خط باربارا

[M@hdi42]

خط باربارا

در طول جنگ جهانی دوم، خط باربارا یک سری از استحکامات نظامی آلمان در ایتالیا بود که برخی از قسمت هایش 10-20 مایل (16-32 کیلومتر) در جنوب خط گوستاو از کولی ولتورنو بود که به ساحل دریای آدریاتیک در سن سالو میرسید و تا شمال ولتورنو فاصله یک اندازه ای داشت. در نزدیکی ساحل شرقی آن، امتداد رودخانه تریگنو بود و بیشتر موقعیت های تپه مستحکم را داشت.



دستیابی به موفقیت غربی(مقابل ارتش پنجم ایالات متحده)



فیلد مارشال لوفت وافه آلبرت کسلرینگ فرمانده تمام نیروهای آلمانی در ایتالیا، در 12 اکتبر 1943 و پس از عبور ارتش پنجم از رودخانه ولتورنو به نیروهای خود دستور داد که به خط باربارا عقب نشینی کنند و خطوط دفاعی ولتورنو را نقض نمودند.


در اوایل ماه نوامبر، خط باربارا از سمت دریای تیرهنیان از کوههای آپنی و توسط ارتش پنجم ایالات متحده نقض شده بود و توسط آلمانی ها دوباره آن تا خط برنهارت کاهش یافت.

خطوط دفاعی آماده آلمان در جنوب رم

دستیابی به موفقیت شرقی(مقابل ارتش هشتم بریتانیا)



ارتش متفقین تحت فرماندهی ژنرال هارولد الکساندر راه خود را به سمت شمال تغییر داد و در مقابل مخالفین مصمم آلمانی که با مهارت جنگی آلبرت کسلرینگ و نیروهای جایگزین او در خطوط دفاعی که کارگردانی مبارزات را در ایتالیا برعهده داشتند، عرصه را باخت.



در شرق مقابل دریای آدریاتیک و کوه آپنی، ارتش هشتم انگلیس که تحت رهبری برنارد مونتگمری بود در آنجا استقرار یافته بودند. در اکتبر ارتش هشتم از رودخانه بیفرنو عبور کرده و در 6 اکتبر ارتش هشتم خطوط دفاعی ولتورنو را شکست. با این حال، آنها در تریگنو توقف کرده و در جاده هایی که تا تارانتو و باری 190 کیلومتر و 270 کیلوتر فاصله داشت سازماندهی دوباره انجام دادند.


بخاطر تاخیر در رسیدن تدارکات، متفقین از خط باربارا به رودخانه تریگنو حمله نمودند. در ساعات اولیه حمله در 2 نوامبر، سپاه پنجم در راست در ساحل بود و سپاه XIII بریتانیایی در سمت چپ در رودخانه تریگنو مستقر بود.



در مقابل سپاه پنجم، لشگر 78 پیاده نظام بریتانیا، در امتداد جاده ساحلی حمله میکرد در حالی که لشگر 8 پیاده نظام هندی حدود 16 کیلومتر به داخل پیشروی میکرد. مبارزه شدید بود اما در 3 نوامبر لشگر 78 به سن سالو رسید که حدود سه مایل فراتر از تریگنو بود و در آنجا سرتیپ رودولف سیکنیوس فرمانده لشگر 16 پانزر، تصمیم به عقب نشینی و رفتن به سنگرو و تقویت موضع دفاعی گوستاو که به رودخانه از دور مشرف بود، گرفت.



ارتش هشتم به جلو نقل مکان کرده و در شمال رودخانه سنگرو با نیروهای زمستانی آلمان ارتباط برقرار کرد. متفقین بدون مخالف به پیشرفت ادامه دادند و در 9 نوامبر به سنگرو رسیدند.