خطوط کلی اخلاق کوهنوردی

[باستان شناس]

خطوط کلی اخلاق کوهنوردی:


کلیات:

-قوانین و مقررات کوهنوردی احترام بگذاریم و آنها را رعایت کنیم.

-موارد مقرر در مورد نحوه پوشاک، غذا، و مسایل ایمنی کوه را جدی بگیریم.

-یکی از اساسی ترین قواعد نظم است.

در همه جا نظم را نصب العین خود قرار دهیم.

-کوشش کنیم همیشه در وقت اعلام شده برای حرکت حاضر باشیم با تأخیر خود لحظه های ارزشمند عمر دیگران را تلف نکنیم.

طبیعت:

-طبیعت از زیباترین هدایای خداوند به ما است. در حفظ این عطیه الهی بکوشیم.

-طبیعت را با زباله نیالاییم و زباله های غیر قابل انحلال (مانند مواد پلاستیکی و فلزی) را در طبیعت نریزیم وآنها را در کیسه ای مخصوص با خود برگردانیم.

-گیاهان، بوته جات و درختان را به هیچ بهانه ای لطمه نزنیم. شاخه ها را نشکنیم و گلها را نچینیم تا همگان و همیشه از این مواهب یبای الهی بهره مند باشیم.

-حیوانات ریز و درشت را نیازاریم. حتی آنها که گاهی فکر می کنیم خطرناک هم هستند. طبیعت متعلق به آنها و خانه آنهاست و ما مهمانیم. رسم مهمانی را نشکنیم.

-و بالاخره آب را گل نکینم! شاید ... .

مردم بومی:

با مردم بومی مهربان باشیم به آنها احترام بگذاریم به اموال آنها و محصولات و درختان و میوه های آنها کمترین آسیب را نرسانیم.

محیط آنها را از جهت نظافت و دیگر امور محترم بداریم.

آرامش آنها را در محله و مزرعه و هر جایدیگر به هیچ شکلی (صدای بلند، موسیقی، بوق و ...) برهم نزنیم.

در حریم خصوصی آنها وارد نشویم.

همراهان و همنوردان:

آنچه بر خود می پسندیم بر دیگران نیز بپسندیم.

آنچه برای خود می خواهیم برای دیگران هم بخواهیم. اگر دوستی را جایگزین خود خواهی قرار دهیم کمک کار و دستگیر هم باشیم.

با حرکات، سخنان، و صداهای ناهنجار همراهانمان را نرنجانیم. تک رو نباشیم.

در جهت بهبود و پیشرفت امور مشارکت نمائیم. همراهان ما برادران و خواهران ما هستند. نسبت به آنها عفیف و پاکدل باشیم. اگر با کسی از همراهان اختلاف نظر و عقیده داریم تنگ نظر نباشیم و با سعه صدر و باتحمل باشیم. اگر از کسی خطایی دیدیم بکوشیم اهل گذشت باشیم. نسبت به ایمنی، سلامتی، آرامش و شادی همراهان کوشا و دارای حس مسئولیت باشیم.

اما آن محبوب ازلی:

فراموش نکنیم هرجا که باشیم بنده آن محبوب ازلی هستیم. رسم بندگی را از یاد نبریم. همه نعمتها از جمله طبیعت زیبای کوه و دشت و جنگل و دریا هدیه سخاوتمندانه آن محبوب ازلی است. از یاد او و شکر نعمت هایش هیچگاه غافل نشویم.

حدود الهی را رعایت کنیم و هیچگاه حاضر نشویم حتی یک قانون الهی را نقض نمائیم.

از هر فرصتی برای نیایش و راز و نیاز با آن زیبای مطلق استفاده نماییم.

چه شکوهمند است در بلندای کوه دستهای قنوت را به سوی آسمان دراز کردن و در یخبندان اوج قلل پیشانی سجده بر زمین نهادن.
وبالاخره اینکه اهل تفکر، تأمل و مراقبه باشیم.