باستان شناس
30th December 2009, 12:37 AM
پاسارگاد سرزمین موعود (http://www.zaxes.blogfa.com/post-9.aspx)
وقتی به 135کیلومتری شیراز میرسی، یک تابلو را میبینی که به تو میگوید"به مجموعه آثار کهن باستانی دشت پاسارگاد خوش آمدید"وقتی از جاده به سمت پاسارگاد منحرف میشوی،خودرا در ابتدای یک جاده خلوت می بینی که ناخودآگاه قلبت را میفشارد.در دوسمت جاده، درختان زبان گنجشک هفتاد هشتادساله ، باشاخ وبرگ گنبدی شکلشان،صف کشیده اندو دردوسوی آنها مزارع گندم پر بارو سرسبز، بانسیم ملایم و لطیفی ،آرام آرام تکان میخورند وهوا بی نظیر وبینهایت ملایم ودل پذیر است. وقتی یواش یواش در طول این جاده جلو میروی( ودلت نمیخواهد که تمام شود )،درست در انتهای آن آرامگاه کوروش کبیر را میبینی.ساده، اما باشکوه ،با چنان وقار وجلالی پا برجاست، که ناخود آگاه از دیدنش موی براندام هر ایرانی وطن پرستی راست میگرددو اشک در چشمان هر صاحب دلی حلقه میزند .ناخواسته براو که بزرگترین مرد تاریخ ایران است (مردی که وجودش هرگز تکرار نشد)سلام میدهی:"سلام برتو ای عظمت وشکوه از دست رفته".برگرد آن مزار گرانقدر طواف وار می چرخی وبااو که حتی پیکر بیجانش دیگر در آن جانیست، راز دل میگوئی ،اوبگونه ای پدر همگی ماست.دشت پاسارگاد گویی تکه ای از بهشت است، غرق در گلهای رنگارنگ وحشی.آنقدر زیباودل انگیز است که ناگفته میفهمی چرا برای ایرانیان باستان مقدس بوده است.این حس تقدس ترا نیز در بر میگیرد،آنچنان که احساس سبکی میکنی.این احساس که برجاده ومکانی پا میگذاری که پیش از تود در 2600سال پیش انسانهایی بزرگ وتکرار نشدنی بر ان پای گذارده اند ،تک تک سلول های بدنت را از هیجان منقلب میسازد وبا خود می گویی:"شاید من از تبار یکی از آنان باشم".این زیباترین فکری است که ترا در بر میگیرد .ولیکن آنچیزی که بیشتر قلبت را میفشارد، نامردی وناپایداری دنیاست.با خود می اندیشی:" کوروش آنقدر بزرگ وآنقدر شریف بود که تا امروز نام نیکش پا برجاست ولی به هر صورت از این دنیای فانی رخت بربست .اما من چه؟ چه کرده ام که دیگران ولو برای چند ثانیه از من یاد کنند؟".واین احساس تلخی است که خواهی نخواهی بسراغت می آید.وقتی که از مجموع کاخهای زیبا واستثنایی بارعام واختصاصی کوروش ،ارامگاه کمبوجیه،تل تخت وکاخ دروازه انسان بالدار دیدن میکنی به شکوه وعظمت پارس ،شکوه وعظمتی که از دست رفته ونابود شده ،حسرت میخوری.
تنبه ات زمانی به اوج خود میرسد که نقل قولی از کوروش را میخوانی:
"ای انسان،هر که باشی واز هر کجا بیایی ،زیرا میدانم خواهی آمد،من کوروشم که برای پارسی ها این دولت وسیع را بنا کرده ام ،بدین مشتی خاک که تن مرا پوشانده رشک نبر!".
http://tourism.chn.ir/manage/photo/31207-115049.JPG
وقتی به 135کیلومتری شیراز میرسی، یک تابلو را میبینی که به تو میگوید"به مجموعه آثار کهن باستانی دشت پاسارگاد خوش آمدید"وقتی از جاده به سمت پاسارگاد منحرف میشوی،خودرا در ابتدای یک جاده خلوت می بینی که ناخودآگاه قلبت را میفشارد.در دوسمت جاده، درختان زبان گنجشک هفتاد هشتادساله ، باشاخ وبرگ گنبدی شکلشان،صف کشیده اندو دردوسوی آنها مزارع گندم پر بارو سرسبز، بانسیم ملایم و لطیفی ،آرام آرام تکان میخورند وهوا بی نظیر وبینهایت ملایم ودل پذیر است. وقتی یواش یواش در طول این جاده جلو میروی( ودلت نمیخواهد که تمام شود )،درست در انتهای آن آرامگاه کوروش کبیر را میبینی.ساده، اما باشکوه ،با چنان وقار وجلالی پا برجاست، که ناخود آگاه از دیدنش موی براندام هر ایرانی وطن پرستی راست میگرددو اشک در چشمان هر صاحب دلی حلقه میزند .ناخواسته براو که بزرگترین مرد تاریخ ایران است (مردی که وجودش هرگز تکرار نشد)سلام میدهی:"سلام برتو ای عظمت وشکوه از دست رفته".برگرد آن مزار گرانقدر طواف وار می چرخی وبااو که حتی پیکر بیجانش دیگر در آن جانیست، راز دل میگوئی ،اوبگونه ای پدر همگی ماست.دشت پاسارگاد گویی تکه ای از بهشت است، غرق در گلهای رنگارنگ وحشی.آنقدر زیباودل انگیز است که ناگفته میفهمی چرا برای ایرانیان باستان مقدس بوده است.این حس تقدس ترا نیز در بر میگیرد،آنچنان که احساس سبکی میکنی.این احساس که برجاده ومکانی پا میگذاری که پیش از تود در 2600سال پیش انسانهایی بزرگ وتکرار نشدنی بر ان پای گذارده اند ،تک تک سلول های بدنت را از هیجان منقلب میسازد وبا خود می گویی:"شاید من از تبار یکی از آنان باشم".این زیباترین فکری است که ترا در بر میگیرد .ولیکن آنچیزی که بیشتر قلبت را میفشارد، نامردی وناپایداری دنیاست.با خود می اندیشی:" کوروش آنقدر بزرگ وآنقدر شریف بود که تا امروز نام نیکش پا برجاست ولی به هر صورت از این دنیای فانی رخت بربست .اما من چه؟ چه کرده ام که دیگران ولو برای چند ثانیه از من یاد کنند؟".واین احساس تلخی است که خواهی نخواهی بسراغت می آید.وقتی که از مجموع کاخهای زیبا واستثنایی بارعام واختصاصی کوروش ،ارامگاه کمبوجیه،تل تخت وکاخ دروازه انسان بالدار دیدن میکنی به شکوه وعظمت پارس ،شکوه وعظمتی که از دست رفته ونابود شده ،حسرت میخوری.
تنبه ات زمانی به اوج خود میرسد که نقل قولی از کوروش را میخوانی:
"ای انسان،هر که باشی واز هر کجا بیایی ،زیرا میدانم خواهی آمد،من کوروشم که برای پارسی ها این دولت وسیع را بنا کرده ام ،بدین مشتی خاک که تن مرا پوشانده رشک نبر!".
http://tourism.chn.ir/manage/photo/31207-115049.JPG