حدودا دو سال پیش، در ماه اُکتبر (مهر ماه) سال 2011، یک شبیه‌سازی نسبتا کاملِ سرقت و جنایت روانه‌ی بازار‌ها شد. یک IP جدید که تابه‌حال در دنیایِ گیم شبیه‌سازی از این سبک را ندیده بودیم. اما این عنوان همان‌طور که دیدیم و می‌دانیم، آن‌طور که باید و شاید عالی از‌آب در نیامد و بنا به دلایلی مورد پسند عموم قرار نگرفت. نسخه‌ی دوم این عنوان چندی پیش برای پلتفرم‌های PC, Xbox360, PS3 منتشر شد. عنوانی که تغییر چندان چشم‌گیری نسبت به نسخه‌ی قبل خود ندارد اما بدون شک یکی از معدود بازی‌هایی است که بخش چندنفره‌ی آن جزو به یاد ماندنی‌ترین‌ها خواهد شد. این بازی، یک تجربه‌ی جدید اما دشوار و گاهی هم یکنواخت است که توانایی‌های شما و دوستانتان را در بخش چند نفره به چالش خواهد کشید .
یکی از اشکالاتی که لطمه‌ی بسیار بزرگی به نسخه‌ی قبلیِ این عنوان وارد کرد و قطعا بزرگ‌ترین دلیل موفق نبودن آن ظاهر شد، نبود داستان در روند بازی بود و فقط و فقط باید سرقت‌های تکراری و دشوار را دنبال می‌کردید. نکته‌ی جالب این‌جاست که همین اشتباهِ نبود داستان، در این نسخه از بازی هم تکرار شده و بازهم ا نداشتن داستان به بازی لطمه زده است. متاسفانه باز هم با یک عنوان بدون داستان روبه‌رو خواهیم بود و باید در مکان‌های تکراری و در شرایطی سخت و دشوار با دو دلقک دیگر به سرقت بروید و با تلاش زیاد، چند هزار دلار به جیب بزنید و در نهایت فرار کنید! این ایراد به یک‌نواخت شدن روند بازی کمک کرده و بعد از مدتی جذابیت بازی را از بین خواهد ‌برد. همین‌طو، هیچ شخصیت پردازی در بازی مشاهده نخواهید کرد و برای NPCها و حتی کاراکتر اصلی بازی هیچ‌گونه پیشینه‌ای درنظر گرفته نشده است و تنها انیمیشن‌های خوبِ ‌NPC ها کمی امیدوار کننده است.



در آغاز بازی، نقشه‌ی نسبتا بزرگی جلوی روی شما ظاهر می‌شود و مکان‌هایی که می‌توانید در آنها دست به دزدی بزنید نمایان خواهند شد. شما با توجه به درجه سختی و مقدار پولی که در آن مکان مشخص وجود دارد انتخاب می‌کنید و دست به کار می‌شوید. با انتخاب یکی از آن‌ها، سرگروه یک سری توضیحات را درباره‌ی مکان انتخاب شده می‌دهد و دستورات لازم را گوش‌زد می‌کند و در نهایت سرقت آغاز می‌شود. شما در نزدیکی مکان مشخص، بازی را شروع می‌کنید و با نزدیک شدن به آن می‌توانید ماسک خود را زده و شروع به غارت آن‌جا و همین‌طور از بین بردن گاردها و دوربین‌های موجود کنید. همه چیز بسته به استراتژیِ شما دارد. می‌توانید با وارد شدن به محل دزدی، بدون آن‌که کسی به شما شک بکند، دست به کار شوید. هر چند که هر کاری کنید، از همان ابتدا دوربین‌ها و گاردها بدون دلیل خاصی به شما شک می‌کنند با این حال صرف نظر از این موضوع، به محض شروع عملیات سرقت، نیرو‌های پلیس تمام محل را گرفته به شما حمله‌ور می‌شوند. در این هنگام بازی شبیه به عناوین Call of Duty می‌شود؛ چرا که بیشتر وقت شما صرف از بین بردن نیرو‌های پلیس تلف می‌شود تا دزدی و سرقت.



در اوایل بازی برای باز کردن صندوق‌ها، از وسایل ابتدایی‌تر استفاده می‌کنید. به همین دلیل زمان زیاد‌تری را باید در مقابل ماموران پلیس، مقاومت کنید. حتی گاهی دستگاه قطع شده و باید دوباره آن را به کار انداخت. اما با جمع کردن دلار‌هایی که از مکان‌های مختلف به دست می‌آورید می‌توانید تجهیزات پیشرفته‌ای را برای خود فراهم کنید. به عنوان مثال، با خرید C4 صندوق‌ها به راحتی باز می‌شوند و یا با خرید چرخ‌های دنده‌‌ دار، در‌ها زودتر باز می‌شوند. هم‌چنین سلاح‌های شما قابل ارتقا یا حتی تعویض هستند و می‌توانید سلاح دیگری را برای خود فراهم آورید. حتی بازی تصحیلات خوبی برای سلاح‌ها و خودتان قائل شده است. شما قادرید برای سلاح خود صدا خفه کن و برای شخصیت تحت کنترل‌تان جلیقه‌ی ضد گلوله تهیه کنید.
تنوع محیط و نقشه‌ها و همین‌طور مکان‌هایی که با آن سر و کار دارید به نسبت خوب هستند. از جواهر فروشی‌ها گرفته تا کلوب‌ها، بانک‌ها، عطیقه فروشی‌ها و فروشگاه‌های بزرگ در بازی وجود دارند. اما مشکل در اینجاست که هر جواهر فروشی یا بانکی که بروید با همان محیط و مکان روبه‌رو می‌شوید و هر دفعه‌ی با سرمایه‌ی دیگر و هم‌چنین در نقطه‌ی دیگری از نقشه حضور دارند. در کل فقط یک جواهر فروشی و بانک و ... با یک شکل و قیافه در بازی وجود دارد. این اشکال مقداری از جذابیت بازی می‌کاهد. هم‌چنین کمی روند بازی را یک‌نواخت و خسته کننده می‌کند.



اشکال دیگری که ممکن است بازیباز را آزار دهد، هوش مصنوعی ضعیف NPCهاست که شامل: همکاران خود (دلقک‌ها) ، مردم و نیرو‌های پلیس می‌شود. اگر کمی بازی را به جلو ببرید حتما متوجه این مسئله می‌شوید. برای مثال بعضی نیرو‌های پلیس وقتی در مقابل شما قرار می‌گیرند مانند یک انسان نادان رفتار کرده و به شما تیر اندازی نمی‌کنند یا وقتی در حال تیراندازی هستید، ناگهان گروگان‌ها از جای خود بلند شده و در مقابل تیررس شما قرار می‌گیرند. نکته‌ی جالب این است که اگر گروگانی را بکشید مقداری از پولتان کم می‌شود. این مسائل کمی آزار دهنده خواهند بود و بازیکن در این موارد نیاز به یک اعصاب پولادین دارد!
یکی از امتیازات خوب بازی، متعادل بودن درجه‌ی سختی است. همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، هر مکان یک درجه‌ی سختی دارد. پیشنهاد می‌کنم حتما به آنها توجه کنید چون وقتی نوشته شده آسان واقعا آسان به نظر می‌رسد و وقتی نوشته خیلی سخت واقعا یک عملیات سخت را پیش‌ِروی خواهید داشت.
عنوانی که در اختیار داریم، از موتور پایه‌ی Diesel 2.0 بهره برده است. گرافیک بازی، تغییر چندانی نسبت به نسخه‌ی قبل خود ندارد. بافت‌های بازی، بد نیستند و آیتم‌هایی که روی زمین قرار دارند، طراحی مناسب و تاثیر‌گذاری ندارند. همین‌طور انیمیشن‌های NPCها، بسیار خشک و بی حرکت هستند اما برعکس بسیار خوب و زیبا در بازی طراحی شده‌اند.
طراحی محیط و نقشه‌ها در سطح قابل قبولی هستند. همین‌طور سلاحها در بازی، شکل خوبی دارند و پیداست وقت بیشتری صرف طراحی آن‌ها گذاشته شده است. به طور کلی گرافیک بازی نه بد است و نه خوب. به عنوان یک نگارنده، گرافیک بازی را در سطحی متوسط می‌بینم. می‌توان گفت نباید دلتان را به این قسمت بازی خوش کنید وانتظار گرافیکی هم‌چون عنوان Crysis را از بازی نداشته باشید.



از نظر بسیاری از بازی‌باز‌ها، صداگذاری وخصوصا موسیقی تاثیر بسزایی در روند بازی خواهد داشت؛ به بازیکن هیجان می‌بخشد و گاها در بعضی عنوان‌ها با موسیقی تاثیرگذار همگان را به وجد خواهد آورد.2 Payday تقریبا در این مسئله موفق است و در اوج درگیری‌ها موسیقی ریتم تند وهیجانی دارد. اما متاسفانه سیستم داینامیک موسیقی به هیچ وجه، خوب ظاهر نشده است. هنگامی که موسیقی، ریتم تندی به خود می‌گیرد با اتمام درگیری‌ها با نیرو‌ها‌ی پلیس ، طعم ریتم آرام موسیقی را دیگر هیچ وقت نخواهید چشید. البته ممکن است برای خیلی‌ها ایراد قابل توجهی نباشد اما بهتر بود با اصلاح این قسمت، لااقل این بخش را بی نقص رها می‌کردند. صداگذاری بازی بسیار خوب کار شده است؛ صداپیشگی سرگروه و همین‌طور کاراکتر اصلی بازی، هیچ نقصی ندارند. هم‌چنین صدای جیغ و دادِ گروگان‌ها، سلاح‌‌ها، عالی و بی نقص هستند. خوشبختانه این بخش از اشکال مصون مانده و هیچ‌گونه ایرادی بر این بخش وارد نیست. در کل این قسمت، بهتر از سایر بخش‌ها ظاهر شده است.

Payday 2 عنوان شبیه‌ساز را برروی خود گذاشته است. می‌توان گفت که این عنوان نمی‌تواند یک شبیه ساز حداقل کامل باشد. چون بیشتر کاربرد‌هایی که در بازی استفاده شده اصلا شبیه یک دزدی واقعی نیست. در یک دزدی واقعی، هیچ وقت برای شما تیم SWAT اعزام نمی‌کنند، مگر در شرایط سخت و بد. یا اینکه وقتی می‌خواهید یک دزدی انجام ‌دهید تا وقتی که گروگان‌ در آن‌ مکان هست، نیرو‌های پلیس به هیچ وجه به داخل آن مکان مشخص حمله ور نمی‌شوند و به شما شلیک نمی‌کنند. مگر اینگه یک شرایط بسیار بدی باشد و گروگانی توسط سارق کشته شود. همه‌ی ما فیلم‌های این سبکی را دیده‌ایم وهیچ‌کدام از آن‌ چیز‌هایی که توضیح داده شد، شباهتی به این فیلم‌ها یا چیزی نزدیک ‌آن‌ها ندارند.در کل Payday 2 عنوانی است که فقط لذت آن را با دوستانتان حس خواهید کرد. همان‌طور که در آغاز مقاله ذکر شد این بازی فقط و فقط در بخش چندنفره موفق است و بخش تک نفره‌ی بازی، بعد از مدتی یک‌نواخت و خواب‌آور خواهد شد.