همشهری جوان: گفتیم در تعریف بین المللی «کوله پشت گردی»، مسافر دل به جاده می زند با این نیت که چند وقتی – چند هفته یا حتی چند ماه – از شهر و دیارش دور باشد. نه اینکه در ایران نمی شود عازم چنین سفری شد اما برای ما و شمایی که یا دانشجوییم یا جایی مشغول به کار، سفر چند هفته ای مساوی است با افتادن از کار و زندگی.
پس برای اجرای عملیات «بَک پکِری» با ظرفیت محدود، به محض اینکه یکی دو روز فرصت پیدا کردید، نقشه استان محل سکونتتان و چند استان مجاورش را بجورید، شهرتان را روش علامت بزنید و درباره دیدنی های دور و بر آن یا شهرهای نزدیک که برای رسیدن بهشان نباید راه زیادی بروید، هر چقدر می توانید اطلاعات جمع کنید.
هر چقدر اطلاعاتتان دقیق تر باشد، سفر بهتری خواهید داشت. پیشنهادهای اینجای ما، فقط هفت پیشنهاد ساده است برای یک «کوله پشت گردی» جمع و جور. مطمئنا بزرگترها و کتاب های راهنمای کتابخانه های شهرتان بهترین منبع برای پیدا کردن دیدنی هایی هستند که برای حظ بردن ازشان می توانید «کوله» به پشت راهی شوید.
چابهار
سیستان و بلوچستان / جنوب شرقی استان
چابهار فرصت دیدن طلوع و غروب خورشید در ساحل دریای عمان را به شما می دهد، آن هم وقتی ترکیب آفتاب با نور کشتی هایی که در اسکله پهلو گرفته اند، چشم را جادو می کند. برای یک بار هم که شده، دیدن اسکله های صیادی تیس و رمین را تجربه کنید تا تصویر شاه میگوهایی که توی تور ماهیگیرها بالا و پایین می روند برای همیشه در خاطرتان بماند. تنها بندر اقیانوسی کشور (اقیانوس هند) یک ساحل صخره ای باشکوه هم دارد. ساحلی پر از لاک پشت و انواع خرچنگ. مسیر شرق چابهار را که بگیرید، در جاده چابهار به خلیج گواتر، سمت شمال جاده، کوه های مریخی منتظر شماست.
با دیدن کوه ها شک نکنید که میخکوب می شوید، اگر یادتان باشد که سمت راستتان دریاست و سمت چپ تان کوه هایی که شبیه پستی و بلندی هایی هستند که همیشه ماهواره ها از کره ماه نشانمان داده اند. کوه هایی با رنگ عجیب طوسی – سفید بعد از حیرت از دیدن مناظر طبیعی، دیدن قلعه پرتغالی ها را هم از دست ندهید. خوشمزه ترین خوردنی چابهار هم ماهی و میگو کبابی های دم ساحل است.
تربت جام
خراسان / جنوب شرقی مشهد
تربت جام یک شهر خیلی قدیمی در استان خراسان است. اگر دوست دارید آوای دو تار به گوشتان زخمه بزند، با سکوت گوشه و کنار شهر را بچرخید تا جایی، کسی راضی شود برایتان دوتار بزند. دوتاری که انگار نواختنش توی خون تربت جامی هاست و کوچک و بزرگ می دانند چطور باید بنوازندش. تربت جام محل زندگی سه قوم مختلف است؛ ترکمن ها، اعراب و بلوچ ها. اقوامی که دیدن هر کدامشان نصیبتان شود. باید با همه فکر و ذکرتان، آداب و رسومشان را به خاطر بسپارید. شاید شانس بیاورید و به یک عروسی یا جشن هم دعوت شوید.
آن وقت باید همه هوش و حواستان را خرج نگاه کردن به مراسم شاد اهالی تربت جام کنید. نمایش های آیینی تربت جامی ها و لباس های سنتی شان بهترین سوژه برای دوربین شماست.
ابهر
زنجان/ 230 کیلومتری غرب تهران
برای رسیدن به دومین شهر بزرگ استان زنجان، باید از شهر زنجان بگذرید و 85 کیلومتر از جنوب شرقی اش دور شوی؛ ابهر که قدیم ترها به آن «اهر» و مردم محلی به آن «اَبَر» می گویند. شهری که نامش از آسیاب هایی آمده که آب «ابهرود» آنها را می چرخاند. ابهر آنقدر خوش آب و هواست که قدم زدن در حاشیه باغ های انگور و گلابی اش می تواند همه خستگی شهرنشینی تان را در کند.
دیدنی ترین بنای تاریخی ابهر، جز مسجد جامع ابهر و مسجد جامع قروه، بخش سلطانیه است؛ حد فاصل ابهر و زنجان. دیدن ارگ سلطنتی سلطانیه و گنبد آن می تواند به تنهایی هوش از سرتان ببرد. در سلطانیه می توانید قدیمی ترین گنبد دو پوسته ایران، که به رنگ آبی در زمانایلخانیان ساخته شده و بعد از گنبدهای سانتاماریا دلفیوره و ایاصوفیه، سومین گنبد بزرگ دنیاست را از نزدیک ببینید.
ماهان
کرمان/ 35 کیلومتری جنوب شرقی شهر کرمان
برای کرمانی ها، ماهان یک ییلاق تمام عیار است.اگر دلتان سفر بهاره سبز و خنک می خواهد. از جاده جنوب شرقی کرمان مستقیم حرکت کنید تا به ماهانه برسید. شهری در دامنه کوه های جوپار و پلوار. یک ییلاق خوش آب و هوا که قجری ها به راحتی از کنارش نگذشتند و عمارت باشکوه «باغ شاهزاده» (به قول خودشان «شازده») را در آن ساختند.
باغی که جزء 10 باغ منحصر به فرد دنیا ثبت ملی شده و اگر بخواهید یک دل سیر تماشایش کنید. باید یک روز و نیم وقت بگذارید تا زیبایی همه گوشه و کنارهای باغ نصیب چشم هایتان شود. مقبره شاه نعمت الله ولی از زمان صفویه و خانه شترگلو. مهمترین بناهای تاریخی ماهان هستند که یک بار دیدنشان باید جزء برنامه سفرتان باشد. الان که نه. ولی اگر در پاییز به ماهان رفتید، حتما سراغ انار و انگورش را از اهالی شهر بگیرید و دست خالی از آنجا بیرون نزنید.
فومن، صومعه سرا
استان گیلان/ غرب و شمال غربی رشت
هر کجای استان گیلان که هستید، اگر خودتان را به رشت برسانید و از خیر دیدن شهرنشینی اهالی مرکز بگذرید و به سمت غرب و شمال غربی اش حرکت کنید. به دو شهر فومن و صومعه سرا می رسید که با هم همسایه اند و بهتر است دیدن هیچ کدامشان را از دست ندهید. فومن از شمال به صومعه سرا و از شمال غرب به ماسال منتهی می شود.
فومن را به خاطر قدمتش – که به دوره پیش از اسلام می رسد – و مجسمه های زیادش – که آن را به شهر مجسمه ها معروف کرده – ببینید و چشیدن طعم بی نظیر کحلوچه های داغ داغ فومن را از دست ندهید. راهتان را به شمال غربی فومن کج کنید، به صومعه سرا می رسید. صومعه سرا می رسید. صومعه سرا شهر «سردار جنگل» یعنی همان میرزا کوچک خان جنگلی است. دیدن پل خشتی بزرگ و کوچک که محل درگیری های اهالی نهضت جنگل بوده و مناره آجری گسکر، قدمت شهر را جلوی چشمتان می آورد.
سی سخت
کهکیلویه و بویراحمد / 25 کیلومتری شمال غربی یاسوج
استان کهکیلویه و بویراحمد به طبیعت کوهستانی، قله های بلند، دامنه های پرشیب و مردمان کوه نشین و پرغرورش شناخته می شود. استانی که شهرهایش روی دامنه های سرد و سخت زاگرس ساخته شده اند. «سی سخت» یکی از همین شهرهاست. در دامنه کوه دنا. اگر هوس دیدن چشمه های جوشان، دریاچه های پرآب و طبیعت بکر کوهستانی که سرخی لاله های وحشی و گل های زرد کوهی رنگ رنگش کرده به سرتان زده، توی نقشه «سی سخت» را پیدا کنید . راهی دیدنش شوید.
دریاچه کوه گل، چشمه میشی، تنگه نول، آبشار و غار نول، جنگل های بکر بلوط که دامنه دنا و کوه های اطراف سی سخت را سبز کرده اند، قلم کوه و خلاصه هر معجزه ای که ترکیب خاک با آب برف های جاری شده از کوه های زاگرس می تواند بیافریند، دیدنی های سی سخت و اطرافش هستند. مردم سی سخت به زبان لری حرف می زنندو اگر شانس بیاورید در مسیرهای پیاده روی تان روی دامنه کوه ها می توانید چادرهای عشایر را ببینید و حتی با اهالی اش معاشرت کنید.
چغادک، بندر ریگ
بوشهر/ 15 کیلومتری بوشهر
از بوشهر، راه جاده شیراز را که بگیرید و 15 کیلومتر از مرکز استان دور شوید، به چغادک می رسید. یک شهر کوچک که در جنگ اول، وقتی انگلیسی ها به ایران هجوم آوردند، غضنفرالسلطنه برازجانی و یارانش سنگربندی اش کردندتا بتوانند جلوی انگلیسی ها مقاومت کنند.
چغادک با آن گرما و شرجی اش حال شما را به یاد مردانی که روزگاری دور مرزهای ایران زمین را سر جایش نگه داشتند، خوش می کند حتی اگر جاذبه ای برای دیدن نداشته باشد. بندر ریگ اما از بوشهر خیلی دورتر است. باید 150 کیلومتر به سمت شمال بروید تا به آنجا برسید. بندر ریگ بندر جمع و جوری است که زمان صفویه آبادشده. درخت های کُنار خاص ترین دیدنی طبیعی بندر ریگ است.
در این بندر از کشتی های بزرگ خبری نیست اما لنج های کوچک وقتی کنار بندر پهلو می گیرند خود زندگی اند. غرق شدن در آرامش و هوای شرجی بندر وقتی روی ساحل سنگی اش ایستاده اید می تواندبیشتر از چند ساعت همه دغدغه های ریز و درشت روزمره تان را به فراموشی بسپارد.
