روز قلب‌های خاموش

[محمد نظری گندشمین]

روز قلب‌های خاموش

همیشه در زندگی ما آدم‌ها، روزهایی پیدا می شود كه حتی برای مدتی كوتاه آدم را از دغدغه و روزمرگی های زندگی بیرون می‌كشد. درست اون لحظه كه توی دنیای یكنواخت و بی رنگ خودمان غرقیم، یك چیزی به قلبمان تلنگر می‌زند و ما را بیدار می‌كند. هر سال، در فصل زمستان و سرمای گزنده بهمن ماه، یك روزی هست كه گرمای اسمش همه را به هیجان وامی دارد، پیر و جوان، زن و مرد، كوچك و بزرگ همه از لاك خودشان بیرون می‌آیند و به این می‌اندیشند كه با هر وسیله ای شده عشقشون را ابراز كنند. معلوم نیست چرا ما آدم‌ها برای ابراز احساساتمان، دنبال یك عدد و یك روز تو تقویم كاغذی هستیم. انگار نمی‌شود بدون بهانه و مناسبت حرف دل را به زبان آورد. چاره ای نیست، این هم ثمره كال زندگی ماشینی است. شاید برای همین است كه پشت ویترین رنگارنگ مغازه دنبال یك سنبل هستند. چیزی كه با هدیه دادن آن بتوانند احساس زنگار گرفته شان را بیان كنند. كار و بار گل فروشی‌ها توی این روز حسابی سكه است. گل‌های سرخ پشت شیشه گل فروشی‌ها به روی عابران لبخند می‌زند. دست آدم‌ها علاوه بر بسته‌های كوچك و بزرگ تزئین شده چند شاخه گل سرخ هم خودنمایی می‌كند كه خودش به تنهایی گویای هزاران حرف نگفته است. شكلات ها در بسته بندی‌های زیبا می‌تواند نماد شیرینی باشد. شیرینی روزهایی كه سپری شد و ما نتوانستیم طعم لذت بخش آن را بچشیم. عروسك های كوچولوی مهربان كه با قیافه‌ای ساده و معصوم با قلب هایی بزرگ و قرمزرنگ پشت شیشه نشسته‌اند را نمی‌توان در این روز نادیده گرفت. این خرس‌های كوچولو نماد عشقی پاك و كودكانه‌اند، عشق فرزند به مادر، عشق مقدس زن و شوهرها. ولنتاین روزی به یادماندنی است. چرا كه بیانگر تاریخی دور ولی جاودانه است. هر چیزی كه نماد عشق و محبت باشد، زیبا است. هر چیزی كه دل‌های پر از محبت را به هم پیوند بزند، زیبا است. وقتی برگ‌های سبز تاریخ كهن ایران زمین را ورق می‌زنیم، لیلی‌ها و مجنون‌ها، شیرین‌ها و فرهادهایی را می‌بینیم كه نامشان تداعی كننده حس زیبای عشق است. كاشكی این روزها را از میان برگ‌های پرمعنای تاریخ سرزمین خودمان انتخاب می‌كردیم.

روزنامه شرق