200هزارکیلومتر با اسپرو 94

[mamadshumakher]

200 هزار کیلومتر با اسپرو 94

دوو اسپرو، خودروی محبوب آن روزهای گذشته، با همان موتور با حجم 1998cc و خروجی 115 اسب بخار متعلق به گروه جی. ام – اپل، که با توجه به ادعای سازنده در آن روزها مصرف سوختی برابر 9/7 لیتر در 100 کیلومتر داشته است اما این روزها بعد از گذشت 19 سال البته با توجه به نوع رانندگی شما بین 13 تا 15 لیتر در 100 کیلومتر مصرف می کند.
Daewoo Espero


آن روزها گرچه خودروهای ژاپنی بیشتر بر سر زبان ها می‌چرخید و میل خریداران در صورت داشتن استطاعت مالی به آن ها بود اما اسپرو نیز برای خود اسم و رسمی دست و پا کرده بود، آن هم شاید به خاطر شتاب خوب با توجه به موتور قوی، هزینه نگهداری قابل قبول با توجه به زیاد بودن قطعات یدکی، امکانات رفاهی مناسب مثل کولر، شیشه های برقی، کنسول وسط، برف پاکن تایمر دار و … اشاره کرد. هدف من تنها معرفی کردن یک خودروی قدیمی نیست بلکه به نوعی تلنگری به خودروهای کنونی خودروسازان ما با کمی چاشنی مقایسه است.
ماشین کره ای خاطره انگیز 19 سال پیش ما با همان پدال وسطی که به نوعی تزیینی (ترمزهای بسیار ضعیف) است، همان موتور پر مصرف، فضای کم نشستن با وجود طول زیاد، فرمانی نه چندان دقیق ولی باز هم بهتر از 405 سال 89 . Daewoo Espero


فلسفهٔ کره ای ها از همان روزگار مشخص بود، خودرویی با مشخصات فنی و امکانات بهتر و بیشتر به نسبت قیمت کمتر گرچه دوو در این راه چندان موفق نبود اما دیگر خودروسازان کره ای بسیار موفق بودند. Daewoo Espero


اسپروی ما با وجود سن بسیار بیشتر نسبت به 405 سال 89 همچنان در شتاب گیری حداقل در دنده 1 و 2 یک سر و گردن بالاتر است. در سفرهای چند ساعته صندلی های آن کمتر کمر شما را به درد می آورد. در هنگام توقف حداقل از ابتدا مطمئن هستید که نیاز به امداد غیبی برای توقف آن ندارید نه مثل 405 که ترمز ABS آن به محض آنکه لاستیک های جلو دچار بی تعادلی می شود سرردرگم می شود و حتی بعد از آنکه دوباره اصطکاک پیدا کرد تا چند ثانیه به آن سردرگمی ادامه می دهد گویا که سیستم ABS خودروی 405 ما کمی فراموش کار است.



اگر مثل نگارنده مجبور به استفاده از هر دو خودرو باشید، اولین مسئله ای که برای شما قابل توجه خواهد بود بعد از پیاده شدن از 405 و ورود به اسپرو راحتی بیشتر شما هم به عنوان راننده و هم به عنوان مسافر می باشد. فرمان نرم تر، سهولت بیشتر در تعویض دنده و حتی زیباتر بودن جلو داشبورد. شاید مسئله بسیار دردناک برای من این باشد که حتی خودروی سال 89 ما دارای شیشه عقب دستی و فاقد بلند گوی عقب است و بسیاری ایرادات ریز دیگر که تنها با کمی دقت قابل اصلاح بود. نکته قابل توجه در اینجا این است که آیا خودرو سازان ما همچنان قادر به تولید خودرویی در سطح و اندازه های یک پیر 19 ساله نیستند. شاید هستند اما نمی خواهند! نویسنده: فرزاد پاکنژاد شیرازی

منبع:پدال