فریده لاشایی؛ نقاشی که طبیعت را از درون خود می‌دید

[وحید 0319]

زندان برای او که چندان با همبندانش همسو و همرای نبود، تجربه ای دیگر بود.

بعدها، برای توصیف رابطه اش با نقاشی و نویسندگی از این تجربه بهره گرفت و گفت:" در نوشتن آدم می‌تواند از نقاشی استفاده کند، ولی برعکس آن کمتر اتفاق می افتد. در نقاشی آدم خیلی ناخودآگاه حالاتش را بروز می‌دهد. در واقع اگر شکل منطقی به آنچه فکر می‌کند بدهد، کار خراب می‌شود.

ولی در نوشتن این گونه نیست که همه اش ناخودآگاه آدم فعال باشد. در نقاشی ذهن آدم مرتب تصویر می‌سازد. تصویر پشت تصویر. من یک تجربه از این تصویر سازی‌ها دارم.

[وحید 0319]

در زندان که بودم زیاد شطرنج بازی می‌کردم. بعد از مدتی احساس کردم که هر بار که چشمم را می بندم،‌ همه جا پر می‌شود از این مهره‌های شطرنج. این جوری است که ذهن آدم درگیر تصویر می‌شود. حالا می‌خواهی بنویسی. این بار ذهنت درگیر کلمه است. در اینجا روند آگاهانه ذهن یا "اندیشه" دخالت مستقیم دارد،‌ شروع می‌کند به جمله سازی و ردیف کردن آن پشت سر هم و مدتی طول می‌کشد تا این روند جایش را به فوران تصاویری بدهد که در اثر این کنش و واکنش خود به خود ایجاد شده است و این درگیری و تکامل اندیشه و ذهن برای من نقطه عطف ادبیات است.

اینجا آدم باید حواسش جمع باشد و فوری یادداشت برداری کند تا کلمات را گم نکند. بگذارید از شباهت‌های این دو هم بگویم،‌ یعنی نقاشی و ادبیات. من به مرور زمان یاد گرفتم که از تصادف در نقاشی‌هایم استفاده کنم و همین کار را هم در نوشته هایم انجام می‌دهم."

به جز رمان دومش که هنوز منتشر نشده، قصد داشت شرح حالی از برتولت برشت را نیز که سال‌ها قبل نوشته بود، بازنگری و منتشر کند؛ اما سرطان و مرگ مجالش ندادند.






منبع: بی بی سی