نقش کیفیت مصالح دانه ای در تصادفات حاصل از لغزندگی
تصادفات حاصل از لغزندگی جاده ها، یکی از علت های اصلی تلفات جانی، آسیب های بدنی و خسارت های مالی به شمار می آیند.
گر چه اغلب این تصادف ها در اثر ترکیب عواملی از جمله شرایط هوای محل، وضعیت وسیله نقلیه و توان رانندگی رخ می دهند، مشخص شده که شرایط سطح جاده نیز عاملی است که سهم مهمی دارد
هر چند یکسان دانستن تصادفات جاده ای خاص با ویژگی کیفیت سطح جاده دشوار است، اما مشخص شده است که کیفیت مصالح دانه ای لایه رویی، نقش مهمی در حفظ مقاومت لغزندگی سطح جاده بازی می کند.
بسیاری از مصالح دانه ای مصرف شده در ساخت جاده در ایالات متحده آمریکا متشکل از کربنات های خرد شده هستند.
رنینگر و نیکولز (1978) برای مقایسه مقاومت لغزندگی کربنات ها با سنگ های غیر کربناتی مجموعه ای از آزمون ها را انجام دادند که نتیجه کار آن ها این بود که:
انحلال پذیری مصالح دانه ای کربناتی در اسید عامل اصلی توسعه سریع یک سطح صیقلی است.
آنان ثابت کردند که کربنات ها الزاما گزینه ضعیفی در ساخت سطح جاده نیستند، به شرط آنکه دست کم با 5 درصد ذرات انحلال ناپذیر ماسه ای (غیر کربناتی) مخلوط شوند.
سنگ های آهکی بیشترین گرایش به صیقل پذیری را از خود نشان می دهند در نتیجه استفاده از آن ها در لایه رویی سطح جاده ها، اصطکاک چرخ لاستیک با سطح جاده را کاهش داده و امکان وقوع تصادفهای جاده ای در اثر لیز خوردن را به طور قابل ملاحظه ای افزایش می دهند.
بهترین سنگ ها برای سطح لایه رویی جاده ها ، ماسه سنگ های درشت دانه با چگالی دانه ای بالا، بافت بسته و تنوع مواد آواری است که اجازه می دهد سازاهای آن به میزان متفاوت ساییده شده و از این رو به جلوگیری از صیقلی شدن کمک می کنند.
