به رنگ شعر

[farhad_jomand]

در کنج این زاویه


شهرزادِ پیر


هزاران شب است که قصه می گوید


ما نعش های ِ نشئه ی سکوت


قرار بود تا اَبد با ساعت هایمان بخوابیم


و ماه بتابد
.
.
انگار آن دورترها بود


که می گفتند


هنوز ثانیه ها می بارند


در بی چرائی ِ آسمان ِ آن کجا


کودکان , خیس باران وخنده اند


شاعران نان ِ شعر می پزند


فیلسوفان بی تجربه دندان اسب هایشان را می شمرند


و ماه همچنان می تابد


تو گوئی قصه ها تمامی ندارند .

[sevda_sj]

شاید با سبک شعری که شما گذاشتید فرق داشته باشه ولی همچنان زیبا سروده اند فردوسی بزرگ این مرد بزرگ پارسی

این هم یک رنگ از شعر...



ندانی که ایران نشست منست

جهان سر به سر زیر دست ِ منست

هنر نزد ایرانیان است و بـــس

ندادند شـیر ژیان را بکــس

همه یکدلانند یـزدان شناس

بـه نیکـی ندارنـد از بـد هـراس

دریغ است ایـران که ویـران شــود

کنام پلنگان و شیران شــود

چـو ایـران نباشد تن من مـبـاد

در این بوم و بر زنده یک تن مباد

همـه روی یکسر بجـنگ آوریــم

جــهان بر بـداندیـش تنـگ آوریم

همه سربسر تن به کشتن دهیم

بـه از آنکه کشـور به دشمن دهـیم

چنین گفت موبد که مرد بنام

بـه از زنـده دشمـن بر او شاد کام

اگر کُشــت خواهــد تو را روزگــار

چــه نیکــو تر از مـرگ در کـــار زار