توزیع مقتضیات اجتماعی، زندگی دینی و مدرنیته‌ی ایرانی باشد. تعریف روشنی از مدرنیته‌ی ایرانی نداریم، نمی‌دانیم مدرنیته‌ی ایرانی چگونه زیست می‌کند. اگر روشن‎فکری شما با علم در ایران و جامعه‌شناسی پیوند بخورد به نظر من مسائل مختلفی مطرح خواهد شد و از آن مسئله به چیزی به نام برابری یا دموکراسی و ... بهتر می‌توان رسید. دعوایی که در این سال‌ها وجود داشته به دلیل آن است که ما صورت مسئله‌ی غلط داشتیم. اگر علم و دانش و دانشمندان توانمندی کافی برای شفاف‌سازی مسئله داشته باشند آن زمان می‌توانیم رابطه‌ی آن را با دموکراسی استخراج کنیم. حوزه‌ی ایدئولوژیک جامعه‌ی ایرانی مبتنی بر توهمات بنیادی است که باید روی آن مانور دارد. تنظیم بین صورت مسئله و اهداف وظیفه‌ی روشن‎فکری است. روشن‎فکری دینی می‌تواند نحوه‌ی ارتباط را توضیح دهد.


مهم‌ترین مسئله‎ی روشن‎فکران، الگوی اسلامی، ایرانی



حجت‌الاسلام خسروپناه در انتها و در پاسخ به سؤال روشن‎فکر دینی قرار است ما را به کجا برساند، توضیح داد: دغدغه‌ای در این مورد وجود دارد که می‌خواهند جامعه را از عقب‌ماندگی نجات دهند، سیر تکاملی به جامعه دهند. به نظر من باید پروژه‌ی روشن‎فکری تمام شود یا اگر می‌خواهد تأثیرگذار باشد باید مأموریت خود را تغییر دهد. نهضت روشنگری که در غرب شکل گرفت پروژه‌اش تمام شده است. تبدیل به چه چیزی شد؟ به عالمان روشن‎فکر تبدیل شد -خوب است که این مورد را از غرب بگیریم و عالمان دغدغه‌مند داشته باشیم؛ به این معنا که عالمانی آمده‌اند تا مسائل را حل کنند-. این مورد هنگامی اتفاق افتاد که دولت‌مردان غرب توانستند بحثی مانند سیاست‌گذاری را در مدیریت بیاورند. پیش از آن فلسفه‌ی علم و تاریخ علم و علم وجود داشت و سیاست‌گذاری علم وجود نداشت، سیاست‌گذاری علم که آمد بقیه را کنار نگذاشت. اگر روشن‎فکران حتماً عالمان باشند، یعنی در یک رشته‌ی علمی تخصص داشته باشند و عالم دغدغه‌مند باشند، هنگامی که دانش را منتقل می‌کنند دانشی باشد که دغدغه‌های امروز را حل کند. هنگامی این اتفاق رخ می‌دهد که این دانشمندانِ دغدغه‌مند سیاست‌گذاری کنند. اگر به دنبال یک کارکرد مفید و تأثیرگذار اجتماعی باشیم باید دانشمندانی که مسئله حل می‌کنند به وجود آیند و هنگامی این امر معنا پیدا می‌کند که سیاست‌گذاری علم کنار علم نیز بنشیند.


مهم‌ترین مسئله‌ای که روشن‎فکران ما باید دنبال کنند بحث الگوی اسلامی، ایرانی پیشرفت است. اجازه دهیم آرای مختلف ذکر شود، ما به سیاست‌گذاری علم نیاز داریم، اما به سیاست‌زدگی علم نیازی نداریم، چون مضر است. علت آنکه شما می‌بینید رؤسای سیاسی ما در کشور یک‌سری صحبت‌هایی در حوزه‌ی علم مطرح می‌کنند که باید یک جامعه‌شناس و روان‌شناس و فیلسوف و ... مطرح کند، سیاست‌زدگی علم است. ما همیشه می‌بینیم که مسئولین سیاسی ما تا به تریبون می‌رسند، می‌خواهند در باب فلسفه‌ی علم و ... اظهارنظر کنند، ایشان باید در مورد طرح اجرایی خود بحث کنند. به نظر من باید در حال حاضر به سمت روشن‎فکران عالمی برویم که دغدغه‌مندانه دانش را در کشور توزیع کنند و این اتفاق رخ نخواهد داد مگر آنکه سیاست‌گذاری علم در کنار فلسفه‌ی علم و تاریخ علم و ... شکل پیدا کند.


تز فروپاشی از کجا آمده است؟



دکتر آزاد ارمکی در انتها خاطرنشان کرد: زمانی در حوزه‌ی سیاسی و روشن‎فکری دغدغه‌ی ما دغدغه‌ی برپایی نظام به معنای وجه دولت ملت و سازوکارهای سیاسی بوده است. روشن‎فکری هنگامی که مطرح شد، توسعه‌ی آن تئوری، برپایی هویت ایرانی، اسلامی که شریعتی و مطهری دغدغه‌ی آن را داشته‌اند هویت ملی و روشن‎فکری سکولار است. از انقلاب اسلامی و نظام نباید غافل شویم، ما به یک ساحتی رسیدیم که نباید موقعیت روشن‎فکری را توضیح دهیم، ما یک موقعیت مستقر داریم که آن نظام است و یک ایران داریم که هم به لحاظ تمدنی و جغرافیا و تاریخ و ... مهم است، پس از اینجا باید به مسائل درونی اینجا بپردازیم. من فکر می‌کنم روشن‎فکری دغدغه‌اش برپایی چیزی نیست. استمرار جریان روشن‎فکری پیشین فروپاشی دارد. یکی از مشکلاتی که مطبوعات به آن دامن می‌زنند تز فروپاشی است. تز فروپاشی از کجا آمده است؟ ما قائل به برپایی یک نظام پس از انقلاب نیستیم. کسی که اعتقادی ندارد، مدام بحث فروپاشی را مطرح می‌کند. هنگامی که شما به بحث فروپاشی به معنای عام عمل می‌کنید مدام بنیادگرایی از آن به وجود می‌آورید. اگر مفروضات را قبول کنیم به این بحث می‌رسیم که رابطه‌ی بین دانشمند و علم و روحانیت و ... و مقولاتی مانند سیاست فرهنگی کجاست؟ آن هنگام بده‌بستانی در این فضا اتفاق می‌افتد که کار را سهل‌تر می‌کند؛ چراکه روشن‎فکری دیروز، هم نقد سنت و هم نقد مدرنیته برایش مهم بود، سپس پاسخی که چه باید کرد دغدغه‌اش بود. ما با یک روشن‎فکری کارکردی روبه‌رو هستیم تا یک روشن‎فکری که ایدئالیست است و می‌خواهد یک ایدئولوژی را مطرح کند.

منبع