دیوان اشعار نیما یوشیج

[*FATIMA*]

با سلامی گرم خدمت تمامی دوستان !
در این تاپیک قصد داریم دیوان اشعار نیما یوشیج رو به طور کامل قرار دهیم .
خوشحال میشیم شما هم ما رو یاری کنید فقط نام شعر هم بنویسید متشکر میشیم تا از نوشتن شعرای تکراری خودداری شود
ممنون

آتش جهنم
بر سر منبر خود واعظ ده
خلق را مسئله می آموخت
صحبت آمد ز جهنم به میان
که چه آتش ها خواهد افروخت
تن بدکار چه ها میبیند
آن که عقبی پی دنیا بفروخت
گوش داد این سخنان چوپانی
غصه ای خورد و هراسی اندوخت
دید با خود سگ خود را بدکار
چشم پر اشک بدان واعظ دوخت
گفت انجا که همه میسوزند
سگ من نیز چو من خواهد سوخت ؟
لاهیجان . 13 اردیبهشت 1309

[*FATIMA*]

میرداماد
میرداماد ، شنیدستم من ،
که چو بگزید بن خاک وطن
بر سرش آمد و از وی پرسید
ملک قبر که : "من ربک من."
میر بگشاد دو چشم بینا
آمد از روی فضیلت به سخن:
اسطقسی ست - بدو داد جواب -
اسطقسات دگر زو متقن
حیرت افزودش از این حرف ، ملک
برد این واقعه پیش ذوالمن
که : "زبان دگر این بنده ی تو
می دهد پاسخ ما در مدفن . "
آفریننده بخندید و بگفت :
"تو به این بنده ی من حذف نرن .
او در ان عالم هم ، زنده که بود ،
حرف ها زد که نفهمیدم من ! "
لاهیجان . 16 اردیبهشت 1309

[*FATIMA*]

پرنده ی منزوی
به ان پرنده که می خواند غایب از انظار
عتاب کرد شریری فساد جوی به باغ :
چه سود لحن خوش و عیب انزوا که به خلق
پدید نیست ترا آشیان ، چو چشم چراغ ؟
بگفت : از غرض این را تو عیب میدانی
که بهر حبس من افتاده در درون تو داغ .
اگر که عیب من این است کز تو من دورم
برو بجوی ز نزدیک های خویش سراغ
شهیر تر ز من آن مرغ تنبل خانه ،
بلندتر ز همه آشیان جنس کلاغ !
لاهیجان . 10 فروردین 1309

[*FATIMA*]

سال نو
سیصد و نه چنان که سیصد و هشت
خواهد از پیش ذهن ما بگذشت
دست ما بر جبین آن چه نوشت ؟
قلب ما با زمان رفته چه کرد ؟
گر تو صنعت گری بدی استاد
صنعت تو به ملت تو چه داد ؟
از چه بیچاره ای به خاک افتاد
زیر تیغ تو بودی ...
آی طفل فریب خورده ی خام !
مانده منکوب فکر خویش مدام !
تو یقین داری آنچه نیست چو دام
دام بر راه افتخار تو هست ؟
هان در این گیرودار لیل و نهار
می فریبد زمان ترا ، هشدار
که چه حاصل شدت در اخر کار
ز آن همه فکرها که کردی تو .
تو که در کار تازه بنیادی
خانه ی خویش را صفا دادی
شرم یادت به نام آبادی
خانه ی فکر را صفا ندهی .
لاهیجان . اول فروردین 1309

[*FATIMA*]

بهار
بچه ها ، بهار !
گل ها واشدند .
برف ها پا شدند
از رو سبزه ها
از روی کوهسار
بچه ها ، بهار !
داره رو درخت
میخونه به گوش ؛
"پوستین رو بکن ،
قبا رو بپوش . "
بیدار شو ، بیدار
بچه ها ، بهار !
دارند می روند
دارند می پرند ، زنبور از لونه
بابا از خونه
همه پی کار ،
بچه ها ، بهار !
لاهیجان . اسفند 1308

[*FATIMA*]

عقوبت
چو بی هنگام می خواند آن خروسک
گرفتش کدخدای ده ، شبانه ،
برون از خانه اش ، در لانه ای کرد
که وقتی داشت از لانه نشانه .
در آن ویرانه می خواند او که ناگاه
درآمد روبه و بردش ز لانه ...
چه بسیار از عقوبت های افزون
که گشتش لغزش خردی بهانه !
1308

[*FATIMA*]

خروس و بوقلمون
از پی دانه بهم ، شدند از جا برون
خروس خواننده ای ، بوقلمون کری ،
روان شد این بر زمین ، پرید آن یک به بام
وز آن پریدن رسید ، به دانه ی بهتری .
خطاب کرد این که : "هان ، چه زحمت است ای رفیق !
که از پی دانه ای ز همرهان بگذری ؟ "
خروس بشنید و گفت : " شود خطای تو فاش
اگر بیایی بر این مکان یکی بنگری .
نصیحت تو به من ، همه از آن بابت است
که عاجزی ای حسود ، بلند چون من پری ! "
لاهیجان . 20 دی 1308

[*FATIMA*]

کبک
از دهکده ، آن زمان که من بودم خرد ،
روزی پدرم مرا سوی مزرعه برد .
چون از پی او دوان دوان می رفتم
وز شیطنتم دست زنان می رفتم
کبکی بجهید در برم ناگاهان
بگرفتمش از دم ، به پدر بانگ زنان .
حیوانک بیچاره که مجروح رمید
تا آن که پدر بیاید از من بپرید .
این را پدرم بگفت شب با مردم :
"این بچه گرفت کبکی ، اما از دم ."
تا من باشم که هر چه را دارم دوست
او را بربایم از رهی کان ره اوست
رشت . 19 آذرماه 1308

[*FATIMA*]

اَنگاسی
این شنیدستی که انگاستی پی فرزند خویش
زد گریبان چاک ، راه جنگل و صحرا پیش ؟
یافت او فرزند را بر راه ، لکن در چهی ،
خواست بیرونش کشد ، می کرد عقلش کوتهی
هر که چیزی گفت آن خودرأی از او باور نکرد
تا که تنها در بیابان ماند و شد در چاه فرد
بر گلویش ریسمانی بست و خود بر شد ز چاه
پس کشید آن ریسمان چندی به زحمت روی راه
بینوا طفلی که شد خصمش ز نادانی پدر -
"آه ! طفل من " به سر کوبید مشت ان خیره سر .
مدعی باور ندارد کان سیه کاری چه بود
بر مصیبت های آن بی فهم انگاسی فزود .
گرچه سعی و استقامت ، شرط می باشد به کار
بی بصیرت ، کی توان شد جز به ندرت ، کامکار ؟
لاهیجان . 25 دی 1308

[*FATIMA*]

انگاسی
نکو نشناخت انگاسی پسر را
بپرسیدش نشانی پدر را .
کشیدش در بغل کای نور دیده
منت باشم پدر وز ره رسیده .
بگریید آن پسر ابله تر از او
که : گر تو گم شوی ای باب دلجو
کسی نشناسدم در بین مردم
بمانم بی نشان و تا ابد گم !
19 آذرماه 1308