ایروژل رو میشه با تراکم بالا و تراکم پایین بدست آورد و این تراکم بستگی به غلظت محلول اولیه داره. پس میشه مقدار تخلخل رو هم به این روش و هم به همون صورت که خودتون گفتید ، یعنی کم کردن ضخامت ، کنترل کردو بهینه ترین مقدار رو بدست آورد.
ایروژل بعد از خشک شد ساختار پایداری داره (البته با کوچکتری ضربه خرد میشه) و به نظرم اگر داخل محلول Tio2 قرار بگیره و مجدد بهش حرارت داده و خشک شه ، میشه انتظار داشت که پوششی از تیتانیوم دی اکسید در بافتش پدید خواهد اومد.
دوستان نمیخوام الکی جَو بدم و ایده رو بزرگتر از چیزی که هست نشون بدم ولی دیروز که داشتم به ابعاد مختلف قضیه نگاه میکردم ، متوجه شدم اگر کل این سیستم (قسمت ایروژل با پوشش Tio2) در معرض تابش خورشید باشه ، قادر هست تا رطوبت جذب شده رو همزمان تصفیه کنه و آلودگی های زیستی و آلی رو از بین ببره. چون همونطور که میدونید تیتانیوم اکسید که در اثر تابش فرابنفش یک اکسید کننده بسیار قوی هست و در تصفیه خانه ها برای همین منظور استفاده میشه.
یعنی به طور خلاصه یه دستگاه تولید آب با تصفیه همزمان بدون نیاز به برق خواهیم داشت. (به نظرتون فوق العاده نیست؟)
به نظرم این طرح (اگر به اجرا برسه) به طور بالقوه ، شرایط یک اختراع مدال آور رو داره. چون اولاً با نیازهای اساسی سروکار داره دوماً به بهترین شکل و با کمتری آلودگی و انرژی کار میکنه و اثرات مخرب زیست محیطی نداره سوماً تو کشورهای توسعه نیافته با بحران آب ، حکم زندگی رو داره.
علاقه مندی ها (Bookmarks)