باستان شناس
29th April 2010, 01:27 PM
آرامگاه اردشیر سوم در تخت جمشید
27 آوریل سال 630 ميلادی (هفتم ارديبهشت) اردشير سوم، شاه 9 ساله ايران از دودمان ساسانيان به طرزی مرموز درگذشت و شهربراز، اران سپهبد (اران به كسر الف اول = ايران) ژنرال نامدار ايران و سرداری كه با شكست دادن روميان، سوريه و فلسطين را به قلمرو ايران بازگردانيده بود و صليبی را كه مسيح بر آن ميخكوب شده بود به تيسفون فرستاده بود را امور سلطنت را راسا به دست گرفت تا از زوال امپراتوری (ايرانشهر) جلوگيری كند. وی قبلا نايب السلطنه اردشير خردسال بود.
برخی از مورخان نوشته اند که شهربراز اردشير سوم را کشت تا شاه ايران شود.
اردشير سوم پسر قباد دوم در هفت سالگی و پس از مرگ ناگهانی و مشكوك پدرش به شاهی رسيده بود و چون كودكی بيش نبود، امور حكومت به دست مقامات وقت و در صدر آنان شهربراز افتاده بود كه با هم سازش و هماهنگی نداشتند و در ميان اين مقامات چند مفسد و بدانديش نيز ديده می شد كه به قضاوت تاريخ، «در وطن دوستی» هم ثابت قدم نبودند و به بقاء ميهن، اهميت زياد نمی دادند.
جامعه ايران نيز هر روز طبقاتی تر می شد و تبعيض بيداد می كرد. در آن دوره، شهربراز نايب السطنه اردشير خردسال شناخته مي شد.
در اين شرايط بود كه سپهبد «شهربراز» وارد عمل شد تا ميهن را كه ميراث نياكان بود و نزديك به 13 قرن از وحدت آن مي گذشت نجات دهد و شايد با همين انديشه، اردشير 9 ساله را از ميان برده بود و چون فرد شايسته ديگري را در خاندان ساسانيان نديد، بدون اين كه عنوان شاه بر خود بگذارد امور سلطنت را به دست گرفت كه حكومت او بيش از 44 روز دوام نيافت و كشته شد.
شهربراز پس از شكست ارتش ايران از روميان در ماههاي آخر حكومت خسروپرويز، از چشم ايرانيان و به ويژه افسران جوانتر ارتش افتاده بود.
دليل دلخوری ايرانيان از شهربراز اين بود كه فريب امپراتور روم را خورده و درجريان نبرد، واحدهای خود را وارد عمليات نكرده بود.
امپراتور روم برای شهربراز يك سند جعلی فرستاده بود كه حكايت داشت خسروپرويز می خواهد او را هم به همان گونه كه ژنرال های ديگر و ازجمله «بهرام چوبين» را پراكنده و يا نابود ساخت، از ميان بردارد.
اين سند جعلی، شهربراز را دلسرد و نسبت به جان خود بيمناك ساخت و فعالانه در نبرد شركت نكرد و موجب شكست ارتش ايران و فرار خسروپرويز به تيسفون (مدائن نزديك بغداد و پايتخت امپراتوری ايران) شد كه به ميگساری و خوشگذرانی روی آورده بود تا غم شكست را فراموش كند كه سران كشور با جلب موافقت پسرش قباد دوم او را بازداشت و سپس كشتند و قباد را به شاهی برگزيدند.
قباد دوم كه در فوريه (بهمن) 628 ميلادی شاه شده بود با دادن امتيازهای ارضی، موقتا صلح با روميان را خريد و سپس 18 تن از شاهزادگان ساسانی را كشت تا از دست ملامت آنان از آن عمل خود (دادن امتياز به رومی ها) آسوده شود و در نتيجه حكومت وی نيز چند صباحی بيش دوام نياورد.
پس از مرگ شهربراز (که نهم ژوئن سال630 ميلادي روی داد) سران كشور هريک شاهزاده ای را نامزد مقام سلطنت کرد که بالاخره پوراندخت دختر خسروپرويز شاه کشور شد.
تلاش پوراندخت كه بانويی شايسته بود نتوانست از شتاب اضمحلال امپراتوری كه رود سند و كوههای پامير مرزهای شرق ، مديترانه مرز غربی و داغستان و چچن مرز شمال غربی آن را تشكيل می دادند بكاهد و بعدا با سه شكست نظامی از اعراب مسلمان از هم پاشيد و با قتل يزدگرد سوم (آخرين شاه ساسانی) در شهر مرو (خراسان) در سال 651 از ميان رفت.
پيروز پسر يزدگرد سوم برای گرفتن كمك از امپراتور چين كه دولت او دوست قديمی ايران بود به اين كشور رفت ولی موفق به دريافت كمك نظامی نشد.
امپراتور چين تنها قول داد كه به ايرانيان فراری، به هر ميزان كه باشند، پناه دهد و به اين تعهد خود نيز وفا كرد.
پيروز به ايران خاوری بازگشت ولی شمار بدخشانی ها (تاجيك ها) كه به او وعده نبرد با اعراب را داده بودند چندان زياد نبود كه خطر جنك كند.
تاجيك ها پس از او، تنها موفق شدند كه زبان فارسی، آيين هاي ملي ايرانيان و فرهنگ ايرانی را حفظ و به ايران مستقل بعدی بازگردانند كه زنده مانده اند و از اين بابت، همه ايرانيان و ايرانی تبارها بايد مديون و قدردان تاجيك ها باشند.
ميهن پرستان
27 آوریل سال 630 ميلادی (هفتم ارديبهشت) اردشير سوم، شاه 9 ساله ايران از دودمان ساسانيان به طرزی مرموز درگذشت و شهربراز، اران سپهبد (اران به كسر الف اول = ايران) ژنرال نامدار ايران و سرداری كه با شكست دادن روميان، سوريه و فلسطين را به قلمرو ايران بازگردانيده بود و صليبی را كه مسيح بر آن ميخكوب شده بود به تيسفون فرستاده بود را امور سلطنت را راسا به دست گرفت تا از زوال امپراتوری (ايرانشهر) جلوگيری كند. وی قبلا نايب السلطنه اردشير خردسال بود.
برخی از مورخان نوشته اند که شهربراز اردشير سوم را کشت تا شاه ايران شود.
اردشير سوم پسر قباد دوم در هفت سالگی و پس از مرگ ناگهانی و مشكوك پدرش به شاهی رسيده بود و چون كودكی بيش نبود، امور حكومت به دست مقامات وقت و در صدر آنان شهربراز افتاده بود كه با هم سازش و هماهنگی نداشتند و در ميان اين مقامات چند مفسد و بدانديش نيز ديده می شد كه به قضاوت تاريخ، «در وطن دوستی» هم ثابت قدم نبودند و به بقاء ميهن، اهميت زياد نمی دادند.
جامعه ايران نيز هر روز طبقاتی تر می شد و تبعيض بيداد می كرد. در آن دوره، شهربراز نايب السطنه اردشير خردسال شناخته مي شد.
در اين شرايط بود كه سپهبد «شهربراز» وارد عمل شد تا ميهن را كه ميراث نياكان بود و نزديك به 13 قرن از وحدت آن مي گذشت نجات دهد و شايد با همين انديشه، اردشير 9 ساله را از ميان برده بود و چون فرد شايسته ديگري را در خاندان ساسانيان نديد، بدون اين كه عنوان شاه بر خود بگذارد امور سلطنت را به دست گرفت كه حكومت او بيش از 44 روز دوام نيافت و كشته شد.
شهربراز پس از شكست ارتش ايران از روميان در ماههاي آخر حكومت خسروپرويز، از چشم ايرانيان و به ويژه افسران جوانتر ارتش افتاده بود.
دليل دلخوری ايرانيان از شهربراز اين بود كه فريب امپراتور روم را خورده و درجريان نبرد، واحدهای خود را وارد عمليات نكرده بود.
امپراتور روم برای شهربراز يك سند جعلی فرستاده بود كه حكايت داشت خسروپرويز می خواهد او را هم به همان گونه كه ژنرال های ديگر و ازجمله «بهرام چوبين» را پراكنده و يا نابود ساخت، از ميان بردارد.
اين سند جعلی، شهربراز را دلسرد و نسبت به جان خود بيمناك ساخت و فعالانه در نبرد شركت نكرد و موجب شكست ارتش ايران و فرار خسروپرويز به تيسفون (مدائن نزديك بغداد و پايتخت امپراتوری ايران) شد كه به ميگساری و خوشگذرانی روی آورده بود تا غم شكست را فراموش كند كه سران كشور با جلب موافقت پسرش قباد دوم او را بازداشت و سپس كشتند و قباد را به شاهی برگزيدند.
قباد دوم كه در فوريه (بهمن) 628 ميلادی شاه شده بود با دادن امتيازهای ارضی، موقتا صلح با روميان را خريد و سپس 18 تن از شاهزادگان ساسانی را كشت تا از دست ملامت آنان از آن عمل خود (دادن امتياز به رومی ها) آسوده شود و در نتيجه حكومت وی نيز چند صباحی بيش دوام نياورد.
پس از مرگ شهربراز (که نهم ژوئن سال630 ميلادي روی داد) سران كشور هريک شاهزاده ای را نامزد مقام سلطنت کرد که بالاخره پوراندخت دختر خسروپرويز شاه کشور شد.
تلاش پوراندخت كه بانويی شايسته بود نتوانست از شتاب اضمحلال امپراتوری كه رود سند و كوههای پامير مرزهای شرق ، مديترانه مرز غربی و داغستان و چچن مرز شمال غربی آن را تشكيل می دادند بكاهد و بعدا با سه شكست نظامی از اعراب مسلمان از هم پاشيد و با قتل يزدگرد سوم (آخرين شاه ساسانی) در شهر مرو (خراسان) در سال 651 از ميان رفت.
پيروز پسر يزدگرد سوم برای گرفتن كمك از امپراتور چين كه دولت او دوست قديمی ايران بود به اين كشور رفت ولی موفق به دريافت كمك نظامی نشد.
امپراتور چين تنها قول داد كه به ايرانيان فراری، به هر ميزان كه باشند، پناه دهد و به اين تعهد خود نيز وفا كرد.
پيروز به ايران خاوری بازگشت ولی شمار بدخشانی ها (تاجيك ها) كه به او وعده نبرد با اعراب را داده بودند چندان زياد نبود كه خطر جنك كند.
تاجيك ها پس از او، تنها موفق شدند كه زبان فارسی، آيين هاي ملي ايرانيان و فرهنگ ايرانی را حفظ و به ايران مستقل بعدی بازگردانند كه زنده مانده اند و از اين بابت، همه ايرانيان و ايرانی تبارها بايد مديون و قدردان تاجيك ها باشند.
ميهن پرستان