مجموعه اي از اشعار عاشورايي

[م.محسن]

از مدينه تا كربلا

کعبه دل

از کعبه رو به کرب و بلا می کند حسین
وانجا دو باره کعبه بنا می کند حسین

گر ساخته است خانه اي از سنگ و گِل، خلیل
آنجا بنا ز خون خدا می کند حسین

روزي که حاجیان به حرم، روي می نهند
پشت از حریمِ کعبه چرا می کند حسین

آن حجِّ ناتمام که بر عمره شد بدل
اتمام آن به دشتِ بلا می کند حسین

آنجا وقوف در عرفات ار نکرده است
فریادِ معرفت همه جا می کند حسین

آنجا اگر که فرصتِ قربانیش نبود
اینجا هر آنچه هست فدا می کند حسین

آنجا که سعیِ بین صفا در دویدن است
اینجا به قتلگاه، صفا میکند حسین

وقتی به خیمه گاه رود از پیِ وداع
اینجا دو باره حجِّ نسا می کند حسین

بعد از هزار سال به همراهِ حاجیان
هر سال رو به سويِ منا می کند حسین

بشنو دعا در عرفاتش که بنگري
با سوزِ دل هنوز دعا می کند حسین

از چار سويِ کعبه ز گلدسته ها هنوز
هر صبح و ظهر و شام دعا می کند حسین

سر داده است و حکمِ شفاعت گرفته است
هر وعدهاي که داده وفا می کند حسین

از آن اوست « مؤیّد » در اوج منزلت که
گاهی نگاه سوي گدا می کند حسین

سَیِّد رضا مؤیّد خراسانی