نبرد اوکیناوا ، تندباد فولاد

[M@hdi42]

نبرد اوکیناوا ، تندباد فولاد


نبرد اوکیناوا ، با رمز عملیاتی آیسبرگ (توده یخ) ، نبردی در جزایر اوکیناوا از مجموعه جزایر آتشفشانی ریوکیو و بزرگترین نبرد آبی-خاکی اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم بود . 82 روز نبرد ، از اوایل آوریل تا اواسط ژوئن سال 1945 ، به طول انجامید . پس از یک رشته جنگ طولانی در جزایر ژاپنی اقیانوس آرام ، متفقین به خاک اصلی ژاپن نزدیک شدند و برای تصرف اوکیناوا ، طرح ریزی کردند . اوکیناوا ، جزیره بزرگی بود که فقط 550 کیلومتر از خاک اصلی ژاپن فاصله داشت . این جزیره می توانست بعنوان پایگاهی برای عملیات های هوایی ، در تهاجم برنامه ریزی شده به سرزمین اصلی ژاپن ( با رمز عملیات سقوط) مناسب باشد . 4 لشکر از ارتش دهم ایالات متحده (لشکرهای 7 ، 27 ، 77 و 96) و دو لشکر تفنگدار دریایی (لشکرهای 1 و 6) در این جزیره به نبرد پرداختند . تهاجم آن ها ، بوسیله نیروی دریایی ، آبی-خاکی و تاکتیکی هوایی ، پشتیبانی می شد .

به این نبرد با نام " طوفان فولادی " در زبان انگلیسی ، "تتسو نو آمه" به معنی "باران فولاد" و "تتسو نو بوفو" به معنی "تندباد فولاد" در زبان ژاپنی ، اشاره می شود . این اسامی و القاب ، به خشونت نبرد ، شدت حملات کامیکازه از مدافعین ژاپنی ، و به تعداد زیاد کشتی ها و وسایل نقلیه زرهی که به جزیره اوکیناوا حمله کرده بودند ، اشاره دارد . جنگ منجر به ایجاد بیشترین تلفات غیر نظامی در اقیانوس آرام طی طول جنگ جهانی دوم شد . بنابر اسامی ذکر شده در منابع دولتی اوکیناوا ، 77,166 سرباز ژاپنی کشته شدند (یا در مواردی ، اقدام به خودکشی کردند) و متفقین هم متحمل 14009 کشته شدند (و در کل متحمل تلفاتی بالغ بر 65,000 نفر شدند ) . ضمنا 149,193 غیر نظامی بومی اوکیناوا (یک سوم کل جمعیت جزیره) کشته شدند . بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی ، منجر به تسلیم ژاپن ، کمتر از دو ماه پس از پایان نبرد اوکیناوا ، شد .

فهرست :

1 - مقدمه مترجم
2 - صف آرایی نبرد

2.1 - متفقین
2.2 - امپراطوری ژاپن

3 - نبرد دریایی

3.1 - عملیات تن-گو
3.2 - ناوگان بریتانیا در اقیانوس آرام

4 - نبرد زمینی

4.1 - اوکیناوای شمالی
4.2 - اوکیناوای جنوبی

5 - تلفات

5.1 - تلفات نظامی متفقین
5.2 - تلفات نظامی ژاپن

5.3 - تلفات غیر نظامی

6 - پیامد



1 - مقدمه مترجم :

برنامه تهاجم ایالات متحده به خاک اصلی ژاپن ، با تصرف جزایر سلیمان ، مارشال ، گیلبرت و ... در سال 1943 و 1944 آغاز گشت . در واقع ارتش ایالات متحده از یک سو نیروهایش را برای حمله به متصرفات ژاپن در جزایر فیلیپین و سنگاپور و اقیانوس هند پیش می برد و از سوی دیگر تلاش می کرد تا با کنار زدن جزایر ماریانا و جزیره ایوجیما ، به خاک اصلی امپراطوری ژاپن حمله کند .

نبرد سایپان نبرد مهمی بود که اگر آمریکا موفق به تصرف جزیره سایپان می شد ، با تثبیت سلطه اش بر جزایر ماریانا ، می توانست ارتباط سرزمین اصلی ژاپن با متصرفات آن در جنوب و جنوبی غربی را قطع کند و قدم مهمی برای حمله به سرزمین اصلی امپراطوری ژاپن باشد . اطلاعات بیشتر درباره نبرد سایپان : نبرد سایپان ، پلی به سوی ایوجیما

ارتش ایالات متحده آمریکا به جزیره گوام حمله کرد و در نبرد دوم گوام این جزیره را تصرف کرد ، جزیره گوام به عنوان پادگانی برای عملیات های متفقین در اقیانوس آرام و همچنین عملیات پیشروی به سوی سرزمین مادری ژاپن مورد استفاده قرار گرفت . اطلاعات بیشتر درباره نبرد دوم گوام : نبرد دوم گوام ، جزیره باران و خون

نبرد ایوجیما ، یک گام اساسی برای حمله به اوکیناوا محسوب می شد ، جزیره ایوجیما پل مهمی به سوی اوکیناوا بود که ایالات متحده بدون گذر از آن نمی توانست به اوکیناوا برسد ، تصرف این جزیره برای ایالات متحده به شدت دشوار گذشت . اطلاعات بیشتر درباره نبرد ایوجیما : نبرد ایوجیما ، خون سرخ و خاکستر سیاه

تصویر مربوط است به برنامه ایالات متحده برای پیشروی به سوی سرزمین اصلی ژاپن و متصرفاتش

جزیره اوکیناوا ، برای متفقین اهمیت کلیدی داشت ، آن ها با تصرف این جزیره بسیار راحت می توانستند باقی خاک اصلی امپراطوری ژاپن را مورد حملات هوایی و عملیات های دیگر قرار دهند . در این نبرد سنگین ژاپنی ها مجددا مقاومت عجیبی نشان داده و نبرد اوکیناوا ، تبدیل به خونین ترین نبرد اقیانوس آرام گردید .


2 - صف آرایی نبرد :

نیروهای آمریکایی مانند اکثر نبردهای اقیانوس آرام ، هم از لحاظ کیفیت و هم از لحاظ کمیت بسیار برتر از ژاپنی ها بودند . قدرت دریایی ژاپن تقریبا صفر شده بود و امیدی به نیروی دریایی این کشور نبود . از لحاظ هوایی نیز همینگونه بود و تنها امید نیروی هوایی ، به کامیکازه ها بود . در زمین ، نیروهای ژاپنی با کمبود نیرو ، تجهیزات و صد البته با سطح پایین تکنولوژی روبرو بودند که کار را برای آنها بسیار سخت کرده بود .


2.1 - متفقین :

ناوگان پنجم ، نیروی دریایی متفقین در نبرد اوکیناوا بود که خود به چندین گروه و نیروی عملیاتی تقسیم شده بود . ارتش دهم ، دو لشکر زمینی تحت فرماندهی خود داشت و نیز سه لشکر آبی خاکی که شامل لشکر یکم ، ششم و بیست و چهارم تفنگداران دریایی بودند . لشکر بیست و چهارم از لشکر هفتم و 96 پیاده نظام متشکل بود . لشکر دوم تفنگداران دریایی ، نیروی ذخیره به شمار می رفت ، همچنین ارتش دهم لشکر 27 پیاده نظام را نیز تحت اختیار داشت که به عنوان پادگان ژاپن مختص شده بود و لشکر 77 پیاده نظام نیز در ارتش دهم بود . در کل ارتش دهم بالای 102 هزار سرباز پیاده نظام (که 64 هزار نفر جزو نیروهای پشتیبانی ، توپخانه و مراکز فرماندهی بودند ، بقیه می توانستند وارد خط مقدم شوند) ، 88000 تفنگدار دریایی و 18000 خدمه ناوگان (پرسنل پزشکی و مهندس نیروی دریایی) ، در اختیار داشت . در آغاز نبرد اوکیناوا ، این ارتش در حدود 183 هزار نفر تحت فرماندهی خود داشت .

اگر چه نیروهای زمینی متفقین ، همگی مرکب از واحد های آمریکایی بودند . ناوگان بریتانیا در اقیانوس آرام که به عنوان نیروی عملیاتی 57 نیروی دریایی ایالات متحده شناخته شده بود ، با 450 هواپیما ارائه گر یک چهارم قدرت هوایی نیروی دریایی متفقین بود . این شامل 50 کشتی جنگی بود که 17 تای آن را ناوهای هواپیمابر تشکیل می دادند . عرشه آهنی ناوهای هواپیمابر انگلیسی باعث می شد توانایی حمل هواپیمای کمتری داشته باشند ولی در عوض در مقابل حملات کامیکازه مقاوم تر بودند . هرچند بریتانیا تمام ناوهای هواپیمابر بر را تامین نموده بود ، اما سایر ناوگان از خدمه و کشتی های بریتانیایی ، کانادائی ، نیوزیلندی و استرالیایی تشکیل شده بود . ماموریت آن ها خنثی کردن و از کار انداختن فرودگاه های امپراطوری ژاپن در جزایر ساکاشیما و ارائه پوشش هوایی در برابر حملات کامیکازه بود . برخی از جنگنده های رهگیر ، بمب افکن های شیرجه ای کوچک و هواپیماهای عملیاتی ، از هواپیماهای نیروی دریایی آمریکا بودند که در ناوهای هواپیمابر مستقر شده بودند . ناوگان دریایی آمریکا ، در این عملیات متحمل تلفات سنگین تری از هر جنگ دیگر شد .

عملیات های ایالات متحده در اوکیناوا

2.2 - ژاپن :

دفاع زمینی ژاپن از 67 هزار (و طبق منابعی 77 هزار) نفر تشکیل می شد ارتش 32 ژاپن و 9000 نفر از نیروی دریایی ژاپن ، در پایگاه دریایی اوروکو (که تنها چند صد نفر از آن ها آموزش دیده و مسلح برای نبرد زمینی بودند) ، توسط 39,000 نفر نیروی شبه نظامی مردمی یعنی نیروهای ریوکویان که شامل 24 هزار نفر نیروی مردمی بویتای و 15 هزار کارگر بدون یونیفرم می شد ، پشتیبانی می شد . بعلاوه 1500 پسر دبیرستانی ، در خط مقدم سازماندهی شدند (واحد های داوطلبانه خون و آهن) . و 600 دانشجوی "هیمیوری" در واحد پرستاری سازماندهی شدند . حملات کامیکازه که برای اولین بار در نبرد خلیج لیته توسط ژاپنی ها انجام شده بود ، نیز نقش عمده ای در دفاع ژاپن داشت . بین ورود آمریکایی ها به خشکی در 1 آوریل و 25 می ، 7 حمله عمده کامیکازه انجام شد که شامل بیش از 1500 هواپیما می شد .

ارتش 32 امپراطوری ژاپن ، در ابتدا شامل لشکر های 9 ، 24 ، و تیپ مستقل 44 بود . لشکر نهم طی تهاجم قبلی به تایوان حرکت کرده بود و برنامه های دفاعی ژاپن را به هم زده بود . مقاومت توسط میتسورو یوشیجیما و رئیس ستاد او ، سپهبد ایزامی چو و رئیس عملیات اش هیرومیچی یاهارا رهبری می شد ، در حالیکه ایزامی چو از استراتژی تهاجمی حمایت می نمود . در شمال ، کلنل تاکهیدو اودو ، فرماندهی را بر عهده داشت . نیروهای دریایی امپراطوری ژاپن ، دریادار مینورو اوتا رهبری می شدند . آن ها انتظار داشتند ، 6 الی 10 لشکر آمریکایی برای ورود به خشکی در برابر پادگان 2 و نیم لشکری امپراطوری ژاپن صف آرایی کنند . افسران ژاپنی برآورد کردند که برتری کیفی و عددی سلاح ها و تجهیزات با نیروهای آمریکایی است . و قدرت آتش لشکر های آمریکایی 5 یا حتی 6 برابر لشکر های ژاپنی است . علاوه بر این آمریکا از دریا و هوا نیز برتری بسیاری داشت .

فرماندهان ارتش سی و دوم امپراطوری ژاپن ، فوریه سال 1945

3 - نبرد دریایی :

نیروی عملیاتی 58 ناوگان دریایی آمریکا ، در شرق اوکیناوا مستقر شد ، با یک گروه مراقبت که از 6 تا 8 ناوشکن متشکل بود و 13 ناو هواپیمابر را از 23 تا 27 آوریل در اختیارش بودند و پس از آن تعداد آن ها کمتر شد . از 27 آوریل بین 14 تا 18 ناو هواپیمابر در منطقه بودند و از قبل از 20 آوریل نیروی عملیاتی 57 انگلستان با 10 ناو هواپیمابر در جزایر ساکاشیما ، به منظور پشتیبانی از قسمت جنوبی اوکیناوا ، در منطقه حضور یافت . به درازا کشیدن نبرد تحت شرایط استرس زا ، دریادار چستر نیمیتز را مجبور به تغییر پست خود به منظور استراحت و بهبودیابی کرد . پس از این کار ، ناوگان دریاسالار ریموند اسپورانس برای جایگزینی چستر نیمیتز در نظر گرفته شد ولی در نهایت دریاسالار ویلیام هالسی جایگزین نیمیتز شد .

ناو هواپیمابر یو اس اس بونکر هیل دچار دو حمله کامیکازه ظرف سی ثانیه شد و به شدت آسیب دید .

مقابله هوایی ژاپنی ها ، در اولین روزهای ورود متفقین به خشکی ، نسبتا ضعیف بوده است ، انتظار می رفت در 6 آوریل ، واکنش ژاپن با حمله 400 هواپیما از کیوشو آغاز شود . حملات سنگین هوایی دوره ای در طول ماه آوریل ، تداوم داشت . از 26 مارس تا 30 آوریل ، 20 کشتی ایالات متحده غرق شدند و 157 تا از آن ها ، طی حملات ژاپنی ها آسیب دیدند ، ژاپن نیز تا 30 آوریل بیش از 1100 هواپیمای خود را فقط در نبرد با نیروی دریایی متفقین از دست داده بود . از 6 آوریل تا 22 ژوئن ، 1465 هواپیمای کامیکازه در حملاتی با مقیاس وسیع شرکت کردند ، 185 حمله فردی کامیکازه از کیوشو و 250 حمله فردی کامیکازه از فورموسا نیز انجام شد . وقتی اطلاعات عملیات ارتش آمریکا برآورد کرد که در فورموسا در حدود 89 هواپیما وجود دارد ، ژاپنی ها در واقع 700 هواپیما داشتند ، که به خوبی در مناطق مختلف و حتی درون روستاها پنهان کرده بودند . از جزیره فورموسا حملات کامیکازه انجام می شد . شناورهایی که توسط حملات کامیکازه از دست رفتند از بین رفتند شامل ناوشکن ها ، کشتی های تدارکات و حمل نیرو ، و اسکورت کننده ها می شد . شناورهای بزرگتر از بین نرفتند ولی تعداد زیادی از آنها صدمه دیدند . قایق های موتوری نیز در حملات انتحاری توسط ژاپنی ها استفاده می شدند .


3.1 - عملیات تن گو :

عملیات تن گو ، قصد برای حمله توسط یک گروه عملیاتی متشکل از ده شناور ژاپنی بود که توسط نبردناو یاماتو هدایت می شدند و فرماندهی آن بر عهده دریادار سیچی ایتو بود . این گروه عملیاتی کوچک دستور داشتند که به نیروهای دریایی آمریکا در اطراف اوکیناوا حمله کرده و بعد از نابود کردن آنها ، به توپخانه های دریایی و سنگرهای ساحلی آمریکایی حمله ور شده و مورد بمباران قرار دهند . نیروی تن-گو ، مدت کوتاهی بعد از ترک آب های سرزمین مادری ژاپن ، توسط زیر دریایی های متفقین شناسایی شد و توسط ناو هواپیمابر آمریکایی متوقف شد . تحت تهاجم بیش از 300 جنگنده در طول دو ساعت ، نبردناو یاماتو ، بزرگترین نبردناو جهان پس از یک نبرد یک طرفه ، در 7 آوریل سال 1945 ، غرق شد .

نبرد ناو عظیم یاماتو پس از حملات هوایی مداوم آمریکا غرق شد .

بسیار قبل تر از اینکه بتوانند وارد اوکیناوا شوند خلبانان جنگنده های اژدر افکن آمریکایی آموزش دیده بودند که با اژدرهای خود فقط قسمت پاشنه و یا جلو ترین قسمت ناوهای دشمن را هدف قرار دهند ، چون این قسمت از ناوها نازک ترین زره را داشتند . از ناوگروه یاماموتو ، رزم ناو سبک یاهاگی و 4 ناوشکن از هشت ناوشکن غرق شدند . در کل ، نیروی دریایی امپراطوری ژاپن ، بیش از 3700 ملوان را از دست داد که شامل دریادار سیچی ایتو بود که این تلفات بسیار بیشتر از تلفات آمریکا ، بالغ بر 10 هواپیما و 12 هوانورد آمریکایی بود .


3.2 - ناوگان بریتانیا در اقیانوس آرام :

ناوگان دریایی بریتانیا در اقیانوس آرام ، به عنوان نیروی عملیاتی 57 شرکت کرده و نقش ایفا کرد و همانطور که ذکر شد ماموریت آن خنثی سازی نیروی هوایی ژاپن در جزایر ساکاشیما بود بود که این ماموریت از 26 مارس تا 10 آوریل موفقیت آمیز بود . در 10 آوریل ، توجه آن ها به شمال فورموسا منعطف شد . در 23 آوریل ، نیروها تا خلیج سن پدرو به عقب نشینی پرداختند . در 1 می ، ناوگان دریایی بریتانیا مجددا وارد عمل شد و مانند قبل نیروی هوایی امپراطوری ژاپن در ساکاشیما را با بمباران های هوایی و دریایی خنثی و متوقف ساخت . حملات کامیکازه منجر به تلفات شدید می شد ، اما هنگامی که بریتانیایی ها عرشه های پرواز را در ناوهای هواپیمابر ، زره پوش کردند ، دیگر مشکل خاصی از این بابت پیش روی آنان نبود .


4 - نبرد زمینی :

نبرد زمینی اوکیناوا ، در طول 81 روز از ابتدای یکم آوریل سال 1945 صورت گرفت ، اولین آمریکایی هایی که در ساحل حضور یافتند ، سربازان لشکر 77 پیاده نظام بودند که در 26 مارس ، در جزایر کراما واقع در 15 کیلومتری اوکیناوا ، وارد خشکی شدند . نیروهای پشتیبانی در ساحل پیاده شدند و گروه کراما تا 5 روز تامین و تکمیل شد . در این عملیات مقدماتی ، لشکر 77 پیاده نظام متحمل تلفاتی بالغ بر 27 کشته و 81 زخمی شد ، در حالیکه تعداد کشته ها اسرای ژاپن بیش از 650 نفر بود . این عملیات ، لنگرگاه محفوظ و امنی را برای ناوگان آمریکا فراهم آورد و تهدید قایق های انتحاری را ، از میان برداشت .

در 31 مارس ، تفنگداران دریایی نیروی دریایی ناوگان گردان شناسایی خاکی ، بدون مقاومتی در کایزشیما ، 4 جزیره کوچک ، در 13 کیلومتری غرب پایتخت اوکیناوا (ناها) ، وارد خشکی شدند . لانگ تام های 150 میلی متری نیز به منظور پشتیبانی از عملیات های اوکیناوا به ساحل برده شدند .

شلیک نبردناو یو اس اس ایداهو به جزیره اوکیناوا ، 1 آوریل سال 1945

4.1 - اوکیناوای شمالی :

ورود اصلی به خشکی ، توسط لشگر 24 و لشگر سوم آبی-خاکی ، در سواحل هاگوشی ، واقع در ضلع غربی اوکیناوا ، در یکم آوریل ، انجام گرفت . لشکر دوم تفنگداران دریایی آمریکا ، در سواحل میناتوگا در جنوب شرقی به منظور فریب ژاپنی ها از قصد اصلی آمریکا و به تاخیر انداختن حرکتشان ، به ظاهرسازی و ایجاد چالش در تدارکات ژاپن پرداخت .

ارتش دهم ایالات متحده ، در سرتاسر جزیره مستقر شده بود و بخش جنوب مرکزی جزیره نسبت به معیار های جنگ جهانی دوم از خطوط دفاعی ضعیف تری برخوردار بود . کادنا و پایگاه هوایی یومیتان را ظرف چند ساعت از ورودش به خشکی ، تسخیر کرد . با توجه به مقابله ضعیف ، ژنرال بوکنر تصمیم گرفت با فاز 2 طرح خود (تصرف شمال اوکیناوا) ، بلافاصله پیشروی کند . لشکر ششم تفنگداران دریایی به نوک تنگه ایشیواکا رسید و در 7 آوریل ، شبه جزیره چوکی را تصرف کرد .

نیروی های کمکی تفنگداران دریایی آمریکا در حال ورود به خشکی برای پشتیبانی از نیروهای درگیر در اوکیناوا ، 1 آوریل سال 1945

6 روز بعد از 13 آوریل ، گردان دوم هنگ 22 تفنگداران دریایی به نقطه هدو رسید در نوک شمالی جزیره رسیدند . در این حین اکثر نیروهای ژاپنی در شمال (با اسم رمز نیروهای اودو) ، در موتوبو بودند . این ناحیه ، کوهستانی و پوشیده از درخت بود با دفاع متمرکز ژاپن در یی تک ، مکانی پر پیچ و خم و پر از صخره ها و پشته ها حفاظت می شد . جنگ سنگینی رخ داد تا اینکه نهایتا ، تفنگداران دریایی آمریکا ، سرانجام
یی تک را در 18 آوریل پاکسازی کردند .

در ضمن ، لشکر 77 پیاده نظام آمریکا ، به "یه شیما" (یک جزیره کوچک در انتهای شرقی شبه جزیره) ، در 16 آوریل حمله کرد . بعلاوه مشکلات و چالش های معمول ، لشکر 77 پیاده نظام آمریکا ، به شدت با حملات کامیکازه مواجه می شد و حتی زنان محلی نیز به نیزه مسلح بودند . جنگ سنگینی رخ داد تا اینکه در 21 آوریل ، این جزیره کوچک امن اعلام شد و به پایگاهی هوایی دیگری به منظور عملیات علیه ژاپن تبدیل شد .


4.2 - اوکیناوای جنوبی :

هنگامیکه لشکر ششم تفنگداران دریایی آمریکا ، شمال اوکیناوا را از مدافعین ژاپنی پاکسازی کرد ، لشکر 96 پیاده نظام و لشکر هفتم پیاده نظام ایالات متحده ، به طرف قسمت باریک اوکیناوا حرکت می کرد . لشکر 96 پیاده نظام ، با مقاومت قوی در غرب اوکیناوا از طرف نیروهای ژاپنی مواجه شد که به سختی مواضع غربی را حفظ کرده بودند و بزرگراه شماره 1 و حدود 8 کیلومتر شمال غربی شوری (آنچه به عنوان کاکتوس ریچ شناخته می شود) را شدیدا مورد حفاظت قرار می دادند . لشکر 7 پیاده نظام آمریکا ، هم در شرایطی مشابه در ارتفاعات صخره ای واقع در 910 متری جنوب غربی آراکاچی ، با مقاومت شدید نیروهای ژاپنی مواجه شد . در شب 8 آوریل ، نیروهای آمریکایی آن و چند جایگاه مستحکم دیگر را را پاکسازی کردند و در این روند متحمل 1500 کشته شدند ، تعداد کشته ها و اسرای ژاپنی هم بالغ بر 4500 نفر بود . با وجود اینکه این آغاز جنگ بود ، ولی تلفات بالا بود و در عین حال با این تعداد تلفات فقط پاسگاه های خط دفاعی شوری تحت تصرف ایالات متحده در آمده بود . هدف بعدی آمریکا ، "کاکازو ریج" بود ، دو تپه در ارتباط با هم که بخشی از دفاع خارجی "شوری" را تشکیل می داد . ژاپنی ها به خوبی به آماده سازی مواضع خود پرداختند ، تهاجم آمریکا به "کاکازو ریچ" متوقف شد .

ژنرال یوشیجیما (تحت تاثیر ژنرال چو که طرفدار استراتژی هجومی بود) تصمیم به حمله گرفت . در شب 12 آوریل ، لشکر 32 ژاپن به مواضع آمریکایی از تمام جبهه ها حمله برد . حمله ژاپن بسیار سنگین و پایدار بود و به خوبی سازماندهی شده بود . پس از یک نبرد سنگین و شدید تن به تن و نزدیک ، مهاجمان از نبرد نزدیک عقب نشستند . ژاپنی ها عقب نشینی کرده و فقط در شب به حملات خود ادامه می دادند ، حمله نهایی آن ها در 14 آوریل ، دفع شد . تلاش رهبری ارتش 32 ژاپن ، مثمر ثمر بود ، زیرا آمریکایی ها در برابر تاکتیک های نفوذ شبانه آسیب پذیر بودند . اما قدرت آتش برتر آن ها ، هر عملیات تهاجمی توسط ژاپن را خطرناک کرده بود و به همین دلیل ارتش ژاپن بیشتر در حالت دفاعی بود .

تفنگدارن دریایی آمریکایی در حال عبور از کنار یک سرباز کشته شده ژاپنی در روستایی ویران شده ، آوریل سال 1945

لشکر 27 پیاده نظام ایالات متحده که در شب نهم آوریل در طول ساحل غربی اوکیناوا وارد خشکی شده بود و فرمانده آن ژنرال جان هاج بود ، اکنون سه لشکر در خطوط خود داشت . به همراه لشکر 96 در مرکز و لشکر هفتم در شرق ، با هر لشکر جبهه ای به وسعت 2.4 کیلومتر را نگه داشته بود . ژنرال لاج حمله جدیدی را در 19 آوریل با توپ های 324 میلی متری که بزرگترین توپ ها در اقیانوس آرام بودند شروع کرد . رزمناو ها ، نبردناو ها و ناوشکن ها به بمباران علیه ژاپنی ها پرداختند که در این روند 650 کشتی و هواپیمای نیروی دریایی آمریکا مواضع ژاپن را با بمب های ناپالم ، راکت ها ، بمب ها و مسلسل بمباران می کردند . خطوط دفاعی ژاپنی ها که در قسمت پشتی و رو به عقب تپه ها مستقر بودند ، منتظر بمباران زمینی و هوایی شدن توسط آمریکایی ها بودند ولی جای آن ها درون سنگرهایشان نسبتا امن بود و آنها می توانستند از درون حفره ها به طرف آمریکایی ها خمپاره شلیک کرده یا نارنجک پرتاب کنند .


حمله ای زرهی برای دور زدن و محاصره خط الراس کاکازو انجام گرفت اما شکست خورد و در حدود 22 تانک منهم شدند . اگرچه تانک های شعله افکن ، بسیاری از سنگر ها را پاکسازی کردند ، اما موفق به عبور از موانع و شکاف در خطوط ژاپنی ها نشدند و لشکر 24 آمریکا 720 نفر از افراد خود را از دست داد . تلفات ممکن بود بیشتر شود . عملا تمام نیروهای ذخیره پیاده ژاپنی مقداری دورتر در جنوب مستقر شده بودند .

در اواخر ماه آوریل ، زمانی که نیروهای پیاده نظام آمریکایی در خطوط دفاعی ماچیناتو تحت فشار بودند ، لشکر یکم تفنگداران دریایی به یاری لشکر 27 پیاده نظام آمریکا ولشکر 27 پیاده نظام هم به یاری لشکر هفتم پرداخت . هنگامی لشکر 6 تفنگدارن دریایی رسید ، سه سپاه تفنگدار دریایی شروع به پیشروی در جناح راست کردند و ارتش دهم ایالات متحده کنترل نبرد را در دست گرفت . سه لشکر آبی خاکی نیز کنترل جناح راست را گرفتند .

در روز چهارم می ، ارتش 32 حمله دیگری را به راه انداخت . در این زمان ژنرال یوشیجیما قصد حملات آبی-خاکی به سواحل پشت خطوط آمریکایی ها را کرد . برای حمایت از این حمله ، توپخانه ژاپن به محدوده باز منتقل شد . با انجام این کار ، آن ها قادر بودند با 13000 گلوله ، آتش خود را به روی دشمن به منظور حمایت از حمله مورد نظر یوشیجیما بگشایند . اما حمله ضدتوپخانه موثر آمریکا ، ده ها عدد از توپخانه ژاپن را از بین برد و طرح مورد نظر یوشیجیما با شکست مواجه شد .

ژنرال بوکنر ، حمله دیگری را در 11 می علیه ژاپنی ها تدارک دید . در 13 می ، نیروهای لشکر 96 پیاده نظام و گردان 763 زرهی ، تپه مخروطی را تصرف کردند که 145 متر ارتفاع داشت و در حدود 1000 سرباز ژاپنی از آن دفاع می کردند . ضمنا در ساحل مقابل ، لشکر یکم و ششم تفنگداران دریایی ایالات متحده ، برای تپه "کله قندی" می جنگیدند . تصرف این دو پایگاه کلیدی ، ژاپن را در هر دو طرف شوری در معرض خطر و بی حفاظ گذاشت . ژنرال بوکنر به تصرف دور شوری و محاصره نیروی اصلی ژاپن ، امیدوار بود .

سربازان لشکر ششم تفنگداران دریایی آمریکا ، در حال تماشای انفجار و تخریب سنگر ژاپنی ، ماه می سال 1945

در پایان ماه می ، باران موسمی که تپه ها و جاده ها را تبدیل به باتلاق می کرد ، چهره نبرد را تغییر داد و برای هر دو طرف از لحاظ تاکتیکی و پزشکی اوضاع را سخت کرد . پیشروی زمینی به مدل میدان های نبرد جنگ جهانی اول بسیار شبیه شده بود به طوری که افراد در گل و آب گرفتگی های جاده ای فرو می رفتند که مشکل بزرگی برای انتقال نیروهای زخمی به پشت خطوط مقدم بود . سربازان در یک میدان خیس شده توسط باران ، که انباشته از زباله ها و اجساد بود ، به مبارزه ادامه می دادند . تن رنجور سربازان ژاپنی و آمریکایی در آب و گل فرو می رفت و اجساد فاسد می شدند . هرکسی به پایین صخره ها می لغزید ، در پایان جیب خود را پر از کرم می یافت !

در 29 ماه می ، ژنرال پدرو دل واله که فرمانده لشکر یکم تفنگداران دریایی ایالات متحده بود ، گردان یکم ، لشکر پنجم تفنگداران دریایی را برای فتح شوری رهبری و هدایت می کرد . تصرف دژ ، ضربه استراتژیکی و تاثیر منفی روانی برای ژاپنی ها بیان شد و نقطه عطفی برای نبرد بود . به دل واله برای رهبری اش در نبرد ، تصرفاتش و سازماندهی مجدد اوکیناوا ، مدال خدمات برجسته اعطا شد . دژ شوری ، سه روز پیش از این پیشروی ، توسط نبردناو یو اس اس می سی سی پی ، زیر آتش گلوله های دشمن قرار داشت . با توجه به این ، ارتش 32 ژاپن از جنوب عقب نشست و بنابراین حفظ دژ شوری کار آسانی برای تفنگداران دریایی آمریکا بود . دژ خارج از منطقه معین شده برای لشکر یکم تفنگداران دریایی بود ، ولی دستور فرمانده از کوره در رفته لشکر 77 پیاده نظام ، مبنی بر بمباران هوایی و زمینی ژاپنی ها باعث شد تعداد زیادی از نیروهای خودی آمریکایی ها کشته شوند .

سربازان لشکر 77 ایالات متحده ، گزارشات رادیو مربوط به نبرد در اروپا را گوش فرا می دهند ، 8 می سال 1945

عقب نشینی ژاپنی ها ، اگر چه مورد آتش توپخانه دشمن بود ، با مهارت زیادی انجام شد و باران های موسمی نیز به آن کمک کرد . ارتش امپراطوری ژاپن موفق شد 32000 سرباز را به آخرین خط دفاعی خود در شبه جزیره کیان حرکت دهد که در نهایت به سوی بزرگترین قتل عام اوکیناوا سوق داده شد که شامل مرگ صد ها غیر نظامی بود . همچنین 9000 سرباز نیروی دریایی وجود داشت که توسط 1100 جنگجوی غیر نظامی پشتیبانی می شد ، به همراه تقریبا 4000 نفر که در مقر زیر زمینی در دامنه کوه مشرف به پایگاه دریایی اوکیناوا در شبه جزیره اروکو در غرب فرودگاه مستقر شده بودند .

در 4 ژوئن ، عناصر لشکر 6 تفنگداران دریایی ، یک تهاجم آبی خاکی به شبه جزیره را راه انداختند . در 13 ژوئن ، 4000 ملوان ژاپنی به همراه دریاسالار مینورو اتو در تونل های دست ساخته که مقر زیرزمینی نیروی دریایی بود ، اقدام به خودکشی کردند . در 17 ژوئن ، بقایا ارتش 32 یوشیجیما به محدوده کوچکی در جنوب جزیره ایوجیما سوق داده شدند . در 18 ژوئن ، ژنرال بوکنر ، هنگامی که بر جریان پیشروی سربازان نظارت می کرد ، توسط آتش توپخانه ژاپن ، کشته شدند . روی گایگر جایگزین وی شد . بعد از جایگزینی او ، گایگر تنها شخص از تفنگداران دریایی بود که تعدادی از سربازان نیروی زمینی را نیز در نبرد رهبری می کرد ، وی 5 روز بعد توسط جوزف استیلول برکنار شد .

آخرین مقاومت ژاپنی های باقی مانده در 21 ژوئن فرو پاشید ، اگر چه برخی ژاپنی ها مخفی شدند (از جمله فرماندار بعدی اوکیناوا ، ماساهید اوتا) . ژنرال یوشیجیما و ژنرال چو در مقر فرماندهی خود با چاقو ، در مقر فرماندهی شان در تپه 89 ، در آخرین ساعات جنگ ، اقدام به خودکشی کردند . یاهارا از یوشیجیما خواسته بود تا به وی اجازه خود کشی بدهد ، اما ژنرال یوشیجیما درخواست وی را رد کرد و گفت :
اگر شما بمیرید دیگر کسی نخواهد ماند که حقیقت نبرد اوکیناوا را بداند . این دستوری از فرمانده ارتش شماست . یاهارا ، افسرترین ارشدی بود که در این جنگ جان سالم به در برد و بعد ها کتابی تحت عنوان "نبرد برای اوکیناوا" را نوشت .


5 - تلفات :

کامل ترین یادبود نبرد اوکیناوا که اسم کشته شدگان در این نبرد را ذکر کرده است یادبودی سنگی است که در در پارک صلح اوکیناوا نصب شده و تقریبا اسم تمام کشته شدگان در این نبرد روی آن هک شده است . در سال 2010 ، لیست 240 هزار نفره ای از نام ها ارائه شد که شامل 149193 غیر نظامی اوکیناوایی ، 77166 سرباز امپراطوری ژاپن و 14009 سرباز آمریکایی و تعداد کمی از اهالی کره جنوبی بالغ بر 365 نفر ، 82 نفر انگلیسی و 82 نفر از اهالی کره شمالی و 34 تایوانی بود . این آمار تعداد کشته های ثبت شده در نبرد اوکیناوا از زمان ورود آمریکایی ها به خشکی جزایر کراما در 26 مارس سال 1945 تا زمان تسلیم امپراطوری ژاپن در 2 سپتامبر 1945 ، را ارائه می دهد ، علاوه بر تمام تلفات اوکیناوا در نبرد اقیانوس آرام از زمان حادثه منچوری ، همه کسانیکه در سال قبل از شروع جنگ و بعد از پایان جنگ تحت تاثیر اتفاقات مربوط به جنگ در اوکیناوا کشته شدند .

یک اسیر ژاپنی در کنار سیم خاردار ، پس از اینکه وی و 306 نفر دیگر پس از 24 ساعت نبرد ، توسط لشکر ششم تفنگداران دریایی اسیر شدند .

5.1 - تلفات نظامی متفقین :

تلفات آمریکا بالای 82000 نفر بود ، شامل تلفات غیر جنگی (آسیب دیده های روحی-روانی ، زخمی ها و بیماری ها) که 12500 نفر از ایشان گم شده یا کشته شدند . تلفات کشته های نبرد ، شامل 4097 سرباز نیروی دریایی ، 4675 سرباز نیروی زمینی و 2938 خدمه ناوگان بود ، اوکیناوا خونین ترین نبرد اقیانوس آرام به شمار می رود . این آمار ، چند صد نفر را که بصورت غیر مستقیم پس از نبرد کشته شدند (از زخم ها و سایر دلایل) را شامل نمی شود . یکی از مشهورترین تلفات آمریکا ، ارنی پایل ، خبرنگار نظامی این کشور است که توسط تک تیرانداز های ژاپنی به قتل رسید (در یه شیما ، جزیره ای کوچکی در شمال غربی اوکیناوا) . تصمیم ژنرال بوکنر ، حمله مستقیم به مواضع دفاعی ژاپنی ها بود ، اگر چه حمله هزینه زیادی برای ایالات متحده در بر داشت ، اما در نهایت عملیات موفق آمیز شد . تنها چهار روز پس از پایان نبرد ، بوکنر ، هنگامی که به نیروهایش در خط مقدم رسیدگی می کرد توسط آتش توپخانه ژاپنی ها کشته شد ، تعداد زیادی از ترکش ها و قطعات صخره در بدن او فرو رفته بودند . وی بلندمرتبه ترین افسر آمریکایی کشته شده توسط آتش مدافعین در طول جنگ بود . روز بعد از کشته شدن بوکنر ، ژنرال کلودیوس میلر ایزلی ، توسط آتش مسلسل کشته شد .

تلفات هواپیماها در طول یک دوره بیش از سه ماهه ، 768 هواپیمای آمریکایی بود ، کشته های نیروی هوایی 428 نفر در طول نبرد و 310 نفر دیگر در حوادث عملیاتی بود . در خشکی ، نیروهای آمریکایی بیش از 225 تانک و تعدادی زیادی تانک آبی-خاکی را از دست دادند . در دریا ، 368 کشتی متفقین ، شامل 120 قایق آبی خاکی ، صدمه دیدند و 28 شناور دیگر (شامل 15 کشتی آبی-خاکی و 12 ناوشکن) در طول نبرد اوکیناوا غرق شدند . تعداد تلفات نیروی دریایی آمریکا بالغ بر 4907 کشته و 4874 زخمی است که حملات کامیکازه ژاپنی ها ، در بالا رفتن این آمار نقش کلیدی داشت .

2 تانک شرمن ام-4 ، تحت آتش بی وقفه توپخانه ژاپن قرار دارند ، 20 آوریل سال 1945

5.2 - تلفات نظامی ژاپن :

ارتش ایالات متحده ، برآورد کرده است که بیش از 110 هزار سرباز ژاپنی در طول نبرد کشته شده اند . در مجموع 7401 نفر در طول جنگ اسیر شدند (خوانندگان عزیز توجه کنید که سربازان ژاپنی به هیچ وجه تسلیم نمی شدند ، لذا غالب افراد اسیر در حین مجروحیت اسیر شده اند . آن ها در صورتی که هیچ راهی نبود ، حملات بانزای را ترتیب داده یا در سنگرهایشان اقدام به خودکشی می نمودند ، البته در این نبرد برخی از سربازان از اعضای دائمی ارتش ژاپن نبودند و به ایدئولوژی تسلیم ناپذیری ارتش امپراطوری ژاپن چندان پایبند نبودند) . بعلاوه ژاپنی هایی که در یک ماه بعد اسیر شدند ، تعداد اسرای ژاپن در کل به 16364 نفر رسید .

نبرد اوکیناوا ، اولین نبرد در اقیانوس آرام بود که تعداد اسرای ژاپن تا این حد بالا می رفت . هنگام تصرف جزیره بوسیله قوای آمریکایی ، تعدادی زیادی از سربازان ژاپنی برای اجتناب از اسارت به شکل مردمان اوکیناوا در آمدند . زبان اوکیناوایی ، تا حدی با زبان ژاپنی تفاوت دارد و این هم روشی برای تشخیص سربازان ژاپنی بود .

ژاپنی ها در طی نبرد ، 16 کشتی جنگی از دست دادند ، که این شامل نبردناو بزرگ یاماتو بود . نیروی هوایی امپراطوری ژاپن ، 7830 هواپیما از دست داد که 2655 فروند از آن ها در حوادث عملیاتی از دست رفتند . نیروی دریایی و سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده ، منجر به سقوط 3407 هواپیما و آتش ضد هوایی های عرشه کشتی ها منجر به سقوط 409 هواپیمای ژاپنی شد ، هم چنین جنگنده های بی-29سوپرفورترس ایالات متحده ، 558 هواپیمای ژاپنی را در زمین منهدم کردند . متفقین ، 27 تانک ژاپنی و 743 موضع توپخانه (شامل خمپاره انداز ، ضد تانک ، ضد هوایی) را منهدم کردند ، تعدادیشان توسط بمباران های دریایی و هوایی ایالات متحده منهدم شده بودند ، اما تعداد زیادی از آن ها توسط آتش ضد توپخانه آمریکایی ها منهدم شده بودند .

گروهی از اسرای ژاپنی نبرد اوکیناوا ، ژوئن سال 1945

5.3 - تلفات غیر نظامی نبرد اوکیناوا :

جزایری که در آن نبردهای سنگینی به وقوع پیوست ، مانند جزیره ایوجیما ، خالی از سکنه بود و غیرنظامیان آن تخلیه شده بودند . اما اوکیناوا ، جمعیت غیر نظامی و بومی زیادی داشت . زمانی که ارتش آمریکا برای حمله به اوکیناوا برنامه می ریخت جمعیت این جزیره را در حدود 300,000 نفر تخمین می زد . بر اساس برآورد های مختلف بین 42000 تا 150000 کشته شدند . طبق بر آورد "حوزه اداری اوکیناوا" ، تلفات بالای 100 هزار نفر بود . در حالیکه آمار رسمی ارتش ایالات متحده حکایت از کشته شدن بیش از 142 هزار نفر در طول 82 روز نبرد دارد که توسط توپخانه و حملات هوایی ایالات متحده کشته شده اند . از آنجایی که اکثر ساکنان اوکیناوا در طول نبرد به غارها و... فرار کرده بودند هیچ آمار دقیقی برای تعداد کشته شدگان غیر نظامی نبرد اوکیناوا در دست نیست .

یک هواپیمای استینسون سنتینل شناسایی در حال پرواز بر فراز شهر ویران شده ناها ، مرکز اوکیناوا ، در می 1945

6 - پیامد :

در طول نبرد جزیره اوکیناوا ، نود درصد از سازه های جزیره ویران شدند ، تعداد بی شماری از اسناد تاریخی ، گنجینه های فرهنگی و مناظر گرمسیری تبدیل به ویرانه شد . ارزش نظامی اوکیناوا ، برای متفقین ، بسیار امیدوار کننده بود ؛ اوکیناوا یک لنگرگاه و پایگاه ناوگان ، منطقه شروع عملیاتی نیروها و فرودگاهی هایی بسیار نزدیکتر به باقی مانده خاک امپراطوری ژاپن ، ارائه می داد . اما تسخیر نبرد اوکیناوا به ارتش آمریکا ثابت کرد که پیشروی به سوی خاک اصلی ژاپن می تواند بسیار سهمگین باشد و در توان ارتش آمریکا نیست که محتمل چنین تلفات احتمالی گردد ، لذا مورخین حمله اتمی به شهرهای هیروشیما و ناگازاکی را ناشی از عجز ارتش آمریکا در ادامه یورش به خاک سرزمین مادری ژاپن می دانند .

مقاومت شرافتمندانه ارتش امپراطوری ژاپن در اقیانوس آرام ، ابهت ارتش آمریکا را به سخره گرفت ...


اطلاعات کلی نبرد :

نبرد اوکیناوا ، از رشته نبردهای اقیانوس آرام

زمان :
1 آوریل تا 22 ژوئن (82 روز)

محل :
استان اوکیناوا ، ژاپن

طرفین درگیر :
ایالات متحده ، بریتانیا ، کانادا ، استرالیا و نیوزلند (متفقین) در برابر امپراطوری ژاپن


فرماندهان متفقین :
سیمون بوکنر
روی گایگر
جوزف استلول
چستر نیمیتز
ریموند اسپرونس
سر برنارد رالینگز
فیلیپ ویان
بروس فریزر

فرماندهان امپراطوری ژاپن :
میتسورو یوشیجیما
ایزامو چو
مینورو اوتا
کیزو کومورا

قوای متفقین :
183000 نفر ، نیروی حمله اولیه

قوای امپراطوری ژاپن :
120 هزار نفر شامل 40 هزار بومی اوکیناوا


تلفات متفقین :

بالای 12000 کشته و بالای 38000 زخمی

تلفات امپراطوری ژاپن :
بالای 110000 نفر کشته و 7000 اسیر

تلفات غیر نظامی :
بین 40 تا 150 هزار نفر کشته

---

مترجم : بهرام چوبین / سایت تاریخ رایش