دو شهید با یك وصیت‌ یكسان

[saamaaneh]

شهید عادل عظیم‌خانی در وصیتنامه‌اش نوشته بود: روی قبرم مثل برادر فتحعلی‌زاده گِلی باشد، زیرا در شهرمان كسانی هستند كه نان روزمره خود را نمی‌توانند پیدا كنند و در زیر سقف‌های گِلی زندگی می‌كنند.

به گزارش فرهنگ نیوز، جنگ بود و می‌دیدند كه مردم با جان و دل به جبهه كمك می‌كنند، هر كسی هر چه توان داشت، به جبهه كمك می‌كرد؛ از یك تخم‌مرغ گرفته تا بعضی‌ها كه اموال‌ و املاكشان را پای پیروزی انقلاب اسلامی گذاشته بودند.


می‌دیدند كه برخی از مردم در روستاها به سختی خرج و مخارج زندگی را در می‌آوردند؛ چقدر درك عمیقی داشتند آنهایی كه این روزها ناظر بر كارهای‌مان هستند؛ درك عمیق داشتند كه مبادا سنگ قبری بر مزارشان ‌گذاشته شود، در حالی كه سقف خانه‌های مردم‌شان گِلی است.

تصویر سمت راست شهید عادل عظیم‌خانی

شهید «عادل عظیم‌خانی»، شهیدی از شهر خوی استان آذربایجان غربی است كه در گلزار شهدای شهرشان آرمیده است. مزار شهیدان عادل عظیم‌خانی و محمد فتحعلی‌زاده، برای تك تك ما پیام دارد و خدا آن روز را از ما بگیرد كه شرمنده شهدا باشیم.

مزار شهید «عادل عظیم‌خانی»

بر سر مزار شهید «عادل عظیم‌خانی» نوشته شده است: روی قبرم مثل برادر فتحعلی‌زاده گِلی باشد، زیرا در شهرمان كسانی هستند كه نان روزمره خود را نمی‌توانند پیدا كنند و در زیر سقف‌های گِلی زندگی می‌كنند.

مزار شهید مهندس «محمد فتح‌علی زاده»

و اما شهید مهندس «محمد فتحعلی‌زاده» این چنین وصیت كرده بود: «سر قبرم، سنگ قبر برایم نسازید و قبری بسیار ساده و گِلی و یك تكه حلبی كوچك نباتی بگذارید تا یادتان همیشه باشد كه هنوز در حلبی آبادها و روستاهای دور افتاده‌مان، مادران و خواهران و برادران و پدران‌مان حسرت غذای روزانه را می‌كشند».


شهید عادل عظیم خانی در اول دی ماه ۱۳۴۴ در خانواده مذهبی چشم به جهان گشود؛ وی چهارمین فرزند خانواده بود. دوران تحصیلی را تا مقطع ابتدایی در دبستان شهید مدرس و راهنمائی را در مدرسه شهید سلامت‌بخش و دوره دبیرستان را در دبیرستان مدنی تا سوم نظری طی كرد.


زمانی كه انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی(ره) به پیروزی رسید، او نوجوان بود و به صفوف مردم پیوست؛ او در سال ۱۳۵۸ بنا به فرمایش حضرت امام خمینی (ره) با تشكیل ارتش بیست میلیونی در انجمن مدرسه و پایگاه‌های سپاه به فعالیت پرداخت. از سال ۵۹ فعالیتش گسترده شد و مسئولیت‌هایی در پایگاه‌های سپاه به وی واگذار كردند.


عادل در پاییز سال ۱۳۶۱ به جبهه حق علیه باطل اعزام از مرز عقیده و ایمان به پاسداری پرداخت و چندین بار از ناحیه دست، سینه و پا مجروح و جانباز شد. او در عملیات‌های «والفجر مقدماتی» و «والفجر هشت» حضور داشت و طی این عملیات‌ها یكی از دست‌هایش از كار افتاد.


او دارای روحیه عالی بود و در راه خدمت به امام و اسلام از هیچ كوششی دریغ نمی‌كرد؛ بی باكی و نترسی او هنگام عملیات زبانزد یاران رزمنده‌اش بود؛ هنگامی كه مسئولیت قائم مقامی گردان را بر عهده داشت، شب تا صبح به همسنگرانش سركشی می‌كرد و با شوق بسیار و تواضع آنان را دلگرم می‌‌نمود.


عارفی وارسته و عاشقی خداجو بود، در دست‌گیری مستضعفان و نیازمندان كوشش می‌كرد، دوستانش می‌گفتند: «عادل خواب شهادت خودش را دیده بود و می‌دانست در عملیات كربلای ۸ شهید خواهد شد».


و سرانجام عادل در عملیات «كربلای هشت» در منطقه شلمچه پس از نبردی دلاورانه در تاریخ ۲۲ فروردین سال ۱۳۶۶ به شهادت رسید.