مکالمه بین باستان شناس و setayesh shb

برای تا ابد ماندن، باید رفت...
گاهی به قلب کسی...گاهی از قلب کسی...

امّا گاهی برای بودن باید رفت...

ماندن همیشه خوب نیست...

رفتن هم همیشه بد نیست...

گاهی رفتن بهتر است...

گاهی باید رفت...

باید رفت تا بعضی چیزها بماند...

اگر نروی، هر آنچه ماندنیست خواهد رفت...

اگر بروی، شاید با دل پر بروی و اگر بمانی با دست خالی خواهی رفت...

گاهی باید رفت و بعضی چیزها را که بردنی ست با خود برد، مثل یاد، مثل خاطره، مثل غ. ر. و. ر...

و آنچه ماندنی ست را جا گذاشت، مثل یاد، مثل خاطره، مثل لبخند...

رفتنت ماندنی میشود وقتی که باید بروی، بروی!!!

و ماندنت رفتنی میشود وقتی که نباید بمانی، بمانی!!!

شاید گاهی باید رفت و گذاشت چیزی بماند که نبودمان را گرانبها کند...(گرانها بودید هستید و همیشه خواهید بود)

نمیدانم...شاید باید سر به زیر رفت...هرچند با اندوه!!!

شاید باید با لبخندی بر لب رفت هر چند با باری سنگین بر دل و دوش....

رفتن همیشه هم بد نیست...

هرچند شکسته...

شاید باید انگونه بروی که دیده شوی و حضورت مثل لمس بال یک پروانه حس شود...

شاید باید انگونه رفت که هیچ نگاهی نتواند انکار کند و هیچ دلی نتواند...

حال باید رفت،فقط رفت...

شاید وقتی بروم همه چیزهایی که باید بیایند،بیایند...

سلام
کاش بودید
الان ی چیزایی هست که فقط به شما میتونم بگم

ی چیزایی هست که فقط شما می تونید حل کنید

دلم براتون تنگ شده
بیییییییی نهااااااایت

یک سال گذشت و هنوز هم در کنارمون نیستین
براتون بهترین ها رو آرزو دارم
بهار ثانیه ثانیه می اید…
و اینجا کسی هست که به اندازه شکوفه های بهاری برایت آرزوهای خوب دارد…

همچنان منتظرم
شبتون پر ستاره

هنوز منتظرتونم گاهی فکر میکنم بهترین کارو شما انجام دادید
کاش منم میتونستم

شما بیا اگه چینی تنهاییم شکست اشکال نداره فقط بیا

دلم براتون خیلیییییییییییییییییییییی ییییییییی تنگ شده

یاد اولین روزی افتادم که وارد سایت شدم
یادش به خیر برای مقاله ای وارد این سایت شدم
چقدر اولش شما رو اذیت میکردم
چقدر ازتون سوال های بیجا میپرسیدم
الان حتی نیستید که من ازتون عذرخواهی کنم
چقدر شما گل بودید
چقدر دلم براتون تنگ شده
ینی میشه برای یک بار هم که شده برگردید

کاش وقتی زندگی فرصت دهد
گاهی از پروانه‌ها یادی کنیم

کاش بخشی از زمان خویش را
وقف قسمت کردن شادی کنیم

کاش وقتی آسمان بارانی است
از زلال چشم‌هایش تر شویم

کاش دلتنگ شقایق‌ها شویم
به نگاه سُرخشان عادت کنیم

کاش شب وقتی که تنها می‌شویم
با خدای یاس‌ها خلوت کنیم

کاش گاهی در مسیر زندگی
باری از دوش نگاهی کم کنیم

فاصله‌های میان خویش را
با خطوط دوستی مبهم کنیم


برگی از دفتر شعر مریم حیدرزاده

خودتون برام فرستادید دیدم الان بهتره خودتون هم بخونیدش