مهدی عزیز، فکر می کنم منشا این طور خوش بینیهای افراطی «ناآگاهی» باشد. لطفا مثل بچه ها، توسط تبلیغات زیاد، اغوا نشوید. درست است که نیروی ایمان و اراده نفرات، نقش مهمی را به ویژه در رزمهای زمینی دارد، اما جنگهای امروزه تفاوت زیادی با جنگ جهانی دوم و حتی جنگ ایران و عراق دارد. آن موقع، مثلا هر چند هفته، یک تجاوز هوائی به اصفهان داشتیم. اما امروز صحبت از چند هزار سورتی پرواز در روز است.آن هم با بمب افکنهای نامرئی مثل B-2، جنگهای امروزی تجهیزات محور، دانش محور، اطلاعات محور و فن آورانه هستند. تنها یک ناو هواپیمابر، توان درگیری هوائی بیش از 70 درصد کشورهای جهان را دارد، آن هم با 6000 نفر پرسنل.
پس نباید تنبلی علمی یا مدیریت ناکارآمد امروزمان را با مایه گذاشتن از قدرت اراده و ایمان افراد جبران کنیم. عقب ماندگی تکنولوژیکی هنوز خیلی زیاد و نیز ثروت ملی ما، هنوز قابل مقایسه با هیچ یک از کشورهای عضو ناتو نیست. امروزه سرنوشت جنگها در دانشگاههای واقعی (نه دکانهای فروش فله ای مدرک تئوری)، پژوهشگاههای ملی، صنایع پیشرفته بخش خصوصی واقعی، آموزشکده های تخصصی نظامی، کیفیت مطالعات استراتژیک و همچنین اتاقهای فکر نخبگان اقتصادی کشور رقم می خورد نه در خط مقدم جبهه.
برای پیشرفت واقعی نظامی، راهی جز پیشرفت علمی، فنی و اقتصادی نداریم و الا شما روز شروع جنگ،به تمام متولدین ذکور بین 20 تا 55 سال ایران، لباس بسیجی بپوشان؛ کلاشینکف، آر پی جی، مینی کاتیوشا و قایق موتوری بده و بفرست کنار 2000 کیلومتر سواحل جنوبی کشور.... متاسفانه زیاد فایده نمی کند.
اگر متوجه باشید، نمی خواهم نقاط ضعف کشور را برجسته کنم. فقط واقع بینانه و دلسوزانه به اوضاع فعلی کشور نگاه می کنم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)