"golbarg"
9th September 2013, 05:49 PM
همانطور که می دانیم آبروی مومن خیلی با ارزش است و و حفظ آن واجب و از بین بردن آن کیفر سخت ,
عذاب الیم را موجب می شود چه بسا که انسان به عذاب و درد و رنج دنیایی نیز گرفتار آید. امام کاظم (ع) در این باره فرموده اند: احترام مومن از احترام کعبه بالاتر است.
http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:5Zgoy-kpremIkM:http://www.shia-online.ir/images/apctrs343.jpg گفتم کعبه نمونه ای از بی احترامی و جسارت به این بیت را یادآور می شوم:
سپاه ابرهه. همان سپاهی که هنگام حجوم به کعبه با (( طیر ابابیل )) و ((حجارت من سجیل))مواجه شدند. یعنی اگر کسی جرات اهانت به کعبه را به خود دهد به چنین بلایی گرفتار می آید.اما احترام مومن که ارزشی والاتر از کعبه دارد پس اگر به آبروی دیگران ضربه بزنیم چه به سرمان می آید. در صورتی که ما همه به کعبه احترام میگذاریم. پس چطور احترام مومن که از آن بالاتر است را حفظ نمی کنیم؟؟؟والله اعلم
روزی حضرت محمد(ص) در مقابل کعبه خطاب به آن گفت: ای کعبه خداوند چقدر تو را بزرگ و حرمتت را گرامی داشته است!!. به خدا قسم حرمت مومن از تو بیشتر است زیرا خداوند تنها یک جیز را از تو حرام کرده ولی از مومن سه چیز را حرام کرده: جان، مال، آبرو تا کسی گمان بد به او نبرد.
اما متاسفانه برخی از ما به این نکته توجه نمی کنیم و آبروی دیگران برایمان بی اهمیت است و هر طور که بخواهیم با آن رفتار می کنیم. با سوء ظن ها ،غیبت ها، تهمت ها موجب ابروریزی می شویم.
مشکل کجاست؟
مشکل این است ّ براساس قرآن عمل نمی کنیم. قرآن می فرماید:(( لاتجسسوا . وجتنبوا الظن . لایغتب .)) که به نظر من این سه کلمه اضلاع مثلث آبرو و حریم مومن را تشکیل می دهند اگر رعایت شوند آبروی دیگران حفظ، آگر نشود موجب آبرو ریزی میشود.
منظور این است که حتی تجسس و گمان شخصی در مورد دیگران منع و از آن به عنوان((اثم کبیر)) (گناه کبیره) یاد شده چه برسد به این که با غیبت و تهمت موجب بی آبرو یی مومنی شویم.یکی از مواردی که منع شده جلوگیری و عدم پخش شایعات است.
تا مطمئن نشدیم حرفی را نزنیم
http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ZAxyCe40qjxTDM:http://img.tebyan.net/big/1387/03/1818693939715964384022415245024063214.jpg امام باقر(ع) می فرمایند: برمومن است که هفتاد گناه کبیره را بر برادر مومنش بپوشاند.
مقایسه و محاسبه ی نفسی داشته باشیم و ببینیم چقدر اعمال ما در قبال دیگران منطبق بر این حدیث است؟ این حدیث گفته هفتاد گناه کبیره اما ما نمی گذاریم رفتار دیگران از حد لغزش و اشتباه فرا تر رود. با دیدن خطایی کوچک بلافاصله سعدی شیرازی و مولانا جلالدین بلخی نیز از آن با خبر میشوند.
منتظریم دیگران تکان بخورند و موضوع غیبت روزانه ی مان بدست آید. البته این نکته را هم باید بدانیم که:
اگر چه غیبت کردن شیرین و لذت بخش است ولی عینیت این عمل در قرآن به عنوان خوردن گوشت برادر مرده بیان شده .به تصاویر زیر دقت کنیم عینیت غیبت چیزی اینچنینی است آیا حاضریم باز هم غیبت کنیم؟
http://i166.photobucket.com/albums/u94/toetagger/graver/Dawn08.jpghttp://t3.gstatic.com/images?q=tbn:twvn1O4N0nttqM:http://arameshesahel.epage.ir/images/arameshesahel/gallery/bae0495acc95948a6acba250b5a74d06/FullPic/2009-06-09_03.51.19_k1.jpg
البته در حین لذت بردن از غبیت این نکته را هم مد نظر قرار بدیم که: آن که صحبت دیگران پیش تو آورد و برد///بی گمان صحبت تو پیش دگران خواهد برد
پس خودمان هم در امان نیستیم و آبروی خودمان هم در خطر است. کاری بکنیم.....
خوب زیاد از موضوع اصلی پرت نشیم.
کیفیت حسابرسی در قیامت و آبروی مومن:
حضرت محمد(ص)می فرماید از از خداوند درخواست کردم که در روز حساب حسابرسی امت را به خودم واگذار کند که بندگان اگر لغزشی داشتند ابروی من پیش پیامبران پیشین نرود.. خداوند پاسخ داد حساب آن ها را خودم به عهده می گیرم که اگر لغزشی داشتند آبرویشان پیش تو نرود.
یعنی آبروی مومن آنقدر با اهمیت است که خداوند هم آن را حفظ می کند. حتی خداوند برای حفظ ابروی مومن از اینکه ملائکه لغزش ها و گناهان او را بفمند جلوگیری می کند. البته با ید ما حدود الهی را بشناسیم و با رعایت آن ها درپیش گاه خداوند آبرومند شویم در این صورت است که خداوند این گونه رفتار می نماید.
اصلا یکی از صفات خداوند ستار است. که همگی به خوبی آن را درک می کنیم. پس به پاس این عیب پوشی خداوند باید عیوب بندگانش را بپوشانیم.
همچنین باید متذکر شد که این فقط حفظ آبروی دیگران نیست که واجب است بلکه انسان باید آبروی خودش را هم حفظ کند. شاید برخی بگویند آبروی خودم است دوست دارم بریزمش.
نه. اینطور نیست این آبرو برای خود فرد نیست برای خداست و خداوند به ما ارزانی داشته.وباید آنرا صیانت کرد وگرنه باید جواب گو بود.
((لقد کرمنا بنی آدم...)) اللهم اجعلنا عندک وجیها بالحسین (ع) فی الدنیا والاخرة و صل علی سیدنا محمد وآله
عذاب الیم را موجب می شود چه بسا که انسان به عذاب و درد و رنج دنیایی نیز گرفتار آید. امام کاظم (ع) در این باره فرموده اند: احترام مومن از احترام کعبه بالاتر است.
http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:5Zgoy-kpremIkM:http://www.shia-online.ir/images/apctrs343.jpg گفتم کعبه نمونه ای از بی احترامی و جسارت به این بیت را یادآور می شوم:
سپاه ابرهه. همان سپاهی که هنگام حجوم به کعبه با (( طیر ابابیل )) و ((حجارت من سجیل))مواجه شدند. یعنی اگر کسی جرات اهانت به کعبه را به خود دهد به چنین بلایی گرفتار می آید.اما احترام مومن که ارزشی والاتر از کعبه دارد پس اگر به آبروی دیگران ضربه بزنیم چه به سرمان می آید. در صورتی که ما همه به کعبه احترام میگذاریم. پس چطور احترام مومن که از آن بالاتر است را حفظ نمی کنیم؟؟؟والله اعلم
روزی حضرت محمد(ص) در مقابل کعبه خطاب به آن گفت: ای کعبه خداوند چقدر تو را بزرگ و حرمتت را گرامی داشته است!!. به خدا قسم حرمت مومن از تو بیشتر است زیرا خداوند تنها یک جیز را از تو حرام کرده ولی از مومن سه چیز را حرام کرده: جان، مال، آبرو تا کسی گمان بد به او نبرد.
اما متاسفانه برخی از ما به این نکته توجه نمی کنیم و آبروی دیگران برایمان بی اهمیت است و هر طور که بخواهیم با آن رفتار می کنیم. با سوء ظن ها ،غیبت ها، تهمت ها موجب ابروریزی می شویم.
مشکل کجاست؟
مشکل این است ّ براساس قرآن عمل نمی کنیم. قرآن می فرماید:(( لاتجسسوا . وجتنبوا الظن . لایغتب .)) که به نظر من این سه کلمه اضلاع مثلث آبرو و حریم مومن را تشکیل می دهند اگر رعایت شوند آبروی دیگران حفظ، آگر نشود موجب آبرو ریزی میشود.
منظور این است که حتی تجسس و گمان شخصی در مورد دیگران منع و از آن به عنوان((اثم کبیر)) (گناه کبیره) یاد شده چه برسد به این که با غیبت و تهمت موجب بی آبرو یی مومنی شویم.یکی از مواردی که منع شده جلوگیری و عدم پخش شایعات است.
تا مطمئن نشدیم حرفی را نزنیم
http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ZAxyCe40qjxTDM:http://img.tebyan.net/big/1387/03/1818693939715964384022415245024063214.jpg امام باقر(ع) می فرمایند: برمومن است که هفتاد گناه کبیره را بر برادر مومنش بپوشاند.
مقایسه و محاسبه ی نفسی داشته باشیم و ببینیم چقدر اعمال ما در قبال دیگران منطبق بر این حدیث است؟ این حدیث گفته هفتاد گناه کبیره اما ما نمی گذاریم رفتار دیگران از حد لغزش و اشتباه فرا تر رود. با دیدن خطایی کوچک بلافاصله سعدی شیرازی و مولانا جلالدین بلخی نیز از آن با خبر میشوند.
منتظریم دیگران تکان بخورند و موضوع غیبت روزانه ی مان بدست آید. البته این نکته را هم باید بدانیم که:
اگر چه غیبت کردن شیرین و لذت بخش است ولی عینیت این عمل در قرآن به عنوان خوردن گوشت برادر مرده بیان شده .به تصاویر زیر دقت کنیم عینیت غیبت چیزی اینچنینی است آیا حاضریم باز هم غیبت کنیم؟
http://i166.photobucket.com/albums/u94/toetagger/graver/Dawn08.jpghttp://t3.gstatic.com/images?q=tbn:twvn1O4N0nttqM:http://arameshesahel.epage.ir/images/arameshesahel/gallery/bae0495acc95948a6acba250b5a74d06/FullPic/2009-06-09_03.51.19_k1.jpg
البته در حین لذت بردن از غبیت این نکته را هم مد نظر قرار بدیم که: آن که صحبت دیگران پیش تو آورد و برد///بی گمان صحبت تو پیش دگران خواهد برد
پس خودمان هم در امان نیستیم و آبروی خودمان هم در خطر است. کاری بکنیم.....
خوب زیاد از موضوع اصلی پرت نشیم.
کیفیت حسابرسی در قیامت و آبروی مومن:
حضرت محمد(ص)می فرماید از از خداوند درخواست کردم که در روز حساب حسابرسی امت را به خودم واگذار کند که بندگان اگر لغزشی داشتند ابروی من پیش پیامبران پیشین نرود.. خداوند پاسخ داد حساب آن ها را خودم به عهده می گیرم که اگر لغزشی داشتند آبرویشان پیش تو نرود.
یعنی آبروی مومن آنقدر با اهمیت است که خداوند هم آن را حفظ می کند. حتی خداوند برای حفظ ابروی مومن از اینکه ملائکه لغزش ها و گناهان او را بفمند جلوگیری می کند. البته با ید ما حدود الهی را بشناسیم و با رعایت آن ها درپیش گاه خداوند آبرومند شویم در این صورت است که خداوند این گونه رفتار می نماید.
اصلا یکی از صفات خداوند ستار است. که همگی به خوبی آن را درک می کنیم. پس به پاس این عیب پوشی خداوند باید عیوب بندگانش را بپوشانیم.
همچنین باید متذکر شد که این فقط حفظ آبروی دیگران نیست که واجب است بلکه انسان باید آبروی خودش را هم حفظ کند. شاید برخی بگویند آبروی خودم است دوست دارم بریزمش.
نه. اینطور نیست این آبرو برای خود فرد نیست برای خداست و خداوند به ما ارزانی داشته.وباید آنرا صیانت کرد وگرنه باید جواب گو بود.
((لقد کرمنا بنی آدم...)) اللهم اجعلنا عندک وجیها بالحسین (ع) فی الدنیا والاخرة و صل علی سیدنا محمد وآله