مکالمه بین Arash.All و Sabo3eur

سلام
دوباره منم.سیاه نویس روزگار
با چشم هایی تیره اما نه آرزوهایی سیاه بلکه سبز سبز
مسافری ابدی
وتو
آن قدر ساده ای که تمام دشوار بودنم را کنارت آرام می گریم وتو هیچ وقت نمی فهمی که شانه هایت خیس چه شده اند.
تو هم مسافری
از روز اول
همین بود که حساب هیچ راهم نکردم
فقط نمی دانم چرا گاه گاهی دلم می خواهد همه ی عالم را در تو خلاصه کنم وصادقانه بخواهمت.
ولی خوب نمی شود
جایی هستی که شب ها لالایی مرگ می خوانند وروزها زوزه ی بدبختی
عزیز من، با نام مستعار آمدی ،حرف هایت بوی یاس می داد وبه سختی روزگار را فریفتم تا بمانی اما بخدا نفسم بالا نمی آید.
بی خیال
تو باز هم نمی فهمی.
sabo3eur

اما ذهنم شاملو را زمزمه می کرد:
وقتی که پیرامن تو
چانه ها
دمی از جنبش باز نمی ماند
بی آنکه از تمامی صداها
یک صدا
آشنای تو باشد
وقتی که دردها
از حسادت های حقیر
بر نمی گذرد
و پرسش ها همه
در محور روده هاست
آری مرگ
انتظاری خوف انگیز است.

دلم تنگ مثل ماهی در شیشه تنگ تاریک
آشفته حالم استرس دارم گیجم میزنه نبضم
هیجان دارم مثل پرنده ای در قفس تاریک
دوست دارم سیاهی اتاقم و پنجره اش را
اتاقی تاریک که نور روشنایی از پنجره ,اما تاریک
خفه گان گرفتم در اتاق تاریک و پر از دود
نگاره به اتاقم بدون در و دستی به سوی آزادی
و نا امید و سرد و بی روح در حبس زمین

من چیستم؟

لبخند پر ملامت پاییزی غروب

در جستجوی شب

یک شبنم فتاده به چنگ شب حیات

گمنام و بی نشان

در آرزوی سر زدن آفتاب مرگ