توصیف مرگ کوروش بزرگ

[Majid_GC]

فصل 21 ، مرگ کوروش ، منبع سرزمین جاوید


ظهر ناگهان وضع عوض شد و جناح چپ ایرانیان که مثل قلب جبهه متکی به رودخانه بود براثر حملات شدید مسقندی از جلو و عقب متلاشی شد و عده ای از سربازان آن کشته و مجروح شدند و عده ای هم توانستند خود را به قلب سپاه ایرانیان برسانند و مسقندی ها با روحیه ای قوی تر به حملات خود ادامه میدادند.

کاسک (کلاه) کوروش دارای دو برآمدگی بود بعضی نوشته اند که منظور از دو شاخ تقویت دین زردشت و اهریمن است. بعضی برآنند که دوشاخ مظهر روز وشب یاماه وخورشید یا زندگی ومرگ بوده . درهر حال فقط کوروش آن کاسک را برسر نداشت بلکه تمام سرداران ایرانی که دارای کاسک بودند دربالای کاسک دو شاخ داشتند.

بعد از اینکه ظهر گشت سواران مسقندی مبادرت به حمله به قلب سپاه هم از جلو و هم حمله از عقب را داشتند. جناح جلو که جناح راست نیز بود به فرماندهی خود کوروش مورد تعرض واقع شد و سربازانی که دائم از رودخانه عبور مي كردند خود را به قلب سپاه کوروش می رسانیدند در آن ساعت سخت یگانه راه احتمالی نجات پایداری بدون توجه به میزان تلفات بود وکوروش میدانست که حملات سواران مسقندی حداکثر تا عصر یا غروب آفتاب ادامه خواهد یافت و بعد ازآن خستگی اسبها حملات سواران خصم را متوقف خواهد کرد.

پایداری سربازان ایرانی چه در جلو و چه در عقب قلب سپاه سواران مسقندی را به ستوه می آورد.
آنها دسته جمعی حمله میکردند واسبها را برمی انگیختند و طوری خود را به قلب سپاه می زدند که پنداری یک کوه به حرکت در آمده است.
از دهان و کشاله ی ران اسبهای مسقندی کف می ریخت اما سواران مسقندی بدون ترحم نسبت به اسبها باز آنها را وادار به تاخت میکردند تا اینکه ایرانیان را متلاشی کنند.
کوروش در آن موقع نمیتوانست نه ازجلو (یعنی قلب سپاه ) کمک بگیرد نه از جناح راست و نیروی ذخیره اش قبل از این که جناح چپ از پا درآید وارد کارزار شد.
علت این که سربازان خصم می دانستند که کوروش آنجا بود این است که درفش او را می دیدند و کوروش در هر نقطه که بود درفش وی بالای سرش بود.

سواران مسقندی دارای شمشیرهای سبک و خمیده بودند و هر دفعه که شمشیر آنها به یکی از تیغ های اطرافیان کوروش تصادم می کرد در هم می شکست یا این که شمشیر از دست سوار خارج میشد بر اثر مقاومت کوروش و سربازان گارد جاوید حمله سواران دشمن ضعیف شد و معلوم گردید که قصد عقب نشینی دارند ولی در آن لحظه یکی از شمشیرهای سبک و خمیده سربازان مسقندی که به سوی کوروش انداخته شد به گردن آن سردار دلیر اصابت کرد و حلقوم و شاهرگ را برید و خون از مقطع گردن بیرون زد و ارتب که کنار کوروش بود طوری با شمشیر پای آن سوار را برید که سوار سرنگون شد.
کوروش افتاد ولی درفش وی کماکان در اهتزاز بود.

چشم کوروش باز بود و ارتب را می نگریست ولبهایش تکان میخورد ولی براثر قطع حلقوم نمی توانست حرف بزند و ارتب فهمید که زخم مخدوم او خطرناک است و یکی از اسبهای بی صاحب و سرگشته را متوقف کرد و کوروش را با کمک یکی از سربازان گارد جاوید روی آن اسب نهاد و به سربازان گارد جاویدگفت نگذارید درفش پادشاهی به دست دشمن بیافتد و کوروش را به سوی جلوی قلب سپاه برد تا اینکه به کمبوجیه اطلاع بدهد که پدرش مجروح شده و عقب سپاه در منطقه قلب فرمانده ندارد.

آرتافون دستور داد که خیمه ای برپاکنند وکوروش را در آن قرار دهند و کمبوجیه را به سوی عقب جبهه فرستاد تا اینکه فرماندهی نیرو را برعهده بگیرد و گفت که در میدان جنگ خیمه ای برپاکرده اند ولی هنگامی که خواستند کوروش را از اسب فرود بیاورند و به آن خیمه ببرند مشاهده کردند که روح از کالبدش پرواز کرده است. کمبوجیه شروع به شیون کرد و خاک بیابان را برفرق خود ریخت و ارتب به او نهیب زد که ساکت باش مگر نمی بینی که جنگ ادامه دارد و اگر سربازان بفهمند که پادشاه کشته شده سست خواهندشد.