هیوا
31st October 2009, 01:40 AM
طبق آمارها هر ۱۶ دقیقه یك آمریكایی اقدام به خودكشی می‌كند و خودكشی یازدهمین علت مرگ‌ومیر در آمریكا به شمار می‌رود.
این آمار و ارقام وحشتناك در واقع حقایقی است كه در همایش‌های اخیرا به شكل گسترده‌ای مورد توجه قرار گرفته است. طبق آمارها هر ۱۶ دقیقه یك آمریكایی اقدام به خودكشی می‌كند و خودكشی یازدهمین علت مرگ‌ومیر در آمریكا به شمار می‌رود. این آمار و ارقام وحشتناك در واقع حقایقی است كه در همایش‌های اخیرا به شكل گسترده‌ای مورد توجه قرار گرفته است. اكنون محققان دانشگاه آلاباما در بیرمنگام با دقت به جستجو در مغز پرداخته‌اند تا راهی برای تشخیص علل اقدام افراد به خودكشی بیابند و به این طریق افرادی را كه بیشتر در خطر اقدام به خودكشی هستند، تشخیص دهند. با سرمایه‌گذاری انجام شده از طرف بنیاد AFSP (بنیاد آمریكایی جلوگیری از خودكشی) محققان شروع به بررسی پروتئینی به نام «سروتونینc»۲ كردند. این یكی از پروتئین‌های سینگالدهی است كه جهت عملكرد سروتونین لازم است. سروتونین یك تركیب شیمیایی در مغز است كه احساس خوشی و شادی در مغز را تنظیم می‌كند. سروتونین ۲c با داروهای ضدپریشانی مانند prozac واكنش انجام می‌دهد كه گمان می‌رود باعث درمان افسردگی از طریق تقویت سیگنالینگ سروتونین می‌شود. اغلب كسانی كه دست به خودكشی می‌زنند، تحت‌تاثیر بیماری‌های روانی مانند افسردگی، اختلالات دوقطبی یا اسكیزوفرنی هستند. تصور می‌شود عدم توازن سروتونین، یكی از عوامل دخیل در این گونه بیماری‌ها باشد. عدم توازن این تركیب شیمیایی می‌تواند ناشی از تولید كم آن یا عدم توانایی سلول‌ها در دریافت آن یا حتی وجود مشكل در گذرگاه عبور سیگنال سروتونین باشد. در ادامه محققان متوجه شدند نوع دوم از پروتئین به نام ADAR در غیاب سروتونین مانع از فعالیت سروتونین ۲c می‌شود و هرچه مقدار آن بیشتر شود، میزان سینگالدهی سروتونین ۲c كمتر می‌شود و در بعضی مناطق حساس مغز به طور موقت سینگالدهی از بین می‌رود. شاید این تغییر باعث دگرگون شدن توانایی مغز در تعبیر پیام‌های شادی، خوشحالی و به‌زیستی شود و در نهایت منجر به اختلالات روانی مانند افسردگی كه یكی از علل اصلی خودكشی است، شود. در این تحقیق بافت‌های مغزی ۵۰۰ نفر در ۳ گروه مجزا مورد بررسی قرار گرفت.گروه اول ۲۰۰ نفر از كسانی بودند كه هرگز اقدام به خودكشی نكرده و اختلال روانی نداشتند. گروه دوم افرادی بودند كه اختلال روانی داشتند، اما اقدام به خودكشی نكرده بودند و دسته سوم كسانی بودند كه سابقه خودكشی داشتند. با اندازه‌گیری تغییرات درRNA پیام‌رسان محققان توانستند میزان تغییراتADAR و سروتونین ۲c را مشاهده كنند. وجود تغییرات و جهش درADAR نشان‌دهنده افزایش احتمال اقدام به خودكشی است. با استفاده از این اطلاعات در آزمایش‌ها می‌توان افرادی كه بیشتر در معرض خطر هستند را تشخیص داد. دانش هرچه بیشتر در مورد نقش این دو پروتئین در پیشرفت بیماری‌های روانی می‌تواند باعث افزایش جلوگیری از خودكشی شود.
این آمار و ارقام وحشتناك در واقع حقایقی است كه در همایش‌های اخیرا به شكل گسترده‌ای مورد توجه قرار گرفته است. طبق آمارها هر ۱۶ دقیقه یك آمریكایی اقدام به خودكشی می‌كند و خودكشی یازدهمین علت مرگ‌ومیر در آمریكا به شمار می‌رود. این آمار و ارقام وحشتناك در واقع حقایقی است كه در همایش‌های اخیرا به شكل گسترده‌ای مورد توجه قرار گرفته است. اكنون محققان دانشگاه آلاباما در بیرمنگام با دقت به جستجو در مغز پرداخته‌اند تا راهی برای تشخیص علل اقدام افراد به خودكشی بیابند و به این طریق افرادی را كه بیشتر در خطر اقدام به خودكشی هستند، تشخیص دهند. با سرمایه‌گذاری انجام شده از طرف بنیاد AFSP (بنیاد آمریكایی جلوگیری از خودكشی) محققان شروع به بررسی پروتئینی به نام «سروتونینc»۲ كردند. این یكی از پروتئین‌های سینگالدهی است كه جهت عملكرد سروتونین لازم است. سروتونین یك تركیب شیمیایی در مغز است كه احساس خوشی و شادی در مغز را تنظیم می‌كند. سروتونین ۲c با داروهای ضدپریشانی مانند prozac واكنش انجام می‌دهد كه گمان می‌رود باعث درمان افسردگی از طریق تقویت سیگنالینگ سروتونین می‌شود. اغلب كسانی كه دست به خودكشی می‌زنند، تحت‌تاثیر بیماری‌های روانی مانند افسردگی، اختلالات دوقطبی یا اسكیزوفرنی هستند. تصور می‌شود عدم توازن سروتونین، یكی از عوامل دخیل در این گونه بیماری‌ها باشد. عدم توازن این تركیب شیمیایی می‌تواند ناشی از تولید كم آن یا عدم توانایی سلول‌ها در دریافت آن یا حتی وجود مشكل در گذرگاه عبور سیگنال سروتونین باشد. در ادامه محققان متوجه شدند نوع دوم از پروتئین به نام ADAR در غیاب سروتونین مانع از فعالیت سروتونین ۲c می‌شود و هرچه مقدار آن بیشتر شود، میزان سینگالدهی سروتونین ۲c كمتر می‌شود و در بعضی مناطق حساس مغز به طور موقت سینگالدهی از بین می‌رود. شاید این تغییر باعث دگرگون شدن توانایی مغز در تعبیر پیام‌های شادی، خوشحالی و به‌زیستی شود و در نهایت منجر به اختلالات روانی مانند افسردگی كه یكی از علل اصلی خودكشی است، شود. در این تحقیق بافت‌های مغزی ۵۰۰ نفر در ۳ گروه مجزا مورد بررسی قرار گرفت.گروه اول ۲۰۰ نفر از كسانی بودند كه هرگز اقدام به خودكشی نكرده و اختلال روانی نداشتند. گروه دوم افرادی بودند كه اختلال روانی داشتند، اما اقدام به خودكشی نكرده بودند و دسته سوم كسانی بودند كه سابقه خودكشی داشتند. با اندازه‌گیری تغییرات درRNA پیام‌رسان محققان توانستند میزان تغییراتADAR و سروتونین ۲c را مشاهده كنند. وجود تغییرات و جهش درADAR نشان‌دهنده افزایش احتمال اقدام به خودكشی است. با استفاده از این اطلاعات در آزمایش‌ها می‌توان افرادی كه بیشتر در معرض خطر هستند را تشخیص داد. دانش هرچه بیشتر در مورد نقش این دو پروتئین در پیشرفت بیماری‌های روانی می‌تواند باعث افزایش جلوگیری از خودكشی شود.