«کودک دلگیر دل»

[تووت فرنگی]

بیا و کودک دلگیر دل به خانه ببر


به آشتی برسانش به آشیانه ببر


به روی بغض گلو گیر باز کن در را


رمیده جوجه ی بی بال و پر به لانه ببر


ببار دست نوازش بکار دانه ی مهر


و زیر بارشی از اشک دانه دانه ببر


به صرف یک غزل ناب میهمانم کن


به شب نشینی شبهای شاعرانه ببر


رها ز رخوت این خاک تیره ام بنما


به نبض پر تپش و رویش جوانه ببر


به چینی از شب یلدای زلف راهم ده


به دستیاری دندانه های شانه ببر


به محفلی که رفیعست و همزبانانش


مرا به هرکه پرستی به یک بهانه ببر