چگونه من نوبل اقتصاد را بردم؟

[h.jabbari]

سخنرانی پاول آنتونی ساموئلسون (Paul Anthony Samuelson)
در مراسم اعطای جایزه نوبل

دریافت این جایزه، رؤیای هر دانشمندی است و اینک این رویا برای من به وقوع پیوسته است. جایزه نوبلی که تنها به علوم دشوار، ادبیات و صلح اعطا می‌شود. حال تصور کنید که چگونه موضوع مورد پژوهش من در اقتصاد- یکی از قدیمی‌ترین هنرها و یکی از جدیدترین علوم- افتخار دریافت جایزه آلفرد نوبل را در رشته اقتصاد پیدا کرده است.
همه ما هم‌اکنون شنیدیم که پروفسور تیسلیوس (Tiselius) گفت که نمی‌تواند راه دریافت جایزه نوبل را به کسی نشان دهد. اما من می‌توانم؛ این بسیار ساده است.
اولین چیزی که شما نیاز دارید، داشتن معلمان بزرگ است. از آنجا که اقتصاددانان زیادی در این جمع حاضر هستند، بگذارید چند اسم را نام ببرم که من شانس این را داشته‌ام که آنها معلمم باشند. اگر شما جیکوب وینر، فرانک نایت و پاول داگلاس را به‌عنوان معلم خود داشته باشید و پس از آنها هم این شانس را داشته باشید که از جوزف شومپیتر، واسیلی لئون تیف، گاتفیلد هاربلر و آلوین هنسن یاد بگیرید، آنگاه قسمت بزرگی از مشکل شما در راه دریافت جایزه نوبل حل شده است.
دومین عامل مهم، داشتن شانس کار با همکاران، دستیاران پژوهشی بزرگ است. اگر شما فرصت کار با افرادی همچون لوید متزلر، رابرت سولو و جیمز توبین را پیدا کنید، آن‌گاه دومین شرط لازم را دارا هستید، اما هنوز شرط کافی را ندارید.
سومین شرط لازم، داشتن دانشجویان بزرگ است. اگر بخواهم همه دانشجویان «ام‌آی‌تی» را نام ببرم وقت زیادی لازم است. اما اجازه دهید تنها سه نمونه از دانشجویان را براساس حروف اول اسمشان نام ببرم، لاورنس کلین، رابرت ماندل و جوزف استیگلیتز. تا اینجا فقط سه پنجم مسیر را طی کرده‌ایم.
چهارمین شرط لازم و یکی از مهمترین شروط از دیدگاه علمی این است که آثار اساتید بزرگ را بخوانید. در این قسمت می‌توانم به آثار اساتیدی همچون برتیل اوهلین، گونار میردال، اریک لوندبرگ، اینگوار اسونیلسون و البته گوستاو کسل، اریک لیندال و البته کنات ویکسل اشاره کنم.
تا حالا چهار شرط از پنج شرط برای موفقیت علمی برشمرده شده‌اند. برای اینکه کمتر وقتتان را بگیرم اجازه دهید که شرط کافی موفقیت را به شما معرفی کنم. آخرین عامل، خوش‌شانسی است.