آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

صفحه ی 1 از قرآن کریم شامل سوره ی الفاتحة


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ(1)
به نام خداوند رحمتگر مهربان(1)


الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَٰلَمِينَ(2)
ستايش خدايي را كه پروردگار جهانيان(2)



الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ(3)
[خداوند] رحمتگر مهربان،(3)



مَٰلِكِ يَوْمِ الدِّينِ(4)
مالك [و پادشاه] روز جزا [است](4)



إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ(5)
تو را مي پرستيم تنها و بس، بجز تو نجوييم ياري ز كس(5)



اهْدِنَا الصِّرَٰطَ الْمُسْتَقِيمَ(6)
به راه راست ما را راهبر باش،(6)



صِرَٰطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلَا الضَّآلِّينَ(7)
راه آنهايي كه برخوردارشان كرده اي، همانان كه نه درخور خشم اند و نه گمگشتگان(7)


صدق الله العلي العظيم

ممنون عزیزم[golrooz]

مرسی عزیزمممم...عالی شده

سلام
بااجازه شروع کننده کاربر گرامی: soham 313

از همه کاربران خواهشمندم بخاطر منسجم بودن و فاصله نیفتادن بین آیات قرآن کریم از ایجاد پست اسپم خودداری کنند.

لذا از ارسال پست های تشکر و پست های چند کلمه ای و .. خودداری کنید.

مدیربخش در حذف اسپم ها مختار است.

این پست مدیریتی هم نیز بعد از چند روز حذف خواهد شد.

مرسی عزیزم مطلب خوبی بودش...[golrooz]

با سلام
ممنون از مطالب خوبتون[tashvigh]

يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا۟ رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(21)

اعبدوا : بندگی کنید(فعل امر)

خلق : به اندازه و مقدار آفرید

در این آیه خداوند به همۀ انسانها دستور داده است به قشر خاصی مثل مسلمان یاغیر مسلمان اشاره نکرده است پس مخاطب آیه همه انسانها هستند.پس وظیفۀ همۀ انسانها عبادت کردن خالقشان است. یعنی آن کسی که خلقشان کرده است نه بت و...

چرا خدا را عبادت می کنیم؟

1- چون خالق و مربی ماست {اعبدوا ربکم الذی خلقکم}(بقره آیۀ 121)

2- چون تأمین کنندۀ رزق و روزی و امنیت شماست{فلیعبدوا رب هذا البیت الذی أطعمهم من جوع و آمنهم من خوف} (قریش آیۀ3و4)

3- چون معبودی جز او نیست{لا اله إلّا أنا فاعبدنی}(طه آیۀ4)

چرا خداوند از بین این همه نعمت فقط به نعمت آفرینش اشاره کرده است؟

الف) برای بر انگیختن حس شکرگزاری مردم و جذب آنان به عبادت پروردگار از مهمترین نعمت که نعمت آفرینش است شروع می کند.

ب) چون آنهایی که در برابر خدا خاضع نیستند و او را نمی پرستند معمولا در آفرینش خود و پیشینیان نمی اندیشند.

پس یادآوری نعمت خلقت هم دلیلی بر خداشناسی است و هم محرکی برای شکر گزاری و عبادت

هدف از عبادت چیست؟

عبادت عامل ایجاد تقوا است{ اعبدوا.... لعلکم تتقون} و تقوا راه رسیدن به فلاح و رستگاری است {وتقوا الله لعلکم تفلحون}(بقره آیه 189)

منبع:کتاب تفسیر همراه جلد اول

وَاتَّقُوا۟ يَوْمًا لَّا تَجْزِي نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَئًْا وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَٰعَةٌ وَلَا يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ(48)

شفاعت در اصطلاح:

شخصی که به شفیع متوسل می شود در حقیقت نیروی خودش را به تنهایی برای رسیدن به هدف کافی نمی بیند لذا نیروی خود را -که آمیزه ای از ایمان، تقوا و عمل صالح است- به نیروی شفیع پیوند می دهد و در نتیجه به آنچه می خواهد نائل می شود و از قهر خداوند نجات می یابد.

آیات قرآن دربارۀ شفاعت:

آیات قرآن دربارۀ شفاعت به 4 دسته تقسیم می شود:

الف) آیاتی که به طور مطلق شفاعت را نفی می کنند{آیۀ 48(همین آیه) و 254 سورۀ مبارکۀ بقره}

ب) آیاتی که شفیع را فقط خدا می داند{ آیۀ 4 سورۀ سجده و آیۀ 44 سورۀ زمر}

ج) آیاتی که شفاعت را به اذن و فرمان خدا مشروط می کند{ بقره آیۀ255 و سبأ آیۀ 23 }

د) آیاتی که برای شفاعت شونده شرایطی را بیان می کند. وشرایط عبارتند از:

1- رضایت و خشنودی خدا :{ سورۀ انبیا آیۀ 28}
2- داشتن عهد و پیمان[ منظور از این عهد وپیمان ، ایمان به خدا و پیامبران است] {سورۀ مریم آیۀ 87}

آیاتی که شفاعت را انکار می کنند، شفاعت استقلالی را نفی می نمایند؛ یعنی ، هیچ کس بدون اجازۀ خداوند و برنامۀ او ، قادر به شفاعت از کسی نیست. اما آیاتی که شفاعت را اثبات می کند ، نخست آن را اصالتا برای خدا می داند و به صورت تبعی برای غیر خدا؛ البته به شرط اذن او ، یعنی کسانی در قیامت با اذن پروردگار و تحت برنامۀ او ، از افرادی شفاعت کرده و موجب نجات آنان از عذاب می شوند.

منبع: کتاب تفسیر همراه

کمی تفکر بیشتر روی این آیات داشته باشید...[negaran][nadidan][negaran]

فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ فَزَادَهُمُ اللَّهُ مَرَضًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌۢ بِمَا كَانُوا۟ يَكْذِبُونَ(10)
در دلهايشان مرضي است و خدا بر مرضشان افزود و به [سزاي] آنچه به دروغ مي گفتند عذابي دردناك [در پيش] خواهند داشت(10)

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا۟ فِي الْأَرْضِ قَالُوٓا۟ إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ(11)
و چون به آنان گفته شود در زمين فساد مكنيد مي گويند ما خود اصلاحگريم(11)

أَلَآ إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَٰكِن لَّا يَشْعُرُونَ(12)
بهوش باشيد كه آنان فسادگرانند ليكن نمي فهمند(12)

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ ءَامِنُوا۟ كَمَآ ءَامَنَ النَّاسُ قَالُوٓا۟ أَنُؤْمِنُ كَمَآ ءَامَنَ السُّفَهَآءُ أَلَآ إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَآءُ وَلَٰكِن لَّا يَعْلَمُونَ(13)
و چون به آنان گفته شود همان گونه كه مردم ايمان آوردند شما هم ايمان بياوريد مي گويند آيا همان گونه كه كم خردان ايمان آورده اند ايمان بياوريم هشدار كه آنان همان كم خردانند ولي نمي دانند(13)

وَإِذَا لَقُوا۟ الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ قَالُوٓا۟ ءَامَنَّا وَإِذَا خَلَوْا۟ إِلَيٰ شَيَٰطِينِهِمْ قَالُوٓا۟ إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِءُونَ(14)
و چون با كساني كه ايمان آورده اند برخورد كنند مي گويند ايمان آورديم و چون با شيطانهاي خود خلوت كنند مي گويند در حقيقت ما با شماييم ما فقط [آنان را] ريشخند مي كنيم(14)

وَإِذِ اسْتَسْقَيٰ مُوسَيٰ لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِب بِّعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ كُلُوا۟ وَاشْرَبُوا۟ مِن رِّزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا۟ فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ(60)

واژۀ «کلوا» 42 بار ددر قرآن کریم آمده است که نشان می دهداستفاده نکردن از نعمت های الهی مردود است.

در بعضی آیات نیز شرایطی را برای خوردن بیان نموده؛ می فرماید: «کُلُوا مِمّا فِی الْاَرْض حَلالَاً طَیِّباً» {از آنچه در زمین حلال و پاکیزه است بخورید}(سورۀ بقره آیۀ 168 )
در بعضی آیات نیز به وظیفۀ سنگین انسان در مقابل نعمت ها اشاره شده است{آیۀ مورد بحث،بقره آیات 60 و168، سبأ آیۀ 15 ، ،حج آیۀ 28، اعراف آیۀ 31 ، مومنون آیۀ 51}

نعمت و مسئولیت :

بعد از بیان اینکه خداوند با ، معجزه نعمت را بر بنی اسرائیل کامل کرده ، یک قانون کلی را برای بشر بیان می کند:

«كُلُوا۟ وَاشْرَبُوا۟ مِن رِّزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا۟ فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ»

این فرمان الهی برای همۀ انسانها و برای همیشه است.

در این آیۀ شریف، خداوند به حلیت استفاده از نعمت ها اشاره می کند ولی در مقابل، مسئولیت آن را برای انسان بیان می کند. اگر انسان از نعمت های مادی استفاده می کند، هدفش آن است که قوت گرفته ،بتواند خداوند را عبادت کند نه اینکه به فساد بپردازد. خداوند در این آیه به مسئولیت سنگین انسان، در برابر نعمت ها اشاره می کند.

ارتباط «لا تعثوا» با «مفسدین»:

بسیاری از انسانها وقتی شکم هایشان سیر و نیازهایشان برطرف می شود خدا را فراموش و در زمین فساد می کنند، از این رو خداوند می فرماید: « لاتعثوا».

جملۀ « لاتعثوا» همان معنای افساد را می رساند ولی با تأکید و شدت بیشتر. البته این احتمال نیز وجود دارد که مجموع جملۀ « وَلَا تَعْثَوْا۟ فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ» به این حقیقت اشاره داشته باشد که فساد از نقطۀ کوچکی شروع می شود و گسترش و شدت می یابد. به تعبیر دیگر،«مفسدین»به آغاز برنامه های فساد انگیز اشاره دارد و « تعثوا» به ادامه و گسترش آن.

جملۀ «قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ» می رساند که توزیع منظم و عادلانه و حساب شده ، مایۀ امنیت و صفا و مانع پیدا شدن اختلاف است.

برگرفته از کتاب تفسیر همراه