احیای مردگان؟!

[solinaz]

می ‌توان گفت که برای هر فردی که هوشیار نیست و با صدا کردن و تکان دادن واکنشی نشان نمی ‌دهد باید اقدام به احیا کرد.

یک اصل را به یاد داشته باشید که عملیات احیا را باید شروع
کنید تا زمانی که به دلیل شواهد(شواهد دال بر مرگ بیمار) یا رسیدن افرادی
مجرب ‌تر که ادامه عملیات به آن ها واگذار می شود، نیازی به ادامه نباشد.

زمان توقف احیا مشخص نبوده و با توجه به شرایط بیمار و نظر پزشک مسوول می ‌توان عملیات را قطع کرد.

بنابراین ما به عنوان فردی که بر بالین بیمار می‌ رسیم باید عملیات را شروع کنیم و برآورد نیاز یا عدم نیاز به ادامه عملیات را به‌ پزشکی که در بیمارستان مستقر است و وسایل تشخیصی در دست دارد، واگذار کنیم.



تعدادی از بیماران نیاز به شروع احیا ندارند؛ در واقع این افراد مرده ‌اند و احیا در آن ها ارزشی ندارد.

* نمونه آن افرادی هستند که دچار جمود نعشی شده‌ اند که نشان از مرگ در ساعات پیش می ‌شود.

* افرادی که دچار تجزیه و تعفن شده‌ اند به دلیل آن که روزها از مرگ شان گذشته است، احیا در آن ها ارزشی ندارد.

* جمع شدن خون در بخش ‌های تحتانی بدن، جایی که در تماس با زمین است که به شکل خونمردگی است از دیگر نشانه‌ های مرگ است.

از طرف دیگر تعدادی از بیماران با این ‌که با انجام احیا تغییری در وضع
آن ها رخ نمی ‌دهد، با این حال نمی ‌توان گفت که مرده‌ اند؛
*
بیماران مسموم با داروها از این دسته هستند. اگر فردی دچار مسمومیت با
دارویی شود باید احیا را آن قدر ادامه داد تا پادزهر دارو و دیگر اقدامات
لازم به بیمار برسد. بیان مرگ در این افراد بسیار دشوار بوده و گاهی ساعت‌
ها عملیات احیا طول می ‌کشد و بیمار باز‌ می‌ گردد.
* افرادی که
دچار کاهش شدید دمای بدن شده ‌اند از دیگر مصدومانی هستند که نمی‌ توان به
راحتی عملیات احیا را در آن ها متوقف کرد. افراد با کاهش دمای بدن باید
گرم شوند تا بتوان درباره قابلیت حیات شان نظر داد. بسیاری از داروهایی که
در افراد با دمای طبیعی می ‌توان استفاده کرد در این بیماران تا افزایش
بهینه در دمای بدن شان قابل استفاده نیست.

آیا بهتر است همراهان در اتاق احیا بیمارستان حضور داشته باشند؟

حضور همراهان بیمار در اتاق احیا در بیمارستان ‌ها موردی است که هنوز بر آن توافق نیست.

دیدن عملیات احیا توسط همراهان، تحمل مرگ و از دست رفتن عزیزشان را افزایش می ‌دهد و بهتر می ‌توانند با مرگ بیمار کنار بیایند.



از طرفی همراهان در اتاق احیا با بی ‌قراری خود و اشغال فضای موجود می‌ توانند در انجام احیا تداخل ایجاد کنند.

بسیاری از همراهان کنترل خود را از دست داده و به طرف بیمار می‌ روند و
قبل از رسیدن مرگ حتمی بیمار به ابراز فراق و گریه می ‌پردازند.

تعدادی از افراد با دیدن شرایط وخیم بیمار ممکن است از هوش رفته و به
زمین افتاده و باعث شوند که به ‌جای تمرکز تیم احیا و پزشکان روی یک نفر،
مجبور به انجام درمان و صرف نیروی تیم احیا بر 2 نفر گردد.

در صورتی که پزشک مسوول تیم احیا با در نظر گرفتن فضا و موقعیت زمانی و
مکانی اجازه حضور همراهان را بدهد، بهتر است که نزدیک ترین افراد بیمار
به عنوان همراه در اتاق احیا حضور پیدا کنند.

دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانس

جام جم