ارائه‎ي الگوي برنامه‎ريزي راهبردي توسعه‎ي گردشگري پايدار روستايي

[نارون1]

چکیده :


گردشگري روستايي يکي از انواع گردشگري است که شکل پايدار آن در ابعاد مختلفِ اقتصادي،‏ اجتماعي و محيطي،‏ بسترساز دست‎يابي به توسعه‎ي پايدار جوامع محلّي مي‎شود. از اين‎رو،‏ دست‎يابي به اين مهم،‏ نيازمند طرّاحي،‏ تدوين و به‎کارگيري الگوي راهبردي،‏ به‎همراه راهبردهاي مناسب و ويژه‎ي اين نواحي از سوي برنامه‎ريزان و مديران گردشگري است.

بنابراين اين پژوهش با هدف تدوين الگوي راهبردي مناسب براي توسعه‎ي گردشگري در روستاهاي منطقه‎ي مورد مطالعه انجام شده است. سؤال اساسي پژوهش اين است که الگوي راهبردي مناسب براي توسعه‎ي گردشگري كه به توسعه‎ي پايدار روستايي منجر شود،‏ کدام است؟

بر اين اساس،‏ پژوهش پيش‎ِرو با بررسي‎هاي اسنادي و ميداني و نيز،‏ روش‎شناسي توصيفي ـ تحليلي و از سه گروه مشارکت‎کننده‎ي (مردم روستا 170 نفر،‏ گردشگران 140 نفر،‏ مسئولان 25 نفر) در 14 روستاي دهستان لواسان كوچك و ديدگاه‎هاي آنها در ابعاد اقتصادي،‏ اجتماعي،‏ محيطي مورد بررسي قرار گرفته است. براي تجزيه و تحليل اطلاعات و ارائه‎ي الگوي راهبردي توسعه‎ي گردشگري روستايي در چارچوب جامع راهبردي،‏ از روش تحليلي سوات استفاده شده است. با توجّه به نتايج از بين مجموع عوامل داخلي،‏ تعداد 9 قوّت و تعداد 11 ضعف و از بين مجموع عوامل خارجي،‏ تعداد 7 عامل،‏ به‎عنوان فرصت خارجي و تعداد 11 عامل،‏ به‎عنوان تهديد خارجي پيش روي اين نواحي شناسايي شدند.

اين نتايج بيانگر اين مطلب است كه سطح آسيب‎پذيري اغلب روستاها،‏ به‎دليل توسعه‎ي گردشگري بسيار بالاست و توزيع و تخصيص مجدّد منابع در سطح نواحي مورد مطالعه با توجّه به محدود بودن فرصت‎ها و بالابودن نقاط ضعف،‏ امري الزامي است.