خاطراتی درس آموز در زندگی مقام معظم رهبری

[kamanabroo]

ارادت رهبر به جانبازان

در مورخ 5/5/1367 در عمليات آزادسازي جاده خرمشهر ـ اهواز كه همزمان با عمليات مرصاد در منطقه شلمچه انجام گرفت، دشمن كه با شكست مذبوحانه اي مواجه شده بود، براي جبران شكست خود اقدام به بمباران شيميايي منطقه نمود. بنده نيز به شدّت از ناحيه اعصاب، داخلي، ريه، چشم و پوست شيميايي شدم و با آمبولانس براي درمان به بيمارستانهاي صحرايي پانزده خرداد دارخوين و امام حسين عليه السلام خرمشهر اعزام و از آنجا به اتّفاق مجروحين ديگر براي معالجه بيشتر به شهر اهواز منتقل شديم.
در حين انتقال به بيمارستان متوجّه شدم كه بعضي از برادران رزمنده ـ كه تا آن روز مجروح شيميايي نديده بودند ـ از ما فاصله مي گيرند؛ چون خيال مي كردند كه در صورت تماس با ما، ممكن است آنها هم شيميايي شوند. حتّي از دادن يك ليوان آب براي آشاميدن خودداري مي كردند و اين رفتار آنها براي ما ناراحت كننده و باعث رنجش مي گرديد.

بالاخره به اهواز رسيده و در نقاهتگاه مجروحين شيميايي سيّد الشهداء بستري شديم. در دومين روزي كه در آنجا تحت درمان بوديم، ناگهان ساعت 11 شب به مجروحين اطّلاع دادند كه رهبر معظّم انقلاب حضرت آيت اللّه خامنه اي (كه در آن زمان رئيس جمهور بودند) براي ملاقات به بيمارستان تشريف آورده اند. همه خوشحال شده و براي ديدار با ايشان لحظه شماري مي كرديم.
آن بزرگوار با تك تك مجروحين شيميايي مصافحه و روبوسي نموده و در حق آنان محبّتهاي زيادي كردند تا اينكه نوبت به حقير رسيد. ايشان را بسيار نوراني و رشيد ديدم و هنگامي كه خم شدند تا با بنده روبوسي كنند، حالت عزّت و احترام عجيبي به من دست داد و احساس سربلندي و غرور نمودم؛ سربلندي و غرور از اينكه رئيس جمهور مملكت اين گونه به جانبازان شيميايي ارادت داشته و احترام مي گذارند. لذا خدا را شكر گفته و براي سلامتي و شفاي ايشان و كليه جانبازان اسلام دعا كردم.


جانباز جنگ تحميلي