برجهای فیلوتاکسی شاهکار معمار ایرانی
برجهای فیلوتاکسی شاهکار معمار ایرانی
منبع: ساشا |
تمام برج های مسکونی که تا کنون ساخته شده اند (از ساده ترین فرم های جعبه مانند اواخر قرن نوزدهم تا پبچیده ترین فرم های اوایل قرن بیست و یکم) یک نقطه ضعف مشترک بزرگ دارند. ساکنین این برج ها، آسمان باز را بالای سرشان ندارند، زیرا آپارتمان هایشان حیاط ندارد. این مشخصه مشترک برج های مسکونی تاثیرات روانشناختی منفی فراوانی بر مردم و به ویژه کودکان ساکن این ساختمان ها می گذارد.از دیدگاه معماری، این نقطه ضعف رایج از آنجا ناشی می شود که تقریبا در تمام برج های مسکونی ساخته شده تا این تاریخ (2012)، کف طبقه ی بالایی سقف طبقه ی پایینی است، بنابراین امکان شکل گیری حیاط برای واحدها وجود ندارد.
یک خانه، بدون حیاط، یک خانه نیست، یک واحد آپارتمانیست و یک واحد آپارتمانی مکانی طبیعی برای زندگی انسان نیست، زیرا نتیجه هزاران سال زندگی او – حیاط- را نادیده می گیرد.
در برج های فیلوتاکسی، کف طبقات مشترک نیست و هر واحد آپارتمانی حیاط روباز شخصی خودش را دارد، بنابراین می توان هر واحد این برج ها را یک خانه نامید. الزام داشتن حیاط برای هر واحد برج های فیلوتاکسی یک نتیجه ی دیگر هم به همراه دارد: نسبت سطح به حجم این برج ها به حداکثر ممکن می رسد و این به معنای حداکثر بهره مندی از انرژی های طبیعیست.مطالعات نشان می دهد که آرایش برگ ها بر ساقه گیاهان به گونه ایست که آن ها را قادر به حداکثر بهره مندی از انرژی های طبیعی می کند. این الگوها فیلوتاکسی نامیده می شود . با استفاده ازاین الگوها می توان فواصل افقی و عمودی بین خانه ها را بر اساس منطقه جغرافیایی و شرایط اقلیمی تغییر داد.
تقریبا تمام قسمت های برج های فیلوتاکسی دسترسی مستقیم به نور خورشید و هوای آزاد دارند. خانه ها به واسطه بهره مندی از چیدمان فیلوتاکسی به دور هسته مرکزی، کمترین میزان سایه اندازی بر هم را دارند، دقیقا مانند برگ ها در گیاهان.
در مجموع در برج های فیلوتاکسی هر واحد مسکونی حیاط شخصی روباز خودش را دارد. به علاوه می تواند بیشترین میزان نور خورشید را دریافت کند و نور خورشید از منابع اصلی انرژی در معماری پایدار و شهرسازی پایدار آینده خواهد بود.
