6- خلق و خوي والا
- راوي: ابراهيم بن عباس
«هرگز نديدم كه حضرت رضا عليه السلام به احدي با كلامش جفا كند.
هرگز كلام كسي را قطع نميكرد تا از سخن، فارغ شود.
هرگز - اگر قدرت داشت - از برآوردن حاجت كسي روي بر نميگرداند.
هرگز پايش را پيش همنشين دراز نميكرد.
هرگز پيش همنشينان تكيه نميداد.
هرگز غلامان و خدمتكاران را فحش و ناسزا نميگفت.
هرگز تف نميكرد، قهقهه سر نميداد، خندهاش تبسم بود.
در خلوت و تنهايي، سفرهاش را ميگستراندد و همه غلامان، حتي دربان و كارپرداز خانه را هم بر سفره مينشانيد.
شبها كم ميخوابيد و بسيار بيدار بود. بيشتر وقتها شب را تا صبح بيدار ميماند.
روزه زياد ميگرفت. هميشه در هر ماه، سه روز را - اول، وسط و آخر - روزه ميگرفت و ميفرمود: اين، روزه همه دهر است.
حضرت بسيار كار خير و صدقه پنهاني داشت، و بيشتر در شبهاي تاريك...»(23)
علاقه مندی ها (Bookmarks)