312
13th April 2013, 03:09 AM
لطفا این مطلب را یا نخوانید، یا تا انتها بخوانید
حتما شما هم در اینترنت یا در inbox گوشی خود با چنین مطلبی مواجه شدید:
↓↓
1. اعراب به ما آموختند که آنچه را که میخوریم "غذا" بنامیم و حال آنکه در زبان عربی غذا به "پس آب شتر" گفته میشود.
2. اعراب به ما آموختند که برای شمارش جمعیّتمان کلمۀ "نفر" را استفاده کنیم و حال آنکه در زبان عربی حیوان را با این کلمه میشمارند و انسان را با ... کلمۀ "تن" میشمارند؟ شما ۵ تن آل عبا و ۷۲ تن صحرای کربلا را بخوبی میشناسید.
3. اعراب به ما آموختند که "صدای سگ" را "پارس" بگوئیم و حال آنکه این کلمه نام کشور عزیزمان میباشد؟
4. اعراب به ما آموختند که "شاهنامه آخرش خوش است" و حال آنکه فردوسی در انتهای شاهنامه از شکست ایرانیان سخن میگوید.
5. آیا بیشتر از این میشود به یک ملّت اهانت کرد و همین ملّت هنوز نمیفهمد که به کسانی احترام میگذارد که به او نهایت حقارت را روا داشته اند و هنوز با استفادۀ همین کلمات به ریشش می خندد.
6. آیا در کتاب سفینه البهار نمیخوانیم که بالاترین ایرانی از پست ترین عرب پست تر است؟!!!
؟!؟!؟!؟!؟!؟
حالا می خواهیم بررسی کنیم که تا چه حد این مطالب صحت دارد:
1- کلمه غذا
با مراجعه ای آسان به یک لغت نامه عربی به فارسی متوجه خواهیم شد که غذا در عربی و فارسی به معنی آن چیزی است که انسان برای سیر شدن می خورد و هیچ کجا معنی به عنوان "پس آب شتر" برای آن نیست. 1
لازم به ذکر است غذا کلا واژه ای عربی استو خود آنها هم از آن به معنی مواد خوردنی یاد می کنند. از مشتقات دیگر آن می توان به تغذیه،اغذیه،مغذی اشاره کرد!
2- کلمه نفر
شاید تمسخرآمیز ترین قسمت متن فوق که شعور خواننده را نادیده می گیرد، شرحی است که برای کلمه نفر آورده شده، در توضیح باید گفت کلمه نفر را کلا به معنای گروه استفاده می کنند و مختص به شتر نیست! و این خود ما هستیم که از نفر فقط برای شمارش شتر و انسان استفاده می کنیم!
علاوه بر آن "تن" کلمه ای فارسی است و اصلا عرب ها چنین کلمه ای ندارند!
3- کلمه پارس
این کلمه نیز مشخصا واژه ای فارسی است که توسط برخی افراد برای صدای سگ استفاده می شود،در حالی که در کتاب های دوران دبستان نیز ما می خوانیم که صدای سگ را "واق واق سگ" گویند، بنابراین اگر کسی برای صدای سگ از کلمه ای غیر از واق واق کردن استفاده می کند باید مشکل را در خودش جستجو کند نه اعراب!
4- شاهنامه آخرش خوش است
به نظر می رسد، نویسنده متن اساساً اعتقادی به تحقیق و پژوهش ندارد، چرا که با جستجوی عبارت "ریشه ضرب المثلهای فارسی" در اینترنت براحتی می توانست علت استفاده از ضرب المثل "شاهنامه آخرش خوش است" و بسیاری ضرب المثلهای دیگر را بیابد. علی الحساب توجه شما را به ریشه تاریخی استفاده از ضرب المثل "شاهنامه آخرش خوش است" جلب می کنم: ریشه تاریخی این ضرب المثل از آن سرچشمه گرفته است که نقل شده فردوسی پس از سرودن هجانامه موفق گردید یک نسخه از هجانامه را به وسیله دوستان و طرفدارانی که در دستگاه سلطنت محمود غزنوی داشت مخفیانه به آخر شاهنامه موجود در کتابخانه سلطنتی الحاق و اضافه نماید و همین عمل موجب شده است بعد ها که از شاهنامه کتابخانه سلطنتی به وسیله نساخان و خطا طان به منظور تکثیر و توزیع نسخه ها بر می داشته اند قهرا آن هجانامه آخر شاهنامه را هم می نوشته اند.
با این توصیف اجمالی که صحت و سقم آن بر عهده راویان اخبار است سابقا هر کس شاهنامه مطالعه می کرد چون مکرر به مدح و ستایش از سلطان محمود غزنوی برخورد می کرد به گمان خود همت و جوانمردانی سلطان را که مشوق فردوسی در تنظیم شاهنامه گردیده است از جان و دل می ستود و بر آن همه عشق و علاقه به تاریخ و ادب ایران آفرین می گفت! بی خبر از آنکه شاهنامه آخرش خوش است زیرا وقتی که به آخر شاهنامه می رسید و منظومه هجاییه را در آخر شاهنامه قرائت می کرد تازه متوجه می شد که محمود غزنوی نسبت به سلطان ادب و ملیت ایران تا چه اندازه ناجوانمردی و ناسپاسی کرده است.
به همین جهت هر کس در ازمنه گذشته به قرائت شاهنامه می پرداخت قبلا به او متذکر می شدند تا زمانی که کتاب را به پایان نرسانده باشد و در قضاوت نسبت به سلطان محمود غزنوی عجله نکند زیرا شاهنامه آخرش خوش است یعنی در آخر شاهنامه است که فردوسی محمود غزنوی راه به خواننده کتاب می شناساند و با این قصیده هجاییه حق ناسپاسی و رفتار توهین آمیز را در کف دستش می گذارد. 2
5- شماره پنج را واگذار می کنیم به خواننده که چه کسی به شعور او توهین می کند!
6- کتاب سفینه البهار!
لطفا اگر کسی از اولین فردی که متن بالا را در اینترنت منتشر کرده خبر دارد به او بفهماند که " سفینه البحار" صحیح است نه سفینه البهار، اما در جواب باید گفت که اشاره نویسنده متن فوق به حدیثی جعلی است که پان ایرانی های لاییک به حضرت امام حسن علیه السلام نسبت داده اند و از اساس غلط است و هرگز در تاریخ چنین نقل قولی وجود نداشته است.3
در پایان باید گریست! همین و بس!
باید گریست به حال هموطنانی که آنقدر زودباور شده اند که دشمنان چنین خزعبلاتی را براحتی به خورد آنها می دهند و آنها نیز بدون حتی اندکی فکر، به انتشار هرچه بیشتر آن می پردازند!!!
دشمنانی که آنقدر گستاخ شده اند که حتی بدیهی ترین مسائل را به بازی گرفته و جهت پیشبرد اهداف کثیف خود استفاده می کنند.
اما زهی خیال باطل، بدانند که ما ساکت نخواهیم نشست
1- دیکشنری عربی به فارسی و برعکس http://dic.abadis.net
2- دیکشنری عربی به عربی http://www.baheth.info
3- ریشه ضرب المثل های فارسی http://sarapoem.persiangig.com/link7/zarbolmasal1.htm
4- تحریف احادیث سفینه البحارhttp://www.askquran.ir/thread11035.html#post117286
(http://http://www.askquran.ir/thread11035.html#post117286)
.................................................. .................................................. .......................
http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadID=447832&forumID=452
(http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadID=447832&forumID=452)
حتما شما هم در اینترنت یا در inbox گوشی خود با چنین مطلبی مواجه شدید:
↓↓
1. اعراب به ما آموختند که آنچه را که میخوریم "غذا" بنامیم و حال آنکه در زبان عربی غذا به "پس آب شتر" گفته میشود.
2. اعراب به ما آموختند که برای شمارش جمعیّتمان کلمۀ "نفر" را استفاده کنیم و حال آنکه در زبان عربی حیوان را با این کلمه میشمارند و انسان را با ... کلمۀ "تن" میشمارند؟ شما ۵ تن آل عبا و ۷۲ تن صحرای کربلا را بخوبی میشناسید.
3. اعراب به ما آموختند که "صدای سگ" را "پارس" بگوئیم و حال آنکه این کلمه نام کشور عزیزمان میباشد؟
4. اعراب به ما آموختند که "شاهنامه آخرش خوش است" و حال آنکه فردوسی در انتهای شاهنامه از شکست ایرانیان سخن میگوید.
5. آیا بیشتر از این میشود به یک ملّت اهانت کرد و همین ملّت هنوز نمیفهمد که به کسانی احترام میگذارد که به او نهایت حقارت را روا داشته اند و هنوز با استفادۀ همین کلمات به ریشش می خندد.
6. آیا در کتاب سفینه البهار نمیخوانیم که بالاترین ایرانی از پست ترین عرب پست تر است؟!!!
؟!؟!؟!؟!؟!؟
حالا می خواهیم بررسی کنیم که تا چه حد این مطالب صحت دارد:
1- کلمه غذا
با مراجعه ای آسان به یک لغت نامه عربی به فارسی متوجه خواهیم شد که غذا در عربی و فارسی به معنی آن چیزی است که انسان برای سیر شدن می خورد و هیچ کجا معنی به عنوان "پس آب شتر" برای آن نیست. 1
لازم به ذکر است غذا کلا واژه ای عربی استو خود آنها هم از آن به معنی مواد خوردنی یاد می کنند. از مشتقات دیگر آن می توان به تغذیه،اغذیه،مغذی اشاره کرد!
2- کلمه نفر
شاید تمسخرآمیز ترین قسمت متن فوق که شعور خواننده را نادیده می گیرد، شرحی است که برای کلمه نفر آورده شده، در توضیح باید گفت کلمه نفر را کلا به معنای گروه استفاده می کنند و مختص به شتر نیست! و این خود ما هستیم که از نفر فقط برای شمارش شتر و انسان استفاده می کنیم!
علاوه بر آن "تن" کلمه ای فارسی است و اصلا عرب ها چنین کلمه ای ندارند!
3- کلمه پارس
این کلمه نیز مشخصا واژه ای فارسی است که توسط برخی افراد برای صدای سگ استفاده می شود،در حالی که در کتاب های دوران دبستان نیز ما می خوانیم که صدای سگ را "واق واق سگ" گویند، بنابراین اگر کسی برای صدای سگ از کلمه ای غیر از واق واق کردن استفاده می کند باید مشکل را در خودش جستجو کند نه اعراب!
4- شاهنامه آخرش خوش است
به نظر می رسد، نویسنده متن اساساً اعتقادی به تحقیق و پژوهش ندارد، چرا که با جستجوی عبارت "ریشه ضرب المثلهای فارسی" در اینترنت براحتی می توانست علت استفاده از ضرب المثل "شاهنامه آخرش خوش است" و بسیاری ضرب المثلهای دیگر را بیابد. علی الحساب توجه شما را به ریشه تاریخی استفاده از ضرب المثل "شاهنامه آخرش خوش است" جلب می کنم: ریشه تاریخی این ضرب المثل از آن سرچشمه گرفته است که نقل شده فردوسی پس از سرودن هجانامه موفق گردید یک نسخه از هجانامه را به وسیله دوستان و طرفدارانی که در دستگاه سلطنت محمود غزنوی داشت مخفیانه به آخر شاهنامه موجود در کتابخانه سلطنتی الحاق و اضافه نماید و همین عمل موجب شده است بعد ها که از شاهنامه کتابخانه سلطنتی به وسیله نساخان و خطا طان به منظور تکثیر و توزیع نسخه ها بر می داشته اند قهرا آن هجانامه آخر شاهنامه را هم می نوشته اند.
با این توصیف اجمالی که صحت و سقم آن بر عهده راویان اخبار است سابقا هر کس شاهنامه مطالعه می کرد چون مکرر به مدح و ستایش از سلطان محمود غزنوی برخورد می کرد به گمان خود همت و جوانمردانی سلطان را که مشوق فردوسی در تنظیم شاهنامه گردیده است از جان و دل می ستود و بر آن همه عشق و علاقه به تاریخ و ادب ایران آفرین می گفت! بی خبر از آنکه شاهنامه آخرش خوش است زیرا وقتی که به آخر شاهنامه می رسید و منظومه هجاییه را در آخر شاهنامه قرائت می کرد تازه متوجه می شد که محمود غزنوی نسبت به سلطان ادب و ملیت ایران تا چه اندازه ناجوانمردی و ناسپاسی کرده است.
به همین جهت هر کس در ازمنه گذشته به قرائت شاهنامه می پرداخت قبلا به او متذکر می شدند تا زمانی که کتاب را به پایان نرسانده باشد و در قضاوت نسبت به سلطان محمود غزنوی عجله نکند زیرا شاهنامه آخرش خوش است یعنی در آخر شاهنامه است که فردوسی محمود غزنوی راه به خواننده کتاب می شناساند و با این قصیده هجاییه حق ناسپاسی و رفتار توهین آمیز را در کف دستش می گذارد. 2
5- شماره پنج را واگذار می کنیم به خواننده که چه کسی به شعور او توهین می کند!
6- کتاب سفینه البهار!
لطفا اگر کسی از اولین فردی که متن بالا را در اینترنت منتشر کرده خبر دارد به او بفهماند که " سفینه البحار" صحیح است نه سفینه البهار، اما در جواب باید گفت که اشاره نویسنده متن فوق به حدیثی جعلی است که پان ایرانی های لاییک به حضرت امام حسن علیه السلام نسبت داده اند و از اساس غلط است و هرگز در تاریخ چنین نقل قولی وجود نداشته است.3
در پایان باید گریست! همین و بس!
باید گریست به حال هموطنانی که آنقدر زودباور شده اند که دشمنان چنین خزعبلاتی را براحتی به خورد آنها می دهند و آنها نیز بدون حتی اندکی فکر، به انتشار هرچه بیشتر آن می پردازند!!!
دشمنانی که آنقدر گستاخ شده اند که حتی بدیهی ترین مسائل را به بازی گرفته و جهت پیشبرد اهداف کثیف خود استفاده می کنند.
اما زهی خیال باطل، بدانند که ما ساکت نخواهیم نشست
1- دیکشنری عربی به فارسی و برعکس http://dic.abadis.net
2- دیکشنری عربی به عربی http://www.baheth.info
3- ریشه ضرب المثل های فارسی http://sarapoem.persiangig.com/link7/zarbolmasal1.htm
4- تحریف احادیث سفینه البحارhttp://www.askquran.ir/thread11035.html#post117286
(http://http://www.askquran.ir/thread11035.html#post117286)
.................................................. .................................................. .......................
http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadID=447832&forumID=452
(http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadID=447832&forumID=452)