LaDy Ds DeMoNa
31st October 2009, 07:25 AM
قرن نوزدهم قرن پيشرفت در موسيقي پيانو بود. بخصوص که پيانو از لحاظ تکنولوژي ساخت پيشرفت کرده بود و از صدايي غني و وسعت صوتي گسترده تري برخوردار شده بود.
ديگر نوازنده هاي پيانو از پدال Sustain براي بخشيدن لطافت بيشتر به موسيقي، بوفور استفاده مي کردند. در واقع اين پيشرفت مديون تغييراتي بود که در کارگاه پيانو سازي اشتين وي در اواخر قرن هجدهم صورت گرفت و پيانو را تقريبا" به همان صورتي که ما امروزه مي بينيم تبديل کرد.
پيانو ساز مورد علاقه و ملي موسيقيدانان رمانتيک بود. افرادي چون شوبرت، مندلسون، شوپن، شومان، ليست و برامس از جمله موسيقداناني بودندن که در دوره رمانتيک براي پيشرفت موسيقي پيانو فعاليت بسياري کردند. آنها علاوه بر سوناتهايي براي پيانو سولو يا به همراه ارکستر از انواع فرمهاي زير براي تهيه موسيقي پيانو استفاده کردند :
- والس (Waltz) ، مازورکا (Mazurka) و پولنز (Plonaise)
- انواع قطعات خاص مانند : امپرمتو (Improptu)، رمنس (Romance)، پرلود (Prelude)، نوکتورن (Nocturne)، بالاد (Ballade)، راپسودي (Rapsody)، اينترمزو (Intermezzo يا موسيقي کوتاه عشقي)
از ديگر فرمهايي که در اين دوره توجه بسياري به آن شد مي توان به اتود (Etude) اشاره کرد. اتود فرمي از موسيقي بود که بيشتر از داشتن ماهيت موسيقايي ماهيت آموزشي و تمرين داشت و بيشتر براي بالا بردن مهارت نوازندگي از آن استفاده مي شد هر چند در اين ميان بسياري از اتود هاي نوشته شده - مثلا" از شوپن - از غناي موسيقي بسيار بالايي نيز برخوردار بود.
شايد مطرح شدن بيش از حد اتود بود که در اين قرن شاهد ظهور افرادي چون ليست و پاگانيني (نوازنده چيره دست ويولن که به علت داشتن قدرت نوازندگي بسيار زياد مشهور بود با شيطان در ارتباط است) بوديم. پاگانيني بخوبي مي دانست که روي صحنه چگونه بايد عمل کند و به چه صورت خود و موسيقي خود را عرضه کند تا بيشترين تاثير را بر مخاطب بگذارد، به همين دليل اغلب نوازندگان پيانو سعي در تقليد از حرکات او را داشتند.
نوازندگان پيانو در اين عصر فرمول هاي خشک انگشت گذاري براي اجرا قطعات را بيرون انداخنتد و با انجام حرکت هاي نمايشي و پيچ و تاب دادن دست و بدن، بر اجراي هرچه پر احساس تر موسيقي بدعت گذاشتند. در اين ميان برخي مانند ليست آنقدر در اين مسائل زياده روي کرد که اجراي برنامه موسيقي توسط او بيشتر شبيه يک مجلس لحو و لعب تبديل شد و برعکس شخصي مانند شوپن با آرامش و راحتي بدون توجه به ديگران به اجراي برنامه پرداخت. هر چند شوپن همواره به توانايي هاي ليست در نوازندگي قبطه مي خورد اما تمرکز بيشتر او به موسيقي تا نوازندگي باعث شد تا يکي از بهترين مجموعه کارهاي رمانتيک در پيانو تا ابد به نام او ثبت شود.
واقعيت آن بود که از اواخر قرن هجدهم تا نيمه هاي قرن نوزدم در خانه هر اروپايي پيانويي بود و تمامي موسيقي هاي مشهور براي پيانو نيز تنظيم شده بود و اغلب در هر خانه اي شخصي پيانو مي زد و دختري با آن مي خواند لذا همه مردم علاقمند به ديدن توانايي ها و تکنيک هاي نوازندگان چيره دست پيانو بودند و به همين علت نوازندگان حرفه اي در گوشه و کنار اروپا همواره به اجراي کنسرت مي پرداختند
ديگر نوازنده هاي پيانو از پدال Sustain براي بخشيدن لطافت بيشتر به موسيقي، بوفور استفاده مي کردند. در واقع اين پيشرفت مديون تغييراتي بود که در کارگاه پيانو سازي اشتين وي در اواخر قرن هجدهم صورت گرفت و پيانو را تقريبا" به همان صورتي که ما امروزه مي بينيم تبديل کرد.
پيانو ساز مورد علاقه و ملي موسيقيدانان رمانتيک بود. افرادي چون شوبرت، مندلسون، شوپن، شومان، ليست و برامس از جمله موسيقداناني بودندن که در دوره رمانتيک براي پيشرفت موسيقي پيانو فعاليت بسياري کردند. آنها علاوه بر سوناتهايي براي پيانو سولو يا به همراه ارکستر از انواع فرمهاي زير براي تهيه موسيقي پيانو استفاده کردند :
- والس (Waltz) ، مازورکا (Mazurka) و پولنز (Plonaise)
- انواع قطعات خاص مانند : امپرمتو (Improptu)، رمنس (Romance)، پرلود (Prelude)، نوکتورن (Nocturne)، بالاد (Ballade)، راپسودي (Rapsody)، اينترمزو (Intermezzo يا موسيقي کوتاه عشقي)
از ديگر فرمهايي که در اين دوره توجه بسياري به آن شد مي توان به اتود (Etude) اشاره کرد. اتود فرمي از موسيقي بود که بيشتر از داشتن ماهيت موسيقايي ماهيت آموزشي و تمرين داشت و بيشتر براي بالا بردن مهارت نوازندگي از آن استفاده مي شد هر چند در اين ميان بسياري از اتود هاي نوشته شده - مثلا" از شوپن - از غناي موسيقي بسيار بالايي نيز برخوردار بود.
شايد مطرح شدن بيش از حد اتود بود که در اين قرن شاهد ظهور افرادي چون ليست و پاگانيني (نوازنده چيره دست ويولن که به علت داشتن قدرت نوازندگي بسيار زياد مشهور بود با شيطان در ارتباط است) بوديم. پاگانيني بخوبي مي دانست که روي صحنه چگونه بايد عمل کند و به چه صورت خود و موسيقي خود را عرضه کند تا بيشترين تاثير را بر مخاطب بگذارد، به همين دليل اغلب نوازندگان پيانو سعي در تقليد از حرکات او را داشتند.
نوازندگان پيانو در اين عصر فرمول هاي خشک انگشت گذاري براي اجرا قطعات را بيرون انداخنتد و با انجام حرکت هاي نمايشي و پيچ و تاب دادن دست و بدن، بر اجراي هرچه پر احساس تر موسيقي بدعت گذاشتند. در اين ميان برخي مانند ليست آنقدر در اين مسائل زياده روي کرد که اجراي برنامه موسيقي توسط او بيشتر شبيه يک مجلس لحو و لعب تبديل شد و برعکس شخصي مانند شوپن با آرامش و راحتي بدون توجه به ديگران به اجراي برنامه پرداخت. هر چند شوپن همواره به توانايي هاي ليست در نوازندگي قبطه مي خورد اما تمرکز بيشتر او به موسيقي تا نوازندگي باعث شد تا يکي از بهترين مجموعه کارهاي رمانتيک در پيانو تا ابد به نام او ثبت شود.
واقعيت آن بود که از اواخر قرن هجدهم تا نيمه هاي قرن نوزدم در خانه هر اروپايي پيانويي بود و تمامي موسيقي هاي مشهور براي پيانو نيز تنظيم شده بود و اغلب در هر خانه اي شخصي پيانو مي زد و دختري با آن مي خواند لذا همه مردم علاقمند به ديدن توانايي ها و تکنيک هاي نوازندگان چيره دست پيانو بودند و به همين علت نوازندگان حرفه اي در گوشه و کنار اروپا همواره به اجراي کنسرت مي پرداختند