اشعار عباس یمینی شریف

[*FATIMA*]

چشمک بزن ستاره
شد ابر پاره پاره
چشمک بزن ستاره
کردی دل مرا شاد
تابان شدی دوباره
دیدی که دارمت دوست
کردی به من اشاره
چشمک بزن ستاره
شد ابر پاره پاره
در روز ناپدیدی
شب روشن سپیدی
در ابرهای تیره
چون نقطه امیدی
پنهان شوی اگر باز
دیدی مرا ندیدی
چشمک بزن ستاره
شد ابر پاره پاره
با هر مسافری یار
با دوستان وفادار
شبهای سرد و خاموش
من خوابم و تو بیدار
با نور آسمانی
بر ما شوی پدیدار
چشمک بزن ستاره
شد ابر پاره پاره

[*FATIMA*]

بارکش همه
این خرک بسته زبان
به زیر طاق آسمان
دائم ازو بار میکشند
هرجا ازو کار میکشند
هرچه کند این بی گناه
باشد خوراکش آب و کاه
گاهی که یاد جو کند
هوای عر و دو کند
بنا که میکند به عر
شود خری پر شور و شر
خوشی زند زیر دلش
به غیظ گوید ای ولش
خری به یکباره کند
افسار خود پاره کند
این سو کشد آن سو رود
اینجا جهد آنجا دود
سیخ بخورد چوب بخورد
عرعر او نمی برد
چون خرکی بی خبر است
همیشه در دردسر است
از پی هم چوب میچشد
به پشت خود بار میکشد

[*FATIMA*]

گل شناس
من گل شناسی ماهرم
در باغ ها گل پرورم
دانش به باغ اندوختم
بسیار چیز اموختم
اگنون من از دانش پرم
در گل شناسی دکترم
روز از پی گل ها روم
هرجا گل است آنجا روم
هر گل که باشد دل پسند
خوشرنگ و بو پر شهد و قند
پر می گشایم سوی آن
پا میگذارم روی آن
لب بر لبانش میکشم
شهد از زبانش میکشم
زان پس به کندو می روم
با شهد خوشبو میروم
می آورم آن را عمل
هم موم سازم هم عسل
با کوشش و با کار من
آسان شود دشوار من
یکدم اگر بازی کنم
یکدم عسل سازی کنم

[*FATIMA*]

گربه من
گربه من مثل شیره
موش می گیره ، ماهی گیره
غر میزنه مثل پلنگ
فیف میکنه ، میزنه چنگ
دم پس و پیش میجنبانه
گوش و سبیل میلرزانه
جست میزنه خیز میکنه
دندان خود تیز میکنه
باریک میشه دراز میشه
هی خمیده هی باز میشه
تا بزنه به چنگ خود
شکار نازرنگ خود
اتفاق افتاده زیاد
که زحمتش رفته به باد
با زیرکی شکار او
در رفته از کنار او
با دست و پای بی هنر
ول کرده کار بی ثمر
بی حال و خسته از کمین
لم داده صاف روی زمین

[*FATIMA*]

من و ماه
ای ماه آسمانی
امشب شدی کمانی
می آورد به دلها
نور تو شادمانی
شب ها مکن فراموش
ما را ز پاسبانی
روز از تمام چشمان
خود را کنی تو پنهان
خواهی تو را نبینند
شب میشوی نمایان
پنهان چگونه ماند
روی سفید تابان
آن دور دور از ما
بی همنشین و تنها
در آسمان گرفتی
آن بالا بالاها جا
تا انکه از بلندی
ما را کنی تماشا ؟
ای ماه شب پرستم
من در پی تو هستم
شب ها به روی زیبات
چشمان خود نبستم
امشب کبوتری شو
بنشین به روی دستم
تا کم کمت کنم ناز
با من بخوانی آواز
بازی کنیم و شادی
با هم کنیم پرواز
صبح سحر به جایت
برگردی از زمین باز
نه نه ، در آسمان باش
بین ستارگان باش
آنها چو کودکان اند
مادر برایشان باش
با هر کدام از آنها
غمخوار و مهربان باش .

[*FATIMA*]

درد دل حیوانات
عر عر الاغه
یک و دو ، یک و دو
قیمت جان شده جو
نه جوی نه کاهی
هی برو هی برو
چه راهی چه راهی !
چشمم میره سیاهی
حرف های قاطره
هفت و هشت ، هفت و هشت
رفتم رشت رفتم رشت
روز تا شب ، شب تا روز
یا در کوه یا در دشت
مظلومی بار بکش
دیر بجنب چوب بچش
شیهه اسبه
چهار چهار چهار چهار
شدم ز تاخت بی قرار
دندان من شمرده اند
سرم شدند خوب سوار
تا میروی برو برو
تا میدوی بدو بدو

[*FATIMA*]

مورچه های پرکار
مورم و دانه میبرم
دانه به لانه میبرم
به هر طرف رو میکنم
روی زمین بو میکنم
این ور و آن ور میدوم
این سر و آن سر می روم
کوشش و دست و پا کنم
تا خورددنی پیدا کنم
کارم پر از دردسر است
بار از خودم سنگین تر است
هرجا که با یاران رویم
خط سیاهی میشویم
با کوشش و کار خود
پر میکنیم انبار خود
تا چون زمستان می رسد
با برف و بوران می رسد
مشکل نباشد زندگی
در سختی بارندگی

[*FATIMA*]

سوت ترن
مسافری بدو بدو
زود زود زود بیا جلو
سوار من که میشوی
هرجا که بخواهی می روی
گاهی میان تونلی
گاهی روان روی پلی
آسوده میکنی سفر
از رنج و سختی بی خبر
اما بدان در هر کجا
من می شناسم وقت را
من سر ساعت می روم
منتظرت نمی شوم
وقتی شدم مشغول دو
نیا جلو نیا جلو
بر روی خط من نایست
اینجا که جای بازی نیست
خطر داره خطر داره
هزار تا دردسر داره

[*FATIMA*]

نشانی باد
که دیده باد را ؟ از آن
به بچه ها دهد نشان
ندیده باد را کسی
به چشم خویش در جهان
ولی اگر کنی نظر
به دشت و باغ و بوستان
چو میخورند برگها
به شاخه ها تکان تکان
درخت ها به پیش و پس
شوند خم سرود خوان
خورند شاخه ها به هم
چو دست های مردان
تمام این نشانه ها
خبر دهد در آن زمان
که باد گشته بی گمان
به دشت و باغ ها وزان

[*FATIMA*]

کشتی می سازم
من یک کشتی می سازم
در آبش می اندازم
من ناخدای آنم
خوشحال و سرافرازم
افتد به راه از اینجا
بر موج های دریا
با باد میشود دور
تا دورهای دنیا
از باد بادبانش
چنبد در آن میانش
سرخ و سفید و سبز است

بالای آن نشانش
وقتی رسد به بندر
مردم کنند باور
یک ناخدا در اینجاست
کشتیش رفته آن ور