PDA

توجه ! این یک نسخه آرشیو شده میباشد و در این حالت شما عکسی را مشاهده نمیکنید برای مشاهده کامل متن و عکسها بر روی لینک مقابل کلیک کنید : معرفی نیروی واکنش سریع اروپا (errf) و ناتو (nrf)



Karim1504
19th March 2011, 11:47 AM
نیروی واکنش سریع اروپا (ERRF) و نیروی واکنش ناتو (NRF)
مصطفی عزیزآبادی فراهانی, کارشناس مسایل سیاسی
اندیشکده روابط بین الملل
————————————-

اندیشکده روابط بین الملل _ پیشنهاد اولیه تشکیل نیروی واکنش سریع اروپا به ابتکار انگلیس و فرانسه در اعلامیه سن مالو مطرح گردید. در ادامه نیز اتحادیه اروپا در نشست هلسینکی (۱۹۹۹) با پذیرش “هدف اصلی” در جهت بهبود قابلیت‌های نظامی خود، سیاست تسلیحاتی خود را نیز تغییر داد. یکی از اهداف اصلی این تغییر نیز، تشکیل نیروی واکنش سریع اروپایی بود. به عبارت دیگر، سران اتحادیه اروپا در نشست اخیر به منظور حل‌ و ‌فصل بحران‌های پیش‌رو، بدون وابستگی به آمریکا تشکیل چنین نیرویی‌ را به عنوان هدف اصلی خود قرار دادند. بر این اساس مقرر شد این نیرو به عنوان ناو فرماندهی سیاست امنیتی-دفاعی اروپا ((Larrabee, 2004: 63 با ظرفیت اولیه ۶۰۰۰۰ نیرو تا سال ۲۰۰۳ تشکیل شود تا بتواند در مدت ۶۰ روز در صحنه عملیاتی مورد نظر مستقر و به مدت یک سال انجام وظیفه نماید. بر اساس تصمیمات اتخاذ شده، حضور عملیاتی این نیرو دایره‌ای به مرکز بروکسل و به شعاع ۴۰۰۰ کیلومتر بود که بخشی از آفریقا، خاورمیانه و منطقه قفقاز را در بر می‌گرفت و بر اساس طیف وسیعی از وظایف پیترزبرگ، اهداف کمک‌های انسان‌دوستانه و نجات‌بخش، تخلیه شهروندان اتحادیه از مناطق بحران، اقدام نظامی برای جداسازی طرف‌های درگیر و اعاده صلح و مدیریت بحران را بر عهده داشت. بعلاوه، بر پایه تصمیمات نشست هلسینکی مقرر گردید که اتحادیه اروپا جایی که ناتو به عنوان یک کل متعهد نمی‌باشد، اقدام نماید و متعاقباً مطرح گردید، نیروی واکنش سریع اروپا ملزم به ایفای نقش کامل خود در عرصه بین‌المللی ‌می‌باشد. همچنین، این نیرو موظف است در زمانی‌‌که سازمان ملل یا سازمان امنیت و همکاری اروپا درخواست اعزام نیرو بنماید، حضور پیدا کنند. (Riggio, 2003: 50-51) در خصوص ساختار این نیرو نیز، کشورهای عضو اتحادیه اروپا به نحوی که در “فهرست نیروی هلسینکی” تعریف گردید و در جریان “کنفرانس بهسازی قابلیت” ۲۰۰۱ اتحادیه اروپا پذیرفته شد، متعهد به تأمین ۱۰۰۰۰۰ سرباز، ۴۸۰ فروند هواپیما و بیش از ۱۰۰ شناورشدند. (Ibid)
علاوه بر نیروی واکنش سریع اروپا، در اجلاس نوامبر ۲۰۰۴ وزرای دفاع اتحادیه اروپا، طرح ایجاد ۱۳ گروه رزمی تاکتیکی دائمی (متشکل از ۱۵۰۰ نفر) را در کنار ضرورت تقویت آژانس دفاعی اروپا، مطرح کردند. در همین راستا مقرر شد که این گروه‌های رزمی به عنوان مکمل نیروی واکنش سریع ناتو وارد عمل شوند. همچنین، در این اجلاس پیش‌بینی شده بود تا سال ۲۰۰۶ دو گروه رزمی در حالت آماده باش قرار گیرند. (پیلتن، ۱۳۸۵: ۵۵)
نیروی واکنش ناتو که از ابتکارات نشست پراگ در سال ۲۰۰۲ می‌باشد، متشکل از نیروی زمینی، دریایی و هوایی پیشرفته، تغییرپذیر، قابل استقرار، درون عملیاتی و پایدار است که آماده اعزام به هر نقطه مورد نیاز بر اساس تصمیم شورای آتلانتیک می‌باشد. این نیرو همچنین به عنوان واسطه‌ای برای تمرکز و ترویج اصلاحات در توانمندی‌های نظامی اتحادیه در نظر گرفته می‌شود. (دارمی، ۱۳۸۶: ۱۲۷) در واقع در نشست پراگ که به دنبال تحولات بین‌المللی، تعریف جدیدی را از مأموریت‌های ناتو در فضای نوین بین‌المللی ارائه ‌داد، تصمیم گرفته شد تا نیروی واکنش سریعِ مستعد و پویایی برای عملیات‌ کوتاه مدت و بسیار شدید، ایجاد شود (Crowe, 2003: 540) که توانایی عملیاتی اولیه را تا اکتبر ۲۰۰۴ و توانایی عملیاتی کامل را تا اکتبر ۲۰۰۶ کسب نماید. همچنین، نیروی واکنش ناتو با ۲۱۰۰۰ نیرو، مستعد به گسترش در هر نقطه‌ای از جهان در کوتاه‌ترین زمان ممکن –در ۵ تا ۲۱ روز- با توانایی خودپشتیبانی ۳۰ روزه می‌باشد. (Larrabee, op. Cit.: 64) پدیدار شدن نیروی واکنش ناتو ناشی از چند تحول موازی است: نخست، لزوم ایجاد انگیزه در توانمندی‌های نظامی اتحادیه و تمرکز جدید در عصر تروریسم؛ دوم، تمایل به اقدام جهت کمک به نیروهای اتحادیه اروپا به منظور حفظ کنش‌های مشترک با همتایان آمریکایی خود و اجتناب بیشتر از واگرایی ساختاری نیروها و استراتژی‌ها بین ناتو و نیروی واکنش سریع اروپا؛ و سوم، مجبور کردن کشورهای عضو اتحادیه اروپا جهت اتخاذ اقدامات جدی‌تر به منظور گسترش قدرت سخت. (Howorth, 2003: 238)
این نیرو با دستیابی به استانداردهای مشترک به وسیله فرماندهی‌های راهبردی، توانایی و آمادگی رزمی و پیشرفت تکنیکی برای استقرار در فواصل دور در کوتاه‌ترین زمان و مبارزه در شرایط اتمی، بیولوژیکی و شیمیایی برای دوره زمانی معین را دارد. همچنین می‌توان گفت، در فضای جدید با تدوین استراتژی مبارزه با تروریسم و اشاعه سلاح‌های کشتار جمعی به منزله فلسفه وجودی ناتو و جایگزینی آن به جای مبارزه با کمونیسم، نیروی واکنش ناتو به عنوان ابزار پیاده کردن این استراتژی،‌ سازمان مزبور را قادر خواهد نمود تا در هر نقطه از جهان و علیه هر کشوری که تشخیص داده شود، وارد عمل شود.
نهایتاً، مفهوم نیروی واکنش ناتو، توسط وزرای دفاع ناتو در ژوئن ۲۰۰۳ تصویب شد. بدین ترتیب نخستین عناصر نیروی واکنش ناتو، قابلیت‌های خود را در عملیات فرضی واکنش به بحران ۲۱ نوامبر ۲۰۰۳ در ترکیه نشان دادند. در اجلاس سران ناتو در ریگا نیز (نوامبر ۲۰۰۶) اعلام شد که این نیرو، دارای توانمندی عملیاتی کامل (۲۵۰۰۰ نیرو) می‌باشد. با این حال، فرمانده عالی نظامی ناتو، در سپتامبر ۲۰۰۷ اعلام کرد، به دلیل عدم پرداخت کامل تعهدات دولت‌های عضو، ظرفیت عملیاتی نیروی واکنش ناتو در حد کامل تأمین نشده است. (دارمی، پیشین: ۱۳۱-۱۳۲)
مشارکت استراتژیک (در حال تقویت و متقابل) بین نیروی واکنش سریع اروپا و نیروی واکنش ناتو نیز می‌تواند از طریق تعهد سیاسی واقعی، درک آشکار نقش‌های مربوطه با مورد ملاحظه قرار دادن قابلیت‌های عملیاتی موجود و خودداری از نسخه‌برداری از یکدیگر، افزایش یابد. این موضوع به ویژه، به لزوم تعیین یک درک مشترک بین اعضای اتحادیه اروپا در زمینه مفهوم و حوزه وظایف پیترزبرگ باز می‌گردد. اگر تفاوت‌های تفسیری هر عضو؛ دستیابی به توانایی واکنش سریع اروپایی منسجم را امکان ناپذیر سازد و رویکردهای ملی متفاوت و نسخه‌برداری تکراری باقی بماند؛ برتری نسبی ناتو، به عنوان مرکز ارتباط با اتحادیه اروپا ادامه خواهد شد. (Riggio, op. Cit.: 60) با این وجود، به نظر می‌رسد که توازن امنیتی اروپا در حال تغییر از سمت نیروی واکنش ناتو به نیروی واکنش سریع اروپا می‌باشد. این امر به خوبی در عملیات‌ حفظ صلح اتحادیه اروپا که از سال ۲۰۰۳ به بعد صورت گرفته است، مشهود است. حوزه کارکردی نیروی واکنش سریع اروپا و نیروی واکنش ناتو نیز تحت فضای امنیتی-عملیاتی اتحادیه اروپا و ناتو قرار دارد، به نحوی که اتحادیه اروپا با توجه به توانایی و امکانات خود، وظیفه حفظ صلح و انجام عملیات بشردوستانه را در محدوده اروپا بر عهده دارد؛ و این در حالی است که نیروهای ناتو، غالباً انجام عملیات‌ نظامی و تهاجمی در خارج از محدوده اروپا را مد نظر قرار می‌دهند.

منابع
۱٫ Larrabee, F. Stephen, ‘ESDP and NATO: Assuring complementarity’, The International Spectator, Vol. 39, NO. 1, (01 January 2004).
2. Riggio, Daniele, ‘EU – NATO cooperation and complementarity between the rapid reaction forces’, The International Spectator, Vol. 38, NO. 3, (01 July 2003).
3. پیلتن، فرزاد، توافقنامه‌ها و نظام امنیتی مشترک اروپا، در علی فلاحی، کتاب اروپا (۷): ویژه رویکردهای امنیتی اتحادیه اروپا، (تهران: ابرار معاصر تهران، ۱۳۸۵).
۴٫ دارمی، سلیمه، ناتو در قرن بیست‌ و یکم، (تهران: ابرار معاصر تهران، ۱۳۸۶).
۵٫ Crowe, Brian, ‘A Common European Foreign Policy after Iraq?’, International Affairs (Royal Institute of International Affairs 1944-), Vol. 79, No. 3, (May, 2003).
6. Howorth, Jolyon, ‘ESDP and NATO Wedlock or Deadlock?’, Cooperation and Conflict, Vol. 38, No .3, (2003).

استفاده از تمامی مطالب سایت تنها با ذکر منبع آن به نام سایت علمی نخبگان جوان و ذکر آدرس سایت مجاز است

استفاده از نام و برند نخبگان جوان به هر نحو توسط سایر سایت ها ممنوع بوده و پیگرد قانونی دارد