به همان اندازه كه شتاب و سرعت اتومبيل هاي فرمول يك مهم است سيستم كاهنده سرعت و نگهدارنده آن ويا به عبارتي بهتر عملكرد ترمزها نيز از حساسيت بالايي برخودر دار است.
حال در ادامه معرفي قوانين و مفررات و ويژگي هاي خودروهاي مسابقات فرمول يك به بررسي سيستم ترمز ، نوع و چگونگي آن خواهيم پرداخت.
زمانی که صحبت از کاهش سرعت است، اتومبیل های فرمول یک به شکل غافلگیر کننده ای به پسر عموهای خود روی جاده شبیه هستند. البته استفاده از سیستم های ضد قفل ترمز و ضد لغزش در مسابقات فرمول یک ممنوع است و بیشتر خودروهای جدید روی جاده ها می توانند مدعی باشند که در این مبحث جلوتر هستند.
اصل ترمز گرفتن ساده است: کاهش سرعت یک شیء با گرفتن انرژی جنبشی آن. اتومبیل های فرمول یک به ترمزهای دیسک مجهز هستند (مانند بیشتر خودروهای روی جاده) و دیسک های گردان (که به چرخ متصل هستند) به واسطه عملکرد کالیپرهای هیدرولیک، در میان کفشک های ترمز تحت فشار قرار می گیرند. این فرآیند موجب می شود انرژی حرکتی اتومبیل به مقادیر بسیار زیادی گرما و نور تبدیل شود – به دیسک های ترمز اتومبیل های فرمول یک دقت کنید که برافروخته می شوند و به رنگ زرد پر حرارتی درمی آیند.
همانگونه که وارد آوردن نیروی زیاد موتور بر روی چرخ ها موجب گردش درجا و لغزیدن آن ها می شود، زمانی که نیروی زیاد ترمز از میزان چسبندگی تایر بیشتر شود، چرخ قفل می شود. در گذشته استفاده از سیستم های ضد لغزش در فرمول یک مجاز بود (سیستمی که فشار ترمز را کاهش می دهد تا چرخ مجدداً به حرکت درآید و سرعت حرکت آن با بالاترین مقدار ممکن کاهش یابد)، اما در سال های 1990 استفاده از این سیستم ها غیرمجاز اعلام شد. به این ترتیب یکی از مهارت های بسیار پر اهمیت رانندگان که به سختی مورد آزمایش قرار می گیرد، توانایی ایشان در ترمز گرفتن است.
قوانین فنی همچنین مقرر می دارد که هر اتومبیلی باید به مدار هیدرولیک دوگانه سیستم ترمز با دو مخزن جداگانه برای چرخ های جلو و عقب مجهز باشد. به این ترتیب اگر یک مدار به طور کامل دچار نقص شود، مدار دوم امکان استفاده از ترمز را همچنان در اختیار راننده قرار می دهد. توزیع نیروی ترمز بر روی مدار جلو و عقب توسط کنترلی در کابین راننده تنظیم می شود و راننده را قادر می سازد تا به ثبات و ایستایی اتومبیل بپردازد یا میزان مصرف سوخت خود را کاهش دهد. در شرایط عادی حدود 60 درصد نیروی ترمز بر روی چرخ های جلو اعمال می شود، چرا که انتقال وزن اتومبیل در زمان ترمز به سمت جلو، بیشتر فشار این عملکرد را بر روی این چرخ ها وارد می آورد. (زمانی را تصور کنید که توپ تنیسی را روی تخته اسکیت گذاشته اید و می خواهید سرعت تخته اسکیت را کاهش دهید).
سیستم های ترمز فرمول یک در یک زمینه و به شکل قابل توجهی، پیشرفته تر از سیستم ترمز خودروهای روی جاده می باشند: مواد به کار رفته. تمامی اتومبیل های مسابقه فرمول یک از دیسک های ترمز کامپوزیت فیبر کربن استفاده می کنند که کم وزن تر هستند و نسبت به دیسک های فولادی، توانایی عملکرد در دماهای بالاتر را دارا می باشند. دیسک ترمز یک اتومبیل فرمول یک به طور معمول 1.5 کیلوگرم وزن دارد (در مقایسه با دیسک های فولادی در سایز مشابه که در مسابقات سری کارت آمریکا استفاده می شوند و 3.0 کیلوگرم وزن دارند). کفشک های ترمز این دیسک ها از ترکیبات مخصوصی ساخته شده اند و تا دمای 750 درجه سانتیگراد نیز می توانند کار کنند. پیش از این از دیسک هایی با ابعاد متفاوت در مسابقات رده بندی و مسابقات اصلی استفاده می شد، اما با تغییراتی که در قوانین مسابقه در سال 2003 ایجاد شد، تمامی اتومبیل ها باید پس از رده بندی، به توقفگاه محصور بروند – یعنی باید در یک دور رده بندی نیز از همان ترمزهای مسابقه استفاده کنند.
ترمزهای اتومبیل های فرمول یک به شکل چشمگیری کارآمد هستند. این ترمزها در کنار ترکیبات جدید و پیشرفته تایرها، مسافت تا توقف را به شکل قابل توجهی کاهش داده اند. مسافت تا توقف یک اتومبیل فرمول یک که با سرعت 160 کیلومتر در ساعت حرکت می کند، به مقدار چشمگیری کمتر از یک خودروی معمولی است که با سرعت 100 کیلومتر در ساعت در حرکت می باشد. این ترمزها به قدری کارآمد هستند که قوانین حاکم بر مسابقات به شکل عامدانه و با ایجاد محدودیت های جدید در استفاده از مواد اولیه و طراحی، پیشرفت بیشتر در ساخت این ترمزها را عملاً متوقف می کنند، تا به این ترتیب فواصل توقف کوتاه تر نشده و سبقت های بیشتری در مسابقه انجام شود.
از سال 2009 تیم ها این امکان را پیدا کردند تا انرژی تلف شده از فرآیند ترمز را مهار کنند و با استفاده از یک سیستم بازیافت انرژی جنبشی (KERS)، این انرژی را مجدداً و برای تقویت نیروی موتور مورد استفاده قرار دهند. این انرژی در فواصل کوتاهی در اختیار راننده قرار می گیرد تا سبقت گرفتن را برای وی سهل تر نماید.